Άνω πλατεία εναντίον κάτω πλατείας

Η συγκεκριμμένη ανάρτηση άργησε, διότι έλειπα εκτός στο Blacksburg. Ως προς αυτό το ταξίδι θα γράψω αργότερα, αλλά έχω να πω ότι όταν είμαι με παρέα και περνάω καλά, δύσκολα γράφω αναρτήσεις. Η είδηση του δημοψηφίσματος με βρήκε ενώ πήγαινα στο Blacksburg. Με το που έφτασα κάθισα με τους φίλους μου και περάσαμε ώρες κοιτώντας τις ειδήσεις και συζητόντας. Εώς σήμερα μάλιστα δεν ήταν βέβαιο ότι καν θα γίνει το δημοψήφισμα, και δεν ήταν απλά πυροτέχνημα με σκοπό καλύτερους όρους. Το παλαβότερο όλων είναι ότι σήμερα, ο Τουσκ πρότεινε να δεχτεί άλλον έναν όρο της Ελλάδος αρκεί να μη γίνει το δημοψήφισμα. Λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι η διαφωνία στο τέλος είχε περιοριστεί σε 3 σημεία, και ήδη πριν την ανακύρηξη η Ευρώπη είχε δεχτεί τον ΦΠΑ, πραγματικά δεν υπήρχε ανάγκη να γίνει. Πέραν τούτου το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι αντισυνταγματικό, η πρόθεση ήταν να μη γίνει στην Ελλάδα αντίστοιχο με το Καλιφορνέζικο Proposition 13 που απαγορεύει ουσιαστικά να αυξηθούν οι φόροι. Το δεδομένο πάντως είναι ότι αυτή τη στιγμή μάλλον θα γίνει το δημοψήφισμα, όποτε καλό θα ήταν να αναλύσω πως οδηγηθήκαμε εώς εκεί και το πραγματικό του διακύβευμα.

Όταν ήμουν παιδάκι την δεκαετία του 1980, θυμάμαι τον πατέρα μου να υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα παλαβά που γίνονταν στο όνομα της δημόσιας παιδείας, υγείας κλπ τα οποία οδηγούσαν εν τέλει τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα μπας και έχει αξιοπρέπεια και σχολεία ανοιχτά ήταν οργανωμένο σχέδιο από τους αυτοαποκαλούμενους υπηρέτες του λαού, εργαζόμενου κλπ με σκοπό να καταστρέψουν το δημόσιο και να οδηγήσουν τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα. Την συγκεκριμένη θεωρία (την οποία εγώ δεν πίστεψα ποτέ) την εγκατέλειψε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν μάλλον πήρε προαγωγή σε θέσεις ευθύνης και είδε πιο καλά πως λειτουργούσαν τα πράγματα. Η δική μου ερμηνεία πάντα ήταν πιο ταπεινή, οι διάφορες πράσινες (και γαλάζιες, αυτοί απλά ήταν λιγότερο στην εξουσία) μαφίες που λυμαίνονταν την χώρα ήταν τόσο αδίστακτες στον ανταγωνισμό τους για εξουσία και χρήμα που ήταν πρόθυμοι να διαλύσουν αυτό που υποτίθεται υπερασπίζονταν για να κερδίσουν πλεονέκτημα υπέρ του εαυτού τους, της συνιστώσας τους ή του κόμματος τους. Η ιδεολογική τρομοκρατία κατά των ελεύθερων αγορών δεν ήταν μόνο λόγω του ιδεολογικού κλίματος της Μεταπολίτευσης αλλά και λόγω ενός πραγματικού φόβου της απώλειας της όποιας εξουσίας έχουνε. Θυμάμαι πολύ καλά άρθρα που είχαν δημοσιευθεί στις (οικονομικές περισσότερο) εφημερίδες την εποχή της ιδιωτικοποίησης της Ιωνικής Τράπεζας, που περιέγραφαν τον πόνο των πράσινων κυρίως συνδικαλιστών στο τι εξουσία ποια θα έχουν αν ιδιωτικοποιηθεί ο τραπεζικός τομέας. Η απάντηση που έλεγαν είναι ότι ο Σημίτης μπορούσε να βρει θέση για καμιά 100-150 αρχηγούς του κινήματος, αλλά οι υπόλοιποι επρόκειτο να παραμερισθούν λόγω των αλλαγών στην δομή της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί οι παραμερισμένοι κρατικοδίαιτοι, οι οποίοι σιτίστηκαν από τον δημόσιο κορβανά τις εποχές των παχιών αγελάδων και τώρα που ο κορβανάς άδειασε βρέθηκαν χωρίς αντικείμενο και εξουσία είναι αυτοί που μαζικοποίησαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τρία μαζικά κινήματα είναι αυτά που καθορίζουν εώς τώρα την κρίση. Το πρώτο είναι τα Δεκεμβριανά, μία τυφλή έκρηξη οργής της νεολαίας της οποίας της έμαθαν ότι μέσω αγώνα όλα γίνονται η οποία όμως έβλεπε ότι όσα προσόντα και να αποκτούσες δεν είχες μέλλον στις ελληνικές συνθήκες. Η αντίδραση ήταν η τυφλή βία, και όπως και σε πολλές παρόμοιες οχλαγωγικές εκδηλώσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού υπήρξαν και ορισμένοι που επιδίωξαν να καθοδηγήσουν το κίνημα προς το δικό τους συμφέρον. Το δεύτερο κίνημα ήταν οι Αγανακτισμένοι, που εμφανίστηκαν από το πουθενά από το facebook και μαζικοποιήθηκαν διότι είχαν λαϊκή βάση. Μόνο που η αγανάκτηση δεν ήταν ενιαία. Η κάτω πλατεία ήταν αγανακτισμένη που η κατάσταση δεν ήταν όπως την εποχή των παχιών αγελάδων με τους διάφορους απίθανους με την όποια εξουσία είχαν να μοιράζουν θέσεις και δουλειά και ήμασταν αναγκασμένοι να συμμαζέψουμε τα οικονομικά. Η άνω πλατεία ήταν αγανακτισμένη που επιτρέψαμε να γίνει ένα τέτοιο κράτος που μας έφερε στην κατάσταση της υποτέλειας, που ακριβώς αφήσαμε τους διάφορους απίθανους να μοιράζουν χρήμα και εξουσία αντί να έχουμε αξιοκρατία. Το τρίτο κίνημα το είδαμε με τα συλλαλητήρια της προηγούμενης εβδομάδας και πλέον με το Ναι εναντίον του Οχι. Έχουμε ουσιαστικά την άνω πλατεία (Ναι) εναντίον της κάτω πλατείας (Όχι).

Ο Τσίπρας αρνήθηκε να κάνει εν τέλει την κωλοτούμπα, αν και έφτασε πολύ κοντά. Η αλήθεια είναι ότι οι εκτιμήσεις του για το πρόγραμμά του δεν του βγήκαν, αλλά αντι να προσαρμώσει το πρόγραμμα προτίμησε την ιδεολογική καθαρότητα. Το ίδιο βγήκε τώρα και με το δημοψήφισμα, αντι να εφαρμώσει μία πολιτική αντίθετη στην καταστατική ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε την ιδεολογική καθαρότητα, όσο καταστροφική και αν είναι προς την χώρα. Η πραγματικότητα οφείλει να προσαρμοστεί στην ιδεολογία, όχι το αντίθετο. Φαίνεται ότι το μέχρι τέλους θα κερδίσει το Ναι. Βλεπουμε, έχω πεσει έξω πολλές φορές στις πολιτκές μου εκτιμήσεις.

Εμπλοκή στην διαπραγμάτευση

Προχτές είχα πρόθεση να γράψω ανάρτηση ότι έπεσα έξω και ότι εν τέλει θα υπάρξει συμφωνία. Χτες, είχαμε την εμπλοκή με το ΔΝΤ και το συμβούλιο υπουργών. Μπλέξιμο πάλι... Μία φορά και έναν καιρό, όταν ο Ανδρέας εξελέγη για να διώξει τις βάσεις του θανάτου (άραγε το ΚΚΕ έχει άλλη ορολογία; Είτε είναι του λαού, είτε του θανάτου) μπήκε η χώρα στην διαπραγμάτευση για την ανανέωση της συνθήκης του καθεστώτος των βάσεων. Στο τέλος φαίνονταν να τα είχαν βρει, αλλά την τελευταία στιγμή παρουσιάστηκε εμπλοκή: οι Αμερικανοί ήθελαν την διατύπωση ότι με το πέρας της συνθηκης η παρουσία των βάσεων μπορεί να τερματιστεί (is terminable) και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ να λέει ότι θα τερματιστεί (will be terminated). Εν τέλει συμβιβαστήκανε, στα αγγλικά η σύμβαση έλεγε is terminable αλλά στα ελληνικά θα τερματιστεί. Μετά βγήκε η περίφημη δήλωση ότι "οι βάσεις μένουν για να φύγουν". Δυστυχώς στην περίπτωσή μας είναι η υπόθεση πιο ουσίας. Ο Τσίπρας εν τέλει πήγε την υπόθεση στο συμβούλιο κορυφής διότι πίστευε ότι μπορούσε να πάρει παραπάνω παρακάμπτοντας τον Σόιμπλε. Πιθανότατα έχει δίκιο. Έλα όμως που σε τελική ανάλυση το συμβούλιο επικυρώνει αυτά που διαπραγματεύτηκαν νωρίτερα σε χαμηλότερο επίπεδο, και μετά την υποχώρηση της Δευτέρας στο συμβούλιο κορυφής, η υπόθεση ξαναγύρισε χαμηλότερα όπου κρίθηκε ότι οι υποχωρήσεις δεν ήταν αρκετές! Το ερώτημα είναι τι και πως ακολουθεί, με το χρόνο να πιέζει. Ο Τσίπρας όμως από την αρχή έπαιζε chicken game, που δεν του βγήκε διότι η οικονομία χειροτέρευσε λόγω της αβεβαιότητας. Φαίνεται ότι θα το παίξει εώς το τέλος. Το βασικό όμως σε αυτή την υπόθεση είναι, γιατί τότε δεν υπέγραψε για μικρότερη παράταση της δανειακής σύμβασης, ώστε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι νωρίτερα;

Κατά τα άλλα ετοιμάζομαι για το Blacksburg, όπου θα πάω για πρώτη και τελευταία φορά φέτος το καλοκαίρι. Ελπίζω να τελειώσω με τις δουλειές μου και να οριστικοποιήσω τις ουρές της μετακόμισης. Εκτός αν συμβεί κάτι το μη αναμενόμενο, μάλλον θα είναι και οι τελευταίες διακοπές το καλοκαίρι Αμερική, εν συνεχεία Ελλάδα. Αν μπορέσει κανένας φίλος έχει καλώς, αλλιώς, Raleigh μέχρι τέλους.

Διαφορετικό Σαββατοκύριακο

Η θερμοκρασία εξω είναι σε καθημερινή βάση στους 100 F ή 38 C και δεν προβλέπεται να πέσει καθόλου σύντομα. Όταν βρέχει πέφτει η θερμοκρασία αλλά όχι τόσο σοβαρά, το μέγιστο δεν έχει πέσει καμία ημέρα κάτω από τους 30 βαθμούς. Χειρότερο όλων είμαστε ακόμα Ιούνιο, και μπορεί να είναι κοντά στο ιστορικό ρεκόρ για την εποχή αλλά υπονοείται ότι αργότερα η θερμοκρασία θα είναι ακόμα υψηλότερη. Πάντως πρέπει να πω ότι σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα η θερμοκρασία ήταν ελαφρώς ανετότερη. Αυτό το Σαββατοκύριακο προβλέπονταν ότι την Παρασκευή θα έβλεπα (επιτέλους!) το φίλο από το Chapel Hill και το Σάββατο θα ήταν το πικ νικ της AHEPA. Εν τέλει κανένα από τα δύο δεν έγινε, για το πικ νικ το ήξερα από νωρίς (όλοι ακύρωναν από την στιγμή που ανακοινώθηκε) αλλά η συνάντηση ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή. Όλα αυτά πάντα σε συνδιασμό με το καιρό και την πολιτική επικαιρότητα στην Ελλάδα.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχω σοβαρή δυσκολία να με πάρει ο ύπνος. Κάθομαι και στρυφογυρίζω στο κρεββάτι μου, κυριολεκτικά με τις ώρες. Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν φταίει ο Τσίπρας (ναι με αγχώνει πολύ η κατάσταση Ελλάδα) ή η ζέστη, πάντως δεν με παίρνει εύκολα ύπνος και ξυπνάω και νωρίς. Την Πέμπτη το βράδυ πιθανόν να ήταν και συνάντηση με τον φίλο, τον οποίο έχω να τον δω από πέρυσι. Μου είπε ότι μπορεί να με δει μετά την δουλειά, αλλά εν τέλει στις 2:30 το μεσημέρι μου είπε ότι πρέπει να πακετάρει τα πράγματά του λόγω μετακόμισης και είναι πιο πίσω απ'ότι περίμενε. Γύρισα σπίτι εξουθενωμένος (και όχι από την δουλειά), έπεσα λίγο και εν τέλει είδα τηλεόραση 8 με 11. Βγήκα λίγο έξω μέχρι το ταχυδρομείο, αλλά ένιωθα αρκετά κουρασμένος και την έπεσα, χωρίς να καταφέρω να κοιμηθώ νωρίς. Την επομένη πήγα όταν ξύπνησα πισίνα, και μετά ορισμένες βόλτες και τηλεόραση πήγα αργά το βράδυ στο Alchemy, όπως την προηγούμενη αβδομάδα αλλά χωρίς φίλους, μονάχος. Αρχίκα έλεγα (και εν τέλει πέρασα απ'έξω) να πάω στο Coglin's καθότι ο κόσμος ήταν πιο φιλικός. Λόγω μουσικής όμως κατέληξα στο Alchemy, όπου όντως η μουσική ήταν καλύτερη αλλά η αναλογία των φίλων χειρότερη. Καθότι πήγα από νωρίτερα είχα την ευκαιρία να δω τον όλο κύκλο πως γέμιζε το μαγαζί και το πρόγραμμα έπαιζε. Δυστυχώς και όταν είχε λίγο κόσμο οι κοπέλες απέφευγαν να χορέψουν μαζί σου, κατι που δεν ίσχυε την μόνη φορά που πήγα Coglin's. Στο τέλος έφυγα για το σπίτι προς τις 1, με όλο το σώμα μου να πονάει (εκτός από τα πόδια, ευτυχώς είχα τα αθλητικά μου παππούτσια) και αρκετά εξαντλημένο. Έκανα όμω μπάνιο διότι πονούσα με αποτέλεσμα να με πάρει ο ύπνος μόλις στις 4, το μπάνιο με ξύπνησε. Σήμερα πήγα επιτέλους εκκλησία (που δεν πήγα την προηγουμένη) και μετά έπεσα και κοιμήθηκα. Πέραν αυτόν όμως λίγα. Το άλλο Σαββατοκύριακο εξαρτάται από τους φίλους μου οπότε ας μην το προεξοφλήσω, αλλά το παράλλο, 4η Ιουλίου είμαι πλέον απαισιόδοξος. Θα ήθελα να πάω διακοπές αλλά δύσκολα μόνος, η έξοδος μόνος στο κέντρο δεν ήταν πολύ ευχάριστη, πόσο μάλλον τριήμερο ολομόναχος. Όταν όμως δεν έχει καταφέρει κανένας φίλος να μου πει αν καν ο καθηγητής του επιτρέπει να λείψει καμία ημέρα, μόλις 2 εβδομάδες πριν τις διακοπές, φοβάμαι ότι και τύχον θετική αντίδραση θα αποδειχθεί δώρο άδωρον. Τι νόημα έχει να ξέρεις ότι την επομένη 3 Ιουλιου σου δίνεται off, απλά δεν προλαβαίνεις να κλείσεις τίποτα.

Τα σκάνδαλα του 1989

Καθότι περιμένουμε την λήξη του δράματος την Δευτέρα, με το ένα ή με τον άλλο τρόπο (και δυστυχώς είμαι απαισιόδοξος) θυμήθηκα την τελευταία περίοδο σημαντικής πολιτοοικονομικής κρίσης. Τα δεδομένα ήταν τότε διαφορετικά, η πολιτική κρίση προκάλεσε την οικονομική ενώ τώρα είναι το αντίθετο, αλλά καλό είναι να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεώτεροι τι έγινε την προηγούμενη περίοδο αναταραχής. Ακολουθούν κατά σειρά τα σκάνδαλα που τόσο πόλωσαν το πολιτικό βίο της εποχής εκείνης.

1. Σκάνδαλο της Αγοράς του Αιώνα. Η Αγορά του Αιώνα ήταν το πρόγραμμα προμήθειας από την Πολεμική Αεροπορία εώς 120 μαχητικών τρίτης γενεάς. Υποψήφιοι τύποι ήταν το F-16, Mirage 2000, F/A-18 και Tornado. Με πολιτική απόφαση του Ανδρέα αγοράστηκαν 40 F-16 και 40 Mirage. Οι επικριτές της απόφασης φώναξαν σκάνδαλο διότι το Mirage και πιο ακριβό ήταν και λιγότερα αντισταθμηστικά οφέλη έδιναν οι Γάλλοι. Άλλο σημείο επίκρισης ήταν ότι αγοράστηκαν μόλις 80 αεροσκάφη σε μία φάση όπου οι Τούρκοι αγόρασαν 160 F-16 και έστησαν γραμμή συμπαραγωγής, ενώ οι δικοί μας απλά αγόρασαν από την ξένη γραμμή παραγωγής. Η αλήθεια είναι ότι η General Dynamics είχε προσφέρει την γραμμή παραγωγής στην Ελλάδα, εφόσον αγοράζαμε τουλάχιστον 120 αεροσκάφη. Επίσης ήταν πιο φτηνό να αφοράσουμε 120 Mirage ή 120 F-16 παρα 40 κάθε τύπου. Η ΠΑ είχε στηθεί μεταπολεμικά με βάση Αμερικανικά αεροσκάφη (και όχι Γαλλικά) και δεν είχε καλή εμπειρία με τα Mirage F-1, αλλά να μην ξεχνάμε ότι όταν ο Καραμανλής αγόρασε τα Mirage οι Αμερικανοί αρνούνταν να μας πουλήσουν σύγχρονα αεροσκάφη. Με εξαίρεση την περίπτωση που η απόφαση ήταν αποκλειστικά με σκοπό να μεγιστοποιηθεί η μίζα δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε καραμπινάτο σκάνδαλο, απλά μία πολύ κακή πολιτική απόφαση εξοπλισμών, όπως πολλές άλλες νωρίτερα αλλά και αργότερα, πχ εκσυγχρονισμός τών P-3B αντί της αγοράς μεταχειρισμένων P-3C που μας προσέφερε η Αυστραλία στο 1/3 της τιμής, για να πούμε μία πολύ πρόσφατη της τωρινής κυβέρνησης. Το Mirage έχει το πλεονέκτημα ότι είναι αεροσκάφος του οποίου τα μυστικά αγνοούν οι Τούρκοι, παρότι όντως είναι υποδεέστερο σε κάποια σημεία του F-16 και υπέρτερο σε άλλα. Επίσης οι Γάλλοι απλά ήθελα τα λεφτά μας, ενώ οι Αμερικανοί επανειλλημένα έβαζαν περιορισμούς στα προηγμένα όπλα που θέλαμε να αγοράσουμε. Επίσης σημείο κριτικής ότι ούτε καν καταφέραμε να εκμεταλλευτούμε τα αντισταθμιστηκά, πόσο μάλλον να στήσουμε εργοστάσιο όπως η Τουρκία. Η συγκεκριμένη κριτική είναι σωστή, αλλά ας λάβουμε υπ'όψιν ότι ακόμα και το 1996 η τουρκική εγχώρια προστιθέμενη αξία στην γραμμή παραγωγής ήταν σε μονοψήφιο ποσοστό (απλά συναρμολογούσαν κυρίως ξένες απαρτίες) ενώ και την δεκαετία του 1980 είναι που είχαμε στην Ελλάδα το φιάσκο του Άρτεμις-30 και την ΕΛΒΟ να αγοράζει θωράκιση για τα τεθωρακισμένα Λεωνίδας από την Σουηδία διότι η ελληνική μεταλλουργία τότε δεν ήταν ικανή να παράξη κατάλληλης ποιότητας χάλυβα, κάτι που πλέον δεν ισχύει.

2. Σκάνδαλο Κοσκωτά. Αυτό ήταν το πλέον προβεβλημένο και ουσιαστικό σκάνδαλο, και αυτό που εν τέλει μάλλον κουκουλώθηκε προκαλόντας κυνική αντίδραση της κοινής γνώμης και (καταστροφική εν τέλει) αποδοχή της δωροδοκίας. Ο Κοσκωτάς προσελήφθει ως λογιστής στην συγκεκριμένη μικρή τράπεζα, λόγω ικανότητας προήχθηκε σε ανώτατη θέση, με λεφτά της ίδιας της τράπεζας την αγόρασε από τους ιδιοκτήτες του, και μετά προέβη σε πράξεις μάλλον δωροδοκίας του συστήματος ΠΑΣΟΚ για να καλύψει τα ανοίγματά του. Έστησε εκδοτικό συγκρότημα (ΓΡΑΜΜΗ ΑΕ) που στήριζε τον Ανδρέα παρά το ΠΑΣΟΚ, αγόρασε τον Ολυμπιακό διότι ήταν η αγαπημένη ομάδα του Ανδρέα και σε αντάλαγμα η κυβέρνηση έδωσε διαταγή και οι ΔΕΚΟ κατέθεσαν τα διαθέσιμά τους σε αυτή ενώ ψηφίστηκε και νόμος με πρωτοβουλία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Μένιου Κουτσόγιωργα ώστε να μην μπορεί να γίνει εύκολα έλεγχος φερεγγυότητας. Λέγονταν στις εφημερίδες διάφορες ιστορίες ότι ο Κωσκοτας μοίραζε λεφτά στους πράσινους που τα έκρυβε μέσα σε κουτιά Pampers. Εν τέλει το σκάνδαλο έσκασε όταν ο Κοσκωτάς πήγε να μπλέξει τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος στην κομπίνα, όπως και τον Γιωργάκη (Παπανδρέου) ο οποίος δεν ήθελε. Η υπόθεση κατέστη και μυθιστορηματική όταν ο Κοσκωτάς με την βοήθεια του εφοπλιστή Σαλιαρέλη (στον οποίο πούλησε τον Ολυμπιακό) διέφυγε στην Βραζιλία, με την οποία δεν έχουμε συνθήκη δικαστικής έκδοσης μέσω Ισλανδίας, και μετά στην Αμερική, υποστηριζόμενος ότι κινδύνευε η ζωή του. Από την Αμερική εκδώθηκε στην Ελλάδα, όπου και εν τέλει δικάστηκε. Ο Ανδρεάς Παπανδρέου και κορυφαίου υπουργοί του συμπεριλαμβανομένου του Κουτσόγιωργα παραπέμφθηκαν στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο με βάση τον νόμο περί ευθύνης υπουργών απο την συγκυβέρνηση Τζαννετάκη. Για την υπόθεση αυτή ο (γέρος) Καραμανλής δήλωσε ότι τους παλιούς πολτικούς τους στέλνεις σπίτι τους και όχι φυλακή. Η πολιτική υπερασπιστική γραμμή του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι οι υπουργοί του ήταν αθώοι και ότι ήταν σκευωρία της Δεξίας με σκοπό να προκαλέσει ένα νέο 1964, μία νέα Αποστασία. Αποτέλεσμα ήταν η ακραία πολιτική πόλωση, που μόλις τώρα με το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο ξαναβλέπουμε, αν και όχι όπως με τα Ιουλιανά του 1964, ή τα Δεκεμβριανά του 1944 ή τον Εθνικό Διχασμό του 1915. Η γραμμή που φαίνεται να είχε πέσει από την ΝΔ ήταν να βρεθεί ο Ανδρέας αθώος διότι αλλιώς θα ήταν πολύ πολωτικό να πάει φυλακή, ακόμα και αν ήταν ένοχος και να τα ρίξουν όλα στον Κουτσόγιωργα. Ο Κουτσόγιωργας όμως έπαθε καρδιακή προσβολή (ή εμφραγμα, δεν θυμάμαι) κατα την διάρκεια της δίκης, ζωντανά στην τηλεόραση και πέθανε μία εβδομάδα αργότερα, πριν καταθέσει και χωρίς να μπορεσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το κόμμα του. Ο θάνατος του πόλωσε την χώρα και επηρέασε και το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν να αθωωθεί μεν ο Ανδρέας και να καταδικαστούν ο Πετσός και ο Τσοβόλας, παρότι ιδίως ο τελευταίος δεν πήρε ούτε δραχμή. Όσοι έχουν δηλώσει κατα καιρούς ότι ο Μένιος ήταν εγκληματίας έχουν μυνηθεί για συκοφαντική δυσφήμιση από την οικογένια του, η οποία και έχει δικαιωθεί διότι ο ελληνικός νόμος απαιτεί καταδίκη από δικαστήριο πριν πεις κάτι τέτοιο. Πάντως το πως βρέθηκε να έχει μεγάλη περιουσία (μέχρι και διαμέρισμα στο Μανχάτταν) ουδέποτε διευκρινίστηκε, και για να μην υπάρχουν υπόνοιες εν τέλει ψηφίστηκε και ο νόμος για το πόθεν έσχες των πολιτικών, όσο άσχημα και να εφαρμόστηκε. Πάντως διάφοροι παλαιοί Πασόκοι των έχουν χαρακτηρίσει στα απομνημομεύματά τους κακής ποιότητας πολιτικο χαρακτήρα και επίσης του χρεώνεται πολιτικά η άλωση του κρατικού μηχανισμού από πρασινοφρουρούς. Ο Κοσκωτάς εν τέλει καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλακή και βγήκε στα 3/5 λόγω καλής διαγωγής. Ο ισχυρισμός του Κοσκωτά ότι κινδύνευε η ζωή του στην Βραζιλία φαίνεται να αληθεύει, από καλά δικτυωμένη πηγή έχω ακούσει ότι το ΠΑΣΟΚ έστειλε δύο δολοφόνους του να τον σκοτώσουν στην Βραζιλία, εξού και έφυγε προς Αμερική. Σε όσους αμφισβητούν ότι το ΠΑΣΟΚ (και πιθανότητα και η ΝΔ) είχε τέτοια σόι άτομα στον μηχανισμό του παραπέμπω στο σκάνδαλο #4 των υποκλοπών πιο κάτω. Ο Κοσκωτάς έχει πετάξει την πιο φοβερή ατάκα για την πολιτκή ελίτ της εποχής, "Δυστυχώς έμπλεξα με αλήτες". Η γνώμη μου είναι ότι δωροδόκησε τους πράσινους για το όφελός τους, και πιθανόν και γαλάζιους (έτσι λειτουργούσε η μεταπολίτευση) αν και ως προς τελευταίο δεν έχουν βγει ενδείξεις. Ως προς την υπόθεση σε άσχετη φάση ο Κακλαμάνης δήλωσε ότι όταν ρώτησε τον Ανδρέα γιατί δεν απαντούσε απευθείας στις κατηγορίες και παρέπεμπε στο 1964 και την Αποστασία, αυτός του απάντησε ότι θα καταλάβει μελλοντικά το πόσο χρήσιμο πολιτικά είναι να πετάς την μπάλα στην εξέδρα αντι να παίζεις παιχνίδι.

3. Σκάνδαλο του Γουγκοσλαβικού καλαμποκιού. Αυτό ήταν το μόνο που διευκρινήστηκε μέχρι τέλους και όλοι οι εμπλεκόμενοι καταδικάστηκαν. Μερικοί πρασινοφρουροί αγόρασαν καλαμπόκι από την Γουγκοσλαβία, το οποίο φορτώθηκε από το λιμάνι Κόπερ της Σλοβενίας, το μετέφεραν στην Καβάλα, το βάφτισαν ελληνικό και το πούλησαν Ευρώπη για να εισπράξουν την επιδότηση. Μάλιστα για να καλύψουν τα ίχνη τους πλαστογράφησαν και τα έντυπα του λιμανιού της Καβάλας. Εν τέλει η υπόθεση καρφώθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μάλλον από γαλάζιους η οποία απαίτησε επιστροφή της επιδότησης. Ο υφυπουργός Οικονομικών Αθανασόπουλος παραπέμφθηκε στο ειδικό δικαστήριο, καταδικάστηκε αλλά ενώ ήταν φυλακή εξελέγη στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ και μετά βουλευτής στην Β Αθήνας, με τους οπάδούς του να τον επευφημούν "Αθώο-Αθώο". Η πολιτική πόλωση στην υπηρεσία της κάλυψης παρανομούντων υπουργών.

4. Σκάνδαλο τηλεφωνικών υποκλοπών Τόμπρα. Υπάρχει μία τάση να συγχέεται με το ανάποδο σκάνδαλο του Μαυρίκη ή το μετέπειτα σκάνδαλο του Βουλγαράκη, για το οποίο υπεύθυνη ήταν μάλλον η NSA. Περί τα τέλη της κυβέρνησης Παπανδρέου άρχισαν να εμφανίζονται στις εφημερίδες Κοσκωτά και στην Αυριανή υποτιθέμενες (και μάλλον πραγματικές) συζητήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Μητσοτάκη, οι οποίες μάλλον ήταν προϊόν τηλεφωνικών υποκλοπών ιδιωτικών ομιλιών τους. Η ΝΔ έριξε την πολιτική ευθύνη στον διοικητή του ΟΤΕ, Θεοφάνη Τομπρα, οποίος είχε περάσει και από την ΕΥΠ (τότε ΚΥΠ) όταν ήταν αξιωματικός των διαβιβάσεων. Το σκάνδαλο Μαύρικη ήταν όταν ο συγκεκριμένος υπάλληλος της ΕΥΠ υπό της οδηγίες του στρατηγού Γρυλλάκη παρακολουθούσε τον Ανδρέα μετά την άνοδο του Τζανετάκη με σκοπό να μάθουν το προεκλογικό πρόγραμα του ΠΑΣΟΚ ώστε ο Μητσοτάκης να το παρουσιάσει ως δικό του. Η ιστορία όπως την έχω καταλάβει είναι ότι στην ΕΥΠ υπήρχαν κομματικά στελέχη τα οποία χρησιμοποιούσαν Εθνικούς πόρους για να παρακολουθούν πολιτικούς αντιπάλους της εκάστοτε κυβέρνησης. Η υπόθεση πιθανόν να ξεκίνησε με το ΚΚΕ την εποχή του Εμφυλίου και ύστερα και σίγουρα χρησιμοποιήθηκε για τους αντιφρονούντες της χούντας. Αυτό το σκάνδαλο ήταν που κατεξοχήν κουκουλώθηκε και μετά την άνοδο της συγκυβέρνησης κανένας δεν αναφέρθηκε σε αυτό. Όπως και με την υπόθεση Κοσκωτά το συμπέρασμα είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα (και πιθανόν και το ΚΚΕ) είχαν μέσα στον κομματικό μηχανισμό τους άτομα για όλες τις δουλειές, ακόμη και τις πολύ βρώμικες, και είχαν λίγους ενδιασμούς να τα χρησιμοποιήσουν για να καταλάβουν την εξουσία. Πολύ πιθανόν τέτοια πράσινα άτομα να παρακολουθούσαν τα γαλάζια στελέχη με σκοπό να ευνοήσουν με αθέμιτους τρόπους το ΠΑΣΟΚ.

5. Σκάνδαλο Μιμής. Εκ των υστέρων απεδείχθει ότι ούτε και η Μαργαρίτα ήταν ιδιαίτερα πιστή στον Ανδρέα και πως ο γάμος τους ήταν παρόμοιος με αυτό των Μιτεράν. Ο Ανδρέας είχε πολλές ερωμένες στην ζωή του, είχε μάλιστα και εξώγαμο στην Σουηδία. Τελευταία εκ των ερωμένων ήταν η Μιμή την οποία εν τέλει παντρεύτηκε μετά το Χέρφιλντ. Το συγκεκριμένο σκάνδαλο ήταν και το πλέον γαργαλιστικό με τις τοπλες φωτογραφίες της Μιμής και άλλες όπου ο Ανδρέας την χουφτώνει. Οι φωτό αυτές εν τέλει ξαναδημοσιεύτηκαν στην Αυριανή το 1995, όταν της έκανε πόλεμο για να την ρίξει. Την εποχή εκείνη το διαζύγιο ήταν πολύ λιγότερο αποδεκτό απ'ότι σήμερα κοινωνικά, και το γεγονός ότι την εμφάνιζε ως πρώτη κυρία της Ελλάδας σε διάφορες επίσημες εκδηλώσεις χωρίς να την έχει παντρευτεί ή καν χωρίσει από την Μαργαρίτα προκαλούσε. Η Μαργαρίτα εν τέλει του έδωσε διαζύγιο με άγνωστα χρηματικά οφέλη (όπως και από το που προήλθαν όλα τα χρήματα αυτά, βλέπε τα παραπάνω σκάνδαλα). Μεταξυ των δύο συζύγων εν τέλει η Μαργαρίτα απεδείχθει η πιο άξια, παραμελούσε μεν τα παιδιά της με την ΕΓΕ (Ένωση Γυναικών Ελλάδας) αλλά τουλάχιστον πήγαινε στην επαρχία να διδάξει στις αγρότισσες ότι δεν ήταν υποχείριο του αντρα τους. Αντιθετα η Μιμή, της οποίας η όλη καριέρα ήταν το να πηγαίνεια από τον ένα εραστή στον άλλο, απλά έχτισε μία σπιταρώνα και γέμισε την αυλή της με μάγους και αστρολογατζούδες, με σκοπό να διατηρήσει τον Ανδρεα ζωντανό και αρρενωπό και την ίδια στην εξουσία, ει δυνατόν ήθελε και παιδί. Οι διάφοροι παρατρεχάμενοι περισσότερο απομυζούσαν το δημόσιο χρήμα, απαιτώντας το μερτικό τους για να προσβαση στα δημόσια έργα. Σκάνδαλο αν υπήρξε ήταν μάλλον ηθικό παρά νομικό.

Τελικό συμπέρασμα που έχω βγάλει τόσα χρόνια μετά είναι ότι στα πλαίσια του αδίστακτου ανταγωνισμού τους και τα δύο κόμματα ήταν πανέτοιμα για ένα νέο 1964, το οποίο τους στοίχειωνε, έστω και αν εν τέλει αποφάσισαν να μην τραβήξουν το σχοινί τόσο πολύ. Μετά από την όλη εμπειρία της εποχής και την μπόχα και τα δύο κόμματα αποφάσισαν να το παίξουν πιο κόσμια (αν και το ίδιο αδίστακτα) το πολιτικό παιχνίδι. Το ζήτημα είναι όμως ότι αριστερά δεν αποφάσισε το ίδιο καθότι αποκλεισμένη στην εξουσία, εξού και καθυβρίζει τόσο τους αντιπολιτευόμενους της χώρους (βλέπε πχ Ζωή Κωνσταντοπούλου) όσο και τον αντιπολιτευόμενο Τύπο. Ελπίζω να μην καταλήξουν στο ίδιο βρώμικα μέσα όπως το 1989 και οι δύο χώροι για να καταλάβουν ή να διατηρήσουν την εξουσία σήμερα

"Τώρα αρχίζει η διαπραγμάτευση" παναθεμά τους

Εάν κανένας κοιτάξει τις αναρτήσεις μου είμαι βέβαιος πως θα δει ότι πιθανόν να έχω ξαναγράψει τα ίδια. Δυστυχώς η νοοτροπία δεν έχει αλλάξει, μόνο ο διαθέσιμος χρόνος. Όπως και μεγάλο μέρος της αριστεράς, η τωρινή κυβέρνηση έχει δυσκολία να κατανοήσει την πραγματικότητα. Οι ενστάσεις τους στο μνημόνιο έχουν πραγματική βάση, ψέμματα δεν λένε. Στο δια ταύτα όμως αυτά που προτείνουν απαιτούν επιπλέον χρήμα που ο έταιροι δεν είναι πρόθυμοι να δώσουν. Οι έταιροι δεν είναι υπεύθυνοι για το χρέος μας. Ούτε ο Μιτεραν, ούτε ο Κολ, ούτε η Θάτσερ έβαλαν τον Τσοβόλα να τα δώσει όλα. Το ειδεχθές δημόσιο χρέος προκάλεσε η κομματικοσυνδικαλιστική καμαρίλα η οποία ήταν η άρχουσα τάξη της χώρας μετά το 1981. Όπως έλεγε και βρετανική εφημερίδα (δεν θυμάμαι αν πρόκειται για τον Guardian ή τον Telegraph, πάντως ήταν άρθρο αυτού του ΣΚ) ο Λαφαζάνης ανήκει σε μία συνιστώσα η οποία πιστεύει ότι οι τράπεζες ήταν οι κατεξοχήν εκφραστές της ολιγαρχίας που λυμαίνονταν την χώρα, εξου και πρέπει να κρατικοποιηθούν/κοινωνικοποιηθούν. Η αλήθεια είναι ότι όντως στην Μεταπολίτευση οι τράπεζες ήταν αυτές που εν τέλει πήραν το άνω χέρι στην Ελληνική οικονομία, καταφέραμε με τον Σοσιαλισμό να καταστρέψουμε την παραγωγική διαδικασία. Τα εργοστάσια κλείσανε διότι δεν ήταν ανταγωνιστικά και μολύνανε (κυρίως όμως είχαν την ατυχία να είναι ιδιωτικά), και αντ'αυτού κάναμε τις καμινάδες ξενυχτάδικα. Η πρωτογενής παραγωγή απλά ακολουθεί την ΚΑΠ, δεν είναι ικανοί οι αγρότες να καθορίσουν τις εξελίξεις στην αγορά και απλά σέρνονται απο αυτή, θύμα εκμετάλλευσης όλως των πιθανών και απίθανων μεσαζόντων. Οι τράπεζές μας τουλάχιστον επιβιώσανε και αναπτύχθηκαν. Ποιος όμως ήταν αυτός ο οποίος διοικούσε τις κρατικές τράπεζες; Όπως είχε πει κάποτε και ο μακαρίτης ο Βρανόπουλος, ο οποίος δολοφονήθηκε από την 17 Νοέμβρη, ο δεύτερος αντιπρόεδρος της ΕΤΕ ήταν ο κομματάνθρωπος, του οποίου η δουλειά ήταν να πάρει την μίζα για το κόμμα για την χορήγηση χαριστικών δανείων στην διαπλεκόμενη πελατεία. Ποιοι ήταν οι πλέον βαμμένοι κομματικά στις δημοσίες επιχειρήσεις μέσα; Μα φυσικά οι συνδικαλιστές, οι οποίοι εν συνεχεία ελάμβαναν τις θέσεις εξουσία λόγω κομματικότητας, όπως έγινε με το που ανέβηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Γυρνόντας στο δια ταύτα, έχουμε βρεθεί οι συντάξεις που πληρώνονται να είναι ίσες με το 75% των κρατικών εσόδων. Αυτό πολύ απλά δεν είναι βιώσιμο. Ακόμα και αν πέσει με την ανάκαμψη, δεν πρόκειται να είναι χαμηλότερα από 50% χωρίς περικοπές. Δεν είναι ότι οι θεσμοί θέλουν να εξοντώσουν τους συνταξιούχους, διότι έχω δει και πάρα πολύ παράνοια, ότι οι περικοπές (γενικώς) γίνονται διότι θέλουν οι θεσμοί να καταστρέψουν τον λαό, το γένος κλπ. Αυτοί που κατέστρεψαν τις συντάξεις ήταν αυτοί που έδιναν συντάξεις των 400 ECU σε άτομα που δεν έλαβαν ποτέ μισθό άνω των 200 ECU (για να μιλήσουμε με νόμισμα με λιγότερο πληθωρισμό) στο όνομα της αξιοπρέπειας. Η σύνταξη σου είναι το ποσό το οποίο μάζεψες δουλέυοντας, αν μη τι άλλο έχω ήδη ένα κομπόδεμα στην άκρη από την τωρινή δουλειά μου για την σύνταξή μου. Οι έταιροι απαιτούν να αλλάξει η ανισορροπία αυτή, και οι δικοί μας πετούν ότι τους πουν στο καλάθι των αχρήστων, οχυρωμένοι πίσω από το επιχείρημα της λαϊκής εντολής. Ο ελληνικός λαός δεν είναι αυτός που τους έδωσε το χρήμα που διαχειρίζονται, εάν είχαμε δημοσιονομικό πλεόνασμα και πληρώναμε όλα μας τα χρέη (πλήρες πλεόνασμα, όχι απλά πρωτογενές) ναι, το επιχείρημα της λαϊκής εντολής θα ήταν βάσιμο. Θέλει όμως ποτέ η τωρινή κυβέρνηση να δημουργήσει πλεόνασμα, ή απλά να έχουμε έλλειμα εις τον αιώνα για να καλύπτουμε τις όποιες κοινωνικές αδικίες, πραγματικές και φανταστικές; Τώρα αρχίζει η διαπραγμάτευση; Δηλαδή τι κάνατε από τον Φεβρουάριο;

Τι ακολουθεί; Αύριο το Eurogroup τα κράζει στην Ελλάδα, εν συνεχεία η κυβέρνηση δεν κάνει αποδεκτή αντιπρόταση -λόγω λαϊκής εντολής τρομάρα τους- και την Παρασκευή εάν δεν θέσουν κεφαλαιακούς ελέγχους οι δικοί μας, θα μας θέσουν εκτός του συστήματος διατραπεζικών ευρωπληρωμών. Το ωραιότερο όλων θα μυνήσουν οι δικοί μας τους Ευρωπαίους στο Ευρωδικαστήριο, αντί να προσπαθήσουν να αποτρέψουν τις κινήσεις. Οι συστημικές τράπεζες φαίνεται ότι θέλουν να βάλουν ήδη όρια αναλήψεων, απλά η κυβέρνηση εώς τώρα τους το απαγόρευσε. Περίφανη διαπραγμάτευση. Όλοι φταίνει για την κατάσταση. Η τρόικα πίστεψε ότι υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ισχυρό ρεύμα που θέλει να αλλάξει η δομή της οικονομίας και ήταν πρόθυμο να κάνει το μνημόνιο ιδιοκτησία του. Εξου και ζητούσε από την κάθε κυβέρνηση να λάβει μέτρα, αντί να τα επιβάλλει με τελεσίγραφο. Η ελληνική κοινωνία όμως είναι βολεμένη από το σύστημα όπου για να κάνεις το οτιδήποτε θες για κολαούζο το Δημόσιο, είτε το λέμε κλειστά επαγγέλματα είτε το λέμε Δημόσιος υπάλληλος. Θυμάμαι πως το βασικό θέμα των ξένων οικονομικών εφημερίδων ήταν πως θα κατακτήσουν οι εταιρείες μερίδιο και νέες αγορές ενώ των ελληνικών οικονομικών εφημερίδων πως θα πάρεις δουλειά από το δημόσιο. Ελπίζω ο αριστερός συμφοιτητής μου να επαληθευθέι, και να λήξει η υπόθεση με συμβιβασμό. Δεν είμαι όμως καθόλου αισιόδοξος.

Επίσκεψη του φίλου μου στο σπίτι μου

Σε λίγες ώρες οι τράπεζες ανοίγουν Ελλάδα και θα δούμε και το επόμενο επεισόδειο του ελληνικού δράματος. Αν δεν ήταν για το πόσο γρήγορα θα επιβεβαιωθώ ή διαψευσθώ για το ότι προβλέψω, θα έγραφα άλλη μιά φορά για το δράμα μας. Εάν μέχρι την Πέμπτη ο κόσμος τρέξει στις τράπεζες να σηκώσει τους λογαριασμούς του, η υπόθεση έχει λήξει. Εάν αντιδράσει ψύχραιμα, η υπόθεση θα συνεχίσει να σέρνεται εώς... δεν ξέρω. Φτάνουμε τέλος, οι απαιτήσεις είναι ασυμβίβαστες, και μία πλευρά θα υποχωρήσει ή θα έχουμε ρήξη.

Πριν όμως φτάσουμε στο απροχώρητο δέχτηκα την επίσκεψη του Βολιώτη φίλου μου ο οποίος ήρθε με την κοπέλα του παρέα. Η συγκεκριμένη υπόθεση σέρνονταν μήνες και η όλη επίσκεψη διήρκεσε μόλις 16 ώρες, αλλά και πάλι χάρηκα πολύ, ιδίως αν λάβεις υπ'όψιν ότι ο συγκάτοικός του δεν έχει καταφέρει ακόμα να με επισκευθεί καθόλου. Ήλπιζα πραγματικά να έρθει όλο το Σαββατοκύριακο αλλά δεν ήταν εφικτό από μέρος του, ο καθηγητής του του έχωσε παραπάνω δουλειά σε σημείο που έλεγε να μην έρθει. Πάντως ήρθε αργά το μεσημέρι του Σαββάτου, περί τις 3 και έφερε την Ταϊβανέζα φίλη του. Με το που την είδα μου ήρθε στο μυαλό μία κακία που είχε πει για τις Κινέζες ο ευεργέτης μου (ή μήπως η πάλαι ποτέ γειτόνισσα;). Το να σκέφτεσαι κακίες είναι εντελώς αντιχριστιανικό και σε κάθε περίπτωση, πριν 4 χρόνια δεν ήταν δυνατόν φυσικά να αναφέρονταν σε αυτή την περίπτωση. Δυστυχώς είμαι πολύ πιο μικρός απ'ότι θα ήθελα να είμαι. Τέλος πάντων χάρηκα που ήρθε, μου έφερε και δώρο και αφού τους έδειξα το σύμπλεγμα (συμπεριλαμβανομένου και του μέρους όπου έχει δωρεάν καφέ Starbucks) του έβγαλα ψιλοβόλτα με το όχημα μέχρι Aldi και Trader Joe's να τους δείξω κάπως την πόλη και να αγοράσω και τίποτα, ιδίως αν ήθελα και κάτι. Το Σαββατοκύριακο αυτό έχει φοβερή ζέστη η οποία κορυφώθηκε χτες Σάββατο, με την θερμοκρασία υπό σκιάν να είναι 100 F ή να το πούμε αλλιώς 38 C. Αφού γυρίσαμε με τα ψώνια καθίσαμε λίγο και τους έβγαλα βολτα γύρω από την λίμνη όπου περπατήσαμε για καμιά ώρα. Τους άρεσε το τοπίο και βγάλανε αρκετές φωτογραφίες. Μετά ανεβήκαμε Brier Creek για δείπνο όπου η κοπέλα επέλεξε Ιταλικό. Έτσι πρώτη φορά πήγα το Carrino's, το οποίο δεν ήταν και τίποτα το φοβερό αλλά ούτε και τίποτα το κακό. Γενικά το Brier Creek δεν έχει πολλά Ιταλικά, η άλλη επιλογή ήταν το Brixx το οποίο ήταν γεμάτο. Εν συνεχεία γυρίσαμε σπίτι, αλλάξαμε, έκανα μπάνιο και τους κατέβασα στο κέντρο τόσο για βόλτα όσο και για έξοδο. Πρώτα τους πήγα Glenwood, όπου είχα πάει και το προηγούμενο βράδυ για κατόπτευση. Μετά πήγα στο πολύ κέντρο το οποίο επίσης είχα κατασκοπεύσει την προηγουμένη. Το Warehouse Distρict το άφησα για άλλη φορά, ήδη είχαμε περπατήσει σχεδόν μία ώρα και για να μην φάω πόρτα είχα φορέσω πολιτικά παππούτσια το οποία πονούσαν. Όχι πως ήμουν ο μόνος, και η κοπέλα είχα ακατάλληλα υποδήματα και πονούσε. Από το ιντερνετ είχαμε δει πως το Mosaic είχε νύχτα house με δύο πίστες, και έτσι καταλλήξαμε εκεί παρότι στην αρχή δεν ξέραμε που ήταν. Απεδείχθει κοντά στην Glenwood. Το μαγαζί μέσα ήταν ωραίο και κλιματιζόμενο αλλά με λίγο κόσμο. Η δεύτερη πίστα ήταν έξω, στους 33-34 βαθμούς και χωρίς χώρο να χωρέψει, απλά είχε έναν dj και ναργιλέδες να καπνίζουν οι αμερικανοί. Ψιλομπήκε κόσμος, όχι όμως πως ποτέ γέμισε όσο ήμασταν μεσα. Το πρόγραμμα ωραίο, κάποιοι λίγοι χόρευαν και μάλιστα δύο θα τολμούσα να πώς καλύτερα από εμένα, ιδίως διότι δεν είμαι της λογικής του περιστρεφόμενου δερβίση. Φύγαμε προς τις 12.15 και πήγαμε εν τέλει στο Alchemy το οποίο ήταν γεματο. Παρεπιπτόντως πουθενά δεν πληρώσα είσοδο. Το πρόγραμμα ήταν πιο Mainstream και το γύριζε σε RnB κατά καιρούς, αλλά είχε πολύ κόσμο. Δυστυχώς ο αερισμός ήταν προβληματικός, ίδρωσα πάρα πολύ όπως όμως έγινε και στο άλλο μαγαζί. Καθίσαμε εώς τισ 1.40 περίπου και γυρίσαμε σπίτι, με τα πόδια μου να πονάνε λόγω των ακατάλληλων για χορό παππουτσιών. Το πρωϊ στις 8 φύγανε, και εγώ συνέχισα ύπνο πίσω στο κρεββάτι (εώς τότε ήμουν στον καναπέ μου).

Γενικά το κέντρο απεδείχθει γεμάτο κόσμο και με όλες τις επιλογές μουσικής που θα ήθελες. Το σχόλιο του φίλου μου ήταν ότι αν το έφερνε τον Ιρανό φίλο του θα μου έρχονταν μουσαφίρης κάθε ΣΚ, πράγμα που δεν θα με πείραζε. Το άλλο που είχα να πω ήταν ότι είχε περισσότερους άσπρους απ'ότι είχα δει όταν είχα βγει την Μαύρη Παρασκευή αλλά και η αναλογία φίλων ήταν χειρότερη απ'οτι όταν είχα πάει στο Coglin's. Στο μαγαζί εκείνο του κέντρου και οι κοπέλες ήταν φιλικότερες, χόρευαν μαζί σου, όχι σαν αυτές που είδα χτες το βράδυ. Δύο σκέψεις μου δημιουργήθηκαν, που ήταν άραγε αυτός ο κόσμος Μαύρη Παρασκευή και άραγε αν πήγαινα στο Chapel Hill, όπου έχει πολυ περισσότερες κοπέλες, έχει κανένα μέρος με house; Ας ρωτήσω τον σχετικότερο εκεί φοιτητή. Τις Παρασκευές, αν δεν έχω μουσαφίρη (οι οποίοι είναι πάντα ευπρόσδεκτοι) δεν πρόκειται να βγαίνω από το σπίτι πριν τις 11 λόγω τηλεόρασης. Πάντως χωρος υπάρχει να πάω, πιθανόν και μόνος. Το πιο ευχαριστη είδηση από το ταξίδι την ακουσα όταν έφευγε ο φίλος μου, ότι θα μου έρθει και ο συγκάτοικός του και ότι λέει να κάτσει 5 μέρες. Ευπρόσδεκτος όποτε έρθει

Όντας ανεξάρτητος

Σήμερα επιτέλους κατάφερα να κολυμπήσω επί 1 ώρα. Πλέον η αντοχή μου έχει ανακάμψει και είμαι στο επίπεδο φυσικής κατάστασης που ήμουν πριν αρρωστήσω. Το γυμναστήριο που έχουμε στο συγκρότημα δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, διότι δεν έχει κωπηλατικό μηχάνημα. Έτσι προτιμώ την πισίνα, αν και δεν είμαι καθόλου βέβαιος κατά πόσον γυμνάζω τους κοιλιακούς μου. Το δεδομένο όμως είναι ότι δεν πρόκειται να αγοράσω συνδρομή σε εξωτερικό γυμναστήριο, διότι πηγαίνω μόνο σε φάσεις και σε τελική ανάλυση είναι πολύ ευκολότερο να πάω περπατώντας παρά οδηγόντας. Σε κάθε περίπτωση έχω την επιλογή που θα γυμναστώ, δεν περιορίζομαι από οικονομική ανάγκη. Διαβάζοντας τον Economist αυτής της εβδομάδας είχε ρεπορτάζ για μία ραδιοφωνική εκπομπή στην Κίνα όπου οι ακροατές τηλεφωνούν και λένε πως είναι το να είναι το μόνο παιδί της οικογένιας. Ανέφερε λοιπόν ακροατή που είπε πως εώς τώρα αυτό που όφειλε να κάνει ήταν να εκπληρώνει τις επιθυμίες των προγόνων του (γονείς, παππούδες) και πως ουσιαστικά δεν ήξερε πότε θα εκπληρώσει τις δικές του επιθυμίες. Εώς ότου ουσιαστικά ξεκίνησα να δουλεύω εδώ στο Raleigh περισσότερο εκπλήρωνα επιθυμίες των γονιών μου. Οι γιαγιάδες μου ήταν και οι δύο πολύ χαρούμενες που ήμουν στην Καβάλα, ίσως όχι αυτή που πήγε Νομική, αλλά σε κάθε περίπτωση με στήριξαν. Η μάνα μου ήταν που έκλεγε γοερώς, πως εγώ το έξυπνο παιδί της κατέληξα σε ένα ΤΕΙ (ίσως όχι έκλεγε). Ήμουν χαρούμενο όμως στην Καβάλα, για πρώτη φορά μετά την Αμερική είχα παρέα, έβγαινα, χόρευα τον νέο χορό που δεν ήξερα καν πως το απολάμβανε κάποιος... Σε τελική ανάλυση αν είχα βγάλει το τμήμα Τεχνολογίας Πετρελαίου του ΤΕΙ Καβάλας θα είχα κανονική δουλειά, και σίγουρα πιο κοντά στο σπίτι μου. Ωστόσο από την μία δεν μπορώ να πω ότι ικανοποιηούσε τον εγωϊσμό μου ένα απλό ΤΕΙ, και σε κάθε περίπτωση δεν είχα πρόθεση να πληγώσω τόσο πολυ την μάνα μου. Έτσι ξαναέδωσα, έγραψα χειρότερα και πέρασα στο ΓΠΑ. Μέτα το Ναυτικό είχα ρεαλιστική ευκαιρία να γίνω δημόσιος υπάλληλος στον Δήμο Αμαρουσίου, εάν είχα πάει στο μεταπτυχιακό του τμήματός μου στο ΓΠΑ. Η αλήθεια είναι ότι ήταν δική μου επιλογή το να πάω Γαλλία, αλλα σε καμία περίπτωση δεν ήθελα το μεταπτυχιακό του ΑΦΠ&ΓΜ του ΓΠΑ, να ξανακάνω τα ίδια με τους ίδιους καθηγητές, έστω και σε βαθύτερο επίπεδο. Στην Γαλλία όμως ήμουν οικονομικά εξαρτημένος από τους γονείς μου. Το Λασίθι ήταν ένα εξάμηνο, τίποτα το μακροχρόνιο. Στο Blacksburg οικονομικά τα έβγαζα τσίμα τσίμα, χωρίς την βοήθεια των γονιών μου δεν θα είχα το αυτοκίνητο μου. Εδώ ουσιαστικά είναι που κάνω αυτό που θέλω και έχω τα χρήματα να το κάνω. Ωστόσο δεν έχω παρέα να το κάνω. Περιμένω τον φίλο μου να έρθει το Σαββατοκύριακο, αν έρθει διότι πιθανόν να του έρθει μουσαφίρης και να το καθυστερήσει άλλο ένα Σαββατοκύριακο αλλά αυτή είναι προσωρινή λύση. Αν δεν μετακομίσει εδώ η γενικότερη παρέα του Blacksburg έχει τελειώσει, μία φορά στο τόσο δεν είναι μόνιμη λύση. Είμαι ανεξάρτητος αλλά έχω και να υποστώ και της συνέπειες της ανεξαρτησίας μου. Βλέπω πως θα μου βγει

Περιμένοντας τους φίλους

Από την στιγμή που έχω μείνει μόνο εγω και ένας άλλος συνάδελφος στην ιστοσελίδα της γεωργίας ακριβείας, ο όγκος απασχόλησης μου έχει μειωθεί περαιτέρω. Η δουλειά μου πλέον είναι να απαντάω σε ερωτήματα τα οποία εμφανίζονται σπάνια, έτσι εμφανίστηκε αρκετός ελεύθερος χρόνος. Καθότι και ο καιρός ήταν καλός το τελευταίο τριήμερο πήγα στην πισίνα. Η ελπίδα μου είναι ότι λεπταίνω, αλλά στην πραγματικότητα δεν το ξέρω. Πρώτος στόχος είναι να είμαι γυμνασμένος όταν έρθει ο φίλος εδώ από το Blacksburg και βγούμε στην πόλη (ώστε να χορέψω περισσότερο), δεύτερος είναι να είμαι έτοιμος Ελλάδα όταν βρεθώ στην παραλία. Ελπίζω να ξαναβρεθώ εδώ σε παραλία πριν φύγω Ελλάδα αλλά τίποτα το βέβαιο. Έχω 6 εβδομάδες για την Ελλάδα, ωραίο θα είναι να βγω εκτός της πόλης ενδιάμεσα ιδίως την 4η Ιουλίου αλλά τίποτα το χειροπιαστό. Το ταξίδι Myrtle Beach μου βγήκε περί τα $140 το σκέλος μου για το Σαββατοκύριακο, με τα μισά στο ξενοδοχείο. Το ζήτημα δεν είναι το χρήμα, αλλά ότι θέλω παρέα, να κοινωνικοποιούμαι. Θα μπορούσα να πάω σε 3 ΣΚ παραλία μονος μου, αλλά όπως και με την έξοδο στο κέντρο δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστη όταν το κάνεις μόνος. Όχι πως δεν θα γίνει σε κάποια φάση εν τέλει. Εάν είναι να πάω κάπου μόνος ας είναι το Las Vegas, αν και δεν ξέρω λεπτομέρεις για το που προβλέπεται να πας μόνος και που απαιτεί να έχεις παρέα.

Όταν ζεις μόνος συνειδητοποιείς και διάφορα για την ζωή σου. Χτες πήγα στο σούπερ μάρκετ σκοπεύοντας να αγοράσω κάτι το διαφορετικό από το σύνηθες για το δείπνο, το οποίο είναι το κατεξοχήν γεύμα που μαγειρεύω μόνος. Η αλήθεια είναι ότι μετά από ενεδελεχή έρευνα ως προς το τι φαϊ είναι διαθέσιμο, ουσιαστικά έχω πολλές επιλογές στο σπίτι και απλά οφείλω να αλλάξω σειρά, όχι τόσο φαΐ. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να κάτσω μισή ημέρα να μαγειρεύω παστίτσιο, οπότε ουσιαστικά οι επιλογές μου είναι περιορισμένες από τα ημιέτοιμα φαγητά του σούπερ μάρκετ. Εαν είναι να φάω κάτι το διαφορετικό, απλά οφείλω να πάω σε κατάλληλο εστιατόρειο, πιθανότερον σε άλλη πόλη ή και χώρα. Με τον φίλο παρέα, ιδίως αν φέρει και άλλους μαζί, θα βρεθούμε σε εστιατόρειο όπου συνήθως δεν πηγαίνει (προτιμώ αυτά όπου τρως μόνος). Αν καταφέρει και έρθει, έχει καλώς

Η εβδομάδα περνάει, για καλό και για κακό

Η εβδομάδα αυτή είχε μεταβατικό πρόγραμμα. Το συμβόλαιο με την ιστοσελίδα ουσιαστικά έχει τελειώσε, με εξαίρεση εμένα και τον άλλο ειδικό στα GIS. Έτσι δεν υπήρχε και πολύ δουλειά να κάνω. Είπα να εκμεταλλευτώ την χαλάρωση και να ετοιμάσω το σπίτι για την επίσκεψη του φίλου μου, η οποία θα γίνονταν αυτό το Σαββατοκύριακο. Κάθισα λοιπόν και πέταξα αρκετά για ανακύκλωση και καθάρισα το σπίτι. Είπα να πάω και στην πισίνα να κολυμπήσω αλλά δυστυχώς ο καιρός δεν βοήθησε, όλη την εβδομάδα είχαμε συννεφιά και βροχή (ή τουλάχιστον ψιχάλα). Πάντως έκανα αρκετή δουλειά στο σπίτι και ανακάλυψα μάλιστα και ένα φλασάκι που μου δώθηκε κατα λάθος. Τέλος πάντων, ρωτάω τον φίλο μου αν όντως μπορεί να έρθει αυτή τη φορά και δυστυχώς μου απάντησε αρνητικά, διότι ο καθηγητής του προσέφερε "εθελοντικά" την εργασία του να μαζέψει μία αίθουσα μετά απο συνέδριο την Παρασκευή (δηλαδή άυριο). Ξέρω πολύ καλά από τέτοιες "εθελοντικές" προσφορές. Δεν πειράζει, αν όντως έρθει όπως είπε το επόμενο Σαββατοκύριακο και δεν τον χώσει αλλού. Αυτό το Σαββατοκύριακο η Αγία Βαρβάρα του Durham έχει το φεστιβάλ και έτσι θα περάσω βόλτα. Τουλάχιστον διευκρινίστηκε και η άδειά μου, και έτσι έβγαλα είσητήριο να έρθω Ελλάδα τέλη Ιουλίου - αρχές Αυγούστου. Το σχέδιο μου είναι να πάω στα μέρη που δεν κατάφερα πέρυσι να πάω (Κύπρος, Αγιον Όρος) αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εμένα. Έχω 6-7 εβδομάδες, κατά την διάρκεια των οποίων ελπίζω να καταφέρω να την κοπανήσω εκτός του Τριγώνου.

Το ελληνικό κράτος στην ιστορία του, η ελληνική οικονομία και η κρίση

Όπως ανέφερα στην χτεσινή ανάρτηση, καθότι Κυριακή διάβασα αρκετά άρθρα στο ιντερνετ τα οποία μιλούσαν για την κατάσταση και την ιστορία της χώρας. Ας δώσω και την δική μου άποψη. Βασικότερο άρθρο που διάβασα ήταν αυτό του Μαζάουερ, για την ιστορία της χώρας και τα αίτια της κρίσης. Επίσης άλλο ένα άρθρο είχε το Άρδην για την ιδιοπροσωπία του Ελληνικού κράτους και την κρίση. Αν μη τι άλλο, με το τελεσίγραφο, είναι επίκαιρα.

Στην Ελλάδα υπάρχει η αίσθηση ότι όλα στην ιστορία του κράτους μας τα καθορίζουν οι ξένοι, οι οποίοι φταίνε για την κατάντια μας αλλά ποτέ για τα επιτεύγματα μας (με εξαίρεση τον Ότο Ρεχάνγκελ). Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν πολύ έντονες παρεμβάσεις του εξωτερικού παράγοντα. Η επανάσταση πέτυχε διότι ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, ο βασιλιάς της Γαλλίας και ο τσάρος παρών των Ρωσιών απεφάσισαν να επιβάλλουν την δημιουργία του κράτους στον σουλτάνο. Επίσης οι προστάτιδες δυνάμεις μας έστειλαν και τον Όθωνα. Όμως εμείς επιλέξαμε τον Καποδίστρια και οι Μαυρομιχαλαίοι των δολοφόνησαν, και ας είπε ο επιζήσας οταν αποφυλακίστηκε "Ας όψετε η Αγγλία". Μόνοι μας επιλέξαμε τα ξενικά κόμματα επί επανάστασης και Όθωνα. Αντίστοιχα κατα την Αποστασία μόνοι μας κάναμε τον Αμερικανό πρέσβη βασικό διαμεσολαβητή. Υπήρξαν πολλές ξένες παρεμβάσεις στην Ελλάδα, αλλά με μικρές εξαιρέσεις του τύπου η κατοχή του Πειραιά κατά τον Κριμαϊκό ή η Τριπλή κατοχή του Β'ΠΠ σε ελάχιστες περιπτώσεις ήταν χωρίς να έχουν πρόσκληση και έρεισμα από εντόπιες πολιτικές δυνάμεις. Τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας και του κατεστημένου ήταν τόσο αδίστακτοι για την κατάκτηση της εξουσίας που ήταν πρόθυμοι να καλέσουν ξένους. Όχι πως οι ξένοι ήταν άμοιροι των ευθυνών τους, δεν έχουν κανένα συγχωροχάρτι. Πάντως ιστορικά προτιμούσαν να προσεταιριστούν τμήμα της άρχουσας τάξης και να την κάνουν κοινωνό/συμπαραστάτη των συμφερόντων τους παρά να παρέμβουν άμεσα.

Ο Μαζάουερ είπε κάτι το φοβερό που πραγματικά δεν είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα. Εως ουσιαστικά το 1990 (δεν έθεσε αυτός το έτος, μόνο την γενιά) υπήρχε ένα μεγάλο τμήμα τη κοινωνίας που επιθυμούσε να ξαναπαιχτεί ο Εμφύλιος αλλά με άλλο αποτέλεσμα, είτε νίκη της Αριστεράς είτε συμφιλίωση, είτε να βγει το Κέντρο αντί της Δεξιάς κύριος νικητής. Η δική μου γενιά (όχι μόνο οι υπό των 30 ετών) ήταν η πρώτη που πραγματικά ήταν πρόθυμοι να τον δει ως ιστορικό γεγονός και να θάψει τη μνήμη του, χωρίς να θέλει όμως να τον ξεχάσει. Ουσιαστικά πολύ πρόσφατα μπορέσαμε να περάσουμε το μίσος του, αλλά και πάλι δεν μπορέσαμε να ξεφύγουμε από την αντιπαλότητά του. Η ελληνική κοινωνία ξεπερνάει σκοπέλους όσο ωριμάζει. Γενικό ερώτημα όμως είναι τι αποτελεί την ελληνική κοινωνία και ποιες οι επιθυμίες της. Αν δεν την κατανοήσουμε δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση, διότι δεν καταλαβαίνουμε και τα αίτιά της.

Η συγκρότηση του Ελληνικού κράτους ήταν προβληματική από αρχής. Είχαμε μία φτωχή αγροτική περιοχή από την οποία έλειπε και η ελίτ του ελληνικού έθνους. Ο μόνος Φαναριώτης ουσιαστικά ήταν ο Μαυροκορδάτος, μάλλον η πιο σκοτεινή μορφή της επανάστασης. Το ελληνικό κράτος έπρεπε όχι μόνο να στήσει υλική αλλά και ταξική υποδομή. Από την αρχή υπήρχε το ερώτημα, καθ'υμάς η Ανατολή ή ανοίκωμεν στην Δύση; Δευτερευόντως το ερώτημα ήταν, σε ποια Ανατολή αναφερώμαστε. Η ελιτ από την αρχή ήταν περισσότερο μεταπρατική παρά παραγωγική, εμποροι και καραβοκύρηδες παρά μεγαλοαγρότες. Ακόμα και την εποχή των τσιφλικάδων και κολλήγων οι τσιφλικάδες ήταν εισοδηματίες, όχι καπιταλιστές. Αυτός ήταν και ένας βασικός λόγος που εν τέλει το κράτος έσπασε τα τσιφλίκια. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή χάσαμε τον ενα πνέυμονα μας και προσανατολιστήκαμε στην Δύση, διότι η Ανατολή δεν μας ήθελε (βλέπε και Νάσερ). Το τραύμα της Κατοχής και του Εμφυλίου ήταν τόσο οξύ που προσανατολιστήκαμε προς το μέλλον, κόψαμε τις παραδοσιακές σχέσεις και περάσαμε στην εκβιομηχάνιση, έστω και με βιομήχανους τους μαυραγορίτες και δωσίλογους της Κατοχής. Αυτοί είχαν το κεφάλαιο, αυτοί έγιναν μία νέα ελίτ. Έλα όμως που εν τέλει βασίζονταν στο Ελληνικό Δημόσιο για προστασία και όταν για πολλαπλούς λόγους (είσοδος ΕΟΚ, άνοδος ΠΑΣΟΚ) κόπηκε η προστασία πάρα πολλοί απλά εγκατέλειψαν την κατάσταση και έφυγαν προς Λονδίνο-Παρίσι-Σαιν Μόριτς. Το ΠΑΣΟΚ πρώτα και η ΝΔ αργότερα έπιασαν νέα άμεση επαφή με τον λαό φορτώνοντάς τους στο Δημόσιο και στέλνοντας τους λογαριασμούς στους ξένους (πχ ΕΕ) και τις επόμενες γενεές (Δημόσιο Χρέος). Ο λαός έμαθε όμως ότι η καλοπέραση ήταν δικαίωμα, όχι κάτι που κατακτάται με πολύ δουλειά. Ο περίφημος πόνος που κατά τον Καμμένο υπέστει ο Ελληνικός λαός για να μπει στην ΟΝΕ ήταν ότι έπερνε αυξήσεις μόνο 8% που υπερκάλυπτε τον πληθωρισμό, αντί για 25% ώστε να περνάει καλά. Το ότι οι αυξήσεις των μισθών έκλειναν εργοστάσια έντασης εργασίας ενώ συχρόνως διώχναμε επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου λόγω ιδεοληψίας (όχι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ εννοώντας ότι οι μη κρατικά ελεγχόμενες επενδύσεις είναι ανεπιθύμητες) δεν είχε σημασία, το κράτος όφειλε να εγγυηθεί την καλοπέρασή μας.

Η κρίση ήρθε χωρίς να την περιμένουμε. Σε τελική ανάλυση δεν φταίγαμε για τις χρηματοοικονομικές ανισορροπίες των διαχειριστών κεφαλαίων. Φταίγαμε όμως που είχαμε τα δημόσια οικονομικά μας σε τόσο κακή κατάσταση για να συμβάλουμε πλέον όχι τόσο σε καλοπέραση (διότι με 700 Ε δεν καλοπερνούσες ποτέ) αλλά στην διατήρηση σε ζωή μίας οικονομίας η οποία πλέον δεν παρήγαγε τίποτα. Όπως έλεγε ο μαθηματικός μου, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, τα δυσκόλως αγνοούνται, άρα δεν ξέρουμε τίποτε. Έτσι είχαμε καταντήσει την οικονομία προς της κρίσης, με εξαίρεση τον τουρισμό και λιγότερο την γεωργία, όλη η οικονομική ζωή εν τέλει βασίζονταν σε ελλειματικές κρατικές δαπάνες.

Ωραία η θεωρία αλλά πως βγαίνουμε από την κρίση. Κατ'αρχήν εν αντιθέσει με το άρθρο στο Άρδην, οι συνεταιρισμοί δεν είναι λύση έξω από τον γεωργικό τομέα. Οι πραγματικά επιτυχημένοι καπιταλιστικοί συνεταιρισμοί είναι ελάχιστοι, και ακόμα και τα κιμπούτζ του Ισραήλ ιδιωτικοποιήθηκαν διότι έβγαινε τρεις να δουλεύουν για να συντηρήσουν όλους. Αν κατι έδειξε η τελευταία 25ετία, ο πραγματικά άδικος τρόπος οργάνωσης του καπιταλισμού είναι αυτός ο οποίος μπορεί να προσφέρει μία γενικη ευημερία, συνδυαζόμενος με ένα κοινωνικό κράτος που να μην είναι όμως τόσο γεναιόδωρο ώστε να είναι αντικίνητρο στην εύρεση εργασίας. Ωστόσο πρέπει η ελληνική κοινωνία να θέλει την λύση και να πληρώσει το τίμημα της. Το ότι ο Τζήμερος και ο Θεωδοράκης πέρνουν ένα 10% μαζί (και λιγότερο μάλιστα) οφείλεται ότι σε τελική ανάλυση ένα τέτοιο ποσοστο της Ελληνικής κοινωνίας επιθυμεί φιλελεύθερο μετασχηματισμό της. Η πλειοψηφία θα προτιμούσε έναν πατερναλιστικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, όπου ναι μεν δεν θα απαγορεύεται η επιχειρηματικότητα αλλά το κράτος θα εξασφαλίζει επιτυχία για όλους. Έλα που δεν είμαστε Σαουδική Αραβία να δίνουμε $10,000 σε όλους τους πολίτες με την άνοδο κάθε νέου βασιλιά. Πρέπει πρώτα εμείς να αλλάξουμε και να θελήσουμε ένα σύγχρονο και λειτουργικό ελληνικό κράτος πριν αυτό αλλάξει. Αν μη τι άλλο ο Τσίπρας, κρατώντας τυχόν νέες μεταρρυθμίσεις σε πάγο και νομοθετόντας μόνο αντιμεταρρυθμίσεις αυτό το τετράμηνο, απέδειξε ότι δεν βλέπει μέλλον εξω από την Μαρξιστική θεωρία και πως θα νομοθετήσει φιλελεύθερες επιλογές μόνο υπό πίεση. Πραγματικά, φαίνεται ότι το ξένο τελεσίγραφο είναι η ελπίδα μας με αυτούς που μπλέξαμε για κυβέρνηση