35

Στα 24α γενέθλιά μου ήμουν στην Λισσαβώνα. Καθότι μόλις είχα αλλάξει όροφο στην εστία δεν ήξερα και κανένα. Πήγαν μεν στο μουσείο της αεροπορίας, αλλά πέραν αυτού δεν έγιναν πολλά. Θυμάμαι ήταν Πέμπτη. Την Παρασκευή (την επομένη) παραδόξως με είδα μία Πορτογαλίδα συγκάτοικος και με έβγαλε έξοδο στις Dockas μαζί με παρέα. Έμελε να είναι μία από τις ελάχιστες φορες που βγήκα εκείνο τον χειμώνα. 11 χρόνια αργότερα (πέρασαν ήδη τόσα πολλά;) πάλι έπεσε Πέμπτη και πάλι δεν ξέρω πολύ κόσμο. Αυτή την φορά όμως μου είπαν χρόνια πολλά οι συνάδελφοι και με έβγαλε και ένας συνάδελφος (για την ακρίβεια μάλλον προϊστάμενος) στο κέντρο το βράδυ χτες. Γενικά την εβδομάδα αυτή όλη προσπάθησα να βελτιώσω την κοινωνική μου ζωή. Πήγα πχ στο γεύμα που έκαναν οι διαχειριστές του οικιστικού συγκροτήματος για να γνωριστούνε οι κάτοικοι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι γνώρισα κανέναν. Τουλάχιστον όμως είχα δώρα. Πρώτο ήρθε από την NASA η οποία βρήκε νέο στόχο για το New Horizons μετά την συνάντηση με τον Πλούτωνα. Το επόμενο ήρθε από το υπουργείο μεταφορών της πολιτείας, το νέο μου διπλωμα οδήγησης. Με πήραν τηλεφωνο και οι γονείς. Με έπερναν τηλέφωνο αυτή την εβδομάδα και φίλοι να μιλήσουν διότι οι προηγούμενες αναρτήσεις δεν ήταν και πολύ χαρούμενες. Να πω την αλήθεια το πως νιώθω τώρα δεν είναι τίποτα σε σχέση με το πώς ένιωθα Λισσαβώνα ή Montpellier. Είμαι σε πολύ καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Πάντως αυτό που έχω να πω είναι ότι θα συνεχίσω να γράφω αναρτήσεις (η συγκεκριμένη είναι η #350) με σκοπό να διατηρήσω την καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Έκανα το μεγάλο βήμα, ακόμα βρίσκω τον βηματισμό μου και προσπαθώ να καταφέρω αυτά που επιθυμώ. Ωστόσο χωρίς παρέα να μοιραστώ τον πόνο μου τσούζει περισσότερο. Αν κατι όμως έχω μάθει σε αυτή την ζωή είναι ότι ότι καλό μου έχει συμβεί έχει γίνει από εκεί που δεν το περίμενα και σε χρόνο που δεν το περίμενα. Συνεχίζω να ελπίζω