Το ελληνικό παραμετρικό εδαφολογικό σύστημα και το Αμερικάνικο ονομαστικό

Η τελευταία ημέρα του ταξιδίου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα διότι συνειδητοποίησα το πλεονεκτήμα του ελληνικού περιμερτρικού εδαφολογικού συστήματος: αντικειμενικότητα. Είχαμε ολόκληρη συζήτηση μεταξύ των καθηγητών πως θα έπρεπε να είχαν ταξινομήσει διάφορα εδάφη και έλεγαν μάλιστα ότι λόγω της αλλαγής πολιτικής του NRCS έπρεπε να επαναταξινομήσουν κάποια εδάφη που τους είχαν δώσει ονόματα σειρών από τις Μεσοδυτικές πολιτείες με νέα τοπικά. Η διαφορά ανάμεσα στο ελληνικό και το αμερικάνικο σύστημα είναι ακριβώς το όνομα: στις τελευταίες δύο τάξεις δεν έχουμε όνομα, απλώς χαρακτηριστικά. Βέβαια το κακό είναι ότι δεν έχει "τυπικό" δείγμα αλλά με βάση όλα τα πλεονεκτήματα το προτιμώ. Γενικά το ταξίδι ήταν πολύ ενδιαφέρον. Στην Ελλάδα τα εδάφη είναι κυρίως αλλουβιακά, είδα εδώ και παραδείγματα ελλουβιακών και μάλιστα από τάξεις που απλά δεν έχουμε στην Ελλάδα. Είχαμε μεν στο τέλος ένα πικ νικ αλλά δύσκολα θα έλεγα ότι πραγματικά γνώρισα τον κόσμο με τον οποίο πέρασα τις 3 ημέρες με εξάιρεση τους συναδέλφους από το VT.

Από τη στιγμή που γύρισα στην πόλη (και το ταξίδι ήταν πολύ μακρύ, φύγαμε στις 7.30 το πρωί και φτάσαμε στις 11 νύχτα) δεν μπορώ να πω ότι έχω καθίσει. Τουλάχιστον σταματήσαμε στο Trader Joe's και ψώνισα τυριά, βγήκε κάτι καλό από το μακρύ ταξίδι. Τακτοποίησα το σπίτι το Σαββατοκύριακο, σήμερα πέραν του ότι πήγα Εκκλησία (η Μεγαλόχαρη γαρ) έτρεχα στο Blacksburg να κάνω δουλειές. Τέλειωσα όμως τουλάχιστον για την ώρα, παρείγγειλα καλωδιακή και διαδίκτυο, υπέγραψα το συμβόλαιο για τον επόμενο χρόνο με το πανεπιστήμιο, μίλησα με τον καθηγητή και άδειασα τις βαλίτσες. Με το έφτασα όμως στο γραφείο μου ανακάλυψα ότι έχω ακόμα τα βιβλία να γυρίσω. Τι να κάνουμε, υπάρχει και το αύριο. Προς το παρόν θα ηρεμήσω.