Οι εμπειρίες ενός ατόμου το βοηθάνε να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Σε κάθε περίπτωση θα θεωρούσα ότι αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα μοναξιάς εδώ στο Raleigh. Έχω ξαναπεράσει τέτοια φάση, μπορώ να το αντέξω περισσότερο αλλά δυστυχώς δεν βλέπω λύση μπροστά μου. Βρίσκομαι στην φάση που θα χαρακτήριζα κακοδιαθεσία της Κυριακής. Με πειράζει η έλλειψη επικοινωνίας με συνομήλικούς μου. Το έχω ξαναπεράσει στη Λισσαβώνα, είχα φτάσει μάλιστα σε επίπεδο τότε που σκεφτόμουν αυτοκτονία. Ευτυχώς δεν είναι τόσο χάλια η κατάσταση, ίσως διότι οι γονείς μου έρχονται μεθαύριο αεροπορικώς. Ωστόσο δεν έχω πραγματικό σχέδιο για το τι θα κάνω αφότου φύγουνε. Πάλι όμως η διάθεσή μου μπορεί να ιδωθεί και ως δεξαμενή, η καλή διάθεση λόγω επίσκεψης των γονέων θα πάρει ένα κάποιο διάστημα μέχρι να αδειάσει. Περιμένω την επίσκεψη των γονιών μου για τα Χριστούγεννα όπως περίμενα την επίσκεψη της όλης οικογένιας στην Κρήτη για το Πάσχα. Τότε η καλή διάθεση κράτησε για αρκετές μέρες αφότου έφυγαν.
Το παράδοξο είναι ότι είχα σχετικά γεμάτη εβδομάδα. Την Παρασκευή πήγαμε όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας, μαζί με τα αφεντικά, και κάναμε κάρτινγκ. Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός στο άθλημα αλλά μετά ακολούθησε και πότο και παρέα, αν και λόγω άδειου στομαχιού (δεν είχε κάτι νηστήσιμο) έφυγα σχετικά νωρίς, αν και όχι πρώτος. Έφαγα στο σπίτι, είδα τηλεόραση και έπεσα για ύπνο με το στομάχι μου να γουργουρίζει. Το πρωϊ η πείνα είχε υποχωρίσει (μετά το πρωϊνό τουλάχιστον) όπως και το στομάχι μου. Δεν μπορώ να πω ότι έκανα κάτι άλλο το Σάββατο πέραν απο το να πάω βόλτα στα μαγαζιά, μπας και περάσει η ώρα. Σήμερα πήγα στην εκκλησία, όπου συμμετείχα για πρώτη φορά στην ΑΧΕΠΑ και μετά πήγα και είδα και το τελευταίο Χόμπιτ. Η ταινία μου έδωσε την αίσθηση του The Matrix Revolutions, πολύ δράση αλλά λίγη ουσία. Πέρυσι δεν μου άρεσε ότι προσέθεσε την Τωριέλ ο Τζάκσον, αλλά βλέποντάς το εκ των υστέρων προσέθεσε και λίγη πλοκη σε μία αρκετά αραιή ιστορία. Η ταινία αυτή πολύ καλά την λέει Μάχη των Πέντε Στρατιών, διότι πέραν την μάχης δεν συμβαίνει και τίποτα άλλο. Ο Μπάρντ εκπληρώνει τον ρόλο του από το βιβλίο, ένας γλειώδης άνθρωπο δείχνει απίστευτο οπορτουνισμό, η επίθεση στο Ντολ Γκουντούρ στην αρχή μάλιστα της ταινίας (κανονικά γίνεται μετά την μάχη των Πέντε Στρατιών) και ο Λεγκολας με την Τωριέλ περιφέρονται στην περιοχή, φέρνοντας μαντάτα. Πέραν αυτού έχουμε την διπλωματική αντιπαράθεση στην αρχή ανάμεσα σε ανθρώπους, ξωτικά και νάνους και την μάχη όλων αυτών με τα ορκς και την επέμβαση απο μηχανής θεού των αετών. Η μάχη είναι πολύ πιο πολύπλοκη απ'ότι στο βιβλίο, διότι πρέπει να γεμίσει και μιάμιση ώρα. Ίσως η κακοδιαθεσία μου προέρχεται από τον συνδιασμό της νηστείας με την συνειδητοποίηση ότι δεν έχει πλέον άλλες ιστορίες της Μέσης Γης για να δω στην οθόνη. Το Σιλμαρίλιον δεν γίνεται ταινία, καλύτερα τηλεοπτική σειρά, μάλιστα τα δικαιώματα του δεν έχουν πουληθεί από τον (υϊό) Τόλκιεν. Οι ατελείωτες ιστορίες (καλύτερα θα είχαν μεταφραστεί στα ελληνικά ημιτελείς) είναι ακόμη λιγότερο συνεκτικές από το Σιλμαρίλιον. Κάποιοι Ρώσσοι συγγραφείς έχουν γράψει μη εξουσιωδοτημένες συνέχειες του Άρχοντα στην Τέταρτη Εποχή, αλλά πριν την λήξη των πνευματικών δικαιωμάτων του Τόλκιεν το 2040+ δεν προβλέπονται να εκδωθούν στα Αγγλικά, πόσο μάλλον να μεταφερθουν στην οθόνη. Ο ίδιος ο Τόλκιεν προσπάθησε να γράψει συνέχεια, μάλιστα έπιασε την ιστορία 3 φορές, αλλά δεν κατάφερε να συνεχίσει πέραν από το πρώτο κεφάλαιο, περίπου 15 σελίδες. Ελπίζω το 2015 να μου καλύτερα από τώρα
Το παράδοξο είναι ότι είχα σχετικά γεμάτη εβδομάδα. Την Παρασκευή πήγαμε όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας, μαζί με τα αφεντικά, και κάναμε κάρτινγκ. Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός στο άθλημα αλλά μετά ακολούθησε και πότο και παρέα, αν και λόγω άδειου στομαχιού (δεν είχε κάτι νηστήσιμο) έφυγα σχετικά νωρίς, αν και όχι πρώτος. Έφαγα στο σπίτι, είδα τηλεόραση και έπεσα για ύπνο με το στομάχι μου να γουργουρίζει. Το πρωϊ η πείνα είχε υποχωρίσει (μετά το πρωϊνό τουλάχιστον) όπως και το στομάχι μου. Δεν μπορώ να πω ότι έκανα κάτι άλλο το Σάββατο πέραν απο το να πάω βόλτα στα μαγαζιά, μπας και περάσει η ώρα. Σήμερα πήγα στην εκκλησία, όπου συμμετείχα για πρώτη φορά στην ΑΧΕΠΑ και μετά πήγα και είδα και το τελευταίο Χόμπιτ. Η ταινία μου έδωσε την αίσθηση του The Matrix Revolutions, πολύ δράση αλλά λίγη ουσία. Πέρυσι δεν μου άρεσε ότι προσέθεσε την Τωριέλ ο Τζάκσον, αλλά βλέποντάς το εκ των υστέρων προσέθεσε και λίγη πλοκη σε μία αρκετά αραιή ιστορία. Η ταινία αυτή πολύ καλά την λέει Μάχη των Πέντε Στρατιών, διότι πέραν την μάχης δεν συμβαίνει και τίποτα άλλο. Ο Μπάρντ εκπληρώνει τον ρόλο του από το βιβλίο, ένας γλειώδης άνθρωπο δείχνει απίστευτο οπορτουνισμό, η επίθεση στο Ντολ Γκουντούρ στην αρχή μάλιστα της ταινίας (κανονικά γίνεται μετά την μάχη των Πέντε Στρατιών) και ο Λεγκολας με την Τωριέλ περιφέρονται στην περιοχή, φέρνοντας μαντάτα. Πέραν αυτού έχουμε την διπλωματική αντιπαράθεση στην αρχή ανάμεσα σε ανθρώπους, ξωτικά και νάνους και την μάχη όλων αυτών με τα ορκς και την επέμβαση απο μηχανής θεού των αετών. Η μάχη είναι πολύ πιο πολύπλοκη απ'ότι στο βιβλίο, διότι πρέπει να γεμίσει και μιάμιση ώρα. Ίσως η κακοδιαθεσία μου προέρχεται από τον συνδιασμό της νηστείας με την συνειδητοποίηση ότι δεν έχει πλέον άλλες ιστορίες της Μέσης Γης για να δω στην οθόνη. Το Σιλμαρίλιον δεν γίνεται ταινία, καλύτερα τηλεοπτική σειρά, μάλιστα τα δικαιώματα του δεν έχουν πουληθεί από τον (υϊό) Τόλκιεν. Οι ατελείωτες ιστορίες (καλύτερα θα είχαν μεταφραστεί στα ελληνικά ημιτελείς) είναι ακόμη λιγότερο συνεκτικές από το Σιλμαρίλιον. Κάποιοι Ρώσσοι συγγραφείς έχουν γράψει μη εξουσιωδοτημένες συνέχειες του Άρχοντα στην Τέταρτη Εποχή, αλλά πριν την λήξη των πνευματικών δικαιωμάτων του Τόλκιεν το 2040+ δεν προβλέπονται να εκδωθούν στα Αγγλικά, πόσο μάλλον να μεταφερθουν στην οθόνη. Ο ίδιος ο Τόλκιεν προσπάθησε να γράψει συνέχεια, μάλιστα έπιασε την ιστορία 3 φορές, αλλά δεν κατάφερε να συνεχίσει πέραν από το πρώτο κεφάλαιο, περίπου 15 σελίδες. Ελπίζω το 2015 να μου καλύτερα από τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου