Αν κάποτε πηγαίνουν όλα μιά χαρά...

Απ'όσο ξέρω η ιστορία του Πολυκράτη και το δαχτυλίδι του, από τον Ηρόδοτο, δεν είναι τμήμα της διδακτέας ύλης στην Ελλάδα. Κάπως έτσι όμως νιώθω σε ένα βαθμό, τα πράγματα πηγαίνουν τόσο καλά που πλέον ανησυχώ. Κατ'αρχήν το πρώτο δεδομένο είναι ότι ακόμα ξυπνάω, αλλά και κοιμάμαι, πολύ νωρίς, σε σημείο που πηγαίνω στο γυμναστήριο πριν από την δουλειά. Αυτό είναι καλό διότι το πρωϊ έχω πιο πολλή ενέργεια και εξαντλούμαι λιγότερο. Από την άλλη μετά στην δουλειά δεν είμαι και ο πιο ενεργητικός, αλλά την βγάζω. Ανάμεσα στην νηστεία και την γυμναστική λογικά πρέπει να χάνω βάρος, αλλά δεν το βλέπω στον καθρέπτη μάλλον διότι τρώω συνέχεια υδατάνθρακες. Ωστόσο η ζώνη μου στενεύει, χωράω σε πιο στενό κούμπωμα. Στην αρχή της εβδομάδας έβλεπα τηλεόραση και μετά γυμναστήριο. Τηλεόραση έχω ακόμα να δω, αλλά πλέον πηγαίνω με το που θα ξυπνήσω στο γυμναστήριο. Τελευταία φορά που δεν πήγα από το γυμναστήριο στην δουλειά ήταν την Τρίτη, όταν κατέβηκα στην Visalia και έκανα ιατρικές εξετάσεις. Οι εξετάσεις όμως δεν ήταν τμήμα του check up ούτε μου τις ζήτησε ο γιατρός, τις ζήτησε η NASA η οποία κατάφερε να με βρει στο τηλέφωνο. Εν συνεχεία απλά δεν μπορούσα να δω τηλεόραση ούτε πρωϊ ούτε βράδυ με εξαίρεση την Τρίτη διότι έβγαινα κουρασμένος από την ημέρα μου. Σήμερα Πεμπτη όμως είδα επιτέλους από την προηγούμενη Παρασκευή το Agents of Shield. Αυτή όμως δεν ήταν η μεγάλη είδηση της ημέρας: Όσο έλειπα ο συνάδελφος με τον οποίο φτιάχνουμε το εργαλείο το οποίο θα μετράει την υγρασία έφτιαξε επιτέλους το πρωτότυπο. Ετσι και σε αυτό το μέτωπο είχα εξαιρετικά νέα. Πραγματικά καταλαβαίνω πλέον τον προβληματισμό του Πολύκράτη: τα πράγματα παραπηγαίνουν καλά. Μεγάλη διαφορά: δεν είναι τέλεια. Ως προς την τελειότητα, πρέπει λίγο να βελτιώσω τις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Όταν όμως προσαρμοστώ στην ώρα, τώρα είναι αρκετά δύσκολο να έχω κοινωνική ζωή με αυτό το ωράριο.