Διακοπές για την ημέρα των Ευχαριστιών

 Δεν είχα σχέδιο σήμερα να βάλω ανάρτηση. Από την στιγμή που στο γραφείο δεν μπορώ πλέον να δω το συνήθες μου δρομολόγιο στο ίντερνετ, το κάνω μετά το πέρας της εργασίας και με δεδομένο ότι πηγαίνω στο γυμναστήριο, σε πολλές περιπτώσεις απλά δεν προλαβαίνω να τελειώσω το δρομόλογιο. Σήμερα είδα ότι είναι σχεδόν ένας μήνας από την προηγούμενη ανάρτηση. Δεν μπορώ να πω ότι έγιναν πολλά. Η προϊσταμένη, πρώην προϊστάμενος, συνεχίζει να μου την σπάει. Ξεκίνησε η νηστεία και είμαι στην φάση όπου μαζεύομαι. Δυστυχώς όμως δεν βλέπω να πέφτει βάρος, η ζυγαριά σήμερα μου έλεγε 230 λίβρες. Τουλάχιστον ξέρω ότι παίρνω μύες, όχι λίπος πλέον. Ο Άσαντ την κοπάνησε από την χώρα του σήμερα. Φαίνεται ότι είχε τόσο αποδυναμωθεί από τον πόλεμο που θα είχε καταρρεύσει χωρίς την Ρωσία και την Χεζμπολάχ. Με την Ρώσια αδυνατούσα να στείλει στρατό καθότι ότι έχει είναι στην Ουκρανία και την δεύτερη αποδυναμωμένη από τον πόλεμο με το Ισραήλ, φιλότουρκοι τζιχαντιστές κατέλαβαν την χώρα. Το πιο σημαντικό για εμάς που έγινε ενδιάμεσα ήταν το ταξίδι μας στο Reno για την ημέρα των Ευχαριστιών.

Είχαμε ολόκληρη συζήτηση που να πάμε για τις Ευχαριστίες αν είναι να φύγουμε από το Φρέσνο. Εν τέλει αφότου είδαμε ότι τις πιθανές επιλογές (Σαν Φρανσίσκο, Λος Άντζελες, Λας Βέγκας, Ρίνο) επιλέξαμε να πάμε στο Ρίνο διότι ως επιλογή ήταν σχετικά φτηνή, οι γονείς μπορούσαν να πάνε να δούνε στο Σακραμέντο την κυρία για την οποία κάνουν μεταφράσεις και συνειδητοποίησαν ότι δεν έχει κάτι να κάνεις Bay Area όταν όλα είναι κλειστά ενώ Ρίνο όλο έχει και κάτι. Η προϊσταμένη με άφησε να δουλέψω από το σπίτι την προηγουμένη και έτσι όταν μας άφησαν στις 3, ξεκινήσαμε με νοικιασμένο αμάξι για το Ρίνο. Το σχέδιο για την επιστροφή ήταν εγώ θα γύριζα με το τραίνο από Σακραμέντο και οι γονείς θα συνέχιζαν στο Σαν Φρανσίσκο. Το ενοικιαζόμενο ήταν ένα Kia Soul το οποίο προκάλεσε στον πατέρα εκ των υστέρων εντύπωση το πόσο έκαιγε. Πάντως ήταν μεγάλο και χώρεσε όλα πράγματα των γονιών. Ξεκινάμε λοιπόν, πέσαμε σε κάποια σημερία κίνηση και σταματάμε στο Galt, νότια από το Σακραμέντο, για δείπνο. Όλο το ταξίδι οδηγούσε ο πατέρας. Εν τέλει σταματήσαμε σχεδόν μία ώρα και όταν ξαναξεκινήσαμε η κίνηση είχε φύγει. Το ζήτημα με την οδήγηση στο Ρίνο είναι ότι μετά το Σακραμέντο δεν έχει πολλά μέρη να σταματήσεις, ιδίως καθότι ψάχναμε και νηστίσιμο να φάμε. Το αρχικό σχέδιο ήταν τα προάστεια μετά το Σακραμέντο, εν τέλει όμως λόγω κίνησης σταματήσαμε πριν. Ο δρόμος μετά το φαϊ ήταν αρκετά άδειος, αλλά ανεβήκαμε στο σημείο όπου άρχισε ο δρόμος να έχει πάγο και ο πατέρας πήγαινε σχετικά αργά, για αυτοκινητόδρομο. Περνάμε το Donner Pass το οποίο είναι πάνω από 2,000 μέτρα υψόμετρο, και μετα αρχίζει ο κατήφορος προς Ρίνο. Τώρα η πόλη είναι πολύ κοντύτερα στα σύνορα από το Λας Βέγκας, αλλά μπαίνεις από Εθνικό Δάσος με αποτέλεσμα να εμφανίζεται πολύ ξαφνικά. Στα 10 μίλια από το ξενοδοχείο ακόμα είναι το δάσος, τα σύνορα με το συνοριακό καζίνο (το οποίο είναι πολύ μικρότερο από το αντίστοιχο Λας Βέγκας) είναι μετά μία στροφή και φτάσαμε ταχύτατα μετά, αν και κάναμε έναν κύκλο παραπάνω. Εν τέλει ήταν το ίδιο ξενοδοχείο με το Travelodge αλλά στο Howard Johnson έχει ένα πρωϊνό όπως τις Κυριακές στην εκκλησία αν δεν προσφέρει κάποιος γεύμα: βιομηχανικά γλυκά από το Cosco. Αυτή ήταν η όλη διαφορά. Φτάνουμε και ταχύτατα πέφτουμε για ύπνο, ούτε εγώ ούτε οι γονείς θέλαμε βόλτα με θερμοκρασία -5 Κελσίου και χαμηλό υψόμετρο. 

Την επομένη το πρωϊ, ημέρα των Ευχαριστιών, κατέβηκα με την μητέρα για πρωϊνό και είδαμε τι ήταν. Ϊσως καλύτερα να είχα βγάλει στο Travelodge, δεν είμαι βέβαιος ότι άξιζε την διαφορά δεδομένου μάλιστα ότι το δωμάτιο δεν είχε καρέκλα. Πέρασα πολύ περισσότερο ξάπλα αυτό το ταξίδι από καθιστός διότι δεν μπορούσα. Μετά το πρωϊνό έβγαλα την μητέρα βόλτα στα τρία ξενοδοχεία του κέντρου που είναι μαζί. Στην μητέρα άρεσε ως χώρος, αλλά σε καμία περίπτωση οι τιμές των εστιατορείων. Για όποιον δεν έχει πάει είναι ουσιαστικά τα ίδια επωνύμων σεφ με το Λας Βέγκας, ολίγον φτηνότερα, αλλά σε καμία περίπτωση φτηνά διότι αγοράζεις την μπριζόλα με την συνταγή του σεφ που βλέπεις τηλεόραση. Γυρνάμε στο δωμάτιο, ολίγο ίντερνετ, και όταν πέρασε κάπου το μεσημέρι πήραμε το αμάξι και πήγαμε στο καζίνο στο Virginia Foothills, νότιο προάστειο του Ρίνο, και φάγαμε στο καζίνο που είχα δει να έχει καλή προσφορά για γεύμα Ευχαριστιών. Καθότι είδαμε και το μενού, όχι απλά το γεύμα αυτό ήταν κράχτης αλλά όλο το μενού ήταν τιμές οι οποίες θα τις έλεγες καλές και πριν την πανδημία. Είπαμε ότι πρέπει να ξαναέρθουμε, αλλά εν τέλει δεν πήγαμε. Σε τελική ανάλυση αυτό το καζίνο ήταν στην μορφή που περιμέναμε να είναι τα καζίνο και όχι αυτό που έχουν καταλήξει αυτά στο κέντρο ή το Λας Βέγκας. Είναι ένα καζίνο ντόπιων οι οποίοι θα έρθουν να παίξουν από δίπλα και θα ευχαριστηθούν φτηνο φαϊ, και όντως είχε πολλούς ντόπιους. Σε μία εποχή όμως όπου έχει ινδιάνικα καζίνο σε όλες τις δυτικές ΗΠΑ, δεν πρόκειται ο κόσμος να διασχίσει πολλά χιλιόμετρα για να πάει Ρίνο ή Λας Βέγκας αν δεν το προκαλέσει να έρθει κάτι το μοναδικό, εξού και τα πανάκριβα επώνυμα εστιατόρεια στο σούπερ καζίνο για να σε φέρουν. Στην επιστροφή έπεισα τους γονείς και σταματήσαμε στο Atlantis casino που ήταν στην διαδρομή. Το πάρκινγκ ήταν τίγκα, ο πατέρας αγόρασε καφέ και όλοι κάναμε τον γύρο του. Η μάνα έπαθε σοκ στον επάνω όροφο με το εστιατόρειο που είχε τα οστρακοειδή και πάθαμε και οι τρεις τεράστιο σοκ με την απίστευτη ουρά που περίμενε για να φάει στο εστιατόρειο μπουφέ το γεύμα των Ευχαριστιών, όχι μόνο λόγω του τεράστιου μεγέθους της αλλά και καθότι το γεύμα για 1 άτομο κόστιζε όσο έκανε το γεύμα και των τριών μας, παρότι είχαμε πάρει και παραπάνω από το σπέσιαλ για να φάμε. Το μόνο μέρος που έχω δει τέτοιες ουρές ήταν τότε που είχα πάει με τον φίλο που τελείωσε πληροφορική στο Κολούμπια στο δωρεάν σόου του Tiesto και κάθε άλλο παρά ήταν δωρεάν το γέυμα, ίσως ήταν το πιο ακριβό. Τώρα για να πω την αλήθεια είχα προσφορές για το συγκεκριμένο ξενοδοχείο που περιλαμβάνανε food credit αν έμενα σε αυτό αλλά όλοι είχαμε συμφωνήσει να μείνουμε κέντρο και όχι στο απομωνομένο ξενοδοχείο, συν ήταν αρκετά ακριβό το δωμάτιο. Γυρνάμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε και οι τρεις για χώνεψη. Βγήκα μετά εγώ άλλες δύο φορές στο κέντρο του Ρίνο, μία που είδα όλα τα καζίνο και ανακάλυψα ότι το Cal Neva είχε πιο φτηνά το γεύμα ευχαριστιών από αυτό που πληρώσαμε και άλλη μία που είχε πάει αργά και βαριώμουν άλλο ίντερνετ και ξάπλα. Εκ των υστέρων μίλησα με τους γονείς και τους λέω ότι πολύ πιθανόν να τους πήγαινα έτσι και αλλιώς στο Virginia Foothills για την βόλτα και ας ήταν πιο ακριβό.

Μαύρη Παρασκευή δεν πήγαμε για ψώνια, αντίθετα πήγαμε βόλτα. Πρώτα πήγαμε Virginia City και σε σχέση με το 2011 που είχα πάει τελευταία φορά είχε πιο πολύ κόσμο και, κυρίως, πιο πολλά ανοιχτά (και όχι ενοικιαζόμενα) καταστήματα. Κάναμε την βόλτα μας σαν να ήμασταν την εποχή των καουμπόηδων, διότι από τότε είναι η πόλη, και μετά συνεχίσαμε για Carson City την πρωτεύουσα της πολιτείας. Σταματήσαμε σε ένα καζίνο στο κέντρο, αλλά καθότι καθημερινή, οι επιλογές φαγητού και δη νηστίσιμου λίγες. Έτσι φύγαμε και εν τέλει πήγαμε στο Fandango Casino, διότι στη Νεβάδα εκτός από αίθουσες κινηματογράφου η εταιρεία έχει και καζίνο, το οποίο πρέπει να είναι το πιο μεγάλο στο Carson City και ωραίο εστιατόρειο με πολλές επιλογές. Γενικά η πόλη είναι μεν πρωτεύουσα τις πολιτείας, πιθανόν έχει όλες τις επιλογές πόλης, μέχρι και Bunny Ranch έχει στην είσοδο και μου έλεγαν ιστορία οι γονείς ότι θέλησαν να πουλήσουν σε έναν γνωστό μας τέτοια επιχείρηση, αλλά είναι πολύ μικρό μέρος. Αναρωτήθηκα γιατί το Ρίνο ήταν αυτό που αναπτύχθηκε και έχει γίνει η μεγάλη πόλη, και όχι το Virginia City ή το Carson City. Σύμφωνα με το Google είναι διότι ήταν ο σταθμός του διηπειρωτικού σιδηροδρόμου και όχι οι άλλες δύο πόλεις. Από Carson City πήγαμε λίμνη Τάχο και σταματήσαμε στο Incline Village για λίγη βόλτα στην όχθη. Μάλιστα είχε με μεγάλα γράμματα πινακίδες οτι επιτρέπεται η είσοδος στην παραλία μόνο σε ντόπιους, αλλά εν τέλει τέτοια εποχή δεν μας σταμάτησε κανείς. Γυρίσαμε από Rose Peak και είδαμε κόσμο να διασκεδάζει στο χιόνι δίπλα από τον δρόμο. Η ταμπέλα στο πέρασμα έλεγε ότι είχε ύψος 2711 μέτρα που ήταν το πιο ψηλό που φτάσαμε σε όλο το ταξίδι. Στο γυρισμό έπεισα τους γονείς να σταματήσουμε για ψώνια καθότι η ημέρα αλλά εν τέλει το Google μας έβγαλε σε μέρους που είχε επαγγελματικές υπηρεσίες, όχι λιανική. Αυτό παθαίνεις όταν κοιτάς για Outlet. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ξεκουραστήκαμε λίγο. Μετά εγώ βγήκα για βόλτα, είπα στους γονείς αλλά ήταν πολύ κουρασμένοι. Το βράδυ είχα αποφασίσει ότι θα έβγαινα να χορέψω. 

Το σημείο που είχα συγκλίνει για Ρίνο ήταν όταν είδα ότι το κλαμπ του Grand Sierra Resort έχει κάθε Παρασκευή βράδυ νύχτα ηλεκτρονικής μουσικής. Σκεφτόμουν να αγοράσω από νωρίς εισιτήριο, αλλά δεν μπρούσα online, μόνο τραπέζι. Το ζήτημα είναι ότι από την στιγμή που έφτασα Ρίνο μου έρχονταν διαφημίσεις για άλλο event εκείνο το βράδυ στο κέντρο του Ρίνο, σε ενοικιαζόμενο πολυχώρο (όχι τυπικό κλαμπ) με τον πιο καλό dj της Ελβετίας. Λίγο που κοίταξα o dj έπαιζε μάλλον την μουσική μου, αλλά είχε είσοδο $25, ενώ το άλλο ήταν δωρεάν, και στο Facebook event έλεγε 8 going 15 interested. Δεδομένου ότι η ημέρα δεν είναι πολύ της εξόδου έτσι και αλλιώς, όπως ανάλυψα στο Raleigh, και ότι αν είχε δύο ανταγωνιστικά events για αρκετά περιοσμένο κοινό, διότι η μουσική μου δεν είναι η μουσική της Αμερικής, αποφάσισα να πάω στο Lex στο Grand Sierra Resort, ιδίως καθότι το καλοκαίρι που είχα πάει με την ΑΧΕΠΑ ήταν το μόνο μέρος του καζίνο που δεν είχα δει. Έτσι πήρα το αμάξι και οδήγησα 15 λεπτά ως εκεί. Παρκάρω και πάω στο μαγαζί. Ανοιχτός ήταν μόνο ο προθάλαμος όπου ήταν ο DJ. Μπήκα και στο κύριο μαγαζί όπου το μόνο ανοιχτό ήταν η τουαλέττα αλλά έβλεπες πως είναι. Πολύ ωραίος χώρος αλλά ήταν μόνο για βόλτα. Ήπια ένα ποτό, πήγα στην πίστα και το περισσότερο χρόνο τον πέρασα μόνος. Είχα δύο κουτιά όπου εν τέλει ανέβηκαν καλλίγραμες επαγγελματίες χορεύτριες. Το μέγιστο που γέμισε η πίστα ήταν ότι μία παρέα 4 κοπέλες κάθισε για μισό τραγούδι και μετά φύγαν. Όταν το μαγαζί είναι τζάμπα δεν νιώθεις και υποχρέωσει να καθίσεις. Ήδη προς τις 12.15 άρχισαν να αδειάζουν και αυτό το σημείο ήταν που ήξερα ότι ήταν καιρός να φύγω. Έκανα βόλτα στο καζίνο και είχε παραπάνω κόσμο στο bar απένταντι που έπαιζε χιπ χοπ, ο ίδιος όμως δεν ήθελα. Έτσι γύρισα στο δωμάτιο και την έπεσα. Κατά πόσον πήγε κόσμος στον EDX δεν έμαθα ποτέ και δεν είχα κουράγιο να πληρώσω κανένα πενηντάρικο να μάθω. 

Σάββατο ξυπνήσαμε νωρίς, στην περίπτωσή μου διότι 7.20 που ξυπνάω για δουλειά η μητέρα έκανε θόρυβο και με ξύπνησε. Μαζέψαμε για πράγματα, φάγανε πρωϊνο και πήγαμε Σακραμέντο. Στο κέντρο το δωρεάν παρκινγκ να είναι ανύπαρκτο διότι είχε συναυλία στις 5.30 και από το πρωϊ το κλείσανε μην τυχόν πατήσει τζαμπατζής, 6 ώρες νωρίτερα σε τελική ανάλυση. Καθίσαμε στο Old Sacramento και έφαγα και μετά με άφησαν στο σταθμό του τραίνου. Μπήκα στο λεωφορείο για Stockton και για να πω την αλήθεια, το λίγο που πήγαμε στον Ι-5 ήταν τίγκα. Πραγματικά αναρωτήθηκα πως θα πήγαιναν Σαν Φρανσίσκο οι γονείς αν ήταν έτσι οι δρόμοι το Σάββατο, πως θα ήταν Κυριακή. Ως προς το πρώτο μου είπαν οι γονείς ότι τους πήγε με τον 99 ως το Galt και από εκεί σε δευτερεύοντες δρόμους δίπλα από τα κανάλια μέχρι που πέρασαν την γέφυρα. Στο τραίνο ανοίγω τον υπολογιστής εργασίας, είπα να συνδεθώ στο VPN και εν τέλει αρνήθηκε. Αφότου είδα ότι ήταν να δω είπα μην τυχόν μου είχαν αποκλείσει τον κωδικό και αυτό συνέβει. Όπως έμαθα την Δευτέρα φαίνονταν να προσπαθώ να συνδεθώ από το Ηνωμένο Βασίλειο και έτσι έβγαλα συμπέρασμα ότι είχα χακαριστεί. Την Δευτέρα πήρε ένα ολόκληρο τέταρτο για να με ξεκλειδώσουν και χρειάστηκε μετά να απολογηθώ στην προϊσταμένη διότι χρησιμοποίησαν τον υπολογιστή εργασία για προσωπική χρήση. Δεν είχα κουράγιο να την δω στα μάτια διότι ήξερα ότι έκανα λάθος. Τέλος πάντων, κατά τα φαινόμενα δεν μπορούνε να με απολύσουν. Οι γονείς μου γύρισαν σήμερα από το Σαν Φρανσίσκο. Κατά τα άλλα βλέπω τις ειδήσεις τι γίνεται στον κόσμο, όσο μπορώ.