Σε καραντίνα λόγω κορονοϊού

Στο Φρέσνο ο κορονοϊός δεν έχει έρθει, τουλάχιστον σημαντικά. Είχαμε 6 κρούσματα εκ των οποίων τα 5 μεταδόθηκαν από το εξωτερικό - κρουαζιέρα και το ένα από επίσκεψη στην Bay Area. Ωστόσο πρώτα το δημοτικό συμβούλιο και μετά η πολιτεία έχει πάρει μέτρα. Την Δευτέρα έστειλα σπίτι όσους είναι άνω των 65 ή έχουν επιβαρυμένη υγεία ή λόγω του ότι έκλεισαν τα σχολεία πρέπει να φροντίσουν τα παιδιά του. Εγω φυσικά δεν είμαι σε καμία από αυτές τις κατηγορίες και έτσι πήγαινα στην δουλειά κανονικά. Από Τρίτη έχουν κλείσει την πόλη γενικά αλλά εγώ θεωρούμε τμήμα του μηχανισμού εκτάκτης ανάγκης και έτσι δουλεύω κανονικά. Τρίτη ήταν και η ημέρα που ήρθαν οι γονείς. Στο γυμναστήριο πήγα τελευταία φορά Τετάρτη, μετά το έκλεισαν και αυτό. Είχα άγχος αν χωρίς γυμναστική θα συνεχίζω να χάνω βάρος, αλλά η ζώνη μου λέει ότι λεπταίνω. Συνεχίζω να το έχω το άγχος και γενικά από στην δουλειά έχω πονοκέφαλο έντασης, παρότι δεν κάνω και τόσα πολλά. Πραγματικά ζήλευα τον συνάδελφο που τον έδιωξαν σπίτι του, γιατι και εγώ δεν μπορώ να έχω έτσι μία ημέρα επιπλέον να κάτσω. Μετά ήρθε το Σαββατοκύριακο όπου κάθισα σπίτι χωρίς γυμναστήριο, χωρίς σούπερ μάρκετ (αν και πήγαμε στο κινέζικο) και καταλαβαίνω γιατί την Παρασκευή όταν άρανε την απαγόρευση ήθελε να γυρίσει στην δουλειά. Είδα ήδη μερικές διαλέξεις, έπαιξα με το παιχνίδι σε βαθμό που το έχω ήδη βαρεθεί (αν και αύριο πιθανόν θα αλλάξει η βαρεμάρα) και πλέον θέλω να κάνω κάτι. Ας είναι καλά που είναι εδώ οι γονείς αν και θα μου φύγουν την Τρίτη. Κάναμε μερικές δουλείες, πιο σημαντικό ότι ήρθε υδραυλικός, η μητέρα μου μαγείρευε αλλά θέλουν να γυρίσουν για να ψάλλει ανήμερα του Ευαγγελισμού ο πατέρας μου, έστω και σε άδεια εκκλησία. Θα μου ξαναέρθουν, τους είπα προς το Σάββατο του Λαζάρου ώστε να πάρουμε εκείνο το ψάρι που λυμπίστηκαν στο κινέζικο σούπερ μάρκετ. Αύριο για πρώτη φορά πάω για δουλειά με ευχαρίστηση, έστω και νωρίς, διότι θα αλλάξω παραστάσεις από το σπίτι μου. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, ελπίζω Πρωτομαγιά να τα καταφέρω Λας Βέγκας, να έχει περάσει, αλλά κανένας δεν ξέρει. Απλά ελπίζουμε.