Το μη αναμενόμενο ταξίδι στην Ελλάδα για Πάσχα

 Πέρασα Ελλάδα το Πάσχα για πρώτη φορά μετά 15 χρόνια και θυμήθηκα τι χάνω. Το έχω πάρει απόφαση, θα αποπληρώσω το στεγαστικό δάνειο, θα μετακομίσω από το σπίτι και μετά θα το νοικιάσω και θα επανέλθω Ελλάδα. Όταν το ανέφερα στους γονείς, κοίταξαν για certificate of deposit, ή όπως το λέμε στην Ελλάδα κλειστή κατάθεση, και δίνει επιτόκιο 4%. Από την μία το εκμεταλλεύτηκα και όταν γύρισα Αμερική έκλεισα τα λεφτά μου, από την άλλη όμως έτσι ξεκίνησε η ελληνική οικονομική κρίση: μετά την κατάρρευση της Lehman brothers οι τράπεζές μας βρέθηκαν χωρίς ρευστότητα και πέρασαν την ανάγκη τους στους πελάτες λιανικής. Τώρα το πρόβλημα ομαλοποιήθηκε με τα ομόλογα Αλογοσκούφη, αλλά εκεί ήταν που ξεκίνησε η κατρακύλα της Ελληνικής οικονομίας. Η Αμερικανική οικονομία σε αυτή την φάση έχει περάσει σε δημόσια λιτότητα που προκαλεί το DOGE και έχασε την εμπιστοσύνη των αγορών με τους δασμούς και τις επιθέσεις κατά του κεντρικού τραπεζίτη από τον πρόεδρο Τραμπ. Όταν έγινε η Ελληνική κρίση αυτή ξεκίνησε από καθαρά εξωτερικά αίτια και πληρώσαμε τις αμαρτίες δεκαετιών. Ο λόγος που είμαι τώρα ΗΠΑ είναι η Αλλαγή του Ανδρέα. Η Αμερική τουλάχιστον λόγω του κεντρικού της ρόλου στην παγκόσμια οικονομία πληρώνει κατευθείαν τα λάθη της ηγεσίας, αντί να κάθεται για δεκαετίες να νομίζει ότι οι μη συμβατικές οικονομικές πολιτικές δουλεύουν διότι τα κουκουλώνανε λογιστικά. 

Για να γυρίσω στο θέμα της ανάρτησης την Παρασκευή προ του Λαζάρου παίρνω το αστικό λεωφορείο για τον σιδηροδρομικό σταθμό στο κέντρο και μετά τραίνο, λεωφορείο, επόμενο λεωφορείο και έφτασα στο LAX. Το μόνο μέσο που ήταν στην ώρα του ήταν το αστικό λεωφορείο του Φρέσνο. Όλα το υπόλοιπα είχαν καθυστέρηση, μέχρι και η πτήση για Γερμανία οπότε πρόλαβα όλα. Στο τραίνο διάβαζα τη Ναυτεμπορική από τα Ποσειδώνια η οποία έμεινε στο LAX διότι εκεί την τελείωσε. Στο λεωφορείο από Union Station για LAX με ρώτησε ένας αν ήμουν Έλληνας που πήγαινα Ελλάδα για Πάσχα διότι είδα την αναγνώσιμη ύλη μου. Έφαγα στο αεροδρόμιο ένα δοχείο noodles από το Hudson News και χάρηκα διότι βρήκα κάτι νηστήσιμο. Στο αεροπλάνο έφαγα ότι με ταϊσανε, ζυμαρικά, και είδα 4 ταινίες. Στην τελευταία, Transformers One, έκανα διαλλείματα ύπνου. Μόναχο είχε δωρεάν εφημερίδες που πήρε, αλλά αρκετά άυπνος δεν διάβασα πολύ. Η πτήση Ελλάδα γεμάτη και στο αεροδρόμιο με περίμεναν οι γονείς που με ευχαρίστησαν που ήρθα Ελλάδα. Φτάσαμε σπίτι, έφαγα, την έπεσα, και την επομένη, Κυριακή των Βαϊων, με ξύπνησε ο πατέρας και πήγαμε στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ήταν εκεί και ο επίσκοπός μας, Πειραιώς Σεραφείμ. Έμελε να είναι η μόνη φορά που ξύπνησα πρωϊ, όλες τις επόμενες ημέρες ξύπνησα νύχτα. Ακόμα και Τρίτη του Πάσχα κάπου 6 η ώρα σηκώθηκα. Την Κυριακή των Βαϊων ήρθε η αδερφή μου σπίτι, φάγαμε αλλά έμελε να την δω μόνο στο τέλος τους ταξιδιού διότι πήγε στον Εξαπλάτανο με τον σύζυγό της. Η πεθερά της διαγνώστικε με καρκίνο και συγκινήθηκε πολύ όταν έμαθε ότι επέλεξε να έρθει να την δει αντι να περάσει το Πάσχα μαζί μου. Δεν με πειράζει, θα την δω ελπίζω Ιούλιο.

Μεγάλη Δευτέρα, πέραν από μαγαζιά, πήγα στον οφθαλμίατρο. Έκανα το κανονικό τεστ που στην Αμερική θα το έκανα μετά μήνες και τα μάτια μου είναι εντός ορίων. Έχω πρεσβυωπία, και με πείραξε στην πτήση διότι η μπροστινη πήγε πολύ πίσω την θέση της, η οθόνη ήρθε στα μάτια μου και έπρεπε να πάω πίσω μπας και μπορέσω να δω. Ωστόσο δεν έχω "σκότωμα" σοβαρό, δηλαδή να μου συσκοτίζονται πολύ τα μάτια. Θέλει όμως να με ξαναδεί την Ιούλιο. Η σταγόνα που μου έβαλε στα μάτια με έστειλε νοκ άουτ και με το γύρισα σπίτι έπεσα και κοιμήθηκα και σηκώθηκα πολύ νύχτα. Μεγάλη Τρίτη πήγα στον οδοντίατρο ο οποίος επίσης θέλει να με ξαναδεί τον Ιούλιο. Ωστόσο τα κατάφερα και πήγα στο Νυμφίο και ο επίσκοπός εκεί (όχι ο Πειραιώς, μάλλον ο Προκοννήσου) μας είπε μία συγκινητική ιστορία από την Τρούμπα στον Άγιο Σπυρίδωνα, από την εποχή που ο Πειραίας είχε εκδιδόμενες γυναίκες. Η Μεγάλη Τρίτη είναι η ημέρα τους. Μεγάλη Τετάρτη πήγαμε στο εξοχικό στην Εύβοια όπου περάσαμε την υπόλοιπη Μεγάλη Εβδομάδα. Πήγα στο Ευχέλαιο στο Αλιβέρι. Μεγάλη Πέμπτη πήγαμε στον Άγιο Λουκά όπου ήμασταν την υπόλοιπη εβδομάδα. Στον επιτάφιο την Μεγάλη Παρασκευή θυμήθηκα τι χάνω Αμερική. Όλο το χωριό ήταν εκεί και υποσχέθηκα ότι θα κάνει δύο ώρες όλο το χωριό. Στην Αμερική απλά πάμε στο πάρκινγκ και είμαστε μόνο οι Ορθόδοξοι, όχι όλη η κοινότητα. Τώρα δεν κάναμε τον Επιτάφιο όλο διότι οι γονείς δεν μπορούν λόγω ηλικίας και εγώ ήθελα ύπνο λόγω τζετ λαγκ. Την επομένη πρώτη Ανάσταση και το βράδυ Ανάσταση με τα πυροτεχνήματα τα μεσάνυχτα. Πυροτεχνήματα μεσάνυχτα έχω δει μόνο EDC στην Αμερική. Επίσης φάγαμε το ωραιότατο Πασχαλινό γεύμα που έφταξε η μητέρα μου. Πάντως γυρίσαμε Δευτέρα του Πάσχα Πειραιά, και την Τρίτη το βράδυ το πέρασα στης αδερφής μου.

Πέταξα Τετάρτη. Στην Φρανκφούρτη είχε καθυστέρηση στην απογείωση διότι άλλαξε ο αέρας και άλλαξαν τον αεροδιάδρομο σε όλες τις πτήσεις. Λος Άντζελες έφτασα με 45 λεπτά καθυστέρηση και περίμενα κάπου τόσο να περάσω τα σύνορα. Το λεωφορείο/τραίνο των 2.30 δεν το προλάβαινα, αλλά μπόρεσα το λεωφορείο των 4.30. Ήμουν αρκετά τυχερός που έφτασα σε φάση που είχε ακόμα αστικό λεωφορείο και έτσι ήμουν σπίτι στις 11. Έκτοτε περισσότερο κανόνισα της δουλειές που μου είχαν μείνει. Αγόρασα τρόφιμα, πήγα το αμάξι σέρβις και καθάρισα τον κήπο. Αύριο επιστρέφω στο γραφείο. Σήμερα ξύπνησα στις 5, βλέπουμε αύριο τι θα γίνει.

Ταξίδι στο Laughlin και το Grand Canyon: Στο Grand Canyon

 Όταν ξεκίνησα να κλείσω το που θα κοιμηθώ δεν ήθελα το Las Vegas ή το Laughlin ως σημείο εκκίνησης για το Grand Canyon διότι θυμάμαι από το 1996 πόσο κουραστικό για εμένα το επιβάτη, πόσο μάλλον τον πατέρα μου που οδηγούσε, ήταν οι 3 ώρες ταξίδι επιστροφής. Έτσι αποφάσισα να κλείσω στο Williams κυρίως διότι μου άρεσε η τιμή του ξενοδοχείου. Εν τέλει το Williams δεν είναι η μέση του πουθενά. Έχει ένα ωραίο ιστορικό κέντρο, αν και πέραν αυτού δεν έχει πολλά πέραν από ξενοδοχεία. Έχει και ελληνικό εστιατόρειο αλλά δεν το βρήκα ανοιχτό. Στο δωμάτιο μου έφτασα 2.45 και κάθισα και έστησα τον υπολογιστή. Το κακό ήταν ότι το WiFi του ήταν αδύναμο αλλά μετά από ένα δεκάλεπτο με ανοιχτό υπολογιστή έπιανε. Περπάντησα στο κέντρο και μου άρεσε και εν τέλει έφαγα στην δεύτερη βόλτα, αλλά εν τέλει το μέρος που κάθισα δεν είχε νηστίσιμο. Έφαγα μακαρόνια αλφρέντο. Αν ήξερα ότι το εισιτήριο ήταν για 7 ημέρες ίσως να είχα πάει στο Grand Canyon εκείνη την ημέρα, αλλά δεδομένου πως μου ήταν το ταξίδι επιστροφής την επομένη, θα ήθελα να οδηγήσω πάλι στην ερημιά νύχτα; Έπεσα και κοιμήθηκα και την επομένη με ξύπνησαν οι γείτονες, μία οικογένοια με παιδιά που έκαναν φασαρία. Αυτό κακό δεν ήταν τόσο διότι όσο νωρίτερα πας τόσο λιγότερη κίνηση πέφτεις διάβασα. Πήγα ιντερνετ και μετά έφυγα. 

Ανάμεσα Williams και την είσοδο του εθνικού πάρκου έχει δύο χωριά όπου τα ξενοδοχεία είναι πολύ ακριβότερα. Στο τελευταίο, δύο μίλια πριν την είσοδο σταμάτησε στο ΙΜΑΧ για σωματική ανάγκη. Ευτυχώς διότι μόλις βγήκα στο δρόμο έπεσε στην ουρά εισόδου του πάρκου. Προσπάθησα να προαγοράσω το εισιτήριο στο ΙΜΑΧ αλλά το μηχάνημα είχε χαλάσει σε εκείνη την φάση. Δεν θυμάμαι το 1996 να περιμέναμε πολύ ώρα για να μπούμε. Την Δευτέρα, η οποία σε τελική ανάλυση ήταν μία τυχαία Δευτέρα του Απριλίου, περίμενα 45 λεπτά. Αν έτσι πάει τυχαία Δευτέρα, τι γίνεται σε αργίες και καλοκαίρι; Μόνο μία λωρίδα δεν ήταν ανοιχτή, άρα το καλοκαίρι πρέπει να είναι χάλια. Είχα μπουκαλάκι νερό και μπάρες τις οποίες έβαλα στο πουλόβερ, το μπουφάν το άφήσα στο αμάξι, και τα φόρεσα όταν έφυγα. Εκ των υστέρων έπρεπε να πάρω το καπέλο, αλλά είπα δεν θα το χρειαζόμουν. Ευτυχώς δεν κινδύνευσα από ηλίαση ή θερμοπληξία, αν και το μεσημέρι είχε σχετική ζέστη και έβαλα το πουλόβερ στην μέση αντί να το φοράω. Την νύχτα στο Williams η θερμοκρασία ήταν λίγο πάνω από το μηδέν Κελσίου. Το σημείο που επισκεύθηκα ήταν το South Rim. Υπάρχει το North Rim κάπου 200 μίλια με το αμάξι, πολύ λιγότερο σε ευθεία γραμμή, το οποίο δεν έχει ανοίξει ακόμα λόγω χειμώνα, το East Rim που ήταν κάπου 50 μίλια και το West Rim το οποίο είναι ιδιωτικό, ανήκει σε Ινδιάνους όπως ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση. Αφότου πάρκαρα και μάλιστα στο πάρκινγκ 1, υπήρχαν πινακίδες ότι τα πάρκινγκ γεμίζουν πολύ νωρίς και υπάρχει πιο στο βάθος, περπατάω προς το άκρο του γκρεμού. Είναι λιγότερο δραματικό απ'ότι το περιγράφω: Στα επικίνδυνα υπάρχει κιγκλίδωμα συν υπάρχει κανονικό μονοπάτι ασφαλτοστρωμένο για πεζούς, ποδηλάτες και αναπήρους σε όλη την άκρη. Αν θες να κατέβεις κάτω στον ποταμό Κολοράντο υπάρχουν μονοπάτια, αλλά αν έχεις υπ'όψιν ότι η υψομετρική διαφορά είναι 1500 μέτρα από την άκρη του γκρεμού ως τον ποταμό. Στην ταινία έλεγαν, και ο φίλος μου επιβεβαίωσε, ότι θέλεις ολόκληρη ημέρα να ανέβεις και να κατέβεις από πάνω μέχρι κάτω. Δεν κατέβηκα μέσα στο φαράγγι.  Αν το Grand Canyon είναι το φαράγγι της Σαμαριάς, το αντίστοιχο θα ήταν ότι έμεινα επάνω στο Ομαλό. Ωστόσο δεν παύει να περπάτησα 8 μίλια περίπου, ή 13 χιλιόμετρα, σε ένα μη επίπεδο μονοπάτι. Δεν έμεινα ξεγύμναστος, κάθε άλλο. Επίσης το μονοπάτι ήταν όσο γεμάτο ήταν το φαράγγι της Σαμαριάς με τουρίστες, εώς ότου απομακρυνθείς από τα κεντρικά. Άκουσα να μιλάνε Τουρκικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ολλανδικά, Ιταλικά, Αραβικά, Ινδικές γλώσσες (όχι Ινδιάνιδες), Ισπανικά, Κινεζικά, και ίσως άλλες που δεν θυμάμαι ή απλά δεν πρόσεξα.

 Παρκάρω και βγαίνω στο μονοπάτι και αποφασίζω να πάω προς τα ανατολικά και όχι τα δυτικά που είναι το κέντρο επισκεπτών. Εκ των υστέρων όφειλα να πάω λίγο πιο πολύ πριν γυρίσω ώστε να δω την πρώτη στάση, αλλά ήταν η αρχή της ημέρα, κάπου 10.30, και δεν ήξερα ακόμη. Κάνω αναστροφή, πάω στο κέντρο για τους επισκέπτες και είδα την μία από τις ταινίες που είχε διότι ήθελα λίγο να προσανατολιστώ. Ωστόσο δεν πήγα στο πάρκο για να καθίσω σε ένα σινεμά αλλά για να περπατήσω και έτσι βγήκα μετά την ταινία και πήγα στο μονοπάτι της άκρης με κατεύθυνση το γεωλογικό μουσείο. Το μουσείο, το οποίος είναι άνω των 100 ετών και είναι απλά μία αίθουσα με φοβερή θέα εκτός, έχει μακέτες πως είναι το πάρκο για να καταλάβεις τι βλέπεις εκτός από τον γυάλινο τοίχο και δείγματα βράχων από τις διάφορες γεωλογικές στρώσεις. Καθότι έχω κάνει γεωλογία προπτυχιακά καταλάβαινα πλήρως τι έλεγε, το ερώτημα είναι οι προγραμματιστές φίλοι μου πχ, που δεν έχουν κάνει, τι θα καταλάβαιναν; Μετά είχε και στο μονοπάτι του άκρου μέτρηση ώστε ένα βήμα να είναι 1 εκατομμύρια χρόνια και σου έδειχνε τι πέτρες έχει η σειρά. Περπάτησα προς το Grand Canyon Village, όπου έφαγα νηστίσιμο μεσημεριανό καθότι έχει παλαβούς χορτοφάγους επισκέπτες σε τιμή που δεν βρήκα κακή. Το κρέας ήταν ακριβό πάντως. Αφότου κάθισα και ξεκουραστηκα στο εστιατόρειο ξαναξεκίνησα να περπατάω δυτικά, ελπίζοντας να φτάσω περπατώντας ως το τέλος, ή έστω όσο αντέξω. Περπάτησα γενικά πολλά χιλιόμετρα, περνώντας 3 στάσεις λεωφορείο, εώς ότου κουράστικα πάλι από το πολύ περπάτημα και έτσι πήρα μιά στάση το κόκκινο λεωφορείο το οποίο περνάει κάθε 10 λεπτά. Η μεθεπόμενη στάση όμως ήταν 500 μέτρα και έτσι περπάτησα πάλι. Ξανάνέβηκα μετά για μία στάση, 3 χιλιόμετρα μακρυα, και βλέπω ότι η επόμενη ήταν 1400 μέτρα και λέω χαλάλι, και ας είχε τελειώσει η ασφαλτόστρωση του μονοπατιού. Μετά είχα εντελώς κουραστεί αλλά είχαν μείνει 3 στάσεις ως το άκρο, Hermit's Rest. Έτσι πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα σε κάθε μία και φωτογράφισα. Όσο περπατούσα επίσης φωτογράφιζα συνέχεις, το τοπίο είναι εντυπωσιακότατο. Φτάνω στην τελευταία στάση, είχε υποτίθεται σνακ μπαρ αλλά δεν είδα κατάλογο και λέω ας γυρίσω. Μπαίνω στο λεωφορείο, Ινδοί ρωτούσαν που έχει καλή θέα για ηλιοβασίλεμα αλλά για τέτοια δεν είχα πλέον κουράγιο και απλά κάθισα. Μπήκαν δύο καλοντυμμένες Κινέζες και κάθισαν μπροστά μου. Έβγαλαν το κινητό τους και έβλεπαν φωτογραφίες που τράβηξαν η κάθε μία την άλλη. Μάλλον πρόκειτο για ινφλουένσερς, όχι απλές τουρίστριες. Γενικά ήταν πολύς κόσμος με κάμερες, κάτι που σπανίζει σήμερα καθότι όλοι έχουν έξυπνα κινητά. Γύρισα Grand Canyon Village με το κόκκινο λεωοφορείο και από εκεί το πράσινο για το πάρκινγκ. Πέρασε από το σημείο που είναι τα ξενοδοχεία και η βιβλιοθήκε αλλά δεν είχα κουράγιο πλέον για τίποτα. Παίρνω το αμάξι και οδηγώ μία ώρα πίσω στο Williams. Πήγα στο Safeway και αγόρασα πατάτες μικροκυμμάτων και έφαγα. 

Την επομένη ξύπνησα σχετικά νωρίς και ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής και γύρισα μετά κάπου 8 ώρες οδήγηση πτώμα σπίτι. Βλέπω τον εαυτό μου και είδα μία μαγική εικόνα: Ανάμεσα στο πάρα πολύ περπάτημα που έριξα σε αυτό το ταξίδι και την αφυδάτωση, καθότι έμεινα από νερό στο Barstow, για πρώτη φορά από το λύκειο, η περίμετρος της κοιλιάς έδειχνε μικρότερη από την περίμετρο στήθους. Μετά άρχισα να πίνω υγρά. Χτες ζυγίστηκα στο γυμναστήριο και με έβγαλε 221 λίβρες. Θα ήθελα να είχα λιγότερα, αλλά τόσο η ζώνη όσο και ο καθρέπτης με δείνουν να έχω χάσει. Υποθέτω ότι έχω κάνει μύες. Τις τελευταίες δύο ημέρες ετοιμάζομαι για Ελλάδα και αύριο το πρωϊ παίρνω το τραίνο για LAX. Γενικά πρέπει να συμφωνήσω με το Teddy Roosevelt: όλοι πρέπει κάποτε να επισκευθούν το Grand Canyon, το αξίζει.

Ταξίδι στο Laughlin και το Grand Canyon: στο Laughlin

 Στην Αμερική υπάρχει μία έκφραση: if life gives you lemons, you make lemonade. Οι Ελληνοαμερικάνοι την έχουν ελαφρώς τροποποιήσει, δεν κάνεις λεμονάδα αλλά αυγολέμονο. Η λογική είναι ότι όταν πάνε τα πράγματα στραβά, τα αλλάζεις προς το καλύτερο. Ο πατέρας μου είπε κιόλας ότι θα νιώσω καλύτερα αν αλλάξω παραστάσεις, αν και δεν έχει πάει τόσο χάλια όσο όταν ήμουν άνεργος και είχα κακό ύπνο. Επίσης η μητέρα μου και η αδερφή μου με πίεσαν να έρθω Ελλάδα για Πάσχα. Η πρώτη μου πάντως κίνηση ήταν να κλείσω ταξίδι για το Grand Canyon διότι ήθελα να πάω εδώ και 8 χρόνια όταν έφτασα Φρέσνο και σταμάτησα στον φίλο μου στο Flagstaff. Να πω την αλήθεια ο φίλος έχει φύγει, ότι το Flagstaff είναι η κοντινότερη πόλη στο Grand Canyon το συνειδητοποίησα προς ενός μήνα (ήξερα ότι ήταν κοντά όμως) αλλά τουλάχιστον ήξερα ποιον να ρωτήσω για πρακτικά. Ότι θα σταματούσα στο Laughlin το είχα αποφασίσει διότι δεν ήθελα να πάω Λας Βέγκας καθότι θα πάω σε έναν μήνα για EDC, ήθελα να μιμηθώ το μόνο μας ταξίδι οικογενοιακώς το 1996 στο Grand Canyon και δεν ήθελα να είμαι ημέρες στο μέσον του πουθενά. Αφότου μίλησα με τον Τεξανό φίλο πήρα απόφαση να μείνω Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο Laughlin και Κυριακή-Δευτέρα στο Williams AZ το οποίο συνάδελφοί μου στην δουλειά το είχαν περιγράψει ως η μέση του πουθενά. Εκ των υστέρων αν ήξερα ότι το Grand Canyon West, εκείνο το μέρος που ανήκει στους Ινδιάνους και περπατάς πάνω από μία διάφανη γέφυρα που βλέπεις σε φωτογραφίες να περαπατά ο κόσμος, μόνο μία ώρα από το Laughlin, θα είχα πάει. Επίσης αν ήξερα ότι το εισιτήριο για το Grand Canyon είναι για μία εβδομάδα, θα είχα καθίσει παραπάνω Williams σε σχέση με Laughlin. Ωστόσο ξεκίνησα με τα δεδομένα που είχα πριν φύγω. Πριν παρεξηγηθούμε επίσης, δεν ήξερα να ρωτήσω τις σωστές ερωτήσεις, διότι σίγουρα ο Τεξανός φίλος ήξερε παραπάνω, δεν ρώτησα σωστά. Από την στιγμή που κανόνισα το ταξίδι άρχισα να κοιτάω για Ελλάδα και μήνα Απρίλιο είναι εν τέλει πιο φτηνό το να πετάξω Ελλάδα σε σχέση με την εναλακτική, να πάω με τον Τεξανό φίλο στο Saguaro Man για το οποίο μου είπε ότι είναι ιδέα που έχει αλλά δεν έχει προϋπολογίσει χρονικά για φέτος. Έτσι Πέμπτη πρωϊ μετά από συννενοήσεις έκλεισα εισιτήριο να πετάξω Ελλάδα την Παρασκευή που μας έρχεται από το LAX και μετά μάζεψα το σταθερό μου υπολογιστή και ξεκίνησα για Laughlin, χωρίς να έχω κλείσει το μέσον να πάω LAX. 

Σταμάτησα στο Bakersfield για να ανεφοδιάσω το αμάξι και τον εαυτό μου, μετά στροφή για Barstow αλλά αντί να πάρω εκεί τον Ι-15 για Λας Βέγκας πήρα τον Ι-40. Σταμάτησα Desert Oasis Rest Area και μετά έξοδο στην Lake Havasu για Laughlin. Έφτασα περί την δύση του ηλίου και αφότου έβαλα τα πράγματα στο δωμάτιο βγήκα εκτός ψάχνοντας νηστίσιμο φαϊ. Πήγα στο κοντινά καζίνο με το δικό μου αλλά εν τέλει ήμουν τυχερός και βρήκα ταϋλανδέζικο εστιατόρειο. Το Laughlin έχει δύο άξονες και το είχα ξεχάσει. Ο ένας είναι η Casino Dr που είναι όλα τα καζίνο. Ο άλλος είναι το riverwalk που είναι ανάμεσα στα καζίνο και τον ποταμό Colorado. Το μόνο καζίνο χωρίς πρόσβαση στο Riverwalk είναι το Tropicana, αλλά έμεινα στο Aquarius οπότε δεν ήταν θέμα. Πέμπτη περισσότερο είδα το καζίνο μου και το διπλανό του. Παρασκευή πρωϊ ξυπνάω και αποφασίζω να πάω στο Grapevine Canyon το οποίο είναι 15 λεπτά από το καζίνο να δω τα πετρογλυφικά. Παίρνω το αμάξι και όντως ήταν 15 λεπτά αν και πέρασα δύο μίλια σε χωματόδρομο. Μετά γυρνάω στο ξενοδοχείο και κάνω εξερεύνηση της πόλης. Έφαγα Impossible Burger στο Riverside Casino δίπλα. Γενικά προς μεγάλη μου έκπληξη δεν είχε σοβαρό Κινέζικο φαϊ το Laughlin. Κατά τα φαινόμενα οι Κινέζοι δεν θα διασχίσουν τους ωκεανούς για να πάνε σε ένα υποκατάστατο του Λας Βέγκας το οποίο έχει φτηνο φαϊ όπως είχε το Λας Βέγκας κάποτε, δωρεάν πάρκινγκ, αλλά όχι τα θεάματα του αυθεντικού Λας Βέγκας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είχε θεάματα, κάθε άλλο. Και το δικό μου καζίνο και το διπλανό που έφαγα το πρωϊνό είχαν δωρεάν κλαμπ με ζωντανή μουσική, μάλιστο το ένα είχε καραόκε. Βγήκα και τα είδα το βράδυ, αλλά δεν κάθισα ούτε την Παρασκευή ούτε το Σαββατόβραδο. Παρασκευή απόγευμα έκανα όλο το Laughlin, μέχρι το Harrah's Casino που είχε αρκετό σκαρφάλωμα.Το βράδυ και δεδομένης και την νηστείας, πονούσαν τα πόδια μου αλλά είδα να έχει μαζευτεί το λίπος από τα πόδια μου. Σάββατο πρωϊ πήγα επίσης 15 λεπτά από το καζίνο στο Davis Dam. Μετά πέρασα την γέφυρα για το Bullhead City AZ όπου πήγα σε σούπερ μάρκετ και πήρα ψιλά. Απόγευμα έκανα κολύμπι στην πισίνα με αποτέλεσμα το βράδυ να πονάνε και πόδια και χέρια. Γενικά ο κόσμος ήταν συνταξιούχοι και οικογένοιες με παιδιά. Ελεύθερες κοπέλες δεν είδα αλλά να πω την αλήθεια γενικά έχω δυσκολίες να τις αναγνωρίσω. Κυριακή πρωϊ κάνω τσεκ άουτ νωρίς και μετά περνάω Bullhead City για καύσιμα. Ξεκινάω για το Williams αλλά καθότι θα έφτανα πολύ νωρίς, σταμάτησα στο Seligman και έφαγα μεσημεριανό. Πάλι έφτασα στο Williams μία ώρα νωρίτερα και έτσι έκανα βόλτα στο κέντρο. Περισσότεραν στην επόμενη ανάρτηση.

Ωρα της κρίσεως

 Χτες Τρίτη πάω στο γραφείο, ξεκινάω την ημέρα κανονικά και στις 9 με ενημερώνουν ότι η ποινή μου πέρασε, υπογράφω και πηγαίνω σπίτι. Μετά από έναν μήνα ξεκρέμαστος εν τέλει τιμωρήθηκα με αναστολή και όχι κάτι το χειρότερο. Έτσι βρέθηκα να έχω υποχρεωτικές διακοπές άνευ. Καθότι ακριβώς είχα την Δαμόκλεια σπάθη πάνω από το κεφάλι έχω και σχέδιο τι να κάνω, έστω και όχι τόσο άμεσο. Χτες πρώτη κίνησή μου γυρνώντας σπίτι ήταν να δω το ίντερνετ το οποίο δεν έβλεπα στο γραφείο πλέον. Δεν ξέρω πως μπορούν οι άλλοι αλλά χωρίς ειδήσεις απλά δεν μπορεί να περάσει η ημέρα χωρίς εμένα να έχω άγχος. Φταίει ότι είμαι στο εξωτερικό, αν ήμουν Ελλάδα θα πήγαινε αλλιώς. Είχα την τύχη ότι είχαμε κανονίσει κάτι για το απόγευμα και έτσι μετά τις δουλειές είδα κάποιους συναδέλφους. Πέραν τούτων είδα και τον εκτιμητή για την φορολογική δήλωση του πατέρα μου και έφτιαξα ένα πρώτο πλάνο. Έκλεισα το πρωϊ δωμάτια ξενοδοχείων για να πάω στο Grand Canyon και φεύγω μάλιστα αύριο το πρωϊ. Γυρίζω αρχές της επόμενη εβδομάδας και μετά η ιδέα ήταν να πάω στην πρόβα της χορωδίας για την Μεγάλη Εβδομάδα. Ωστόσο άρχισαν να με πιέζουν και η μητέρα μου και η αδερφή μου για ταξίδι Ελλάδα και κάθισα και το κοίταξα. Αν πετάξω συγκεκριμένες ημέρες η τιμή είναι τζάμπα. Ωστόσο αν είναι θα πετάξω σχεδόν αφότου γυρίσω Φρέσνο και το αυτοκίνητο θα χρειάζεται συντήρηση. Θα μπορούσα να φύγω λίγο αργότερα και να περάσω το Πάσχα Ελλάδα και φυσικά το θέμα είναι κατά πόσον θέλω να φύγω Ελλάδα δύο φορές φέτος. Ναι έχω να περάσω Πάσχα Ελλάδα από το 2009, όταν ήμουν μόνος στον Άγιο Νικόλαο, αν και είχαν έρθει Μεγάλη Εβδομάδα οι γονείς και η αδερφή μου. Ωστόσο το ζήτημα είναι βιολογικό. Πολύ περισσότερες ημέρες απ'ότι θα πετάξω τον Ιούλιο δεν είναι. Το ταξίδι του Ιουλίου δεν πρόκειται να ακυρώσω. Έτσι μιλάμε πάω Ελλάδα, προσαρμόζομαι, γυρνάω, ξαναπροσαρμόζομαι, ξαναπετάω 2 μήνες αργότερα για τον ίδιον κύκλο. Επίσης έκλεισα και εισιτήρια για events εδώ οπότε το πως θα προσαρμοστώ στο δικό τους ωράριο ενδιάμεσα δεν ξέρω. Το χειρότερο είναι ότι αν είναι να πετάξω την άλλη εβδομάδα η απόφαση πρέπει να γίνει σύντομα. 

 Το ότι είμαι σχετικά απασχολημένος δεν σημαίνει ότι δεν σκέφτομαι ποιο θα είναι το μέλλον μου σε αυτή την χώρα. Κάθισα και είδα τους τραπεζικούς λογαριασμούς μου και τι χρωστάω στο στεγαστικό δάνειο. Παρά την τωρινή τιμωρία συνεχίζει να είναι εφικτό να μπορώ να καλύψω το μισό ποσό του στεγαστικού δανείου εώς το τέλος της χρονιάς. Σε δύο χρόνια, το πολύ τρία, θα μπορώ να το αποπληρώσω όλο. Με βλέπω λοιπόν αν είναι να το πληρώσω, να εκκενώσω το σπίτι και να το νοικιάσω. Υπάρχουν υπηρεσίες στο ιντερνετ όπου βάζεις την διεύθυνση και σου λέει τι μπορείς να περιμένεις. Το ποσό είναι παραπάνω από τον μεγαλύτερο μισθό που έλαβα από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά όχι όσο έπαιρναν από τον ΕΛΓΑ τότε. Φυσικά έχει φόρους, έξοδα διαχειριστή κλπ αλλά πραγματικά από το σπίτι αυτό μπορώ να ζήσω καλά Ελλάδα. Αν βρω έταιρον ήμιση όλα αυτά αλλάζουν, αλλά η αισιοδοξία μου έχει προ πολλού εξανεμιστεί. Μίλησα χτες και σήμερα με τον Τεξανό φίλο και πρότεινε να πάω στο Saguaro Man, το οποίο είναι σαν το Burning Man αλλά στην Αριζόνα. Το έξοδο θα είναι όσο περίπου το ταξίδι Ελλάδα για 4 ημέρες. Θέμα είναι ότι στα mini burns όπως λέγονται αυτά τα φεστιβάλ μπορεί και να γνωρίσεις κανέναν. Στο EDC, ή στο Dog Daze ή στο Unity το να γνωρίσω οποιονδήποτε, και μάλιστα κοπέλα, είναι απίθανο. Θα έχω την ελληνική σημαία αλλά ως εκεί. Θέλει κόσμος να μου μιλήσει επειδή την κρατάω, αλλά το δημογραφικό δεν αλλάζει. Σήμερα μάλιστα μου λέει ο συνάδελφος ότι δεν έχει προϋπολογίσει χρόνο για να πάει οπότε το κατά πόσον θα πάει θα το αποφασίσει πιο κοντά σε εκείνη την ημέρα. Με άλλα λόγια, ακόμα και αν δεν πάω Ελλάδα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πάω εκεί, δεν είναι είτε το ένα είτε το άλλο. Πάντως μετά το Πάσχα αν είναι μπορώ να τον επισκευθώ. Θα δω τι θα αποφασίσω