Στην Καλιφόρνια πήγα με τρεις στόχους, πέραν από το να δω τους γονείς μου: να κοιτάξω για δουλειά, να κάνω κάτι με το διαβατήριο και να μην χρειαστεί να βάλω πλυντήριο. Επί τη ευκαιρία, και εφόσον είχα τον χρόνο να πετύχω τους παραπάνω στόχους, ήθελα να δω και τον φίλο μου στο Portland. Ο τρίτος στόχος ήταν και ο πιο εύκολος, με το που έφτασα η μάνα μου έβαλε πλυντήριο. Ο δεύτερος ήταν ο πλέον χρονοβόρος, τηλεφωνήσαμε στο προξενείο 29 Οκτωβρίου (διότι 28 ήταν φυσικά κλειστό) και κανονίσαμε και από το δικό μας άκρο και από το δικό τους και έτσι πήγα για έκδοση νέου διαβατηρίου την δεύτερη εβδομάδα. Σε 6 με 8 εβδομάδες θα το πάρουν οι γονείς μου. Ο πρώτος ήταν και ο πιο δύσκολος, έκανα ορισμένα τηλεφωνήματα αλλά ως εκεί ουσιαστικά. Ωστόσο το γεγονός ότι δεν επέτρεψα στον εαυτό μου πάνω από δύο εβδομάδες εκεί εν τέλει είχε θετικό αποτέλεσμα διότι την Τρίτη πήγα για συνέντευξη στο Wilson County. Το ταξίδι επιστροφής εν τέλει με βόλεψε χρονικά.
Ξεκινάω λοιπόν πριν από δύο Δευτέρες τηλεφωνόντας για ραδιοταξί, το οποίο ήρθε γρήγορα και με πήγε και από τον πίσω δρόμο στο αεροδρόμιο. Αντίθετα στην επιστροφή βγήκε από μπροστά και κάναμε κύκλο. Εξου και άφησα πουρμπουάρ στο αλλέ αλλά όχι στο ρετούρ, του έλεγα να βγει απο τη Γενική Αεροπορία αλλά με αγνόησε. Φτάνω στο αεροδρόμιο, η πρώτη πτήση καθυστερεί να φύγει αλλά εν τέλει πρόλαβα την δεύτερη και έφτασα στο SFO. Οι γονείς δεν μπορούσαν να με πάρουν καθότι δούλευαν, και έτσι πήρα το BART. Από την στιγμή που κατέβηκε το αεροσκάφος εώς ότου με πήραν οι γονείς από τον σταθμό του BART (όπου με περίμεναν) πήρε δύο ώρες. Έφτασα σπίτι και την έπεσα να κοιμηθώ. Γενικά το ημερήσιο πρόγραμμα ήταν απλό: ξυπνούσα αρκετά χωρίς, μετά βγαίναμε με τους γονείς το απόγευμα συνήθως για να πάει η μαμα σε μάθημα και εγώ εκείνη την ώρα έκανα βόλτα κυρίως σε μαγαζιά και μετά γυρνούσαμε σπίτι το απόγευμα να δούμε τηλεόραση, ή μάλλον να δω τηλεόραση διότι οι γονείς μου δεν βλέπουν τόσο. Δύο ημέρες πριν το Πορτλαντ πήγαμε στην πισίνα όπως και μία ημέρα μετά. Όταν κανονίσαμε τα περί του διαβατηρίου έβγαλα και το εισιτήριο του Πόρτλαντ. Καθότι το αεροπλάνο ήταν και πολύ ακριβό και δεν είχε απευθείας πτήση πήγα με το τρένο, το οποίο ήταν φτηνότερο αλλά όχι το φτηνότερο μέσον, αυτό είναι το λεωφορείο. Για το ταξίδι στο Πορτλαντ όμως, το πιο ενδιαφέρον μέρος του ταξιδίου θα μιλήσω στην επόμενη ανάρτηση. Έφυγα για το Πορτλαντ Πέμπτη βράδυ και γύρισα Τρίτη πρωϊ. Με το που γυρνάω το κινητό είχε ξεφορτίσει, και το έβαλα να φορτίσει κλειστό και έπεσα (ήρθα πολύ πρωϊ). Με το που το ανοίγω είχα μύνημα στον τηλεφωνητή, το Wilson County ήθελε συνέντευξη και κατά πόσον μπορούσα την Τρίτη. Έστειλα e-mail ότι μπορούσα (πήρα επίσης αλλά το τηλέφωνο το έδωσε λάθος) και την επομένη στις 5:15 το πρωϊ (8:15 Ανατολική Ώρα) με πήρε πάλι τηλέφωνο και το κανόνισα. Τις επόμενες ημέρες ακολούθησε παρόμοια ρουτίνα (πέραν της αίτηση για διαβατήριο) και εν τέλει Δευτέρα χαράματα πέταξα από το OAK αυτή την φορά. Γυρνάω εν τέλει σπίτι, είδα τηλεόραση, κοιμήθηκα περίεργα (αλλαγή ώρας) και την επομένη πήγα για την συνέντευξη, η οποία πήγε καλά. Σήμερα μάλιστε με πήρε και τηλέφωνο αυτός που μου έκανε συνέντευξη και μου ζήτησε να του σκανάρω και το διδακτορικό μου. Δεν ήταν όμως η μόνη θετική εξέλιξη για δουλειά μου είχα, εν τέλει το Κλέμσον μου έστειλε e-mail να συμπληρώσω τα στοιχεία ατόμων για συστατική επιστολή. Καθότι ζητούσε 5 συστατικές εν τέλει έβαλα για 5ο τον διοικητή μου από την ΔΥ, τον οποίο μάλιστα και βοήθησα να συμπληρώσει και το έντυπο όταν ρώτησε εμένα και τον μπαμπά μου. Ε ναι, μία συστατική επιστολή με όλα άριστα είναι άχρηστη σε αυτόν που την ζήτησε. Τέλος πάντων, και άλλη μία εταιρεία στο Μπρούκλυν μου ζήτησε συνέντευξη για την άλλη Πέμπτη. Φαίνεται είμαι σε καλό δρόμο επιτέλους. Καιρός να ξαναρχίσω να δουλεύω.
Ξεκινάω λοιπόν πριν από δύο Δευτέρες τηλεφωνόντας για ραδιοταξί, το οποίο ήρθε γρήγορα και με πήγε και από τον πίσω δρόμο στο αεροδρόμιο. Αντίθετα στην επιστροφή βγήκε από μπροστά και κάναμε κύκλο. Εξου και άφησα πουρμπουάρ στο αλλέ αλλά όχι στο ρετούρ, του έλεγα να βγει απο τη Γενική Αεροπορία αλλά με αγνόησε. Φτάνω στο αεροδρόμιο, η πρώτη πτήση καθυστερεί να φύγει αλλά εν τέλει πρόλαβα την δεύτερη και έφτασα στο SFO. Οι γονείς δεν μπορούσαν να με πάρουν καθότι δούλευαν, και έτσι πήρα το BART. Από την στιγμή που κατέβηκε το αεροσκάφος εώς ότου με πήραν οι γονείς από τον σταθμό του BART (όπου με περίμεναν) πήρε δύο ώρες. Έφτασα σπίτι και την έπεσα να κοιμηθώ. Γενικά το ημερήσιο πρόγραμμα ήταν απλό: ξυπνούσα αρκετά χωρίς, μετά βγαίναμε με τους γονείς το απόγευμα συνήθως για να πάει η μαμα σε μάθημα και εγώ εκείνη την ώρα έκανα βόλτα κυρίως σε μαγαζιά και μετά γυρνούσαμε σπίτι το απόγευμα να δούμε τηλεόραση, ή μάλλον να δω τηλεόραση διότι οι γονείς μου δεν βλέπουν τόσο. Δύο ημέρες πριν το Πορτλαντ πήγαμε στην πισίνα όπως και μία ημέρα μετά. Όταν κανονίσαμε τα περί του διαβατηρίου έβγαλα και το εισιτήριο του Πόρτλαντ. Καθότι το αεροπλάνο ήταν και πολύ ακριβό και δεν είχε απευθείας πτήση πήγα με το τρένο, το οποίο ήταν φτηνότερο αλλά όχι το φτηνότερο μέσον, αυτό είναι το λεωφορείο. Για το ταξίδι στο Πορτλαντ όμως, το πιο ενδιαφέρον μέρος του ταξιδίου θα μιλήσω στην επόμενη ανάρτηση. Έφυγα για το Πορτλαντ Πέμπτη βράδυ και γύρισα Τρίτη πρωϊ. Με το που γυρνάω το κινητό είχε ξεφορτίσει, και το έβαλα να φορτίσει κλειστό και έπεσα (ήρθα πολύ πρωϊ). Με το που το ανοίγω είχα μύνημα στον τηλεφωνητή, το Wilson County ήθελε συνέντευξη και κατά πόσον μπορούσα την Τρίτη. Έστειλα e-mail ότι μπορούσα (πήρα επίσης αλλά το τηλέφωνο το έδωσε λάθος) και την επομένη στις 5:15 το πρωϊ (8:15 Ανατολική Ώρα) με πήρε πάλι τηλέφωνο και το κανόνισα. Τις επόμενες ημέρες ακολούθησε παρόμοια ρουτίνα (πέραν της αίτηση για διαβατήριο) και εν τέλει Δευτέρα χαράματα πέταξα από το OAK αυτή την φορά. Γυρνάω εν τέλει σπίτι, είδα τηλεόραση, κοιμήθηκα περίεργα (αλλαγή ώρας) και την επομένη πήγα για την συνέντευξη, η οποία πήγε καλά. Σήμερα μάλιστε με πήρε και τηλέφωνο αυτός που μου έκανε συνέντευξη και μου ζήτησε να του σκανάρω και το διδακτορικό μου. Δεν ήταν όμως η μόνη θετική εξέλιξη για δουλειά μου είχα, εν τέλει το Κλέμσον μου έστειλε e-mail να συμπληρώσω τα στοιχεία ατόμων για συστατική επιστολή. Καθότι ζητούσε 5 συστατικές εν τέλει έβαλα για 5ο τον διοικητή μου από την ΔΥ, τον οποίο μάλιστα και βοήθησα να συμπληρώσει και το έντυπο όταν ρώτησε εμένα και τον μπαμπά μου. Ε ναι, μία συστατική επιστολή με όλα άριστα είναι άχρηστη σε αυτόν που την ζήτησε. Τέλος πάντων, και άλλη μία εταιρεία στο Μπρούκλυν μου ζήτησε συνέντευξη για την άλλη Πέμπτη. Φαίνεται είμαι σε καλό δρόμο επιτέλους. Καιρός να ξαναρχίσω να δουλεύω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου