Νέες πορείες ...

Την Τρίτη, όταν άνοιξαν οι τράπεζες, πήγα στην δική μου και έκανα αίτηση για προέγκριση στεγαστικού δανείου. Η τράπεζα είναι πρόθυμη να μου δώσει εφόσον φέρω ορισμένα χαρτιά. Θεωρητικά είμαι σε φάση όπου μαζεύω τα χαρτιά αυτά. Πρακτικά η διαδικασία πάει αργά, διότι δεν τα έχω όλα και διότι έχω δώσει μεγαλύτερη προτεραιότητα στην φορολογική μου δήλωση. Σίγουρα πάντως η επίσκεψη στη τράπεζα μάλλον ήταν το πιο ενδιαφέρον που έκανα αυτή την εβδομάδα. Το facebook με ενημέρωσε ότι στις αρχές Απριλίου έχει τουρνουά μπάσκετ στην Ατλάντα. Τα παιδιά ενδιαφέρονται, να δούμε όμως τι θα υλοποιηθεί μέχρι τέλους. Η πτήση 8 ατόμων στην Ατλάντα είναι πολύ ακριβότερο από το να οδηγήσεις δύο οχήματα στο Λος Άντζελες, Χρειαζόμαστε συνεπώς χρηματοδότηση και ναι μεν θεωρητικά υπάρχει από την περιφερειακή οργάνωση της ΑΧΕΠΑ, στην πράξη υπάρχουν δυσκολίες. Τώρα το τουρνουά είναι εν τω μέσω νηστείας, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Η ουσία είναι το τι θα επιτρέψουν οι γονείς, τι χρήματα μπορώ να βρω, τι διαθεσιμότητα υπάρχει σε πτήσεις και άλλα τέτοια. Καθότι η Ατλάντα είναι 3 ώρες μπροστά θα χρειαστεί να χάσω την Παρασκευή. Κοίταξα εισιτήρια για Ελλάδα και δυστυχώς οι τιμές είναι ήδη ακριβές για τις ημέρες που θέλω. Πιο φτηνή φάση είναι ένα σπαστό εισιτήριο, μέσω Μάντσεστερ μετά το Brexit και μάλιστα με δύο ημέρες λιγότερες από τη μέγιστη άδειά μου. Θα είμαι όμως εκείνη την φάση στην δουλειά εκείνη; Θα μπορέσω να φύγω ή μήπως θα μου έρθει ειδοποίηση να παρουσιαστώ για συνέντευξη ενώ είμαι Ελλάδα; Ρώτησα τον δικηγόρο μου, και μου απάντησαν ότι πιστεύουν ότι μέχρι τον Ιούνιο θα έχω τελειώσει. Το να πετάξω τέλη Ιουνίου δεν είναι και τόσο ασφαλές, ακόμα και αν έχω τελειώσει Ιούνιο, πόσο θα μου πάρει να βγάλω Αμερικανικό διαβατήριο; Η ιστορία της πολιτογράφησης έχει αρχίσει και με αγχώνει, σε σημείο όπου ήδη μου επηρεάζει τον ύπνο. Μέσα σε όλα μίλησα και με μία συνάδελφο που ξέρω από ASPRS και μου είπε ότι της είπαν ότι για να ξανακάνει ενεργή την διαπίστευση απορρήτου της πρέπει να περιμένει δύο χρόνια. Τέλεια ...

Πάντως πήγα και είδα το Alita Battle Angel και μου άρεσε. Οι δύο ώρες ήταν η πιο ευχάριστη φάση το Σαββατοκύριακο, η μόνη φάση που τα διάφορα άγχη μου δεν με είχαν καταβάλλει. Όλα σταδιακά θα λύθουν, θα βρει η αδερφή μου το χαρτί από την μία τράπεζα, θα μου απαντήσουν από την ΑΧΕΠΑ αν υπάρχει αρκετό χρήμα για να πετάξουμε, θα μου έρθει σε κάποια φάση και η ειδοποίηση για την συνέντευξη κλπ κλπ κλπ. Απλά είμαι ανυπόμονος να τελειώσει η ουρά μου. Τώρα θα είμαι ανυπόμονος να γυριστεί η επόμενη ταινία της Alita.

Τριήμερο στο σπίτι μου με τους γονείς

Presidents Day είναι μία αργία, αν και όχι στο Virginia Tech, όπου εορτάζουμε τα γενέθλια του Washington και του Lincoln, ή κάτι τέτοιο. Το σίγουρο είναι ότι είναι ημικινητή, πέφτει Δευτέρα του Φεβρουαρίου. Επίσης η επόμενη αργία που θα έχω είναι τον Μάιο, οπότε ακολουθεί το πιο μεγάλο κενό χωρίς αργία, πράγμα που συνήθως εκμεταλλεύομαι κάνοντας καμία ιατρική εξέταση. Αυτό το τριήμερο, όπως και πέρυσι, ήρθαν στο σπίτι μου οι γονείς. Παρασκευή βράδυ βγήκα σε μία νέα μπυραρία στο Tower ψηλά, κοντά στο City College, το οποίο είχε νύχτα με ηλεκτρονική μουσική. Καθότι μπυραρία είχε μόνο μπύρα, ούτε καν μηλίτη, με αποτέλεσμα να μην πιω τίποτα. Την πρώτη ώρα έπαιζε DnB, και δεν μου άρεσε. Ωστόσο προς τις 11 το γύρισε σε πιο συμβατική μουσικό και χόρεψα πιο χαρούμενα. Τα μεσάνυχτα το μαγαζί έκλεισε, όπως έλεγε και στο facebook και γύρισα σπίτι. Καλά πέρασα σχετικά, αν και όπως έχει πει συνάδελφος η μόνη φορά που τα μαγαζιά καταδέχονται να παίξουν ηλεκτρονική μουσική είναι όταν δεν είναι κανένας στην πόλη.

Την επομένη πήγα στο γυμναστήριο, και μετά γύρισα σπίτι και μαγείρεψα ένα γεύμα. Μετά μίλησα με τους γονείς και εν τέλει υπολόγισα πότε θα έρθουν, κάνοντας λάθος κατά μία ώρα. Η ζυγαριά στο γυμναστήριο με είχε στις 214 λίβρες ή μία λίβρα παραπάνω από το ελάχιστο που έπιασα το Σάββατο πριν τα Χριστούγεννα. Χάρηκα, δεν έχω πάρει τόσο βάρος, αλλά δυστυχώς κατά την διάρκεια της εβδομάδας δεν μπορώ να το κρίνω διότι δεν πάω την ίδια ώρα στο γυμναστήριο ούτε τρώω το ίδιο φαϊ κάθε μέρα. Οι γονείς μου ήρθαν το απόγευμα καθότι είχα ελληνικό σχολείο. Δεν κάναμε κάτι το βράδυ του Σαββάτου πέραν από το να φτιάξω το σπίτι και να φτιάξει φαϊ η μητέρα μου. Κυριακή πρωϊ ανεβήκαμε στο μοναστήρι για λειτουργία καθότι ο ιερέας μας έλειπε στο Ontario CA για το FDF, το οποίο είναι φεστιβάλ ελληνικού χορού. Οι μοναχές μας είπαν και μείναμε για πρόγευμα, αν και φύγαμε πριν από το κύρηγμα διότι είχε αρχίσει να χιονίζει και φοβηθήκαμε ότι θα μας παγίδευε εκεί το χιόνι. Σταματήσαμε και σε σούπερ μάρκετ και μετά φτάσαμε σπίτι. Η μητέρα μου μαγείρεψε αν και δεν φάγαμε εκείνη την ημέρα, μας προσκάλεσε φίλος και φάγαμε σε εστιατόριο στο Βόρειο Φρέσνο. Δευτέρα πήγαμε με φίλο ο οποίος είναι κτηματομεσίτης και είδαμε σπίτια. Η τιμή που είδαμε ήταν μεταξύ 200 και 300 χιλιάρικα και όσο ανεβαίναμε στα βόρεια η τιμή ήταν παρόμοια αλλά μίκραινε το μέγεθος του σπιτιού. Ωστόσο δεν άρεσαν στους γονείς η οδός Kerckhoff όπου ήταν τα πρώτα και μεγαλύτερα σπίτια. Το απόγευμα ήμαστα όλοι κουρασμένοι, πράγμα το οποίο με παραξένευσε διότι δεν είχα κάνει και πολλά όλο το Σαββατοκύριακο. Ανέβηκα μέχρι ένα σούπερ μάρκετ, πήγα στην τράπεζα η οποία ήταν κλειστή - αργία γαρ και εν τέλει είδαμε ταινία.

Το Σαββατοκύριακο μίλησα με τον φίλο με τον οποίο θα πήγαινα Λας Βέγκας. Το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο για το οποίο τον είχα ρωτήσει έχει πια παρακριβίνει, και έτσι έβγαλα για το trance event που έχει στο Φρέσνο. Το επόμενο Σαββατοκύριακο με θέλουν οι γονείς σπίτι τους για την γιορτή τους της 25η Μαρτίου, μετά είναι η δική μας εορτή της 25ης όπου θα μιλήσω εγώ, μετά youth retreat στο St Nicholas Ranch, μετά θεωρητικά δύο ελεύθερες εβδομάδες αλλά δεν φλέγομαι τόσο στην νηστεία διότι είναι χαμηλότερη η αντοχή μου και μετά μπαίνομαι στο Πάσχα. Πλέον μιλάμε για Μάιο, και ο συνάδελφος ο οποίος πήρε ημέρα για την πράσινη κάρτα του δεν ξέρω τι πρόγραμμα θα έχει. Ούτε εγω ξέρω τι πρόγραμμα έχω, είδα μόλις την υπηρεσία μετανάστευσης και μου λέει 13 μήνες Απρίλιος 2020. Δεν μου αρέσει τόσο αργά, ήδη ξεκίνησα να κοιτάω για άλλες δουλειές και ήδη μου έγιναν δύο πρότασεις για θέσεις που θέλουν διαπίστευση απορρήτου. Δεν μπορώ όμως να κάνω κάτι για να επιταχύνω την διαδικασία.

5 χρόνια μετά

Θα έλεγα ότι έχω πλέον αποθεραπευτεί. Η αρρώστεια με ταλαιπώρησε μέχρι χτες, όχι πως δεν είχα και μία λαχτάρα σήμερα εώς όπου κατάφερα να πάω στο μπάνιο. Έχω γυρίσει πλέον στα χρόνια άγχη μου: γιατί δεν μπορώ να βρω κοπέλες (και που στο Φρέσνο άραγε κυκλοφορούν οι διαθέσιμες), άραγε θα μπορέσω να πάω Λας Βέγκας; Με άλλα λόγια αγχώνομαι για πράγματα τα οποία είναι σε μεγάλο βαθμό πέραν από τον έλεγχό μου. Πλέον όμως έχει προσετέθει λόγω συγκυρίας και άλλο άγχος: Την Πέμπτη, ναι του Αγίου Βαλεντίνου, είναι 5 χρόνια από την ημέρα που έκανα την τελική παρουσίαση του διδακτορικού μου. Άραγε αυτά τα 5 χρόνια θα μπορούσα καλύτερα; Το δεδομένο είναι ότι το να προσπαθήσω για μεταδιδακτορικό ήταν ναρκωθετημένο. Αν πραγματικά υπήρχε ευκαιρία θα μου την είχαν ψυθιρίσει οι καθηγητές, το είδα με συναδέλφους μου. Ως προς αυτό της NASA περισσότερο από έλλειψη γνώσης δεν τα κατάφερα παρότι μου το είχε πει εκείνος από το Goddard αλλά δεν το κατάλαβα: Έπρεπε να είχε έρθει σε επαφή με την καθηγήτρια με την οποία θα γίνονταν. Πριν ένα μήνα λόγω του κλεισίματος της κυβέρνησης έμαθα και κάτι βασικό: υπάρχουν μόλις 130 NASA postdocs. Λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι είχαν προκυρηχθεί πάνω από 500 θέσεις εκείνη την χρονιά και ότι γενικά δεν διαρκούν μόνο έναν χρόνο τα postdoc ήταν εξ'αρχής δυσκολο. Το άλλο για το οποίο είχα ακούσει στο συνέδριο της ASA εν τέλει βγήκε έναν χρόνο μετά, ενώ δούλευα στο Ράλεϋ στην πρώτη και καλή δουλειά. Πέραν τούτων δεν έχω ψάξει πολύ και γενικά δεν μου γέμισαν το μάτι: ακόμα και στο Wilson ο μισθός μου ήταν καλύτερος από postdoc. Ωστόσο ήταν ο τρόπος για να μείνω στο λούκι της έρευνας, αν φυσικά ήθελα ακαδημαϊκή πορεία. Ήθελα όμως να γίνω καθηγητής, να δουλεύω 5 σημαντικά ερευνητικά προγράμματα συγχρόνως ενώ ως φοιτητής ήδη έβρισκα πολύ το ένα και να κάνω συνέχεια αιτήσεις για χρηματοδότηση σε μία εποχή όλο και ανταγωνιστηκότερη; Σε καμία περίπτωση δεν έχω απαντήσει ναι όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω να έχω ζωή πέραν της δουλειά, θέλω να αποκτήσω έτερον ήμισυ και εν τέλει οικογένια να με κληρονομίσει, αν και στο τελευταίο η αποτυχία μου είναι ακόμα πιο πλήρης από το επαγγελματικό. Οι περίοδοι που είχα παρέα είναι ελάχιστοι αφότου έφυγα από το Blacksburg. Επαγγελματικά τουλάχιστον έχω καταφέρει σχετικά καλά. Πέρασα δύο περιόδους ανεργίας, σίγουρα οι εργασία μου ως τώρα είναι κατω από τα προσόντα μου, αλλά έχω μόνιμη δουλειά που μπορεί να φτάσει ως τη σύνταξη. Απλά δεν είναι κάτι που με ικανοποιεί. Χτες και σήμερα έκανα αίτησεις για 3 δουλειές που βρήκα στο ίντερνετ, εκ των οποίων η μία στο UMD σε πρόγραμμα που λέγεται NASA HARVEST αλλά κατά το κλασσικό δεν είμαι αισιόδοξος. Ο λόγος για τον οποίο ζητάνε φοβερά συγκεριμένα προσόντας στις θέσεις είναι ότι ακριβώς υπάρχει υπερπροσφορά διδακτόρων, και ως προς τις 3 θέσεις κάποια από τα απαιτούμενα δεν έχω: είτε μιλάμε για υψηλή ικανότητα προγραμματισμού είτε για machine learning. Είμαι βέβαιος ότι κυκλοφορούνε καλύτεροι, χώρια που δεν ξέρω αν θα έχω καλύτερο μισθό απ'ότι εδώ. Πάντως ο εκτιμιτής μου είπε ότι του χρόνου συνταξιοδοτείται η προϊσταμένη του, αλλά δεν ξέρω καθόλου πόσο ισχύει, κάτι παρόμοιο λέει σχεδόν δύο χρόνια τώρα. Με το που επανενεργοποίησα το προφίλ στο indeed μου ήρθε πρόταση για δουλειά TS/SCI with Poly. Υπομονή ως προς αυτές, θα πολιτογραφηθώ σύντομα. Καθότι δεν θέλω να διακινδυνεύσω την αποθεραπεία δεν πήγα στο γυμναστήριο σήμερα, αλλά πήγα σε 3 σούπερ μάρκετ για να ξέρω τι γλυκό θα φέρω στην δουλειά. Κατά τα φαινόμενα θα είναι μπισκότα snickerdoodle, αν και αύριο μετά το γυμναστήριο θα περάσω από το τελευταίο σούπερ μάρκετ μπας και έχει κατι το καλύτερο. Τουλάχιστον ας το γιορτάσω, δεν είναι τόσοι πολλοί που καταφέρνουν να τελειώσουν το διδακτορικό τους. Μπορεί να μην έχω περάσει τέτοια χαρά μετά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να την θυμάμαι και να την γιορτάζω.

Υγεία πάνω απ'όλα

Όταν έγραψα την προηγούμενη ανάρτηση δεν ένιωθα πολύ καλά ως προς την υγεία μου. Πίστευα όμως ότι ήταν κάτι το παροδικό, και ότι θα περνούσε εύκολα πριν την επομένη. Έλα που δεν πέρασε εντελώς. Το βράδυ καταλάβαινα ότι είχα πυρετό, ωστόσο μου έπεσε καθότι ίδρωσα εν τω μέσω της νυχτός. Έτσι πήγα την επομένη στην δουλειά, αλλά το μεσημέρι αναγκάστηκα να φύγω, δεν μπορούσα. Γύρισα σπίτι, έφτιαξα τραχανά, πήγα στην ΑΧΕΠΑ, αλλά γενικά ήμουν άρρωστος. Την επομένη όμως ένιωθα περδίκι. Έτσι πήγα στην δουλειά αλλά από τις 4.15-4.30 δεν ένιωθα καλά. Κάθισα όμως κανονικά ως τις 5. Γύρισα σπίτι, έφαγα και ήπια, ανέβηκα εν τέλει σούπερ μάρκετ και μετά την έπεσα. Το πρωϊ σήμερα ξύπνησα νωρίς. Καθότι ήξερα ότι θα σκυλοβαρεθώ σπίτι ανέβηκα στο Barnes and Nobles όπου κάθισα ένα 20λεπτο. Μετά από στάση σε σούπερ μάρκετ γύρισα σπίτι. Κουρεύτηκα μεν, αλλά πέραν τούτου δεν έχω ξαναβγει. Δεν είμαι καλά στην υγεία μου, αλλά είναι δύσκολο να το προσδιορίσω αμέσως. Πέμπτη-Παρασκευή είχα κατά καιρούς πυρετό, αλλά ούτε η μύτη ούτε ο λαιμός είχε πρόβλημα. Από Παρασκευή βράδυ το πρόβλημα είναι η κοιλιά, σποραδικά όμως. Το κρυολόγημα είναι σαν αυτό που είχαν οι γονείς μου, απλά πιο ήπια και ευτυχώς χωρίς εμετό. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει ούτε πόση λειτουργικότητα θα έχω. Το θετικό είναι ότι διάβασα την 4η και τελευταία εφημερίδα που μου έφερε η αδερφή μου, 2 σχεδόν μήνες αργότερα. Η όλη εμπειρία σε κάνει και σκέφτεσε μερικά πράγματα. Στην προηγούμενη ανάρτηση διαμαρτυρόμουνα που ένα όνειρό μου θαμπώνει. Συνεχίζω να θέλω να πάω Λας Βέγκας, αλλά πρώτ'απ'όλα θέλω να γίνω καλά στην υγεία μου. Αυτό είναι πρώτο, για τα υπόλοιπα βλέπουμε.

Το όνειρο του Λας Βέγκας ξεθαμπώνει

Η ζωή μου στο Φρέσνο δεν είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μπορεί μεν να μην είναι Blacksburg, αλλά δεν κάνω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, ιδίως το Σαββατοκύριακο. Έτσι μου αρέσει να είμαι εκτός της πόλης, ιδίως το να πηγαίνω στο Λας Βέγκας που είναι αρκετά ενδιαφέρον τόπος ταξιδίου. Δεν είναι όμως το μόνο μέρος που επισκέπτομαι, το Σαββατοκύριακο που πέρασε επισκέφθηκα τους γονείς μου. Πριν ξεκινήσω το ταξίδι μίλησα με τους γονείς και μου είπαν ότι το τριήμερο Presidents Day θέλουν να με επισκευθούν για να δούμε σπίτια να αγοράσω. Το μετέφερα στον φίλο με τον οποίο ελπίζω να πάω στο Λας Βέγκας, αγνοώντας ότι του ήταν η πιο καλή περίοδος που μπορούσε αυτός το ταξίδι. Φτάνω στο σπίτι των γονέων μου και προς μεγάλη μου έκπληξη η μητέρα μου ήταν  άρρωστη. Με έβαλαν λοιπόν και έκανα ένα από τα μαθήματα την επομένη, το οποίο σήμαινε ότι έπρεπε να πάω στην εκκλησία αντί να κοιμηθώ το πρωϊ. Πρωϊ Σαββάτου πήγα με τον πατέρα στην εκκλησία όπου είχε λειτουργία της Υπαπαντής. Μετά πήγαμε στο σχολείο δίπλα, και το μεσημέρι έκανα το μάθημα conversation. Εν συνεχεία γυρίσαμε σπίτι, ξεκουράστηκα μερικές ώρες, και ύστερα πήγαμε όλοι, και η μητέρα, στην εκκλησία όπου είχε δείπνο η Hellenic American Professional Society of California της οποίας έγινα μέλος. Το βράδυ γυρίσαμε σπίτι και κοιμηθήκαμε. Κυριακή πρωϊ παραδόξως δεν πήγαμε εκκλησία, ο πατέρας ήθελε να μείνει με την μητέρα μου για να την γιατροπορέψει. Κυριακή χωρίς εκκλησία με τους γονείς στην Καλιφόρνια είχε να γίνει από τότε που ήμουν 6η Δημοτικού. Έτσι είπα να κάνω αυτό που είχα κάνει την τελευταία φορά, να ανοίξω την τηλεόραση να δω παιδικά. Ελα ντε όμως που εδω και χρόνια Σάββατο και Κυριακή πρωϊ δεν παίζει παιδικά στην επίγεια τηλεόραση. Έτσι έκλεισα την τηλεόραση, κατέβηκα στην πόλη όπου η βιβλιοθήκη ήταν κλειστή λόγω Κυριακής και περπάτησα. Μετά ανέβηκα, φάγαμε, και γύρισα σπίτι. Αργότερα μίλησα με τον Βολιώτη φίλο με τον οποίο ελπίζω να πάω Λας Βέγκας. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ο Φεβρουάριος σταδιακά γίνεται λιγότερο πιθανόν να ταξιδεύσουμε διότι τα αεροπορικά εισιτήρια γι'αυτόν ακριβαίνουν και τον Μάρτιο δεν θέλει να δεσμευτεί διότι περιμένει την συνέντευξη για την πράσινη κάρτα (η οποία δεν γίνεται Σαββατοκύριακο) και το έτερον ήμισή του. Προχτές και χτες κάθισα και κοιτούσα εισιτήρια γι'αυτόν και σε τελική ανάλυση έμαθα τους περιορισμούς του: Δεν θέλει να την κοπανήσει από την δουλειά μισή ημέρα, εξού και το φτηνο εισιτήριο στις 3.47 δεν του κάνει. Φτηνότερο ενδεχόμενο είναι το να πάει και να γυρίσει με διαφορετικές εταιρείες, διότι άλλη έχει το φτηνό αλλέ και άλλη το φτηνο ρετούρ. Είδα μερικά ωραία εισιτήρια για 22-24 Φεβρουρίου και 8-10 Μαρτίου, αλλά σε τελική ανάλυση είναι δικιά του απόφαση με βάση τις δυνατότητές του. Όπως σκέφτηκα και οι δύο έχουμε πια την οικονομική δυνατότητα το να πάμε ταξίδι στο Λας Βεγκας ανά πάσα στιγμή και να μείνουμε όπου θέλουμε, δεν είμαστε φοιτητές να κοιτάμε τα λεφτά μας δεκάρα δεκάρα. Ωστόσο και οι δύο λειτουργούμε με την λογική του φοιτητή, και έτσι δεν βλέπουμε Σαββατοκύριακο που να βολεύει. Αν και φαίνεται όλο και πιθανότερο το να πάω Λας Βέγκας για τα 40α γενέθλιά μου, το εναλλακτικό να καλέσω όλους Φρέσνο και να βάλω έναν φίλο dj να παίζει δεν με εμπνέει πολύ, όλο και πιο απίθανο μου φαίνεται να πάω την άνοιξη με τον φίλο μου. Μου λέει οτι θα συνεχίζει να κοιτάει και ότι θα μου πει ότι αν δει καλή περίπτωση θα μου πει για να κλείσουμε, τύπου 10 ημέρες νωρίτερα. Ωστόσο οι ημέρες σταδιακά εξαντλούνται και ήδη εμένα ο Μάρτιος δεν με βολεύει λόγω της νηστείας. Καθαρά Δευτέρα είναι 11 Μαρτίου, και την επομένη Κυριακή της Ορθοδοξίας κάτι γίνεται, αλλά από το επόμενο Σαβαβτοκύριακο λόγω της νηστεία θα είμαι αρκετά κουρασμένος, χώρια που το τελευταίο του Μαρτίου έχει η εκκλησία youth retreat στο St Nicholas Ranch. Συμβαίνουν όμως και θαύματα