Η τελευταία και μόνη φορά που είχα πάει στο Λας Βέγκας ήταν το 1999 με την οικογένεια όλη. Μάλιστα δεν είχαμε μείνει καν στο Λας Βέγκας αλλά στο Lauphlin, μισή ώρα νοτιότερα. Δεν ήμουν 21, η αδερφή μου ήταν ανήλικη χώρια που το αυτοκίνητο έκανε κόλπα όταν φτάσαμε στην πόλη με αποτέλεσμα το ταξίδι μας να μην διαρκέσει ούτε μισή μέρα. Τουλάχιστον όμως πήγαμε στο Γκραντ Κάνυον, που ήταν και ο κύριος προορισμός μας. Αυτή τη φορά θα πήγαινα στην πόλη με τον Τεξανό φίλο, ή μάλλον θα τον έβρισκα εκεί καθότι αυτός έρχονταν από την ανάποδη κατεύθηνση.
Θα έλεγα ότι το ταξίδι ξεκίνησε την Πέμπτη βράδυ όταν επιτέλους πούλησα το παλιό μου αμάξι και εισέπραξα μετρητά. Καθότι δεν προλάβαινα πήρα και την παλιά πινακίδα και τα μετρητά στο ταξίδι. Έβαλα την βαλίτσα στο αμάξι μου, Παρασκευή πρωϊ το πάρκαρα σχετικά κοντά στην δουλειά το πρωϊ και το μεσημέρι έφυγα από την δουλειά με κανονική άδεια για μισή ημέρα. Σταμάτησα νότια για φαϊ και μετά πήρα τον 99 εώς το Bakersfield, το 58 για Barstow και τον Ι-15 για Λας Βέγκας. Έκανα παύση στο Boron, το οποίο είναι το μεγαλύτερο ορυχείο βόρακα στον κόσμο και θα άρεσε πολυ στον καθηγητή δενδροκομίας στο ΓΠΑ και ας είναι ένα τίποτα στην έρημα και λίγο αργότερα έπεσα σε κίνηση στην διασταύρωση του CA-58 με τον US-395: ο 58 γίνεται μία λωρίδα και έχει και φανάρι, με αποτέλεσμα να βγάλω καροτσάκι 7 μίλια σε 40+ λεπτά. Το κομμάτι από το Barstow εώς τα σύνορα Νεβάδας είναι φοβερά βαρετό παρά το ερημικό τοπίο, πιο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν ένας σταθμός παραγωγής ηλιακής ενέργειας μέσω συγκέντρωσης ηλιακής ακτινοβολίας λίγο πριν τα σύνορα. Πέραν τούτων ο Ι-15 δεν έχει φτηνά καύσιμα στην Νεβάδα πριν φτάσεις στο ίδιο το Λας Βέγκας. Δεν είχα νερό μαζί μου στο ταξίδι, κάτι το οποίο έλυσα στην επιστροφή με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την επιθυμία να βάλω καύσιμα να σταματήσω δύο φορές πριν βγω για το ξενοδοχείο. Τέλος πάντων φτάνω Λας Βέγκας σχεδόν με τον φίλο, αρχίζω να κάνω ψιλοσχέδια να βγω το βράδυ ιδίως όταν είδα μεγάλο όνομα να παίζει αλλά μετά από μικρή βόλτα εώς εστιατόρειο δίπλα από το ξενοδοχείο που έμενα (το Harrah's) με έπιασε πονοκέφαλος στις δέκα παρά και κοιμήθηκα. Εν τέλει το σχέδιο να βγω Παρασκευή φαγώθηκε από το οχτάωρο ταξίδι, το οποίο θα μπορούσα να το είχα συρρικνώσει κατά μία ώρα. Στις 1.15 το πρωϊ ξύπνησα αρκετά για να σκεφτώ σοβαρα έξοδο αλλά εν τέλει είπα να ολοκληρώσω την ύπνο μου.
Είχαμε κανονίσει να μην έχουμε καθαρίστρια με αντάλλαγμα έκπτωση στο φαϊ στο ξενοδοχείο, πρόταση που μας έκανε το ξενοδοχείο παρεπιπτόντως, και προσπάθησα να κρατήσω το δωμάτιο σχετικά καθαρό, αν και με τον συγκεκριμένο συγκάτοικο ο οποίος είναι φύσει ακατάστατος ήταν δύσκολο. Σάββατο πρωϊ πρώτη δουλειά ήταν το να πάω να καταθέσω τα μετρητά. Κοντινότερη Bank of America είναι στην Chinatown, μισή ώρα περπάτημα και επι τη ευκαιρία περάσαμε από τα μαγαζιά του Ceasar's Palace. Ήταν λιγότερο κιτς απ'ότι περίμενα, προσπάθησα να κάνουν τον χώρο σαν να περπατούσε δρόμο στην αρχαία Ρώμη αν και με επώνυμα καταστήματα σε μαγαζί με πρόσοψη αρχαίου ναού υπάρχει όριο. Παρότι ούτε 10 έκανε ήδη πάνω από 35 Κελσίου, καθότι πρώτη Ιουλίου περίμενα πίσω από κόσμο ο οποίος κατάθεται τον μισθό του και όταν τελειώσαμε φάγαμε δίπλα στην Chinatown. Εκ των υστέρων ήταν πιο λογικό γεύμα μας: αρκετό φαϊ σε καλή τιμή. Μετά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μέσω πάλι καζίνο και για να πω την αλήθεια από την ζέστη και το φαϊ ξάπλωσα να κοιμηθώ. Πρεπει πάλι μετά το 9-10 ώρο την νύχτα να κοιμήθηκα καμία ώρα, πράγμα που έδειχνε το πόσο έλλειμα ύπνου και κούραση είχα από την δουλειά. Σηκώθηκα προς την 2 και πήγα στην πισίνα του ξενοδοχείου αφότου κοίταξα για το ποιος παίζει που, και είδα ότι μεγάλα ονόματα παίζουν εκείνο το βράδυ. Η πισίνα εκείνη την ημέρα ήταν εν τέλει το πιο κοντινο που έφτασα σε pool party, διότι παρότι ως χώρος δεν έλεγε τίποτα είχε dj και ο κόσμος απλά κάθονταν εκεί χωρίς σοβαρα να κολυμπάει και έπινε κυρίως μπύρες. Πραγματικά αν αυτό είναι το pool party να μου λείπει, προτίμησα να κολυμπήσω αν και αυτό σήμαινε ότι δεν γνώρισα κανένα. Ο συνάδελφος κάθισε σε μία γωνία και μιλούσε με δύο κοπέλες αλλά μου είπε ότι δεν έκανε τίποτα. Γυρίσαμε στο δωμάτιο, αλλάξαμε, και βγήκαμε να δούμε άλλα καζίνο. Η αλήθεια είναι ότι η υπερπραγματικότητα και το σχετικό κιτς του Las Vegas Strip είναι το βασικό αξιοθέατο. Πήγαμε λοιπόν στο δίπλα ξενοδοχείο το οποίο είναι σαν την Βενετία, μετά απέναντι στο επόμενο που είναι πιο κλασσικό Αμερικάνικο, στο εμπορικό κέντρο απέναντι όπου ο φίλος αγόρασε σορτσάκι και ύστερα στο Treasure Island όπου έχει να δεις τους Avengers αν είσαι πρόθυμος να πληρώσεις εισιτήριο. Μιλάμε για αξιοθέατο σε στυλ Ντίσνεϋλαντ. Με τα πόδια κουρασμένα εν τέλει γυρίσαμε στο δωμάτιο και αρχίσαμε να ψάχνουμε για νυχτερινή έξοδο: οι καλοί dj είχαν ήδη ξεπουλήσει, η τιμή τους ήταν μεγάλη, μιλάμε για $90 για τον Tiesto και μάλιστα Δευτέρα βράδυ αν είσαι άνδρας (και 60 ή 70 αν κοπέλα) ενώ και τα λιγότερα mainstream τύπου Nervo να έχουν νωρίτερα προς τα 50 αλλά να έχουν δύο ώρες πριν ανοίξουν οι πύλες σταματήσει να πουλάνε εισιτήρια. Ο φίλος μου είπε ότι αν περπατάς στο Strip με καλά ρούχα θα σταματήσουν και προσπαθήσουν να σε βάλουν σε κλαμπ. Είπα λοιπόν ας το δοκιμάσουμε και ξεκινήσαμε με προορισμό το Cosmopolitan που κατά τον ευεργέτη μου είναι ότι καλύτερο στο Λας Βεγκας περπατόντας από τον δρόμο και όχι τα καζίνο μέσα. Δεν μας προσέγγισε κανένας στον δρόμο ενδιάμεσα. Ωστόσο είδα κάτι που με έθλιψε: ο δρόμος ήταν γεμάτος κοπέλες με μόνο body paint και αγόρια με ρούχα σαν στριπερς που σου πρότεινα να βγάλεις φωτογραφία μαζί τους με αντάλλαγμα χρήμα, σαν τους Αγιοβασίληδες στο Συνταγμα. Θλιβερότατο κατά την γνώμη μου. Στο Cosmopolitan το κλαμπ ήταν sold out μία ώρα πριν ανοίξουν οι πύλες. Καθίσαμε για ποτό στο Chandelier το οποίο είναι ένα μπαρ μέσα στον πολυέλαιο σε τρία επίπεδα, ήμασταν στο μεσαίο. Οι τιμές ολίγον αλμυρές, η Pina Colada μου πήγε στα $16. Ηθελα να δω πόσο μέσα ήταν ο ευεργέτης ότι έχει τις καλύτερες κοπέλες το συγκεκριμένο καζίνο. Στην αρχή είχε πιο τυπικο κόσμο, όσο περνούσε η ώρα γίνονταν κάπως καλύτερος αλλά και πάλι μιλάμε ότι οι μόνες παρέες κοριτσιών ήταν bachelorette party. Δεν είχε μοναχικές κοπέλες να περιφέρονται ψάχνοντας. Τέλος πάντων μετά μιαμιση ώρα και να έχει πάει λίγο πριν τις 11 πληρώσαμε και φύγαμε, και είπα ας περάσουμε δίπλα από το Bellagio. Ε λοιπόν εκεί που περιφερόμασταν σταματάει το φίλο μια υπάλληλος και τον ρωτάει αν ενδιαφέρεται να παει δωρεάν στο κλαμπ του μαξαζιού. Είπε ναι αλλά δύο προσκλήσεις για να ερθω και εγώ. Η διαφορά μας ήταν ότι ο συνάδελφος φορούσε πουκάμισα και εγώ μόνο Lacoste. Πέραν τούτου ο συνάδελφος επίσης μάζευε χαρτακια και κοιτούσε, είχε ήδη μεγάλη συλλογή από καρτες escort τις οποίες μοίραζαν στον δρόμο στους διαβάτες. Πήγαμε στο μαγαζί, έκανε λίγο κόλπο ο πορτιέρης για τα παππούτσια μου τα οποία έμοιαζαν αθλητικά αλλά ο προϊστάμενος του είπε να με βάλει. Μπαίνουμε μέσα και έπαιζε μαύρη μουσική. Δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα αλλά καθότι ήμουν δωρεάν δεν διαμαρτυρήθηκα κιόλας. Χόρεψα όσο γίνονταν και μετά στις 1 φύγαμε. Περάσαμε πάλι από το Ceasar's Palace το οποίο δεδομένων των υπηρεσιών του το βρήκα ανώτερο από το Cosmopolitan (κάθε Παρασκευή έχει τον Calvin Harris) και μετά ξενοδοχείο και ύπνος. Ανάμεσα περπάτημα, κολύμπι και χορό η κοιλιά μου είχε συρρικνωθεί. Αλλά τι έγινε τις επόμενες ημέρες στην επόμενη ανάρτηση.
Θα έλεγα ότι το ταξίδι ξεκίνησε την Πέμπτη βράδυ όταν επιτέλους πούλησα το παλιό μου αμάξι και εισέπραξα μετρητά. Καθότι δεν προλάβαινα πήρα και την παλιά πινακίδα και τα μετρητά στο ταξίδι. Έβαλα την βαλίτσα στο αμάξι μου, Παρασκευή πρωϊ το πάρκαρα σχετικά κοντά στην δουλειά το πρωϊ και το μεσημέρι έφυγα από την δουλειά με κανονική άδεια για μισή ημέρα. Σταμάτησα νότια για φαϊ και μετά πήρα τον 99 εώς το Bakersfield, το 58 για Barstow και τον Ι-15 για Λας Βέγκας. Έκανα παύση στο Boron, το οποίο είναι το μεγαλύτερο ορυχείο βόρακα στον κόσμο και θα άρεσε πολυ στον καθηγητή δενδροκομίας στο ΓΠΑ και ας είναι ένα τίποτα στην έρημα και λίγο αργότερα έπεσα σε κίνηση στην διασταύρωση του CA-58 με τον US-395: ο 58 γίνεται μία λωρίδα και έχει και φανάρι, με αποτέλεσμα να βγάλω καροτσάκι 7 μίλια σε 40+ λεπτά. Το κομμάτι από το Barstow εώς τα σύνορα Νεβάδας είναι φοβερά βαρετό παρά το ερημικό τοπίο, πιο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν ένας σταθμός παραγωγής ηλιακής ενέργειας μέσω συγκέντρωσης ηλιακής ακτινοβολίας λίγο πριν τα σύνορα. Πέραν τούτων ο Ι-15 δεν έχει φτηνά καύσιμα στην Νεβάδα πριν φτάσεις στο ίδιο το Λας Βέγκας. Δεν είχα νερό μαζί μου στο ταξίδι, κάτι το οποίο έλυσα στην επιστροφή με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την επιθυμία να βάλω καύσιμα να σταματήσω δύο φορές πριν βγω για το ξενοδοχείο. Τέλος πάντων φτάνω Λας Βέγκας σχεδόν με τον φίλο, αρχίζω να κάνω ψιλοσχέδια να βγω το βράδυ ιδίως όταν είδα μεγάλο όνομα να παίζει αλλά μετά από μικρή βόλτα εώς εστιατόρειο δίπλα από το ξενοδοχείο που έμενα (το Harrah's) με έπιασε πονοκέφαλος στις δέκα παρά και κοιμήθηκα. Εν τέλει το σχέδιο να βγω Παρασκευή φαγώθηκε από το οχτάωρο ταξίδι, το οποίο θα μπορούσα να το είχα συρρικνώσει κατά μία ώρα. Στις 1.15 το πρωϊ ξύπνησα αρκετά για να σκεφτώ σοβαρα έξοδο αλλά εν τέλει είπα να ολοκληρώσω την ύπνο μου.
Είχαμε κανονίσει να μην έχουμε καθαρίστρια με αντάλλαγμα έκπτωση στο φαϊ στο ξενοδοχείο, πρόταση που μας έκανε το ξενοδοχείο παρεπιπτόντως, και προσπάθησα να κρατήσω το δωμάτιο σχετικά καθαρό, αν και με τον συγκεκριμένο συγκάτοικο ο οποίος είναι φύσει ακατάστατος ήταν δύσκολο. Σάββατο πρωϊ πρώτη δουλειά ήταν το να πάω να καταθέσω τα μετρητά. Κοντινότερη Bank of America είναι στην Chinatown, μισή ώρα περπάτημα και επι τη ευκαιρία περάσαμε από τα μαγαζιά του Ceasar's Palace. Ήταν λιγότερο κιτς απ'ότι περίμενα, προσπάθησα να κάνουν τον χώρο σαν να περπατούσε δρόμο στην αρχαία Ρώμη αν και με επώνυμα καταστήματα σε μαγαζί με πρόσοψη αρχαίου ναού υπάρχει όριο. Παρότι ούτε 10 έκανε ήδη πάνω από 35 Κελσίου, καθότι πρώτη Ιουλίου περίμενα πίσω από κόσμο ο οποίος κατάθεται τον μισθό του και όταν τελειώσαμε φάγαμε δίπλα στην Chinatown. Εκ των υστέρων ήταν πιο λογικό γεύμα μας: αρκετό φαϊ σε καλή τιμή. Μετά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μέσω πάλι καζίνο και για να πω την αλήθεια από την ζέστη και το φαϊ ξάπλωσα να κοιμηθώ. Πρεπει πάλι μετά το 9-10 ώρο την νύχτα να κοιμήθηκα καμία ώρα, πράγμα που έδειχνε το πόσο έλλειμα ύπνου και κούραση είχα από την δουλειά. Σηκώθηκα προς την 2 και πήγα στην πισίνα του ξενοδοχείου αφότου κοίταξα για το ποιος παίζει που, και είδα ότι μεγάλα ονόματα παίζουν εκείνο το βράδυ. Η πισίνα εκείνη την ημέρα ήταν εν τέλει το πιο κοντινο που έφτασα σε pool party, διότι παρότι ως χώρος δεν έλεγε τίποτα είχε dj και ο κόσμος απλά κάθονταν εκεί χωρίς σοβαρα να κολυμπάει και έπινε κυρίως μπύρες. Πραγματικά αν αυτό είναι το pool party να μου λείπει, προτίμησα να κολυμπήσω αν και αυτό σήμαινε ότι δεν γνώρισα κανένα. Ο συνάδελφος κάθισε σε μία γωνία και μιλούσε με δύο κοπέλες αλλά μου είπε ότι δεν έκανε τίποτα. Γυρίσαμε στο δωμάτιο, αλλάξαμε, και βγήκαμε να δούμε άλλα καζίνο. Η αλήθεια είναι ότι η υπερπραγματικότητα και το σχετικό κιτς του Las Vegas Strip είναι το βασικό αξιοθέατο. Πήγαμε λοιπόν στο δίπλα ξενοδοχείο το οποίο είναι σαν την Βενετία, μετά απέναντι στο επόμενο που είναι πιο κλασσικό Αμερικάνικο, στο εμπορικό κέντρο απέναντι όπου ο φίλος αγόρασε σορτσάκι και ύστερα στο Treasure Island όπου έχει να δεις τους Avengers αν είσαι πρόθυμος να πληρώσεις εισιτήριο. Μιλάμε για αξιοθέατο σε στυλ Ντίσνεϋλαντ. Με τα πόδια κουρασμένα εν τέλει γυρίσαμε στο δωμάτιο και αρχίσαμε να ψάχνουμε για νυχτερινή έξοδο: οι καλοί dj είχαν ήδη ξεπουλήσει, η τιμή τους ήταν μεγάλη, μιλάμε για $90 για τον Tiesto και μάλιστα Δευτέρα βράδυ αν είσαι άνδρας (και 60 ή 70 αν κοπέλα) ενώ και τα λιγότερα mainstream τύπου Nervo να έχουν νωρίτερα προς τα 50 αλλά να έχουν δύο ώρες πριν ανοίξουν οι πύλες σταματήσει να πουλάνε εισιτήρια. Ο φίλος μου είπε ότι αν περπατάς στο Strip με καλά ρούχα θα σταματήσουν και προσπαθήσουν να σε βάλουν σε κλαμπ. Είπα λοιπόν ας το δοκιμάσουμε και ξεκινήσαμε με προορισμό το Cosmopolitan που κατά τον ευεργέτη μου είναι ότι καλύτερο στο Λας Βεγκας περπατόντας από τον δρόμο και όχι τα καζίνο μέσα. Δεν μας προσέγγισε κανένας στον δρόμο ενδιάμεσα. Ωστόσο είδα κάτι που με έθλιψε: ο δρόμος ήταν γεμάτος κοπέλες με μόνο body paint και αγόρια με ρούχα σαν στριπερς που σου πρότεινα να βγάλεις φωτογραφία μαζί τους με αντάλλαγμα χρήμα, σαν τους Αγιοβασίληδες στο Συνταγμα. Θλιβερότατο κατά την γνώμη μου. Στο Cosmopolitan το κλαμπ ήταν sold out μία ώρα πριν ανοίξουν οι πύλες. Καθίσαμε για ποτό στο Chandelier το οποίο είναι ένα μπαρ μέσα στον πολυέλαιο σε τρία επίπεδα, ήμασταν στο μεσαίο. Οι τιμές ολίγον αλμυρές, η Pina Colada μου πήγε στα $16. Ηθελα να δω πόσο μέσα ήταν ο ευεργέτης ότι έχει τις καλύτερες κοπέλες το συγκεκριμένο καζίνο. Στην αρχή είχε πιο τυπικο κόσμο, όσο περνούσε η ώρα γίνονταν κάπως καλύτερος αλλά και πάλι μιλάμε ότι οι μόνες παρέες κοριτσιών ήταν bachelorette party. Δεν είχε μοναχικές κοπέλες να περιφέρονται ψάχνοντας. Τέλος πάντων μετά μιαμιση ώρα και να έχει πάει λίγο πριν τις 11 πληρώσαμε και φύγαμε, και είπα ας περάσουμε δίπλα από το Bellagio. Ε λοιπόν εκεί που περιφερόμασταν σταματάει το φίλο μια υπάλληλος και τον ρωτάει αν ενδιαφέρεται να παει δωρεάν στο κλαμπ του μαξαζιού. Είπε ναι αλλά δύο προσκλήσεις για να ερθω και εγώ. Η διαφορά μας ήταν ότι ο συνάδελφος φορούσε πουκάμισα και εγώ μόνο Lacoste. Πέραν τούτου ο συνάδελφος επίσης μάζευε χαρτακια και κοιτούσε, είχε ήδη μεγάλη συλλογή από καρτες escort τις οποίες μοίραζαν στον δρόμο στους διαβάτες. Πήγαμε στο μαγαζί, έκανε λίγο κόλπο ο πορτιέρης για τα παππούτσια μου τα οποία έμοιαζαν αθλητικά αλλά ο προϊστάμενος του είπε να με βάλει. Μπαίνουμε μέσα και έπαιζε μαύρη μουσική. Δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα αλλά καθότι ήμουν δωρεάν δεν διαμαρτυρήθηκα κιόλας. Χόρεψα όσο γίνονταν και μετά στις 1 φύγαμε. Περάσαμε πάλι από το Ceasar's Palace το οποίο δεδομένων των υπηρεσιών του το βρήκα ανώτερο από το Cosmopolitan (κάθε Παρασκευή έχει τον Calvin Harris) και μετά ξενοδοχείο και ύπνος. Ανάμεσα περπάτημα, κολύμπι και χορό η κοιλιά μου είχε συρρικνωθεί. Αλλά τι έγινε τις επόμενες ημέρες στην επόμενη ανάρτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου