Σκέψεις μετά το Tomorrowland

Προ ολίγου γύρισα από το σινεμά όπου είδα την ταινία Tomorrowland. Ήταν ένας ευχάριστος τρόπος να περάσω ένα δίωρο καθότι η ταινία μου άρεσε αρκετά, αν και όχι αριστούργημα. Χωρις να θέλω να δώσω την πλοκή για όσους θα την δουν, στην ταινία υπάρχει η πόλη αυτή και την έχουν σχεδιάσει οι ονειροπόλοι. Φυσικά η σκέψη μου είναι ως προς την ρεαλιστικότητα, με μάλλον αρνητικές σκέψεις για την Ελλάδα. Ο πραγματικός κόσμος έχει γίνει και με την βοήθεια των ονειροπόλων. Αν είσαι ικανός και έχεις και τις κατάλληλες συνθήκες μπορείς να επιδιώξεις να δημιουργήσεις το όνειρό σου. Ιδίως σε αυτή την χώρα αν είσαι ικανός θα χρησιμοποιηθείς εν τέλει, και ως παράδειγμα βάζω τον εαυτό μου που εν τέλει βρηκα δουλειά. Ότι και να λέμε στις νεοφυείς επιχειρήσεις προσπαθούμε να παράγουμε ένα καλύτερο μέλλον. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει ενδεχόμενο να είχαμε μία πολύ περισσότερο προηγμένη τεχνολογικά κοινωνία από αυτή που έχουμε τώρα, δεν υπήρξαν τουλάχιστον τους τελευταίους δύο αιώνες απαγορευμένες επιστημονικές γνώσεις. Στην Ελλάδα όμως αυτό σε πολλές περιπτώσεις απλά δεν συμβαίνει. Κατ'αρχήν ελάχιστοι είναι αυτοί που βλέπουν το μέλλον θετικά γενικότερα, και μιλάμε τον καλό καιρό, όχι τώρα. Κατά δεύτερο υπάρχει μία απίστευτη δύναμη αδράνειας στην Ελλάδα. Πολύς κόσμος απλά δεν θέλει καμία αλλαγή στην καθημερινότητά του, πέραν από την απόκτηση προϊόντων πολυτελείας. Το πλέον αντιδραστικό κομμάτι στην αλλαγή είναι οι πλέον βολεμένοι, που στην περίοδο της μεταπολίτευσης είναι οι συνδικαλιστές του δημοσίου, η εξουσία του βαθέος κράτους. Γενικά στους φορείς του κράτους στην Ελλάδα δεν άρεσε η αλλαγή η οποία δεν προέρχονταν από αυτό μέσα από τις εσωτερικές διαδικασίες του, ότι δεν ήλεγχε ήταν επικίνδυνο. Απλά τα τελευταία 40 χρόνια το κράτος το κατέλαβε μια ασύδοτη καμαρίλα που στο όνομα της λαϊκής εξουσίας λυμαίνονταν το δημόσιο χρήμα. Εαν μία διαδικασία δεν ήταν σύμφωνη με τα πιστεύω της και τις ιδεοληψίες της, καταπολεμήθηκε με όλη την κρατική εξουσία που είχαν, εκτός αν φρόντιζαν να λαδώσουν οι φορείς της καταλλήλως τα γρανάζια. Είναι κατάντια της χώρας ότι οι επιχειρηματίες της νέας τεχνολογίας στην Ελλάδα είτε ήταν απλα εισαγωγείς ξένης τεχνολογίας, είτε προμηθευτές του Δημοσίου που έπιασαν δουλειά μέσω κατάλληλης σχέσης διαπλοκής. Όπως έμαθα και στην παρουσίαση όπου ήμουν στην Θεσσαλονίκη το μικρό φεγγαρι που έψαχνα διδακτορικό στο ΑΠΘ, η αγαροκαλιέργεια (οπου άγαρ είδος φυκιου) απλά είναι παράνομη στην Ελλάδα, και αν θες να την εφαρμώσεις πρέπει πρώτη και να κάνεις ΜΠΕ για την διαδικασία και μετά να ακολουθήσει και χωροταξική νομοθεσία που να σου επιτρέψει να παράγεις κάπου. Ποιος όμως θα ψάξει και θα χρηματοδοτήσει την όλη διαδικασία; Στην Ελλάδα αν έχεις μία νεοφυή επιχείριση, θες μερικά εκατομμύρια για να κάνεις την τεχνολογία να δουλέψει και άλλα τόσα για να λαδώσεις καταλλήλως την κρατική μηχανή, νόμιμα και παράνομα...