Στο Κρητικό γλέντι

Αυτή η εβδομάδα μπορώ να πω ότι έχω προσαρμοστεί επιτέλους στο ωράριό μου. Ισως φταίει ότι δεν είχε Colbert αυτή την εβδομάδα και έτσι έπεφτα μισή ώρα νωρίτερα αλλά πάντως το δεδομένο είναι ότι έφτασα στην Παρασκευή και είχα και το κουραγιο να βγω και να είμαι ξύπνιος εώς τις 2 τα χαράματα. Βέβαια δεν βγήκα να διασκεδάσω εώς τις δύο, βγήκα προς τις 10.30 και προς τα μεσάνυχτα γύρισα σπίτι. Ωστόσο ενώ σε άλλες Παρασκευές με δυσκολία ήμουν όρθιος και την έπεφτα από εξάντληση, προχτές είχα την διάθεση να μείνω έξω. Μάλιστα είδα και ένα κατάστημα το οποίο φαίνεται να έπαιζε την κατάλληλη μουσική, ένα μπαρ/εστιατόρειο ονόματι Veni Vidi Vici. Κάποια φάση λέω να πάω εκεί. Έπεσα πάντως για ύπνο και σηκώθηκα μετά από ένα λογικό ύπνο, δεν ήταν όπως τις προηγούμενες εβδομάδες όπου και έπεσα με τις ώρες και ξύπνησα νιώθοντας ότι δεν κοιμήθηκα αρκετά. Το Σάββατο έπρεπε να το είχα ψιλιαστεί ήδη διότι είχα τα πρόδρομα σημάδια κρυολογήματος. Πάντως βγήκα στα ψώνια και κατέβηκα επιτέλους βόλτα στο κέντρο του Κλόβις ημέρα. Γύρισα σπίτι, άλλαξα και πήρα το όχημά μου για το Modesto. Η αληθεια είναι ότι είχα δυσκολία να βάλω το παντελόνι του κουστουμιού και είχα ακούσει και σκισίματα τα οποία δεν μπορούσα να προσδιορήσω. Τέλος πάντων μετά από 1 1/2 ώρα οδήγηση φτάνω στο Modesto στο κέντρο που είχαν κλείσει. Το γλέντι ήταν sold out αλλά είχε κάποιος ακυρώσει τελευταία στιγμή και έτσι βρήκαν θέση για μένα. Κρητικοί - ξεκρητικοί με έκανα να νιώσω έναν βαθμο παρείσακτο οι ομοτράπεζοι μου. Σταδιάκα ομως μαλάκωσαν αν και δεν μπορώ να πω ότι άνοιξαν φοβερά. Αντίθετα αυτοί οι οποίο ήταν ζεστοί ήταν αυτοί από το Φρέσνο που ανέβηκαν Modesto. Σε τελική ανάλυση βασικό μου πρόβλημα είναι ότι ο παππούς μου ήταν από το λάθος μέρος της Κρήτης, το Modesto έχει κυρίως Χανιώτες, όχι Λασιθιώτες, αν είχε Λασιθιώτες θα ήταν πιο θερμοί. Είχε μία μπάντα κατευθείαν από την Κρήτη και ο κόσμος ήταν λίγο πιο νέος απ'ότι πηγαίνει στην εκκλησία. Επαιζε η μπάντα πεντοζάληδες, σούστες, μαλιβιζιώτικους και είχαν σηκωθεί οι νέοι και χόρευαν αλλά δυστυχώς όχι εγώ, δεν τους ξέρω αυτούς τους χορούς. Εναν μόνο συρτό στα 3 χόρεψα. Προς τα μεσάνυχτα πήρα το όχημά μου και οδήγησα άλλη 1 1/2 ώρα το σπίτι. Το κακό ήταν ότι ο λαιμός μου είχε αρχίσει και ξεραίνονταν. Εν συνεχεία κατά την επιστροφή άνοιξε και η μύτη μου. Σε συνδιασμό ότι στο γλέντι ανακάλυψα και το που είχε σκιστεί το παντελόνι και το ότι έφτασα στο σπίτι αρκετά αργά εν τέλει σήμερα δεν πήγα το πρωϊ εκκλησία, απλά κοιμήθηκα. Επίσης όταν βγήκα από το σπίτι ένιωσα σχετική κούραση παρότι δεν έκανα και φοβερό κόπο. Μέχρι τέλους δεν έκανα πολλά σήμερα, ελπίζω μόνο να είμαι καλύτερα αύριο. Καθότι εκτός από την Κρήτη μεγαλόνησος είναι και η Κύπρος αναρωτήθηκα τι κάνει ο Κύπριος φίλος. Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ελπίζω.

Προς κανονικό πρόγραμμα

Το βασικό ερώτημα που είχα ως προς την ζωή μου στο Φρέσνο είναι πότε θα μπω σε μια ρουτίνα και πως θα είναι αυτή η ρουτίνα. Αυτή την εβδομάδα ξεκινάνε οι σειρές και έτσι μπορώ να εκτιμήσω. Επίσης από την στιγμή που δεν έχω να φτιάξω το σπίτι δεν μπορώ να πω ότι εμφανίζονται δουλειές που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έχω. Τέλος δεν έχω σειρές που οφείλω να δω εντατικώς ώστε αυτό να καταναλώνει χρόνο. Ετσι πλέον αυτή την εβδομάδα μπορώ να δω πως θα είναι η εμπρός ρούτινα. Πρωϊνή έγερση, περπάτημα δουλειά, μεσημέρι σε μαγαζί περί την δουλειά, επιστροφή σπίτι, μαγείρεμα - δείπνο, ύπνος δυστυχώς το πολύ μισή ώρα, τηλεόραση νωρίς και αργά. Με άλλα λόγια θα έχω χρόνο να πηγαίνω γυμναστήριο, όταν βρω γυμναστήριο που να έχει κωπηλατική μηχανή. Μέχρι στιγμής καλά με άλλα λόγια, έχω μπει σε ρουτίνα, αυτό με ευχαριστεί εώς ότου αρχίσει να με πειράζει λόγω κενότητας. Το βασικό που με πείραζε στο Ράλεϋ ήταν ότι ακριβώς η ρουτίνα δεν οδηγούσε πουθενά πλην της σύνταξης. Τι άραγε θα είναι αυτό που θα μου κάνει την ζωή πιο ενδιαφέρουσα μακροπρόθεσμα; Κατ'αρχήν θα πάω σε Κρητικό γλέντι στο Modesto το Σάββατο. Πέραν τούτου αγνοώ, δεν πρόκειται να πηγαίνω σε κλαμπ τακτικότερα από μία φορά το δίμηνο - τρίμηνο διότι τοσο συχνά παίζει house σε αυτή την πόλη. Ας πιάσω γυμναστήριο, ας περάσει η εβδομάδα και μετά θα διαμαρτυρηθώ.

Ανατροπή στα σχέδια

Το τριήμερο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πέρασε ωραία. Την Παρασκευή το βράδυ βγήκα σε διερευνητική περιήγηση στο νυχτερινό Φρέσνο/Κλόβις και είδα τι κυκλοφορεί. Για πρώτη φορά βγήκα στο Κλόβις, μου άρεσε το πως ήταν με τα κτίρια της εποχής της Άγριας Δύσης, ότι είχε αρκετές επιλογές, αλλά δεν είχε πολύ κόσμο. Το εμπορικό κέντρο δίπλα από το Fresno State είχε κάποιον κόσμο αλλά όχι τίποτα το φοβερό. Στο Tower District ήταν που είχε κάποιο κόσμο, αλλά όχι μέρος με ηλεκτρονική μουσική. Σάββατο βράδυ βγήκα σε εκδήλωση με ηλεκτρονική μουσική, διασκέδασα και εν τέλει γύρισα αρκετά νωρίς ώστε να πάω εκκλησία την επομένη. Το θέατρο, ή μάλλον σινεμά, στα αγγλικά theater σημαίνει και κινηματογράφος, ήταν αρκετά φθαρμένο. Ωστόσο είχε δύο stages με dj, στην είσοδο και στο κεντρικό χώρο και είχε, τουλάχιστον στον κεντρικό χώρο, 5 dj κατά την διάρκεια της νύχτας που έπαιξαν και διαφορετικό πρόγραμμα. Είχε πολύ νεαρόκοσμο, ήμουν από τους λίγους άνω των 25, καλύτερη αναλογία των δύο φύλων σε σχέση με το Alchemy αν και όχι κατά πολύ και για να πω την αλήθεια μου θύμισε το +soda και το ΤΕΙ Καβάλας στα νιάτα μου. Πλάκα πλάκα πλησιάζουν φέτος τα 20 χρόνια από τότε που πήγα στο πρώτο μου trance party στο πολιτιστικό στέκι του ΤΕΙ Καβάλας. Κυριακή είδα μαγαζιά και Δευτέρα περπάτησα κυρίως στην Chinatown, εξερευνόντας την πόλη. Από την Τρίτη φυσικά ξανα δουλειά.

Το βασικό μακροχρόνιο άγχος που έχω αυτή την στιγμή είναι τα έπιπλα στο Raleigh, όπως οι αναγνώστες του ιστολογίου πολύ καλά γνωρίζουν. Το σχέδιό μου ήταν να τα κουβαλήσει αν γίνεται ο Βολιώτης φίλος. Δυστυχώς σήμερα μου είπε ότι αδυνατεί. Ας μην κοροϊδευόμαστε, του ζητούσα πολλά. Πάντα τα δικά σου πράγματα είναι παραπάνω απ'ότι νομίζεις, πόσο μάλλον να βρεις χώρο για τα ξένα. Πέραν τούτων ο φίλος είναι στο Blacksburg, όχι στο Raleigh. Πρέπει συνεπώς να βρω εναλλακτικά σχέδια. Η πρώτη μου σκέψη ήταν μήπως βρω κανέναν να τα πάει Τέξας και από εκεί να τα πάει ο Τεξανός φίλος μου στο Flagstaff. Η δεύτερη και ρεαλιστικότερη ιδέα είναι να τα στείλω αεροπορικώς αποσυναρμολογημένα. Όταν ξαναπάω Raleigh, που σε αυτή την φάση φαίνεται μάλλον για Memorial Day, αποσυναρμολογώ τις καρέκλες, βάζω την βάση σε κουτί από το Container Store και φαίνεται ότι υπάρχουν τέτοιου μεγέθους κουτιά, και πέρνω την βάση και την τάβλα ως αποσκευή μαζί μου. Φυσικά δεν ξέρω τι θα χρεωθώ, είναι υπερμεγέθες και είναι και βαρύ. Ίσως όχι υπερμεγέθες, είναι κάτω από 62 ίντσες, απλά έχω χρέωση βαλίτσας. Ας δω πως και πότε θα πάω στο Raleigh

Περνόντας μία πλήρη εβδομάδα

Για πρώτη φορά εδω και σχεδόν ένα μήνα είχα μία πλήρη εβδομάδα δουλειά. Επίσης παρότι έχω τρίημερο μπροστά μου δεν πήγα στους γονείς μου αλλά έμεινα Φρέσνο. Όπως ανέφερα και νωρίτερα το βασικό μου άγχος είναι η μεταφορά των καρεκλών μου από την Ανατολική στην Δυτική Ακτή. Δεν έχω ακούσε κάτι από τον Βολιώτη φίλο μου ως προς το πρόγραμμά του που μάλλον σημαίνει ότι δεν έχει μιλήσει με τον καθηγητή του. Δεν έχεί νόημα να τον ζαλίζω, αν έχει να μου πει κάτι θα μου το πει, διατηρώ ακόμα επαφή μαζί του. Αντίθετα αυτός με τον οποίο έχασα πάσα επαφή είναι ο πάλαι ποτέ συγκάτοικός του. Σε δύο ώρες έχει έναν μη γνωστό dj ηλεκτρονικής μουσικής να κάνει πρόγραμμα στο Φρέσνο και τον ρώτησα αν τον ξέρει. Δεν είχα αντίδραση, όπως δεν είχα και σε παλαιότερες κρούσεις. Αν δεν έχει πάθει κάτι, λογικά σημαίνει ότι ακόμα δεν έχει τελειώσει και πνίγεται να τελειώσει το διδακτορικό του. Πέραν τούτων οι επαφές μου με την Ανατολική Ακτή αραιώνουν. Αν ήμουν σε απόσταση οδήγηση από το Blacksburg θα πήγαινα να δω αν έγινε κάτι με την τρίτη δημοσίευση. Αλλά δεν είμαι.

Η δουλειά αυτή την εβδομάδα με κούρασε. Δεν αναφέρομαι στο ότι έκανα κάτι σημαντικό, έκανα μεν αλλά δεν έφερα τον κόπο μου σπίτι. Αυτό που με διέλυσε ήταν το ωράριο. Παραδόξως δεν με έπαιρνε ο ύπνος πριν τις 0030. Εγω φταίω που καθόμουν στον υπολογιστή αντί να την πέσω με το που τελείωνε ο Colbert. Έπεφτα όμως για ύπνο μετά την δουλειά, αλλά σε καμία φάση πάνω από ώρα, όσο και να προσπαθούσα. Πέμπτη μάλιστα που είχα και ΑΧΕΠΑ στις 7 δεν μπόρεσα ούτε αυτό. Επεσα όμως στο κρεββάτι στις 11 και λίγο, θυσίασα την βραδυνή μου τηλεόραση (την είδα την επομένη). Ετσι Παρασκευή γύρισα σπίτι πολύ εξαντλημμένος, έστω και αν σχεδόν συμπλήρωσα οχτάωρο. Πάντως βγήκα μπαρότσαρκα να δω τι υπάρχει Παρασκευή βράδυ. Κλαμπ με ηλεκτρονική μουσική δεν υπάρχει, εκτός από το γκέυ μπαρ. Το κέντρο του Κλόβις είναι όντως πολύ κοντα, ούτε 20 λεπτά. Είχε ωραίους χώρους, τουλάχιστον απ'ότι είδα απ'έξω, συμβατούς και με την αίσθηση της Άγριας Δύσης που σου δίνουν τα παλαιά κτήρια. Δεν είχε όμως κόσμος, αν και ήταν και λίγο νωρίς. Ο χώρος δίπλα από το Πανεπιστήμιο είχε κάτι αλλά ψιλά πράγματα. Στο Tower ήταν που είχε επιλογές και κόσμο. Τέλος γύρισα στο σπίτι και το Fulton 55 είχε κόσμο, αν και μπαρ παρά κλαμπ. Τα μεσάνυχτα ήδη φορούσα πυτζάμες, αν και πήρε κάτι ακόμα να κοιμηθώ. Το βράδυ κοιμήθηκα 10 ώρες έστω και με διακοπές. Τώρα μόλις σηκώθηκα από μία ώρα ύπνο. Πρέπει να έχω καλύψει το έλλειμά μου πλέον. Ερώτημα βασικό όμως, όταν με το καλό ξεκινήσει η τηλεόραση, πότε θα προλαβαίνω να πάω σε γυμναστήριο; Ας αφήσουμε ότι πρέπει να το βρω. Ακόμα δεν είμαι σε ρουτίνα και έχω και πολλά να λύσω. Τουλάχιστον όμως φτάνω προς εκει

Ο σεισμός Τραμπ

Την συγκεκριμμένη ανάρτηση την χρωστάω μήνες πλέον, καιρός να την γράψω τώρα που σχετικά ηρέμησα. Όπως όλοι περίμενα τις εκλογές να τις κερδίσει η Χίλαρυ. Στο Νότο όπου ζούσα ο Ομπάμα προκαλούσε και προκαλεί πραγματικό μίσος διότι εκφράζει έμπρακτα αυτό που ο Αμερικανός έχει μάθει να φοβάται: Μία μεγάλη απόμακρη κεντρική κυβέρνηση η οποία δεν νοιάζεται για αυτόν και αντίθετα τον καταπιέζει μοιράζοντας χρήματά του στους άχρηστους τεμπέληδες φτωχούς. Εννοείται πως δεν το βλέπω έτσι αλλά είναι γνωστό ότι ο πολύς κόσμος λειτουργεί με βάση τα στερεότυπά του, βλέπε αντιμνημονιακοί στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να πω ότι η Χίλαρυ ήταν και ο πιο ισχυρός υποψήφιος, 20+ χρόνια πλέον πιάστηκαν επανειλλημένα να βάζουν το χέρι τους στο μέλι, εν αντιθέσει με τον Ομπάμα που το πιο σοβαρό σκάνδαλο έμελλε να είναι το Fast and Furious (όχι η ταινία, πρόκειται να αποτυχημένο πρόγραμμα του υπουργείου Δικαιοσύνης να δουν πως πέρνουν τα καρτέλ όπλα). Ο Τραμπ όμως ήταν και είναι άτομο το οποίο προκαλλεί τρόμο, διότι πολύ απλά δεν έχει πολιτική πέραν του να λέει ότι το κοινό θέλει να ακούσει. Βασικό σύνθημα του ήταν Make America Great Again, ήτοι να γυρίσει τον χρόνο σε ένα μη προσδιορισμένο παρελθόν όπου όλα ήταν ωραιά και καλά διώχνοντας τις ανεπιθύμητες ομάδες (πρόσφατοι μετανάστες, μουσουλμάνοι παρότι στην Αμερική ελάχιστοι, διάφορες μορφές διαφορετικότητας) και ξαναφέρνοντας πίσω τις δουλειές που έφυγαν λόγω των κακών εμπορικών συμφωνιών. Αφήνοντας κατά μέρους το κατά πόσον είναι επιθυμητό είναι δυστυχώς ελάχιστα ρεαλιστικό, οι δουλειές δεν χάθηκαν λόγω των κακών συμφωνιών αλλά διότι αυτή ήταν η επιθυμία του εμπορίου, απλά δεν μπορούσαν να παραμείνουν εν ζωή αν δεν είχαν πρόσβαση σε ρούχα που έγιναν με ημερομίσθια μικρότερα του νόμιμου Αμερικάνικου. Παρότι μέχρι τέλους βγήκε ότι ο Τραμπ στην προσωπική του (όπως και επαγγελματική του) ζωή είναι μάλλον αχρείος, έπεισε το τμήμα της Αμερικής που λόγω ηλικίας και προσόντων έμεινε πίσω και έχει χάσει από τις μεγάλες αλλαγές στην οικονομία και κοινωνία. Ακόμα και μετά τα πρώτα αποτελέσματα φαίνονταν ότι η Χίλαρυ θα κέρδιζε, αν μη τι άλλο στην Νότια Φλόριντα είχε υψηλότερα ποσοστά από τον Ομπάμα το 2012. Όμως βγήκαν και ψήφισαν άνθρωποι που είχαν να ψηφίσουν από την εποχή του Ρήγκαν και έδωσαν λόγω του εκλεκτορικού κογκρέσσου την νίκη στον Τραμπ παρότι έχασε την λαϊκή ψήφο. Στην Ελλάδα η ψήφος είτε στο Πέραμα είτε στο Πανόραμα αξίζει το ίδιο, όχι όμως στην Αμερική. Από την εως τώρα συμπεριφορά του ο Τραμπ μάλλον έδειξε ότι πραγματικά δεν είναι βέβαιος πως θα κυβερνήσει ουσιαστικά, είναι εξαιρετικός πολιτικάντης αλλά από ουσία η ρίζικη αλλαγή που υπόσχεται είτε δύσκολα θα έρθει είτε θα γίνει προς ... την ανάποδη. Με ισχυρή πλειοψηφία και στα δύο σώματα οι Ρεπουμπλικανοί μπορούν να αλλάξουν ριζικά τον πως οδεύει η χώρα, αλλά το ερώτημα είναι επειδή αλλάζεις τον νόμο, μπορείς να αλλάξεις την νοοτροπία; Περιμένω να δω πως όντως θα πορευτεί αυτή η κυβέρνηση που σε 2 1/2 εβδομάδες ορκίζεται.