Ως προς προσωπικά νέα δεν έχω πολλά να μοιραστώ. Την Δευτέρα πήγα γυμναστήριο αλλά όχι πισίνα (έπεσα εκτος στις ώρες), χτες κατάφερα και τα δύο αλλά σήμερα με πονούσαν οι μύες μου, δεν είχα κουράγιο να πάω πουθενά. Χτες το βράδυ μου ήρθε και μύνημα για συνέντευξη για δουλειά, στην μέση του πουθενά στην North Carolina. Μακάρι να με πάρουν. Ωστόσο φέτος είναι τα 25 χρόνια από το 1989 και μπορεί να μεν να μην έγιναν πολλά πράγματα στο πρώτο μισό του έτους, το δεύτερο όμως ήταν καταιγιστικό. Πρώτο εξ'αυτών η αιματηρή καταστολή της λαϊκής εξέγερσης στην Κίνα. Στον έξω κόσμο μόνο θυμόμαστε την πλατεία Τιεν Αν Μεν, αλλά όπως με τα επεισόδια στο θάνατο του Γρηγορόπουλου δεν περιορίστικε η εξέγερση μόνο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Όπως έλεγε και βιβλίο στην βιβλιοκριτική του Economist υπήρξαν επεισόδια σε περίπου 80 κινεζικές πόλεις. Στον χώρο εργασίας μου αλλά και όταν μιλάω με τους φίλους μου συχνά πλέον είμαι από τους ελάχιστους αρκετά μεγάλος να θυμάμαι, αν και τότε δει είχα καν συμπληρώσει τα 10. Οι προσωπικές μνήμες μου είναι ελάχιστες, εκείνη την χρονιά δεν επισκευθήκαμε το εξωτερικό, εν αντιθέσει με την προηγούμενη που είχαμε πάει στον θείο μου στο Δυτικό Βερολίνο ή την επομένη που πήγαμε Αμερική. Η εμπειρία μου περιορίζεται σε αυτά που έβλεπα στην ΕΤ1, ΕΤ2 και ΕΤ3, η ιδιωτική τηλεόραση ακολούθησε αργότερα. Θυμάμαι πριν 10 χρόνια ήμουν βάρδια στο Σηματωρείο ΔΥ τέτοια νύχτα και είδα ένα μάλλον Αμερικάνικο ντοκυμανταίρ για τα επεισόδια.
Η υπόθεση ξεκίνησε από την δυσαρέσκεια του κόσμου διότι παρότι είχαν περάσει 10 χρόνια από το άνοιγμα του Ντενγκ στον κόσμο βλέπαν ακόμα ανελευθερία, διαφθορά και νεποτισμό. Βέβαια άλλα 25 χρόνια αργότερα τα ίδια και χειτότερα συμβαίνουν στην Κίνα, αν και υπάρχει καπως περισσότερη προσωπική ελευθερία και σίγουρα περισσότερος πλούτος. Θυμίζει σε ένα βαθμό το Κυπριακό, 40 χρόνια δεν έχει αλλάξει κατι επί του εδάφους αλλά καθότι πλούτισαν οι ντόπιοι θάψαν τον ζήτημα και δεν μιλάνε, παρά μόνο στις επετείους ή σε φάσεις εντατικής λύσης. Οι φοιτητές βγήκαν στον δρόμο ξεκινόντας με τον απρόσμενο θάνατο ενός μεταρρυθμιστή γραμματέα του ΚΚΚ και ενώθηκαν μαζί τους εργάτες που είχαν μπουχτίσει με την κατάσταση. Τώρα η υπόθεση θα μπορούσε να είχε κατασταλλεί και θαφτεί νωρίτερα, σε τελική ανάλυση η Κίνα είναι μία κλειστή χώρα τώρα, πόσο μάλλον και τότε αλλά επίκειτο επίσκεψη του Γκορμπατσώφ, του ανθρώπου ήθελε να μεταρρυθμίσει τον κομμουνισμό και από ειρωνεία της ιστορίας κατέληξε νεκροθάφτης του. Τα παγκόσμια ΜΜΕ άρχισαν να μαζεύονται στο Πεκίνο καθότι η άρση του Σινοσοβιετικού σχίσματος μετά δεκαετίες δεν ήταν μικρή είδηση. Η άλλη ειρωνία της υπόθεσης ήταν ότι πάλι η σχετικά ανελεύθερη Ρωσία/Σοβιετική Ένωση ήταν πάλι πρότυπο ελευθερίας στην ακόμα πιο ανελεύθερη Κίνα, όπως είχε συμβεί και στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα ΜΜΕ άρχισαν να προσέχουν τον κόσμο στις πλατείες (πρόκειτο για εκατοντάδες χιλιάδες) και να μεταδίδουν αυτά που έβλεπαν. Τα αιτήματα των διαδηλωτών ήταν αρκετά φλου, άλλη ήθελα Γκορματσωφική αλλαγή, άλλοι δημοκρατία, πάντως σίγουρα ήθελαν αλλαγή προς το καλύτερο. Ένας από τους ηγέτες των φοιτητών μάλιστα που εν τέλει διέφυγε στην Ταϊβάν σχόλιασε ότι ήθελα δημοκρατία χωρίς να έχουν ιδέα τι είναι, ενώ επίσης σχολιάστηκε ότι ο σημερινός πρόεδρος της Κίνας έχει προτείνει στα μέλη του Πολιτικού Γραφείου να βλεπουν το Αμερικανικό House of Cards (υπάρχει και η πρωτότυπη Βρετανική εκδοχή στην οποία βασίστηκε) για να δουν πως υπάρχει και σε δημοκρατία ίντριγκα. Οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών έστησαν άγαλμα της θεάς της Δημοκρατίας στην πλατεία και αυτό τρόμαξε το κόμμα. Το κόμμα έδωσε διαταγή στην Στρατιά του Πεκίνου να συντρίψει την εξέγερση, αλλά βγήκαν στον δρόμο οι κάτοικοι του Πεκίνου και εμπόδισαν ειρηνικά τους στρατιώτες, όπως απεκαλύφθει φέτος ήταν ο διοικητής της Στρατιάς (και όχι τόσο οι στρατιώτες) ο οποίος αρνήθηκε την αιματοχυσία με αποτέλεσμα το κόμμα να πανικοβληθεί ως προς το ενδεχώμενο να γίνει στάση του Στρατού. Εν τέλει μία πιστή μονάδα μπήκε στην πόλη την νύχτα της 3ης προς 4ης Ιουνίου και προκλήθηκε μεγάλη αιματοχυσία, οι Σοβιετικοί (που είχαν και το καλύτερο κατασκοπευτικό δίκτυο) υπολόγιζαν περι τους 3000 νεκρούς μόνο στο Πεκίνο. Αν είναι κάτι που έχω να σχολιάσω είναι πως όπως και στην φοιτητική εξέγερση του Μαϊου του 68 στην Γαλλία οι φοιτητές ούτε που είχαν ιδέα τι πραγματικά ήθελαν, αν σε κάποιες φάσεις είχαν κινηθεί προς την έδρα της εξουσίας (το Σπίτι του Λαού μόνο συμβολικό ρόλο έχει) θα μπορούσαν να είχαν ρίξει το ΚΚ όπως και το 1968 αν είχαν οι φοιτητές επιτεθεί στο Μέγαρο των Ηλυσίων θα μπορούσαν να είχαν ρίξει το καθεστώς (αν και ο πρόεδρος είχε συννενοηθεί με την Γαλλική Στρατιά του Ρήνου ώστε αυτή να επανέλθει και να αποκαταστήσει την Δημοκρατία)
Η εικόνα που έχει μείνει μετά 25 χρόνια είναι ο άγνωστος της Τιεν Αν Μεν. Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα με πολύ δυσκολία κρατούσα τα δάκρυά μου όσο τον σκεφτόμουν, συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου που ήμουν στο γραφείο. Το βίντεο μπορουν να το δουν όλοι στο Youtube. Ένας άνδρας με δύο σακούλες με ψώνια κατεβαίνει στον λεωφόρο της Ουράνιας Γαλήνης και σταματά μία ίλη αρμάτων. Πάει ο επικεφαλής να τα παρακάμψει και βαδίζοντας ανάποδα και το πρόσωπο προς το άρμα ξαναπάει μπροστά του. Μετά από μία δύο προσπάθειες το άρμα σταματάει, σκαρφαλώνει ο διαδηλωτής στο άρμα, μιλάει με τον αρχηγο πληρώματος και το οδηγο, πάει να ξαναγίνει το ίδιο αλλά πετάγονται από τους γύρω δρόμους δύο νέοι άντρες με μπλε μπουκάμισα (ο ένα άσπρο παντελόνι, ο άλλος μπλου τζην) και το φυγαδεύουν. 25 χρόνια αργότερα αγνοουμαι την ταυτότητα τόσο του ανθρώπου με τα ψώνια όσο και των μελών του πληρώματος οι οποίοι είναι το ίδιο ήρωες διότι αρνήθηκαν να τον λιώσουν με τις ερπύστριες αλλά και των δύο που τον φυγάδευσαν και κανα δύο ατόμων που μπαίνουν στο πλάνο. Ενα Βρετανικό ταμπλόιντ έδωσε κάποιο όνομα στον άγνωστο αλλά λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι ο ανταποκριτής του ήταν Αγγλία πιθανόν να έβγαλαν ένα όνομα χωρίς να ξέρουν τίποτα, έγγραφα του ΚΚΚ που έχουν διαρρεύσει από την εποχή εκείνη δείχνουν το ΚΚ να τον ψάχνει αλλά να μην ξέρει ποιος είναι ενώ όταν ο μετέπειτα πρόεδρος της Κίνας (τότε γγ του ΚΚΚ) ρωτήθηκε από Αμερικανίδα δημοσιογράφο 10 χρόνια αργότερα κατά την επίσκεψη Κλίντον μετά δύο τρεις υπεκφυγές απάντησε ότι δεν τον έχουν εκτελέσει εν αντιθέσει με το γράφτηκε στον Δυτικό τύπο. Εν συνεχεία σύμφωνα με αρκετές πηγές έδωσε διαταγή να τον βρουν και να τον εκτελέσουν παραυτα. Ένα Νοτιοκορεάτικο και ένα Ταϊβανέζικο πρακτορεί υποστήριξαν ότι ήταν ένας αρχαιολόγος ο οποίος διέφυγε στην Ταϊβάν όπου εργάζεται σε ένα μουσείο, πράγμα που διέψευσε το συγκεκριμένο μουσείο. Καθότι υπάρχει πολύ άγρια καταστολή ως προς την ενημέρωση 25 χρόνια αργότερα και η εικόνα της πράξης του είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό εντός της Κίνας, είναι εξαιρετικά πιθανόν ακόμα να ζει στο Πεκίνο, αγνοόντας παντελώς την φήμη του. Πραγματικά όπως και δισεκατομμύρια άλλοι στον κόσμο αυτό, θα ήθελα να ήξερα ποιος είναι και που βρήκε το φιλότιμο να κάνει μία τέτοια γεννάια πράξη τσαντίλας, σε στυλ Τάσου Ισαάκ.
Η υπόθεση ξεκίνησε από την δυσαρέσκεια του κόσμου διότι παρότι είχαν περάσει 10 χρόνια από το άνοιγμα του Ντενγκ στον κόσμο βλέπαν ακόμα ανελευθερία, διαφθορά και νεποτισμό. Βέβαια άλλα 25 χρόνια αργότερα τα ίδια και χειτότερα συμβαίνουν στην Κίνα, αν και υπάρχει καπως περισσότερη προσωπική ελευθερία και σίγουρα περισσότερος πλούτος. Θυμίζει σε ένα βαθμό το Κυπριακό, 40 χρόνια δεν έχει αλλάξει κατι επί του εδάφους αλλά καθότι πλούτισαν οι ντόπιοι θάψαν τον ζήτημα και δεν μιλάνε, παρά μόνο στις επετείους ή σε φάσεις εντατικής λύσης. Οι φοιτητές βγήκαν στον δρόμο ξεκινόντας με τον απρόσμενο θάνατο ενός μεταρρυθμιστή γραμματέα του ΚΚΚ και ενώθηκαν μαζί τους εργάτες που είχαν μπουχτίσει με την κατάσταση. Τώρα η υπόθεση θα μπορούσε να είχε κατασταλλεί και θαφτεί νωρίτερα, σε τελική ανάλυση η Κίνα είναι μία κλειστή χώρα τώρα, πόσο μάλλον και τότε αλλά επίκειτο επίσκεψη του Γκορμπατσώφ, του ανθρώπου ήθελε να μεταρρυθμίσει τον κομμουνισμό και από ειρωνεία της ιστορίας κατέληξε νεκροθάφτης του. Τα παγκόσμια ΜΜΕ άρχισαν να μαζεύονται στο Πεκίνο καθότι η άρση του Σινοσοβιετικού σχίσματος μετά δεκαετίες δεν ήταν μικρή είδηση. Η άλλη ειρωνία της υπόθεσης ήταν ότι πάλι η σχετικά ανελεύθερη Ρωσία/Σοβιετική Ένωση ήταν πάλι πρότυπο ελευθερίας στην ακόμα πιο ανελεύθερη Κίνα, όπως είχε συμβεί και στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα ΜΜΕ άρχισαν να προσέχουν τον κόσμο στις πλατείες (πρόκειτο για εκατοντάδες χιλιάδες) και να μεταδίδουν αυτά που έβλεπαν. Τα αιτήματα των διαδηλωτών ήταν αρκετά φλου, άλλη ήθελα Γκορματσωφική αλλαγή, άλλοι δημοκρατία, πάντως σίγουρα ήθελαν αλλαγή προς το καλύτερο. Ένας από τους ηγέτες των φοιτητών μάλιστα που εν τέλει διέφυγε στην Ταϊβάν σχόλιασε ότι ήθελα δημοκρατία χωρίς να έχουν ιδέα τι είναι, ενώ επίσης σχολιάστηκε ότι ο σημερινός πρόεδρος της Κίνας έχει προτείνει στα μέλη του Πολιτικού Γραφείου να βλεπουν το Αμερικανικό House of Cards (υπάρχει και η πρωτότυπη Βρετανική εκδοχή στην οποία βασίστηκε) για να δουν πως υπάρχει και σε δημοκρατία ίντριγκα. Οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών έστησαν άγαλμα της θεάς της Δημοκρατίας στην πλατεία και αυτό τρόμαξε το κόμμα. Το κόμμα έδωσε διαταγή στην Στρατιά του Πεκίνου να συντρίψει την εξέγερση, αλλά βγήκαν στον δρόμο οι κάτοικοι του Πεκίνου και εμπόδισαν ειρηνικά τους στρατιώτες, όπως απεκαλύφθει φέτος ήταν ο διοικητής της Στρατιάς (και όχι τόσο οι στρατιώτες) ο οποίος αρνήθηκε την αιματοχυσία με αποτέλεσμα το κόμμα να πανικοβληθεί ως προς το ενδεχώμενο να γίνει στάση του Στρατού. Εν τέλει μία πιστή μονάδα μπήκε στην πόλη την νύχτα της 3ης προς 4ης Ιουνίου και προκλήθηκε μεγάλη αιματοχυσία, οι Σοβιετικοί (που είχαν και το καλύτερο κατασκοπευτικό δίκτυο) υπολόγιζαν περι τους 3000 νεκρούς μόνο στο Πεκίνο. Αν είναι κάτι που έχω να σχολιάσω είναι πως όπως και στην φοιτητική εξέγερση του Μαϊου του 68 στην Γαλλία οι φοιτητές ούτε που είχαν ιδέα τι πραγματικά ήθελαν, αν σε κάποιες φάσεις είχαν κινηθεί προς την έδρα της εξουσίας (το Σπίτι του Λαού μόνο συμβολικό ρόλο έχει) θα μπορούσαν να είχαν ρίξει το ΚΚ όπως και το 1968 αν είχαν οι φοιτητές επιτεθεί στο Μέγαρο των Ηλυσίων θα μπορούσαν να είχαν ρίξει το καθεστώς (αν και ο πρόεδρος είχε συννενοηθεί με την Γαλλική Στρατιά του Ρήνου ώστε αυτή να επανέλθει και να αποκαταστήσει την Δημοκρατία)
Η εικόνα που έχει μείνει μετά 25 χρόνια είναι ο άγνωστος της Τιεν Αν Μεν. Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα με πολύ δυσκολία κρατούσα τα δάκρυά μου όσο τον σκεφτόμουν, συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου που ήμουν στο γραφείο. Το βίντεο μπορουν να το δουν όλοι στο Youtube. Ένας άνδρας με δύο σακούλες με ψώνια κατεβαίνει στον λεωφόρο της Ουράνιας Γαλήνης και σταματά μία ίλη αρμάτων. Πάει ο επικεφαλής να τα παρακάμψει και βαδίζοντας ανάποδα και το πρόσωπο προς το άρμα ξαναπάει μπροστά του. Μετά από μία δύο προσπάθειες το άρμα σταματάει, σκαρφαλώνει ο διαδηλωτής στο άρμα, μιλάει με τον αρχηγο πληρώματος και το οδηγο, πάει να ξαναγίνει το ίδιο αλλά πετάγονται από τους γύρω δρόμους δύο νέοι άντρες με μπλε μπουκάμισα (ο ένα άσπρο παντελόνι, ο άλλος μπλου τζην) και το φυγαδεύουν. 25 χρόνια αργότερα αγνοουμαι την ταυτότητα τόσο του ανθρώπου με τα ψώνια όσο και των μελών του πληρώματος οι οποίοι είναι το ίδιο ήρωες διότι αρνήθηκαν να τον λιώσουν με τις ερπύστριες αλλά και των δύο που τον φυγάδευσαν και κανα δύο ατόμων που μπαίνουν στο πλάνο. Ενα Βρετανικό ταμπλόιντ έδωσε κάποιο όνομα στον άγνωστο αλλά λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι ο ανταποκριτής του ήταν Αγγλία πιθανόν να έβγαλαν ένα όνομα χωρίς να ξέρουν τίποτα, έγγραφα του ΚΚΚ που έχουν διαρρεύσει από την εποχή εκείνη δείχνουν το ΚΚ να τον ψάχνει αλλά να μην ξέρει ποιος είναι ενώ όταν ο μετέπειτα πρόεδρος της Κίνας (τότε γγ του ΚΚΚ) ρωτήθηκε από Αμερικανίδα δημοσιογράφο 10 χρόνια αργότερα κατά την επίσκεψη Κλίντον μετά δύο τρεις υπεκφυγές απάντησε ότι δεν τον έχουν εκτελέσει εν αντιθέσει με το γράφτηκε στον Δυτικό τύπο. Εν συνεχεία σύμφωνα με αρκετές πηγές έδωσε διαταγή να τον βρουν και να τον εκτελέσουν παραυτα. Ένα Νοτιοκορεάτικο και ένα Ταϊβανέζικο πρακτορεί υποστήριξαν ότι ήταν ένας αρχαιολόγος ο οποίος διέφυγε στην Ταϊβάν όπου εργάζεται σε ένα μουσείο, πράγμα που διέψευσε το συγκεκριμένο μουσείο. Καθότι υπάρχει πολύ άγρια καταστολή ως προς την ενημέρωση 25 χρόνια αργότερα και η εικόνα της πράξης του είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό εντός της Κίνας, είναι εξαιρετικά πιθανόν ακόμα να ζει στο Πεκίνο, αγνοόντας παντελώς την φήμη του. Πραγματικά όπως και δισεκατομμύρια άλλοι στον κόσμο αυτό, θα ήθελα να ήξερα ποιος είναι και που βρήκε το φιλότιμο να κάνει μία τέτοια γεννάια πράξη τσαντίλας, σε στυλ Τάσου Ισαάκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου