Όταν ήμουν στην Αμερική παιδάκι, 6η Δημοτικού και 1η Γυμνασίου, είχαμε κατέβει τρεις φορές στο Λος Άντζελες. Την εποχή εκείνη είναι που έλαβαν χώρα τα επεισόδια του Ρόντεϋ Κίνγκ, και η πόλη ήταν γενικά διαβόητη για την εγκληματικότητά της. Τα προάστεια ήταν εξαιρετικά, πχ Μπέβερλυ Χίλλς την εποχή όπου έπαιζε μάλιστα και η αυθεντική σειρά στην τηλεόραση. Το να κατέβεις όμως στην πόλη ήταν επικίνδυνο, ή τουλάχιστον έτσι φοβόντουσαν όλοι. Κάποια στιγμή στην διάρκεια αυτού του ταξίδιου μίλησα με την αδερφή μου η οποία επιβεβαίωσε αυτό που θυμώμουν: Δεν είχαμε πάει ποτέ μέσα στην πόλη. Είχαμε πάει Huntington Beach, Pasadena, μερικά ακόμη μέρη που δεν θυμάμαι αλλά ποτέ μέσα στην πόλη αυτή καθ'αυτή. Έτσι ουσιαστικά ήταν η πρώτη φορά που επισκεύθηκα την πόλη αυτή, σε σημείο που πριν φτάσω δεν είχα καν καταλάβει ποια ήταν η γενική διαρρύθμισή της. Πίστευα ότι το κέντρο του Λος Άντζελες είναι σε μία παραλία, όπως στις περισσότερες παραλιακές πόλεις. Αυτό όμως δεν αληθεύει, το κέντρο του Λος Άντζελες είναι μερικά χιλιόμετρα από την θάλασσα όπως το κέντρο της Αθήνας. Η διαφορά είναι ότι αντί για Ακρόπολη, το κέντρο του Λος Άντζελες έχει ουρανοξύστες. Επίσης το Λος Άντζελες δεν έχει Πειραιά: Ναι μεν τα λιμάνια του Λος Άντζελες και του Λονγκ Μπητς είναι πολύ μεγαλύτερα από τον Πειραιά, σε καμία όμως περίπτωση δεν ορίζουν πολιτιστικά διαφορετική περιοχή.
Παρασκεύη είχα ορίσει ραντεβού για τις 4 στο δημαρχείο. Με τα πολλά το πρώτο όχημα με εμένα οδηγό έφυγε λίγο μετά τις 4:30, και το δεύτερο προς τις 5. Σταμάτησα για ανεφοδιασμό σε καύσιμα στην πορεία, και επίσης όλοι μαζί φάγαμε στο Tejon Pass με το που βρεθήκαμε στον Ι-5. Έχασα μεν την έξοδο αλλά φτάσαμε στο ξενοδοχείο λίγο μετά τις 9. Μας έδωσαν δύο δωμάτια σε διαφορετικούς ορόφους. Χρησιμοποίησα την αρχαιότητα και έβαλα τον αυτό μου στο μεγαλύτερο μαζί με άλλους τρεις, και οι άλλοι 4 έμειναν στο μικρότερο. Το βράδυ της Παρασκευής οι άλλοι 7 δήλωσαν κουρασμένοι, εγώ όμως ήθελα να εμφανιστώ στην κοινωνική εκδήλωση. Έτσι τους άφησα να περάσουν μαζί στο μικρό δωμάτιο και πήρα το όχημα για την μπυραρία όπου ήταν η προβλεπόμενη εκδήλωση εκείνης της νυχτας. Χάθηκα λίγο στην πορεία τόσο στη μετάβαση όσο και στην επιστροφή. Με τα πολλά βρήκα να παρκάρω (σοβαρό πρόβλημα) και στήθηκα στην ουρά του μαγαζιού κάπου μιάμιση ώρα μετά την προβλεπόμενη. Ρώτησα έναν από τους πορτιέρηδες ο οποίος φαίνονταν να φοράει δικέφαλο αετό (αλλά σε κοντινότερη θέα δεν φορούσε) και δεν είχε ιδέα που ήταν οι Έλληνες. Έκανα δύο γύρες στην μπυραρία, και τους δύο ορόφους, αλλά δεν αναγνώρισα κανένα συμπατριώτη, χώρια που δεν τους ήξερα στην φάτσα. Πάντως μου άρεσε που είχε καλύτερη αναλογία γυναικών ανδρών από το Φρέσνο και οι κοπέλες ήταν ομορφότερες και λιγότερο Λατίνες απ'ότι εδώ. Πάντως μετά τις δύο γύρες γύρισα στο αμάξι. Η συνοικία στο κέντρο του Λος Άντζελες μου άρεσε, πολύ περισσότερο από τα σπίτι με πισίνα και είδα ωραία συγκροτήματα κατοικιών υπό κατασκευή. Γύρισα στο ξενοδοχείο, είπα στα παιδιά ότι ήταν τζίφος, και εν τέλει προς τα μεσάνυχτα κοιμήθηκα.
Την επομένη προς τις 8 σηκώθηκα. Κατέβηκα κάτω για πρωϊνό, με τα πολλά όλοι ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε, ύστερα ντυθήκαμε και πήγαμε στην Αγία Σοφία για να παίξουμε. Εκεί μας περίμενε ο προπονητής ο οποίος μας μίλησε και μας είπε τα σχέδια για το παιχνίδι. Η πρώτη ομάδα ήταν πολύ καλύτερη από την δική μας, γενικά όλες οι ομάδες είχα παίχτες πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από την δική μας όπου οι μισοί είναι μαθητές. Χάσαμε πολύ, αλλά το δεδομένο ήταν ότι δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα τα παιδία, και το πάλευαν όσο και να χάναμε στο τέλος. Και εγώ έπαιξα περί τα 2-3 λεπτά. Παρεπιπτόντως είχαμε και εξέδρα, δύο από τους παίχτες μας έχουν γκόμενες από το Λος Άντζελες που τις γνώρισαν στον χορό, και κατέβηκαν οι κοπέλες (η μία έφερε και την αδερφή της) να μας συμπαρασταθούν. Μετά τον αγώνα είχαμε κάπου δύο ώρες κενό, και έτσι πήγα σε ένα ελληνικό εστιατόρειο δίπλα από την εκκλησία και φάγαμε. Στον μεσημεριανό αγώνα πήγαμε καλύτερα, το παλαίψαμε, έπαιγα μάλιστα και είχα δύο ριμπάουντ, αλλά χάσαμε με 4 πόντους (60-56). Σε αυτό το σημείο τελείωσε το τουρνουά για εμάς. Πάντως είχαμε το βράδυ και το επίσημο δείπνο της ΑΧΕΠΑ. Γυρίσαμε σπίτι, ετοιμαστήκαμε και στο σημείο αυτό είδα ότι έσπασα ένα από τα νύχια των ποδιών μου όπως είχε γίνει και στην Charlotte το 2012 και ότι είχα ξεχάσει να φέρω γραβάτα. Πήγαμε στο Λονγκ Μπητς και το ταξίδι ήταν δύσκολο λόγω κίνησης, η οποία μάλιστα για Λος Άντζελες δεν θεωρούνταν πολύ. Εκεί φτάσαμε σε σημείο όπου εν τέλει αναγκαστήκαμε να χωριστούμε σε 3 τραπέζια, δεν είχαν ορίσει άτομο ανά θέση με αποτέλεσμα όποιος ήρθε πρώτος. Εμείς ήρθαμε δυστυχώς στο τέλος. Η εκδήλωση ήταν κλασσική ΑΧΕΠΑ, ωραίο το φαϊ αλλά τίποτα το σοβαρό, και οι 7 εν τέλει έφυγαν αμέσως μετά το φαϊ διότι οι δύο αδερφές, η μία γκόμενα του άλλου οδηγου και οι δύο από την Ελλάδα, ήρθαν και τους πήραν στο σπίτι τους. Εγώ έμεινα ως το τέλος στις 9 και μετά γύρισα στο ξενοδοχείο. Δεν είχα τι να κάνω και έτσι διάβασα τους New York Times που μου έφερε η αδερφή μου. Η ώρα περνούσε και δεν ερχόντουσαν, εγώ βαριόμουνα και είπα να βγω και έτσι περπάτησα στη Sunset Boulevard για κανένα 45 λεπτό. Αν μη τι άλλο σε αυτό το σημείο είδα και εμπράκτως και το πόσο άσχετη είναι η συμβουλή των εν Ελλάδι φίλως το να πάω για κλαμπ εκεί από το Φρέσνο κάθε Παρασκευή. Πέραν του φοβερά κουραστικού ταξίδιού, τα κανονικά κλαμπ είναι West Hollywood, όχι στο Dodger Stadium όπου ήμουν. Οδικώς το να πάω ήθελε χρόνο, χώρια που δεν ήθελα να πάω μόνος μου. Πάντως στα 45 λεπτά που περπάτησα είδα παραπάνω μαγαζιά απ'ότι έχουμε στο Tower District στο Φρέσνο. Ποιά από αυτά όντως λειτουργούν ως κλάμπ άλλο θέμα και στις 10.30 δεν μπορούσα να καταλάβω, αλλά αν δεν είναι κλαμπ είναι σίγουρα μπαρ/εστιατόρεια. Έπεσα τα μεσάνυχτα, με ξύπνησε η αδερφή μου προς τις μία και μιλήσαμε στο τηλέφωνο, αλλά τα παιδιά δεν είχαν γυρίσει ακόμα. Έστειλα μυνήματα αλλά δεν ξέρω πότε γύρισαν, πάντως όταν ξύπνησα προς τις 7 και είχαν γυρίσει.
Παρασκεύη είχα ορίσει ραντεβού για τις 4 στο δημαρχείο. Με τα πολλά το πρώτο όχημα με εμένα οδηγό έφυγε λίγο μετά τις 4:30, και το δεύτερο προς τις 5. Σταμάτησα για ανεφοδιασμό σε καύσιμα στην πορεία, και επίσης όλοι μαζί φάγαμε στο Tejon Pass με το που βρεθήκαμε στον Ι-5. Έχασα μεν την έξοδο αλλά φτάσαμε στο ξενοδοχείο λίγο μετά τις 9. Μας έδωσαν δύο δωμάτια σε διαφορετικούς ορόφους. Χρησιμοποίησα την αρχαιότητα και έβαλα τον αυτό μου στο μεγαλύτερο μαζί με άλλους τρεις, και οι άλλοι 4 έμειναν στο μικρότερο. Το βράδυ της Παρασκευής οι άλλοι 7 δήλωσαν κουρασμένοι, εγώ όμως ήθελα να εμφανιστώ στην κοινωνική εκδήλωση. Έτσι τους άφησα να περάσουν μαζί στο μικρό δωμάτιο και πήρα το όχημα για την μπυραρία όπου ήταν η προβλεπόμενη εκδήλωση εκείνης της νυχτας. Χάθηκα λίγο στην πορεία τόσο στη μετάβαση όσο και στην επιστροφή. Με τα πολλά βρήκα να παρκάρω (σοβαρό πρόβλημα) και στήθηκα στην ουρά του μαγαζιού κάπου μιάμιση ώρα μετά την προβλεπόμενη. Ρώτησα έναν από τους πορτιέρηδες ο οποίος φαίνονταν να φοράει δικέφαλο αετό (αλλά σε κοντινότερη θέα δεν φορούσε) και δεν είχε ιδέα που ήταν οι Έλληνες. Έκανα δύο γύρες στην μπυραρία, και τους δύο ορόφους, αλλά δεν αναγνώρισα κανένα συμπατριώτη, χώρια που δεν τους ήξερα στην φάτσα. Πάντως μου άρεσε που είχε καλύτερη αναλογία γυναικών ανδρών από το Φρέσνο και οι κοπέλες ήταν ομορφότερες και λιγότερο Λατίνες απ'ότι εδώ. Πάντως μετά τις δύο γύρες γύρισα στο αμάξι. Η συνοικία στο κέντρο του Λος Άντζελες μου άρεσε, πολύ περισσότερο από τα σπίτι με πισίνα και είδα ωραία συγκροτήματα κατοικιών υπό κατασκευή. Γύρισα στο ξενοδοχείο, είπα στα παιδιά ότι ήταν τζίφος, και εν τέλει προς τα μεσάνυχτα κοιμήθηκα.
Την επομένη προς τις 8 σηκώθηκα. Κατέβηκα κάτω για πρωϊνό, με τα πολλά όλοι ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε, ύστερα ντυθήκαμε και πήγαμε στην Αγία Σοφία για να παίξουμε. Εκεί μας περίμενε ο προπονητής ο οποίος μας μίλησε και μας είπε τα σχέδια για το παιχνίδι. Η πρώτη ομάδα ήταν πολύ καλύτερη από την δική μας, γενικά όλες οι ομάδες είχα παίχτες πολύ μεγαλύτερης ηλικίας από την δική μας όπου οι μισοί είναι μαθητές. Χάσαμε πολύ, αλλά το δεδομένο ήταν ότι δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα τα παιδία, και το πάλευαν όσο και να χάναμε στο τέλος. Και εγώ έπαιξα περί τα 2-3 λεπτά. Παρεπιπτόντως είχαμε και εξέδρα, δύο από τους παίχτες μας έχουν γκόμενες από το Λος Άντζελες που τις γνώρισαν στον χορό, και κατέβηκαν οι κοπέλες (η μία έφερε και την αδερφή της) να μας συμπαρασταθούν. Μετά τον αγώνα είχαμε κάπου δύο ώρες κενό, και έτσι πήγα σε ένα ελληνικό εστιατόρειο δίπλα από την εκκλησία και φάγαμε. Στον μεσημεριανό αγώνα πήγαμε καλύτερα, το παλαίψαμε, έπαιγα μάλιστα και είχα δύο ριμπάουντ, αλλά χάσαμε με 4 πόντους (60-56). Σε αυτό το σημείο τελείωσε το τουρνουά για εμάς. Πάντως είχαμε το βράδυ και το επίσημο δείπνο της ΑΧΕΠΑ. Γυρίσαμε σπίτι, ετοιμαστήκαμε και στο σημείο αυτό είδα ότι έσπασα ένα από τα νύχια των ποδιών μου όπως είχε γίνει και στην Charlotte το 2012 και ότι είχα ξεχάσει να φέρω γραβάτα. Πήγαμε στο Λονγκ Μπητς και το ταξίδι ήταν δύσκολο λόγω κίνησης, η οποία μάλιστα για Λος Άντζελες δεν θεωρούνταν πολύ. Εκεί φτάσαμε σε σημείο όπου εν τέλει αναγκαστήκαμε να χωριστούμε σε 3 τραπέζια, δεν είχαν ορίσει άτομο ανά θέση με αποτέλεσμα όποιος ήρθε πρώτος. Εμείς ήρθαμε δυστυχώς στο τέλος. Η εκδήλωση ήταν κλασσική ΑΧΕΠΑ, ωραίο το φαϊ αλλά τίποτα το σοβαρό, και οι 7 εν τέλει έφυγαν αμέσως μετά το φαϊ διότι οι δύο αδερφές, η μία γκόμενα του άλλου οδηγου και οι δύο από την Ελλάδα, ήρθαν και τους πήραν στο σπίτι τους. Εγώ έμεινα ως το τέλος στις 9 και μετά γύρισα στο ξενοδοχείο. Δεν είχα τι να κάνω και έτσι διάβασα τους New York Times που μου έφερε η αδερφή μου. Η ώρα περνούσε και δεν ερχόντουσαν, εγώ βαριόμουνα και είπα να βγω και έτσι περπάτησα στη Sunset Boulevard για κανένα 45 λεπτό. Αν μη τι άλλο σε αυτό το σημείο είδα και εμπράκτως και το πόσο άσχετη είναι η συμβουλή των εν Ελλάδι φίλως το να πάω για κλαμπ εκεί από το Φρέσνο κάθε Παρασκευή. Πέραν του φοβερά κουραστικού ταξίδιού, τα κανονικά κλαμπ είναι West Hollywood, όχι στο Dodger Stadium όπου ήμουν. Οδικώς το να πάω ήθελε χρόνο, χώρια που δεν ήθελα να πάω μόνος μου. Πάντως στα 45 λεπτά που περπάτησα είδα παραπάνω μαγαζιά απ'ότι έχουμε στο Tower District στο Φρέσνο. Ποιά από αυτά όντως λειτουργούν ως κλάμπ άλλο θέμα και στις 10.30 δεν μπορούσα να καταλάβω, αλλά αν δεν είναι κλαμπ είναι σίγουρα μπαρ/εστιατόρεια. Έπεσα τα μεσάνυχτα, με ξύπνησε η αδερφή μου προς τις μία και μιλήσαμε στο τηλέφωνο, αλλά τα παιδιά δεν είχαν γυρίσει ακόμα. Έστειλα μυνήματα αλλά δεν ξέρω πότε γύρισαν, πάντως όταν ξύπνησα προς τις 7 και είχαν γυρίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου