Χωρίς παρέα

Την εβδομάδα που μου πέρασε περισσότερο ένιωθα κουρασμένος παρά με διάθεση να κάνω κάτι. Ωστόσο στον ελεύθερο χρόνο μου καθόμουν και συμμάζευα το σπίτι. Είχα και το κατσάδιασμα από τον συνάδελφο στην δουλειά, με αποτέλεσμα από την Τετάρτη το βράδυ ήδη να θέλω να παραιτηθώ. Βέβαια θέλω να παραιτηθώ από αυτή την δουλειά κάθε Τετάρτη-Πέμπτη, ίσως μόνο μία ή δύο εβδομάδες έβγαλα την εργασία ευχαριστημένος. Ωστόσο είπα να συνεχίσω καθότι και περίμενα την επίσκεψη του φίλου και μετά το Πάσχα και την νηστεία θα νιώσω καλύτερα. Την Πέμπτη προσπάθησα να μιλήσω με τον Κύπριο φίλο κατά πόσον θα έρχονταν την επομένη. Δεν μπόρεσα μεν να του μιλήσω αλλά μου είπε ότι είναι το σχέδιό του εφόσον τον αφήσει ο καθηγητής μου. Παρασκευή μεσημέρι μου έστειλε μύνημα ότι ο καθηγητής του δεν ήθελε να με επισκευθεί. Η διατύπωσή του ήταν τέτοια ώστε σκέφτηκα ότι ο καθηγητής του είχε μαλώσει με εμένα. Ευτυχώς διευκρίνησε ότι ο καθηγητής του δεν μάλωσε με εμένα, απλά του έβαλε να κάνει κάτι που τον κρατούσε στο Blacksburg. Γυρνάω λοιπόν στο σπίτι και κοιμάμαι δύο ώρες. Παρ'όλ'αυτά συνέχισα να νιώθω χάλια, είπα να περπατήσω αλλά ένιωθα αδιαθεσία. Η σκέψη μου να είναι πως άραγε θα ήμουν καλός οικοδεσπότης σε περίπτωση που είχε έρθει αν ήμουν τόσο αδύναμος; Σήμερα το πρωϊ σκέφτηκα ότι πιθανόν η κούραση να ήταν ψυχοσωματική επειδή ακριβώς δεν ήρθε ο φίλος. Από την στιγμή που δεν ήρθε παρότι είχε και κάτι να κάνει, να πάει στην έκθεση για να βρει δουλειά, πώς άραγε μπορώ να τον περιμένω να έρθει οποτεδήποτε; Δεν το βλέπω να έρχεται να με επισκευθεί στο σπίτι μου τουλάχιστον πριν αποφοιτήσει. Αυτό όμως δεν ισχύει για τον συγκάτοικό του ο οποίος σκοπεύει να έρθει και να παρκάρει το αμάξι του (στο πεζοδρόμιο) ώστε να πετάξει φτηνότερα Ελλάδα. Ήδη μιλήσαμε για ημέρα. Πάντως χτες το βράδυ έπεσα και κοιμήθηκα πολλές ώρες, πέραν αυτών του απογεύματος της Παρασκευής με αποτέλεσμα να ξυπνήσω πολύ πιο δυνατός και δυναμικός.

Το θέμα με την δουλειά το σκέφτομαι πολύ. Η τωρινή δουλειά με εξαντλεί λόγω του ωραρίου. Θα μπορούσα να μετακομίσω αλλά πραγματικά δεν θέλω να μείνω στο Wilson, το μέρος απλά δεν με εμπνέει. Είμαι παιδί της πόλης, όχι των προαστείων. Δεν υπάρχει δουλειά όμως εναλλακτική, τουλάχιστον σύντομα. Αν βγει το Durham έχει καλώς, αλλιώς όμως οι προοπτικές είναι μικρές. Η μεγάλη εταιρεία δεν μου έχει ξαναμιλήσει, παρότι ρώτησα στις αρχές του μήνα. Η πολιτεία είναι εφικτή, αλλά καθόλου βεβαία. Τι κάνω όμως; Αφήνω την πολή και πηγαίνω εν τέλει στην Καλιφόρνια; Είναι δηλαδή το σχέδιό μου το να γυρίσω στους γονείς μου σε ηλικία 37 ετών, που θα είμαι το φθινόπωρο; Πραγματικά νιώθω αδιέξοδο. Από την άλλη τι με κρατάει στο Τρίγωνο; Είδα στο facebook ότι 3 άτομα που ξέρω από την εκκλησία ενδιαφέρονταν για την γιορτή μπύρας την Παρασκευή. Έτσι κατέβηκα μόνος μου στο κέντρο σήμερα, μπας και πέσω σε κανέναν που ήξερα. Έπεσα μεν σε άτομο που ήξερα αλλά όχι αυτό που περίμενα. Σε τελική ανάλυση όμως 15 το πολύ συνομίληκους ξέρω στο Τρίγωνο, και κανένας του δεν έχει δείξει ενδιαφέρον να με έχει τον ίδιο τρόπο ζωής με εμένα, για διαφόρους λόγους.

Ελπίζω να νιώσω καλύτερα μετά το Πάσχα. Μία εβδομάδα είναι, μετά βλέπω ...