Ο Τραμπ και η προεδρία του

Αυτή την ανάρτηση την έχω υποσχεθεί από την ονομαστική μου εορτή και είχα κάθε πρόθεση να την γράψω. Είπα όμως να διαβάσω τουλάχιστον τα άρθρα στο Politico Magazine εώς την ημέρα των εκλογών, κάτι που μου πήρε πολύ παραπάνω απ'ότι περίμενα. Σε αρκετές περιπτώσεις οι αναλυτές προέβλεψαν και την δυσπιστία των οπαδών Τραμπ και μία κάποια αναταραχή, αλλά όχι ότι θα γίνονταν η εισβολή στο Καπιτώλιο. Ίσως την προβλέπουν στα άρθρα μετά τις εκλογές τα οποία δεν έχω διαβάσει ακόμη. Πολύ απλά υπήρχε τόση αγωνία για το αποτέλεσμα που έβγαιναν συνεχώς άρθρα στο περιοδικό, διότι ο κόσμος τα διάβαζε. Πώς όμως κατάφερε αυτός ο άνθρωπος, ο Τραμπ, να προκαλέσει τόσο έντονα αισθήματα; Είναι απλά θέμα χαρακτήρα του. Ο Ομπάμα δεν ήθελε να προκαλεί τα πάθη, αλλά μόνο και μόνο ότι ήταν μαύρος ήταν τραυματικό για ένα μεγάλο τμήμα της Αμερικανικής κοινωνίας. Ο Τραμπ αντίθετα το έκανε από σχέδιο, ήθελε εχθρούς που να νικάει, και εν τέλει το ίδιο και ένα μεγάλο μέρος του κοινού του που ένιωθε δυσαρεστημένο με την όλη κατάσταση στην Αμερική.

Ο Τραμπ γεννήθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο, 4ο από 5 παιδιά. Η ανηψιά του χαρακτηρίζει τον παππού της ως ψυχοπαθή υψηλής λειτουργικότητας, η μάνα του λόγω επιπλοκών με το 5ο παιδί πέρασε ένα σημαντικό τμήμα της παιδικής του ηλικίας στο νοσοκομείο και οι βιογράφοι του τον περιγράφουν ως άτομο έχων ανάγκη να αγαπηθεί, ακόμα και σε αυτή την ηλικία. Απείθαρχο παιδί, τον έστειλε ο πατέρας του στην στρατιωτική ακαδημία μπας και στρώσει όπου όλοι οι συμμαθητές του τον ήξεραν αλλά δεν έχει εμφανιστεί κανένας φίλος. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας κλέβοντας, απέφυγε όπως και πολλοί γόνοι της καλής κοινωνίας την στράτευση και το πόλεμο του Βιετνάμ (κατά δήλωσή του το Βιετνάμ του ήταν ότι είχε σεξ στη Νέα Υόρκη την δεκαετία του 80 εν μέσω του AIDS) και την δεκαετία του 70 αυτό που έκανε ήταν να μαζεύει ενοίκια για τον πατέρα μου. Ο πατέρας του ήταν από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές και ιδιοκτήτες γης στο Μπρούκλυν όπου αρνούνταν να έχει εγχρώμους ενοικιαστές. Έφαγε μύνηση, δέχτηκε συμβιβασμό αλλά ουδέποτε τήρησε τους όρους του συμβιβασμού, αρνούνταν να νοικιάσει και ο ίδιος ο υιός εώς το τέλος σε μαύρους ή μετανάστες. Σε μία φάση όπου η Νέα Υόρκη είχε χρεωκοπήσει και η μεσαία τάξη είχε ως επί το πλείστον μετακομίσει εκτός της πόλης, είχε το όραμα να φτιάξει έναν τεράστιο πύργο και ένα τεράστιο ξενοδοχείο στο Μανχάταν για να δείξει ότι είναι μεγάλος και τρανός. Χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό του πατέρα του, ο οποίος δεν ήθελε να είναι μπροστάρης διότι είχε καταδικαστεί για απάτη, έλαβε φοβερά δημόσια κίνητρα καθότι δεν είχε κανένας κτίσει ξενοδοχείο στο Μανχάταν από την Μεγάλη Ύφεση και το κατάφερε. Μετά ένιωσε βασιλιάς, άρχισε να αγοράζει αβέρτα κουβέρτα αλλά με τη ύφεση της κτηματαγοράς αρχές δεκαετίας του 90 χρεωκόπησε. Ωστόσο η ζωή του είχε ως αποτέλεσμα να γίνει επώνυμος και οι τράπεζες συνειδητοποίησαν ότι αν τον κατέστρεφαν εντελώς, συμπεριλαμβανομένης της επωνυμίας του, θα ανακτούσαν λιγότερα χρήματα και έτσι τον διέσωσαν. Μετά ήρθε η τηλεόραση και η μέσω αυτής καταξίωση παρότι οικονομικά αποδεδειγμένα ούτε ήταν ούτε είναι σε καλή κατάσταση. Είχε και έχει πολλά ανοίγματα για να πει κανείς ότι είναι σε καλή οικονομική υγεία. Πάντως σε σχέση πχ με τον Boehner που πρίν γίνει βουλευτής χρεωκόπησε εταιρεία πλαστικών ή με τον Κλίντον που εν τέλει η υπόθεση Whitewater ήταν πολύ κακή επένδυση, μη μιλήσω για τον Μπους τον νεώτερο που ότι έπιανε χρεωκοπούσε, τα έχει πάει πολύ καλύτερα ως επιχςειρηματίας.

Ο βασικός τομέας για τον οποίο κρίνω κάποιον πολιτικό είναι τα ελληνοτουρκικά. Κοιτάω και την εσωτερική πολιτική και την όλη κατάσταση αλλά μέχρι τέλους αυτό που βαρύνει είναι τα ελληνοτουρκικά. Ο Τραμπ κατέβηκε την κυλιόμενη σκάλα λέγοντας ότι η χώρα πάει κατά διαόλου, δέχεται εισβολή από Μεξικανούς και ότι η χώρα εκείνη στέλνει τους χειρότερους, βιαστές και κάποιοι είναι ίσως καλοί άνθρωποι. Ήδη σε εκείνη την φάση ήταν λάθος. Η μετανάστευση με το Μεξικό είναι αρνητική από το 2010, πιο πολλοί Αμερικανοί μετακομίζουν Μεξικό (είτε παλινοστούντες είτε Αμερικανοί συνταξιούχοι) παρά Μεξικανοί έρχονται ΗΠΑ. Αυτοί που μπαίνουν παράνομα είναι ως επί το πλείστον από Κεντρική Αμερική. Εν αντιθέσει με την Κούβα που το 79 με το Mariel όντως άδειασε τις φυλακές της στις ΗΠΑ με αποτέλεσμα να απαγορεύουν οι ΗΠΑ τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια, δεν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο οι Κεντροαμερικανικές χώρες ή το Μεξικό να διώξουν τους εγκληματίες, αν και δεν αληθεύουν όλες οι συμπονετικές ιστορίες πως όσοι έρχονται είναι θύματα. Εν συνεχεία λοιπόν είπε ότι ως εργολάβος που είναι θα χτίσει ένα τεράστιο τείχος το οποίο θα πληρώσει το Μεξικό. Κατ'αρχήν το 70% των παράνομων μεταναστών μπαίνει από τα αεροδρόμιο, όχι από τα χερσαία σύνορα. Κατά δεύτερον μπορεί η Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 80 να του έδωσε κίνητρα, αλλά τι κέρδος θα είχε το Μεξικό από το τοίχος για να το πληρώσει; Αν μη τι άλλο, ο αυτοκινητόδρομος της Αλάσκα χτίστηκε κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ως επί το πλείστον με Αμερικανικά έξοδα στον Καναδά επειδή εξυπηρετούσε κυρίως τα Αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα. Τι συμφέρον του Μεξικού εξυπηρετούσε το τοίχος. Τέλος, όπως απεδείχει εκ των υστέρων, ο Μπους έκτισε ήδη το μεγαλύτερο τμήμα και ότι δεν είχε κτιστεί είχε πρόβλημα είτε με τους ιδιοκτήτες είτε ότι είναι δύσβατο/προστατευμένο, με αποτέλεσμα παρά 4 χρόνια προσπαθειών να κτίσει μόλις 3 χλμ νέου τείχους, αν και είναι αλήθεια ότι αναβάθμισε υπάρχον τείχος. Απλά οι λαθραίοι το σκαρφαλώνουν ή το κόβουν με ηλεκτρικό πριόνι. Το ζήτημα όμως με την μετανάστευση είναι απλό: είναι η Αμερική πρόθυμη να δεχτεί νόμιμα τα εργατικά χέρια που έχει ανάγκη, είτε τους λέμε αγρεργάτες είτε προγραμματιστές (οι εταιρείες πληροφορικής ζητούν 5πλασιασμό των θεωρήσεων Η-1Β αλλά το αμερικανικό κράτος δεν προσφέρει) ή απλά θα συνεχίσει να στρουνθοκαμηλίζεί κρατώντας το αριθμό χαμηλά; Σε τελική ανάλυση οι Αμερικανοί δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν κάποιες δουλειές, και οι ντόπιοι αγρότες προσέλαβαν αποφυλακισμένους για να ανακαλύψουν ότι δεν έχουν μάθει να ξυπνάνε το πρωϊ. Προγραματιστές μπορείς να προσλάβεις στο εξωτερικό και να τους αφήσεις εκεί, το είδαμε με την πανδημία. Αγρεργάτες όμως πρέπει να τους φέρεις στα δένδρα.

Στην εσωτερική πολιτική του απλά έβρισκε εχθρούς, και οι εχθροί αυτοί ήταν της αρεσκείας του κοινού του και τους επιτίθενταν. Η λίστα απλώς μεγάλωνε. Είτε μιλάμε για αθλητές, είτε για μειονότητες όλως των είδών (βασικό πρόβλημα της Αμερικής είναι ότι ακριβώς είναι τεμαχισμένη κοινωνία), πάντως ότι δεν του άρεσε. Μέχρι την πανδημία η οικονομία πήγε καλά, αν και είναι θέμα συζητησής ποιος είναι ο υπέθυνος. Σε τελική ανάλυση η τιτλοποίηση των στεγαστικών δανείων φαίνονταν ως εξαιρετική ιδέα εώς ότου προκάλεσε την προηγούμενη χρηματοοικονομική κρίση. Άλλος λόγος που άρεσε στο κοινό του ήταν ότι σε στυλ Πολάκης τα έλεγε χύμα και σταράτα, διότι η ανοχή στην Αμερική είναι θέμα ευγένειας, όχι θέμα αποδοχής. Όπως είδαμε επί Ομπάμα μπορεί στην Ευρώπη να δεχόμαστε κανονικά ως ίσους τους εγχρώμους Αμερικανούς, ιδίως από την φάση που τους βάζουν στην Εθνική τους ομάδα, αλλά οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν τους δέχονται, ή μάλλον δεν τους δέχεται η λευκή εργατική τάξη διότι θα πρέπει να παραδεχτεί ότι ανήκει στον πάτο της κοινωνίας και όχι τα μεσαία στρώματα όπως αυτάρεσκα πιστεύει. Κλασικό Αμερικανικό, οι λευκοί δεν αποδέχονται ότι είναι φτωχοί ακόμα και αν είναι, ενώ στην Ελλάδα ισχύει το ανάποδο, η μεσαία τάξη θεωρεί ότι είναι φτωχοί. Τέλος ο εναγκαλισμός με τα σύμβολα της Αμερικής άρεσε σε ένα κομμάτι ιδίως το οποίο έχει μία υποτιμική άγνοια για το υπόλοιπο κόσμο. Αν μη τι άλλο η Αμερική δεν έχει περάσει από δεξιά δικτατορία η οποία να έχει στιγματοποιήσει την σημαία και τα εθνικά σύμβολα όπως αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες. Βασικό επίσης θέμα για το οποίο τον λάτρευε η βάση του είναι ότι έβαλε υπερσυντηριτικούς δίκαστες για να ανατρέψει την άμβλωση. Το κακό όμως με αυτούς είναι ότι ανατρέπουν και τα εργατικά δικαιώματα.

Στην εξωτερική πολιτική που αυτό κυρίως με ενδιαφέρει η πολιτική ήταν εντελώς συναλλακτική. Η ιδέα της Αμερικής ως χώρας ηθικών αρχών, το οποίο όντως απεδείχθει ότι το πίστευαν οι Αμερικανοί διπλωμάτες τουλάχιστον, αντικαταστάθηκε με το τι συμφέρει τον ίδιο τον Τραμπ. Ο πρόεδρος Τραμπ ξεκίνησε με αρκετή άγνοια, όπως και αρκετοί προκάτοχοί του, αλλά εν αντιθέσει με αυτούς αρνήθηκε να μάθει. Κανονικά το πρωϊ της ημέρας της ορκομωσίας ο πρόεδρος έχει ενημέρωσει για τον πυρηνικό πόλεμο και τις δυνατότητες της Αμερικής να καταστρέψει τον κόσμο. Ο μέσος Αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος σε τελική ανάλυση είναι άνθρωπος, βγαίνει από την ενημέρωση συνήθως τρεμάμενος συνειδητοποιώντας τι μπορεί να κάνει στον πλανήτη. Αντ'αυτού ο Τραμπ δήλωσε απλά ότι τα ξέρει καλύτερα από το επιτελείο του διότι ότι χρειάζεται να μάθει του τα είπε ο θείος Τζων του, που ήταν καθηγητής πυρηνικής φυσικής στο ΜΙΤ. Αυτό είναι το σημείο όπου ξεκίνησε ο προσπάθεια από το κατεστημένο να τον παραμερίσουν με την 25η τροπολογία. Η σχέση με τις άλλες χώρες απεδείχθει συναλλακτική: Του άρεσαν χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και η Ρωσία όπου οι ηγέτες τους έχουν ιδιοποιηθεί μέρος του εθνικού πλούτου αλλά όχι η Γερμανία ή η Γαλλία που τις θεωρεί τζαμπατζήδες. Στα ελληνοτουρκικά είδικά ο Ερντογάν αποθρασύνθηκε διότι αποδεδειγμένα τον κάλυπτε ο Τραμπ, όπως είδαμε με την αγορά των S-400. Αυτό πάνω απ'όλα ήταν ο λόγος που δεν μου άρεσε ο Τραμπ: τα ελληνοτουρκικά.

Στο τέλος μετά από μία πολύ έντονη προεκλογική περίοδο ο Τραμπ έχασε τις εκλογές. Όπως ποτέ του δεν έχει παραδεχτεί καμία ήττα ("η χρεωκοπία δεν είναι κάτι κακό, απλά ξεφορτώθηκα χρέος και κοροϊδευσα τους δανειστές μου") έτσι και δεν απεδέχθει το αποτέλεσμα παρότι ξέρει ότι έχασε. Το προσέβαλε στα δικαστήρια όπου έχασε 62 από τις 63 μηνύσεις (η μία που κέρδισε ήταν να μπουν παρατηρητές πιο κοντά κατά την επανακαταμέτρηση) και μάλιστα από δικαστές που ο ίδιος πρότεινε. Εν συνεχεία απαίτησε από τους Ρεπουμπλικανούς πολιτικούς παράγοντες να ανατρέψουν τα δεδομένα των εκλογών και να βάλουν δικούς του εκλογείς. Προς τιμή τους, η συντριπτική πλειοψηφία αρνήθηκε διότι ξέρει ότι θα έκαναν το ίδιο οι Δημοκρατικοί αν αυτοί δέχονταν. Στο τέλος μάζεψε ένα πλήθος στην Ουάσιγκτον και τους έστειλε να σταματήσουν την διαδικασία εισβάλοντας στο Καπιτώλιο. Πράγματι αυτό έκαναν φωνάζοντας "κρεμάστε τον Μάικ Πένς", κάποιοι με βαρέα όπλα και χειροπέδες, πλήθος εισέβαλε στο Καπιτώλιο και διέκοψε την διαδικασία επικύρωσης των αποτελεσμάτων. Άκουσα και την θεωρία ότι επίτηδες τους άφήσαν οι Δημοκρατικοί να μπουν για να καταστρέψουν πολιτικά τον Τραμπ. Λαμβάνοντας υπ'όψιν το πόσο φανατισμένοι είναι οι σκληροπυρηνικοί του Τραμπ και πως όλοι το ξέρανε, αυτό μου φαίνεται απίθανο. Δεν διακινδυνεύεις την ίδια την ζωή σου όταν ξέρεις ότι χιλιάδες αναμένονται, όταν δέχεσαι εκατοντάδες απειλές καθημερινώς, μόνο και μόνο για πολιτικούς πόντους. Απλά η ηγεσία της αστυνομίας του Καπιτωλίου παρά την ενημέρωση του FBI δεν πίστευε ότι θα επιχειρούνταν κατάληψη. Η Αμερική δεν είναι Ελλάδα όπου οι Αριστεροί θέλουν να κάψουν την Βουλή και το έχουν επιχειρήσει επί δεκαετίες να εισβάλλουν. Τουλάχιστον μετά ακολούθησε η εθνοφρουρά αν και ήδη εκατοντάδες εθνοφρουροί έχουν νοσήσει από κορονοϊό. Τέλος πάντων αυτό το κεφάλαιο τελείωσε και όντως κοιμάμαι καλύτερα απο την Τετάρτη. Ως προς τα υπόλοιπα θα τα κρίνει η ιστορία.