Από την στιγμή που πήγα δυο εβδομάδες στους γονείς, ήταν δεδομένο ότι αν περνούσα τόσο μακρό χρονικό διάστημα στο σπίτι τους στην συνήθη ρουτίνα θα βαριόμουν. Εξου και επέλεξα να πάω να δω και τον φίλο μου στο Πόρτλαντ αφότου όμως κανόνισα τις δουλειές μου. Θα ήθελα να πάω πετώντας, αλλά φυσικά τελευταία στιγμή το αεροπλάνο είναι πανάκριβο. Είναι αρκετά γνωστό ότι είμαι φίλος του τρένου, ήταν και φτηνότερο από το αεροπλάνο, έτσι διάλεξα να βγάλω σιδηροδρομικό εισιτήριο. Πιο φτηνά πιθανόν να μου έβγαινε με λεωφορείο, δεν έψαξα όμως συν το ότι δεν έχω και τόσο θετική εμπειρία με λεωφορεία για μακρές αποστάσεις. Στο τρένο μπορώ να διαβάσω, στο λεωφορείο απλά ζαλίζομαι. Έβγαλα εισιτήριο από το Martinez πάλι (απο εκεί έφυγα για Σακραμέντο) αλλά για το Πόρτλαντ Πέμπτη βράδυ με άφιξη Παρασκευή απόγευμα. Ο πατέρας μου είχε δουλειά στο Σαν Φρανσίσκο Πέμπτη βράδυ και έτσι με πήγε η μητέρα μου στον σταθμό. Περίμενα καμιά ώρα εκεί και μετά ανέβηκα στο τραίνο. Ήταν το πιο άνετο τραίνο με το οποίο έχω ποτέ ταξιδεύσει, ο χώρος τον επιβατών στην Β' θέση ήταν μεγαλύτερος από αυτό που έχει το Intercity A' θέση στην Ελλάδα και είχε και πιο άνετες θέσεις επίσης. Καθότι δεν είναι και το φτηνότερο μέσο μεταφοράς δεν είχε φτωχούς μετανάστες ή Τσιγγάνους όπως έχει το τραίνο Ελλάδα, όχι όμως πως οι επιβάτες ήταν και τυπικό παράδειγμα μέσου αμερικανού. Κοιμήθηκα το βράδυ, ξύπνησα, έφαγα φαϊ στο βαγόνι εστιατόρειο και εν τέλει έφτασα στο Πόρτλαντ 3:30 το μεσημέρι. Αν είχε κάποιο μειονέκτημα το τραίνο ήταν ότι οι τουαλλέτες ήταν στον κάτω όροφο με αποτέλεσμα αφότου έπλενα τα χέρια μέχρι να φτάσω στην θέση να πιανόμουν από τις χειρολαβές, για την καθαριότητα των οποίων αμφέβαλλα. Εξου και δεν έφαγα χάμπουργκερ και προτίμησα λίγο ακριβότερο φαϊ το οποίο έτρωγες με πιρούνι και μαχαίρι.
Κατεβαίνω στον σταθμό και ακολουθώ τους άλλους επιβάτες και εν τέλει έφτασα στο τραμ. Δυστυχώς η σήμανση δεν βοηθάει αν δεν έχει ξαναέρθει με το ίδιο τρόπο στην πόλη, ήμουν τυχερός που βρέθηκα στο σωστό τραμ στην σωστή κατεύθυνση. Πήρα το τραμ και εν τέλει έφτασα στον σταθμό κοντα στο σπίτι του φίλου μου, ο οποίος μένει Beaverton και όχι μέσα στην πόλη του Πόρτλαντ. Με πήρε από το τραίνο, με τάισε φακές σπίτι του και μετά το βράδυ επιτέλους για πρώτη φορά κατέβηκα στο κέντρο της πόλης για να διασκεδάσω, με τους γονείς το βράδυ απλά ξαπλώναμε και βλέπαμε τηλεόραση. Χαρακτηριστικό του ταξιδιού έμελε να είναι η βροχή, εν μέσω ελαφράς ψιχάλας πήγαμε σε ένα μαγαζί περισσότερο redneck bar και περάσαμε λίγη ώρα. Για να πω την αλήθεια ήμουν και αρκετά κουρασμένος από το ταξίδι αλλά δεν ήθελα να στερήσω ούτε από τον εαυτό μου ούτε από τον φίλο μου μία έξοδο. Γυρίσα στο σπίτι και την πέσαμε.
Η διαφορά από το γεμάτο πράγματα μέχρι επάνω σπίτι των γονιών μου στο εντελώς μινιμάλ σπίτι του φίλου μου ήταν έντονη, αλλά μπορούσα κάλλιστα να κινηθώ και στα δύο. Ξύπνησα νωρίς λόγω και της αλλαγής της ώρας και κατεβήκαμε στον International Rose Trials Garden τον οποίον επιτέλους τον είδα και ανθισμένο, όχι άδειο όπως την τελευταία φορά που είχα πάει. To να κατέβουμε με τα πόδια στην πόλη εν τέλει το αποκλείσαμε λόγω του ότι έβρεχε, συν το αυτοκίνητο ήταν και εκεί επάνω σε πάρκινγκ επ'αμοιβή, και εν τέλει κατεβήκαμε με το όχημα, το παρκάραμε με παρκόμετρο κάτω και φάγαμε σε χίπικο μεξικάνικο γεύμα, το οποίο και το κέρασα εγώ. Εν συνεχεία πήγαμε στο μεγάλο βιβλιοπωλείο όπου είδα και βιβλία που μου άρεσαν αλλά προτίμησα να μην πάρω τίποτα όσο και να τα λιμπίστηκα, αν είναι να μετακομήσω πρέπει και να τα πακετάρω. Γυρίσαμε σπίτι, ηρεμήσαμε και εν τέλει το απόγευμα πήγαμε στο highlight του όλου ταξιδιού, αγώνα μπάσκετ ανάμεσα Portland Trail Blazers και Phoenix Suns. Τα εισιτήρια ήταν προσφορά του εργοδότη του φίλου.
Το έτερον ήμιση του φίλου του έκανε και γκρίνια γιατί πήγε στο γήπεδο με εμένα και όχι εκείνη. Της απάντησε πολύ απλά ότι όταν εκείνη έρθει στο Πόρτλαντ ευχαρίστως να την πάει και αυτή σε αγώνα. Όπως είχε αναφέρει ο φίλος είμαι ο πρώτος φίλος του που τον επισκεύθηκε μόνο για να τον επισκευθεί, δύο άλλοι είχαν πάει στην πόλη και επί τη ευκαιρεία τον είδαν. Οι θεατές ήταν πολυ πολιτισμένη, καμία σχέση με αγώνα Ολυμπιακού, πιο πολύ έμοιαζε με αγώνα στην Πορτογαλία. Είμασταν σε θέση σε μεσαίο ύψος. Το θέαμα ξεκίνησε με τις cheerleaders, Blazer Dancers τις έλεγαν να βγαίνουν, ολίγον μασκαρεμένες λόγω Halloween και να χορεύουν. Έμελε να ξαναβγούν σε δύο τάιμ άουτ, ένα ανα ημίχρονο, παραδόξως δεν είχαν σόου στο ημίχρονο αυτό καθαυτό. Ανέβηκαν αν και όχι στην σειρά μας να μοιράσουν φουσκωτά μπαλόνια για να τα κουνάμε στους αντιπάλους όταν έριχνα ελεύθερες βολές. Πέραν τούτου είχαν διαφορετικό χρώμα μαλλιών αλλά το ίδιο μήκος όλες. Καθότι ο πρώτος μου αγώνας μπάσκετ σε κλειστό γήπεδο το να βλέπω ζωντανά στο γήπεδο τους παίχτες είχε ως αποτέλεσμα να τους δω ως ανθρώπους και όχι ως σόουμεν, όπως φαίνονται στην τηλεόραση. Εν τέλει οι Blazers έχασαν τον αγώνα αλλά δεν πείραζε. Στο ημίχρονο είχε σόου με έναν ο οποίος είχε να βάλει βολές, και όταν τις έβαλε κερδίσαμε όλοι ένα κουπόνι για δωρέαν smoothie στο Jumba Juice. Αφότου γύρισα είδα ότι έλεγε μόνο Ορεγκον και Washington State, αν το είχα δει νωρίτερα θα το είχα αφήσει με τον φίλο μου αντί να το πάω Καλιφόρνια. Η αποχώρηση ήταν κόσμια παρά την ήττα. Πήγαμε λοιπόν ξανα προς το κέντρο σε μαγαζί να χωρέψουμε, αυτό που ήταν να πάμε έριξε πόρτα και εν τέλει πήγαμε αλλού το οποίο έπαιξε ένα πολύ καλό hard house/soft trance πρόγραμμα. Χόρεψα αρκετά. Σε κάποια φάση ήρθε ένας και με ρώτησε αν δουλεύει καλά η Μολυ. Όχι ανθρωπέ μου, δεν έχω πάρει μεταμφεταμίνη, κολύμπησα την προηγούμενη εβδομάδα με σκοπό να χορέψω. Επίσης μου προκάλεσε εντύπωση που δεν φωνάζαν όταν έπαιζε καλό τραγούδι. Τέλος πάντων φύγαμε μάλλον νωρίς διότι σε τελική ανάλυση είδη χόρευα σχεδόν τρεις ώρες και δεν είχα προσαρμωστεί στην αλλαγή ώρας.
Την επομένη βρήκα τον εαυτό μου με αρκετά λιγότερο βάρος. Πήγαμε πρώτα σε μία λίμνη εκεί κοντά και περπατήσαμε και μετά πήγαμε στο Vancouver, όχι του Καναδά αλλά αυτό ακριβώς απένταντι από το Πορτλαντ το οποίο απεδείχθει τίποτα το αξιόλογο. Αν κάτι ανακάλυψα από αυτό το ταξίδι είναι το πόσο κοντά είναι το Σηάτλ, μόλις 2 1/2 ώρες, πολύ κοντύτερο από το Σακραμέντο προς τα νότια. Γυρίσαμε σπίτι, ο συνάδελφος πήγε το απόγευμα για δουλειά και εγώ περπάτησα στα γύρω μαγαζιά. Μου έδειξε που είναι το λεωφορείο για την επομένη και μετά την έπεσα. Την επομένη χαιρετηθήκαμε, έκλεισα το σπίτι και πήγα στο κέντρο με λεωφορείο και τραμ, έκανα βολτα μόνος μου και αγόρασα και το δείπνο και μετά πήρα το τραίνο για Martinez όπου έφτασα την επομένη το πρωϊ. Γενικά ευχαριστήθηκα πολύ από το ταξίδι, έστω και αν ο συνάδελφος δεν έχει ανεβάσει φωτογραφίες από το ταξίδι ακόμα στο ίντερνετ. Θα μπορούσα να το ξανακάνω, αν είχα χρόνο.
Κατεβαίνω στον σταθμό και ακολουθώ τους άλλους επιβάτες και εν τέλει έφτασα στο τραμ. Δυστυχώς η σήμανση δεν βοηθάει αν δεν έχει ξαναέρθει με το ίδιο τρόπο στην πόλη, ήμουν τυχερός που βρέθηκα στο σωστό τραμ στην σωστή κατεύθυνση. Πήρα το τραμ και εν τέλει έφτασα στον σταθμό κοντα στο σπίτι του φίλου μου, ο οποίος μένει Beaverton και όχι μέσα στην πόλη του Πόρτλαντ. Με πήρε από το τραίνο, με τάισε φακές σπίτι του και μετά το βράδυ επιτέλους για πρώτη φορά κατέβηκα στο κέντρο της πόλης για να διασκεδάσω, με τους γονείς το βράδυ απλά ξαπλώναμε και βλέπαμε τηλεόραση. Χαρακτηριστικό του ταξιδιού έμελε να είναι η βροχή, εν μέσω ελαφράς ψιχάλας πήγαμε σε ένα μαγαζί περισσότερο redneck bar και περάσαμε λίγη ώρα. Για να πω την αλήθεια ήμουν και αρκετά κουρασμένος από το ταξίδι αλλά δεν ήθελα να στερήσω ούτε από τον εαυτό μου ούτε από τον φίλο μου μία έξοδο. Γυρίσα στο σπίτι και την πέσαμε.
Η διαφορά από το γεμάτο πράγματα μέχρι επάνω σπίτι των γονιών μου στο εντελώς μινιμάλ σπίτι του φίλου μου ήταν έντονη, αλλά μπορούσα κάλλιστα να κινηθώ και στα δύο. Ξύπνησα νωρίς λόγω και της αλλαγής της ώρας και κατεβήκαμε στον International Rose Trials Garden τον οποίον επιτέλους τον είδα και ανθισμένο, όχι άδειο όπως την τελευταία φορά που είχα πάει. To να κατέβουμε με τα πόδια στην πόλη εν τέλει το αποκλείσαμε λόγω του ότι έβρεχε, συν το αυτοκίνητο ήταν και εκεί επάνω σε πάρκινγκ επ'αμοιβή, και εν τέλει κατεβήκαμε με το όχημα, το παρκάραμε με παρκόμετρο κάτω και φάγαμε σε χίπικο μεξικάνικο γεύμα, το οποίο και το κέρασα εγώ. Εν συνεχεία πήγαμε στο μεγάλο βιβλιοπωλείο όπου είδα και βιβλία που μου άρεσαν αλλά προτίμησα να μην πάρω τίποτα όσο και να τα λιμπίστηκα, αν είναι να μετακομήσω πρέπει και να τα πακετάρω. Γυρίσαμε σπίτι, ηρεμήσαμε και εν τέλει το απόγευμα πήγαμε στο highlight του όλου ταξιδιού, αγώνα μπάσκετ ανάμεσα Portland Trail Blazers και Phoenix Suns. Τα εισιτήρια ήταν προσφορά του εργοδότη του φίλου.
Το έτερον ήμιση του φίλου του έκανε και γκρίνια γιατί πήγε στο γήπεδο με εμένα και όχι εκείνη. Της απάντησε πολύ απλά ότι όταν εκείνη έρθει στο Πόρτλαντ ευχαρίστως να την πάει και αυτή σε αγώνα. Όπως είχε αναφέρει ο φίλος είμαι ο πρώτος φίλος του που τον επισκεύθηκε μόνο για να τον επισκευθεί, δύο άλλοι είχαν πάει στην πόλη και επί τη ευκαιρεία τον είδαν. Οι θεατές ήταν πολυ πολιτισμένη, καμία σχέση με αγώνα Ολυμπιακού, πιο πολύ έμοιαζε με αγώνα στην Πορτογαλία. Είμασταν σε θέση σε μεσαίο ύψος. Το θέαμα ξεκίνησε με τις cheerleaders, Blazer Dancers τις έλεγαν να βγαίνουν, ολίγον μασκαρεμένες λόγω Halloween και να χορεύουν. Έμελε να ξαναβγούν σε δύο τάιμ άουτ, ένα ανα ημίχρονο, παραδόξως δεν είχαν σόου στο ημίχρονο αυτό καθαυτό. Ανέβηκαν αν και όχι στην σειρά μας να μοιράσουν φουσκωτά μπαλόνια για να τα κουνάμε στους αντιπάλους όταν έριχνα ελεύθερες βολές. Πέραν τούτου είχαν διαφορετικό χρώμα μαλλιών αλλά το ίδιο μήκος όλες. Καθότι ο πρώτος μου αγώνας μπάσκετ σε κλειστό γήπεδο το να βλέπω ζωντανά στο γήπεδο τους παίχτες είχε ως αποτέλεσμα να τους δω ως ανθρώπους και όχι ως σόουμεν, όπως φαίνονται στην τηλεόραση. Εν τέλει οι Blazers έχασαν τον αγώνα αλλά δεν πείραζε. Στο ημίχρονο είχε σόου με έναν ο οποίος είχε να βάλει βολές, και όταν τις έβαλε κερδίσαμε όλοι ένα κουπόνι για δωρέαν smoothie στο Jumba Juice. Αφότου γύρισα είδα ότι έλεγε μόνο Ορεγκον και Washington State, αν το είχα δει νωρίτερα θα το είχα αφήσει με τον φίλο μου αντί να το πάω Καλιφόρνια. Η αποχώρηση ήταν κόσμια παρά την ήττα. Πήγαμε λοιπόν ξανα προς το κέντρο σε μαγαζί να χωρέψουμε, αυτό που ήταν να πάμε έριξε πόρτα και εν τέλει πήγαμε αλλού το οποίο έπαιξε ένα πολύ καλό hard house/soft trance πρόγραμμα. Χόρεψα αρκετά. Σε κάποια φάση ήρθε ένας και με ρώτησε αν δουλεύει καλά η Μολυ. Όχι ανθρωπέ μου, δεν έχω πάρει μεταμφεταμίνη, κολύμπησα την προηγούμενη εβδομάδα με σκοπό να χορέψω. Επίσης μου προκάλεσε εντύπωση που δεν φωνάζαν όταν έπαιζε καλό τραγούδι. Τέλος πάντων φύγαμε μάλλον νωρίς διότι σε τελική ανάλυση είδη χόρευα σχεδόν τρεις ώρες και δεν είχα προσαρμωστεί στην αλλαγή ώρας.
Την επομένη βρήκα τον εαυτό μου με αρκετά λιγότερο βάρος. Πήγαμε πρώτα σε μία λίμνη εκεί κοντά και περπατήσαμε και μετά πήγαμε στο Vancouver, όχι του Καναδά αλλά αυτό ακριβώς απένταντι από το Πορτλαντ το οποίο απεδείχθει τίποτα το αξιόλογο. Αν κάτι ανακάλυψα από αυτό το ταξίδι είναι το πόσο κοντά είναι το Σηάτλ, μόλις 2 1/2 ώρες, πολύ κοντύτερο από το Σακραμέντο προς τα νότια. Γυρίσαμε σπίτι, ο συνάδελφος πήγε το απόγευμα για δουλειά και εγώ περπάτησα στα γύρω μαγαζιά. Μου έδειξε που είναι το λεωφορείο για την επομένη και μετά την έπεσα. Την επομένη χαιρετηθήκαμε, έκλεισα το σπίτι και πήγα στο κέντρο με λεωφορείο και τραμ, έκανα βολτα μόνος μου και αγόρασα και το δείπνο και μετά πήρα το τραίνο για Martinez όπου έφτασα την επομένη το πρωϊ. Γενικά ευχαριστήθηκα πολύ από το ταξίδι, έστω και αν ο συνάδελφος δεν έχει ανεβάσει φωτογραφίες από το ταξίδι ακόμα στο ίντερνετ. Θα μπορούσα να το ξανακάνω, αν είχα χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου