Την Τρίτη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ημέρα (πέρυσι ήταν Δευτέρα) όπου μάζεψα τα αντικείμενα στο αυτοκίνητό μου, πήγα σε διάφορες υπηρεσίες στο Blacksburg και μετά οδήγησα 4 ώρες εώς το νέο μου σπίτι. Πήρα το κλειδί, άδειασα κάποια πράγματα και μετά αγόρασα από το Walmart τον καναπέ κρεβάτι στον οποίο έμελε να κοιμηθώ το επόμενο δίμηνο. Είναι αρκετά εύκολο να αντιπαραθέσω την τότε αισιοδοξία με την τωρινή κατάσταση. Έχω βρει μία ρουτίνα την οποία ελάχιστα σπάω: την Παρασκευή το βράδυ βγήκα ενώ σήμερα το πρωι δεν πήγα εκκλησία, διότι από την στιγμή που έμεινα χτες εως τις 5 ξύπνιος από το άγχος απλά απενεργοποίησα το ξυπνητήρι. Δεν πηγαίνω εκκλησία με 4 ώρες μόνο ύπνο, δεν το αντέχω σωματικά. Αποτέλεσμα όμως είναι ότι δεν μίλησα με κανέναν σήμερα, μία κανονική κουβέντα.
Η καλύτερη ημέρα μου στο Ράλεϋ ήταν σίγουρα η 14η Ιουλίου όταν πέρασαν οι Νέοι Ορίζοντες από τον Πλούτωνα. Έπεισα τους συναδέλφους από την δουλειά (κάποιους τουλάχιστον) και τους βρήκα κάτω στην πόλη και είδα αυτά που είχε ετοιμάσει το μουσείο της επιστήμης. Δεν νομίζω να εκπλαγεί κανείς αν πω ότι η χειρότερη ημέρα μου ήταν όταν απολύθηκα. Δεν μπορώ να πω ότι ποτέ έχω καταφέρει να μπω σε μία καθημερινότητα που μου αρέσει. Αν όλα πήγαιναν καλά θα έβγαινα την Παρασκευή με παρέα, όχι μόνος. Το μέγιστο που καταφέρνω είναι να χορέψω με καμία κοπέλα, η οποία όμως δεν έχει καμία πρόταση για τα περαιτέρω. Θα μου άρεσε πραγματικά να κοιμόμουνα νωρίτερα, πχ στις 2. Η αϋπνία έγινε πρόβλημα ουσιαστικά φέτος, από την στιγμή που έπαψα να μου δίνουν δουλειά. Αρχισα να αγχώνομαι για την απόλυση, εώς ότου αυτή συνέβει και εν συνεχεία άρχισα να αγχώνομαι για την ανεργία. Ωστόσο τα ηρεμιστικά δεν είναι λύση, πολύ απλά δεν θα μπορώ πλέον μετά να κοιμηθώ καθόλου χωρίς αυτά. Προσπαθώ να βρω μία ηρεμία και μία τάξη και να βγω από το άγχος.
Όπως είπα νωρίτερα πλέον είμαι σε μία ρουτίνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις η λογική είναι να βγω από την ρουτίνα. Σκέφτηκα λοιπόν να πάω ταξίδι στο Blacksburg όπου κιόλας έχω και ανοιχτές δουλειές τόσο με τον καθηγητή μου όσο και με το αυτοκίνητο. Ρώτησα λοιπόν τον μόνο φίλο που μου έχει απομείνει εκει, τον Κύπριο, και μου απάντησε αρνητικά λόγω του περίεργου νέου συγκατοίκου που έχει. Ελπίζω να είναι αυτός ο λόγος, πάντα ήταν αρκετά δύσκολο άτομο να τον αποκρυπτογραφήσω εν αντιθέσει με τον συγκάτοικό του. Ενώ ο Κύπριος με είχε εξοργίσει όλη και όλη μία φορά, εκείνη την 14η Φεβρουαρίου στο Radford φαίνεται ότι εγώ τον είχα εξοργίσει περισσότερες όπως ανέφερε στην Κύπρο. Ελπίζω να μην τον εξόργισα με τον συμπεριφορά μου την τελευταία φορά που με φιλοξένησε. Έχω ως άτομο μεγάλη δυσκολία να κατανοήσω πότε το άλλο άτομο είναι θετικό απέναντί μου και πότε απλά ευγενικό. Πάντως σε κάποια φάση πρέπει να ανέβω στο Blacksburg έστω και αυθημερόν για το ταχυδρομείο μου, τον τοπικό φόρο αυτοκινήτου και τον καθηγητή. Επόμενη λογική απάντηση είναι να πάω στο άλλο φίλο μου στο Portland. Αυτός όμως φιλοξενεί τον πατέρα του. Μου είπε όμως ότι μπορεί να με φιλοξενήσει αφότου αυτός φύγει στα μέσα Οκτωβρίου. Εν συνεχεία θα μπορούσα να πάω επίσκεψη σε συγγενείς ή και τους γονείς μου. Εάν συνεχίσει η ρουτίνα έτσι και μετά τα γενέθλιά μου πιθανόν να το κάνω. Βλέπω το μέλλει γενέσθαι
Η καλύτερη ημέρα μου στο Ράλεϋ ήταν σίγουρα η 14η Ιουλίου όταν πέρασαν οι Νέοι Ορίζοντες από τον Πλούτωνα. Έπεισα τους συναδέλφους από την δουλειά (κάποιους τουλάχιστον) και τους βρήκα κάτω στην πόλη και είδα αυτά που είχε ετοιμάσει το μουσείο της επιστήμης. Δεν νομίζω να εκπλαγεί κανείς αν πω ότι η χειρότερη ημέρα μου ήταν όταν απολύθηκα. Δεν μπορώ να πω ότι ποτέ έχω καταφέρει να μπω σε μία καθημερινότητα που μου αρέσει. Αν όλα πήγαιναν καλά θα έβγαινα την Παρασκευή με παρέα, όχι μόνος. Το μέγιστο που καταφέρνω είναι να χορέψω με καμία κοπέλα, η οποία όμως δεν έχει καμία πρόταση για τα περαιτέρω. Θα μου άρεσε πραγματικά να κοιμόμουνα νωρίτερα, πχ στις 2. Η αϋπνία έγινε πρόβλημα ουσιαστικά φέτος, από την στιγμή που έπαψα να μου δίνουν δουλειά. Αρχισα να αγχώνομαι για την απόλυση, εώς ότου αυτή συνέβει και εν συνεχεία άρχισα να αγχώνομαι για την ανεργία. Ωστόσο τα ηρεμιστικά δεν είναι λύση, πολύ απλά δεν θα μπορώ πλέον μετά να κοιμηθώ καθόλου χωρίς αυτά. Προσπαθώ να βρω μία ηρεμία και μία τάξη και να βγω από το άγχος.
Όπως είπα νωρίτερα πλέον είμαι σε μία ρουτίνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις η λογική είναι να βγω από την ρουτίνα. Σκέφτηκα λοιπόν να πάω ταξίδι στο Blacksburg όπου κιόλας έχω και ανοιχτές δουλειές τόσο με τον καθηγητή μου όσο και με το αυτοκίνητο. Ρώτησα λοιπόν τον μόνο φίλο που μου έχει απομείνει εκει, τον Κύπριο, και μου απάντησε αρνητικά λόγω του περίεργου νέου συγκατοίκου που έχει. Ελπίζω να είναι αυτός ο λόγος, πάντα ήταν αρκετά δύσκολο άτομο να τον αποκρυπτογραφήσω εν αντιθέσει με τον συγκάτοικό του. Ενώ ο Κύπριος με είχε εξοργίσει όλη και όλη μία φορά, εκείνη την 14η Φεβρουαρίου στο Radford φαίνεται ότι εγώ τον είχα εξοργίσει περισσότερες όπως ανέφερε στην Κύπρο. Ελπίζω να μην τον εξόργισα με τον συμπεριφορά μου την τελευταία φορά που με φιλοξένησε. Έχω ως άτομο μεγάλη δυσκολία να κατανοήσω πότε το άλλο άτομο είναι θετικό απέναντί μου και πότε απλά ευγενικό. Πάντως σε κάποια φάση πρέπει να ανέβω στο Blacksburg έστω και αυθημερόν για το ταχυδρομείο μου, τον τοπικό φόρο αυτοκινήτου και τον καθηγητή. Επόμενη λογική απάντηση είναι να πάω στο άλλο φίλο μου στο Portland. Αυτός όμως φιλοξενεί τον πατέρα του. Μου είπε όμως ότι μπορεί να με φιλοξενήσει αφότου αυτός φύγει στα μέσα Οκτωβρίου. Εν συνεχεία θα μπορούσα να πάω επίσκεψη σε συγγενείς ή και τους γονείς μου. Εάν συνεχίσει η ρουτίνα έτσι και μετά τα γενέθλιά μου πιθανόν να το κάνω. Βλέπω το μέλλει γενέσθαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου