Η καραντίνα συνεχίζεται και εμβαθύνεται

Αυτή την εβδομάδα η τηλεργασία επεκτάθηκε συνέχεια στον Δήμο. Σιγά σιγά κάθε τμήμα το στέλναμε στο σπίτι του. Την Πέμπτη στήσαμε το λογισμικό ώστε και εμείς στο τμήμα πληροφορικής να δουλέψουμε από μακρυά. Την Παρασκευή όλοι δουλέψαμε από το σπίτι. Βγήκα μερικές φορές για το σούπερ μάρκετ αλλά πέραν τούτου έμεινα σπίτι. Ξεκίνησα την εβδομάδα με το σπίτι πλήρως γεμάτο φαϊ σε σημείο όπου έλεγα ότι τα ψώνια μου είναι υπερβολικά. Μετά από μερικές φορές μαγείρεμα πλέον έχω φαϊ εώς το τέλος αυτής της εβδομάδας. Μπορεί οι γονείς να μου έρθουν κάπου στο Σάββατο του Λαζάρου οπότε θα είναι αρκετό χωρίς να ξαναψωνίσω, αλλά έχω ανάγκη την έξοδο. Μόνος λόγος που βγήκα σήμερα από το σπίτι ήταν να πετάξω τα σκουπίδια. Έλεγα να μαζέψω τα φύλλα αλλά έβρεχε σήμερα. Άρχισα να βλέπω τις σειρές που είχα σκοπό να δω και τις τελείωσα, αν και μπορεί να σκεφτώ καμία άλλη. Ξεκίνησα ταινίες και πλέον έφτασα στο όριο αυτών. Βγήκε άλλη μία διάλεξη που θα δω σε κάποια φάση αλλά μην νομίζει κανείς ότι το να βλέπω κάποια οθόνη δεν κουράζει. Τουλάχιστον ο φίλος έφερε την βιβλιοθήκη και έχω να την γεμίσω, αν και πρώτα έχω τις ουρές από το ταχυδρομείο και το πλυντήριο. Το ηθικό μου είναι αρκετά χαμηλό διότι το θέμα είναι ότι τελειώνοντας η καραντίνα αμφιβάλλω κατά πόσον η κατάσταση θα βελτιωθεί. Ναι, θα μπορώ να πηγαίνω βόλτα στα μαγαζιά, αλλά πάλι δεν θα έχω κανένα να βγει μαζί μου για καφέ στο Φρέσνο, τουλάχιστον αν δεν τον έχω κλείσει εβδομάδες νωρίτερα. Αν το ταξίδι θα γίνει Λας Βέγκας παίζεται. Πραγματικά δεν βλέπω φως στην άκρη του τούνελ. Ωστόσο έχω περάσει παρόμοιες φάσεις στη ζωή μου, τόσο στην Πορτογαλία όσο και στην αρχή στο Μονπελλιέ. Όπως πέρασα εκείνα θα περάσω και αυτό. Η ζωή συνεχίζεται...