Μετακόμιση πάλι

Πάλι μετά από 3 χρόνια ήρθε η ώρα να μετακομίσω. Κάποια πράγματα απλά δεν χωράνε και έχω βάλει αγγελία, καμία απάντηση εώς τώρα. Έχω αρχίσει να γεμίζω κουτιά και βαλίτσες και φαίνεται ότι πιθανόν να χρειαστώ ένα τελευταίο με τα ποτά μου. Αλλιώς το σπίτι πιο πολύ καθάρισμα θέλει παρά συμμάζεμα. Έχω ετοιμάσει αρκετό υλικό ώστε πλέον πιο πολύ θα με βόλευε να άρχιζα να αφήνω κάπου τα πράγματα. Πίεσα ως προς αυτό την προηγούμενη εβδομάδα και μάλλον πλήγωσα την υπόθεση μου παρά την βοήθησα. Η μετακόμιση με βάζει και σε δοκιμασίες. Ακόμα και χωρίς τα έπιπλα δεν είμαι βέβαιος τι χωράει στο αμάξι, ελπίζω ότι αυτά που ετοίμασα χωράνε όλα για να πάνε εν τέλει στην Καλιφόρνια. Προς το παρόν θα πάνε σε αποθήκευση και μετά το φθινόπωρο όταν με το καλό πάω Καλιφόρνια θα φύγουν. Σκέφτομαι τελευταία το γιατί επιστρέφω εδω το φθινόπωρο. Η πιο πλήρης απάντηση είναι οι δημοσιεύσεις. Δεν ξέρω αν θε πάρουν σε εκείνη την δουλειά για την οποία έκανα αίτηση κοντά στους γονείς, μου είπαν ότι προσπαθούν να αποφασίσουν για το μέλλον της εταιρείας. Κανονικά θα αποφάσιζαν αν πέρασα στην επόμενο γύρο συνεντεύξεων την Παρασκευή, αντ'αυτού μου είπαν ότι θα ξέρω εώς τις 5 Αυγούστου. Καθότι 7 Αυγούστου πετάω Ελλάδα και τους το είπαν στην συνέντεξη, δεν είμαι αισιόδοξος. Αν πραγματικά τους γυάλισα το ματι θα πήγαινα αυτή την εβδομάδα σε συνέντευξη, όπως το βλέπω μαλλον με έχουν καβάντζα. Τέλος πάντων, έχω καταφέρει και έχω προχωρήσει με την πρώτη δημοσίευση αν και ακόμα δεν έχω φτάσει στο σημείο για να δώσω το κείμενο στους καθηγητές, πόσο μάλλον να το ξαναστείλω για δημοσίευση. Αλλά όλα αυτά εφόσον δεν ετοιμάζω τα πράγματά μου

Η περίοδος της Μεταπολίτευσης

Σήμερα είναι δύο σημαντικοί επέτειοι: τα 45 χρόνια από την προσθαλάσσωση του Απόλλωνα 11 και τα 40 από την άφιξη του Καραμανλή στην Αθήνα, που θεωρείται η αρχή της 2ης Ελληνικής Δημοκρατίας. Για το πρώτο έχω γράψει αρκετά, ίσως γράψω αργότερα. Για το δεύτερο πάλι έχω γράψει αλλά μετά το μπαράζ των επετειακών δημοσιευμάτων αξίζει μία νέα ανάρτηση. Η Καθημερινή είχε αρκετά άρθρα τα οποία ήταν περισσότερο αγιογραφία του Καραμανλή, πράγμα λογικό για την Καθημερινή. Ο Ιωαννίδης ήταν δικτατορίσκος της κατσαρόλας. Έχω διαβάσει και το ανάποδο ότι η πρόθεση της απόβασης ήταν να ανατρέψουν τον Ιωαννίδη, αλλά αυτό είναι τόσο πιθανό όσο και το Πανούσειο ότι ο λόγος της εισβολής ήταν για να κάνει συναυλίες ο Νταλάρας. Από τους νυν δημοσιογράφους, αυτός με την καλύτερη πρόσβαση είναι σίγουρα ο Παπαχελάς ο οποίος τότε ήταν ακόμη σχολείο. Ωστόσο σε συνδυασμό με άλλες πηγές έχει βγάλει την ιστορία στην φόρα. Η Τουρκία ήθελε να κάνει απόβαση ήδη από το 1964. Το σύστημα της Ζυρίχης ήταν εξαιρετικά μη λειτουργικό, ωστόσο οι προσπάθειές του Μακαρίου να το καταστήσει λειτουργικότερο προσέκρουσαν στην αντίδραση της Άγκυρας η οποία επιθυμούσε στρατηγική επιρροή στην νήσο μέσω των Τουρκοκυπρίων. Όταν ο Μακάριος έκανε τις αλλαγές μονομερώς, ακολούθησε η ανταρσία των Τουρκοκυπρίων. Η ήττα των Τουρκοκυπρίων τότε απλά έκανε δεδομένη την επιθυμία της Τουρκίας να καταλάβει την νήσο. Αυτό που εμπόδισε την απόβαση νωρίτερα ήταν μάλλον η ικανότητα του Μακαρίου. Βασικός όμως λόγος που η Τουρκία είχε την υποστήριξη του Δυτικού στρατοπέδου στην απόβαση ήταν ότι ο Μακάριος παρέβη την άγραφη αρχή της Ζυρίχης, ότι θα επιτραπεί στην Κύπρο να μην είναι αποικία της Αγγλίας αρκεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Ναι μεν ο Κένεντυ δέχτηκε εν τέλει την συμμετοχή της Κύπρου στους αδεσμεύτους με σκοπό να μην γίνει ο συγκεκριμένος όμιλος παραμάγαζο της Μόσχας, οι διάδοχοι του όμως απαιτούσαν τον στρατηγικό της χώρο τμήμα του ΝΑΤΟ. Ο Ιωανίδης πίστηκε ότι ανατρέποντας τον Μακάριο εξυπηρετούσε της ανάγκες του ΝΑΤΟ, η ατάκα του με την εισβολή ήταν ένα μάλλον θεατρικό ότι τον απατήσανε. Από το βράδυ της 21ης Ιουνίου είχε γίνει άφαντος, δεν άντεξε το βάρος των πράξεών του. Ο μόνος που σήκωνε τηλέφωνα ήταν ο Αραπάκης, αρχηγός Ναυτικού, ο οποίος είχε ανέβει στην εξουσία μετά τη πάταξη του κινήματος του Ναυτικού του 1973. Οι παλαιοί πολιτικοί επιβλήθηκαν ως λύση όταν κανένας από το στρατιωτικό καθεστώς δεν σήκωνε καν τηλέφωνο, πόσο μάλλον ήταν ικανός να κυβερνήσει. Οι Αμερικανοί έκανα συνομιλίες με δύο πολιτικούς για να σχηματίσουν κυβέρνηση, ο Παναγιώτης Κανελόπουλος ο οποίος σε τελική ανάλυση ήταν ο πρωθυπουγός που ανέτρεψε η Χούντα και ο άλλος ο Καραμανλής. Όταν το έμαθε ο Κανελόπουλος υποχώρησε υπέρ του Καραμανλή.

Ο πατέρας μου περισσότερο περιέγραφε την μεταπολίτευση ως στέψη του Καραμανλή, παρά ως κανονική δημοκρατική διαδικασία. Σε τελική ανάλυση όμως δεν ήταν και κανονικοί οι καιροί. Ο Αττίλας Β' στον οποίο ο Καραμανλής απάντησε με την αυτοκτονικού σχεδιασμού επιχείριση Νίκη (που δυστυχώς ήταν η σοβαρότερη βοήθεια που έστειλε η Ελλάδα στην Κύπρο σε όλη εκείνη την περίοδο) ακολούθησε κατά την περίοδο της μεταβατικής κυβέρνησης, εν συνεχεία ακολούθησε το δημοψήφισμα και οι εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Προς μεγάλη έκπληξη πολλών νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ, με μακροχρόνιο αποτέλεσμα να εκλείψει ως ριζοσπαστική δύναμη ενώ συντάχθηκε και το νέο σύνταγμα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου γύρισε στην Ελλάδα και ήταν η μεγάλη έκπληξη των εκλογών του του 1974. Το πέρας της περιόδου της Μεταπολίτευσης είναι ρευστό. Κατά άλλους ήταν η έναρξη ισχύος του νέου συντάγματος τον Ιούλιο του 1975, άλλοι θεωρούν ότι είναι η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και άλλοι τις δίδυμες εκλογές του 2012. Ουσιαστικά το ερώτημα είναι το τι θεωρεί κανείς Μεταπολίτευση, την μετάβαση από το δικτατορικό στο δημοκρατικό καθεστώς ή την όλη ιστορία αυτού του καθεστώτος εώς την κατάρρευση (προσωρινή; Αμφιβάλλω) του δικομματισμού. Είναι δεδομένο ότι είχαμε μία από τις πλέον επιτυχημένες μεταβιβάσεις στην ιστορία, αν δει κανείς όχι μόνο την Πορτογαλία και Ισπανία αλλά πιο πίσω την ιστορία της Βαϊμάρης βλέπει ότι σε λίγο χρόνο καταφέραμε πολλά. Η πιο σοβαρή αντίδραση ήταν το λεγόμενο πραξικόπημα της πυτζάμας το 1975 το οποίο απλά ήθελε να φέρει αμνηστία παρά τίποτ'αλλο. Ούτε αντιπραξικόπημα είχαμε όπως στην Ισπανία, ούτε αριστερό πραξικόπημα όπως Πορτογαλία, ούτε βυθιστήκαμε σε εμφύλιο όπως στην Αραβική Άνοιξη. Ούτε καν είχαμε ασταθείς κυβερνήσεις όπως έγινε στην ανατολική Ευρώπη μετά το 1989. Πρόβλημα είναι όμως ότι η κυβερνητική σταθερότητα συνδέθηκε με έντονα αντιεπιχειρηματικά χαρακτηριστικά, με το κράτος ως εχθρός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με αποτέλεσμα την χαμηλή ανάπτυξη, παρά την σταθερότητα. Ωστόσο για τα χαρακτηριστικά της Δεύτερης Δημοκρατίας (και όχι Τρίτης) θα γράψω αργότερα, η ανάρτηση αυτή παραείναι μεγάλη ήδη

Ρευστό πρόγραμμα

Την προηγούμενη Παρασκευή είπα ότι θα πάψω την εντατική γυμναστική διότι παίρνει όλη την ενέργεια και δεν έχω χρόνο να κάνω τίποτα. Έπεσα έξω. Πέραν του ότι έχω ήδη κάνει ότι έκανα τις εντατικές φάσεις, με εξαίρεση κολύμπι σήμερα λόγω συνέντευξης, έχω κάνει και αρκετή δουλειά. Κατ'αρχήν έπιασα το κείμενο της πρώτης δημοσίευσης και έκανα αλλαγές. Ναι μεν έχει δουλειά ακόμη, αλλά προχώρησα και βλέπω το τέλος. Εν συνεχεία άρχισα διάβασμα για μία αναφορά που μου ζήτησε το αφεντικό. Διάβασα πολλά μεγάλα κείμενα. Έχω ακόμα να διαβάσω λίγο πριν συνοψίσω, αλλά ξέρω που είμαι. Τέλος όπως ανέφερα είχα και συνέντευξη για δουλειά στην Κοιλάδα του Πυριτίου. Δεν ξέρω αν θα ακολουθήσει δεύτερη, νομίζω πήγα καλά αλλά δεν ξέρω τι νόμιζε και ο Ρουμάνος που έκανε την συνέντευξη. Τι θα γίνει παίζεται. Πάντως πιο ρευστό ακόμη είναι το προσεχές μέλλον. Θα ήθελα να πάω στην Βόρεια Καρολίνα το Σαββατοκύριακο. Το θέμα είναι αν έχω παρέα, δεν το γνωρίζω. Επίσης να μην κανω καμία βλακεία και κάψω καμία γέφυρα με τον ευεργέτη μου. Δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι το φθινόπωρο. Δεν ξέρω καν τι θα γίνει με τα πράγματά μου. Πετάω Ελευθέριο Βενιζέλο σε 2 εβδομάδες. Που θα γυρίσω; Τι θα κάνω μετά; Για την Ελλάδα έχω ιδέα τι επιθυμώ να κάνω. Στην Αμερική όμως η διαφορά ανάμεσα επιθυμία και πραγματικότητα είναι μεγαλύτερη. Βλεπουμε.

Φθινόπωρο στο Blacksburg

Σήμερα είναι η ημέρα μεγάλων ιστορικών επετείων. Πριν από 45 χρόνια πάτησε ο πρώτος άνθρωπος στην Σελήνη. Πριν από 40 χρόνια οι Τούρκοι εισέβαλλαν στην Κύπρο (με σκοπό να κάνει συναυλίες ο Νταλάρας σύμφωνα με τον Πανούση), έπεσε η Χούντα και ήρθε η Μεταπολίτευση. Ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα της ανάρτησης σήμερα. Το σχέδιό μου για το φθινόπωρο ανατράπηκε. Ήδη οι γονείς μου έλεγαν να μην πετάξω από Δυτική Ακτή, από Ανατολική είναι φτηνότερο. Έτσι λοιπόν ακολούθησα την συμβολή τους. Ωστόσο το βασικότερο ήταν ότι ο ευεργέτης απεφάσισε να με ευεργετήσει πάλι. Μου είπε ότι θα συνεχίσει να νοικιάζει το σπίτι του Blacksburg διότι θέλει ένα ήρεμο μέρος να ξεκουράζεται και ότι μπορώ να μείνω σπίτι του για κανα μήνα το φθινόπωρο. Αποφάσισα να δεχτώ την προσφορά του. Μίλησα με το αφεντικό μου, θα έχει για το φθινόπωρο δουλειά να κάνω και εν συνεχεία έκλεισα εισιτήριο για την Ελλάδα. Ένα απο τα καλά της εβδομάδας ήταν ότι το αφεντικό με έφερε σε επαφή με επιστήμονες της NASA που κοιτάνε για αμπέλια. Δυστυχώς είναι από το πρόγραμμα DEVELOP το οποίο είναι πρακτική εξάσκηση για φοιτητές, όχι κάποια επιστημονική μονάδα με κανονικό πρόγραμμα. Πάλι όμως πήρα πρόσκληση να πάω στην ημερίδα στο κεντρικό γραφείο της NASA στην Washington στις 5 Αυγούστου. Με αυτό ως δεδομένο έκλεισα το εισιτήριο για Ελλάδα, πετάω 7 Αυγούστου και γυρνάω στις 11 Σεπτεμβρίου. Παραδόξως νιώθω λιγότερο μίζερος για το νέο έτος εδω, αν δεν καταφέρω να βρω δουλειά ή κάτι άλλο φέυγω το φθινόπωρο. Έστειλα στο Σαββατοκύριακο 9 αιτήσεις για δουλειά. Λαμβανοντας υπ'όψιν την εώς τώρα αναλογία 25 περίπου αιτήσεις ανά συνέντευξη για θέση εργασίας, αλλά και 6 συνεντέυξεις ανα προσφορά θέση (η αναλογία μπορεί να χειροτερεύσει), έχω ακόμη πολύ κόπο μέχρι να βρω κάτι. Τουλάχιστον όμως θα φύγω από το Blacksburg και δεν θα είμαι τόσο αδρανής στην Καλιφόρνια.

Η μήπως όχι;

Την Παρασκευή μετά τα δυσάρεστα νέα ήμουν αρκετά λυπημένος. Βγηκαν μεν Roanoke όπου είχε λίγο κόσμο αλλά το κύριο χαρακτηριστικό μου έως και το Σάββατο ήταν ότι δεν μου έρχονταν όρεξη. Έτρωγα τις κανονικές ώρες περισσότερο για μην γίνω αδύναμος. Ωστόσο οι εδώ φίλοι μου, Έλληνες αλλά παραδόξως και Αμερικανοί, εν τέλει με βοήθησαν. Πήγα την Κυριακή εκκλησία και μετά από Δευτέρα είχα παραδόξως δουλειά, η οποία περιέλαβε και μία τηλεφωνική διάσκεψη με επιστήμονες της NASA. Διάβασα όλη την τριλογία του Hunger Games, εν συνεχεία το περιοδικό και εν τέλει ξεκίνησα το Game of Thrones. Επιτέλους έχω τον χρόνο να διαβάσω τα βιβλία που δεν μπορούσαν πριν. Επίσης πήγα στο παλαιό γραφείο και έκανα αλλαγές στο κείμενο της πρώτης δημοσίευσης. Το πλέον ευχάριστο νέο όμως ήρθε από το γυμναστήριο, είμαι επιτέλους κάτω από το βάρος της Μεγάλης Παρασκευής και μου μένουν μόνο περί τα 2 κιλά για τον πρώτο στόχο βάρους. Εκτός των άλλων είμαι και πολύ γυμνασμένος που έχει θετικά αποτελέσματα στην πίστα. Ωστόσο σήμερα που ήρθε ο ευεργέτης μου είχα και ένα πιο ευχάριστο νέο. Είναι πρόθυμος να μου δώσει το σπίτι του Blacksburg να μείνω κανα μήνα-δίμηνο το φθινόπωρο. Ίσως όντως κάτσω, το αφεντικό μου σίγουρα με θέλει παραπάνω. Θα το σκεφτώ και θα αποφασίσω σταδιακά, αλλά σίγουρα θα ήθελα να πάω διακοπές Ελλάδα καλοκαίρι. Βλεπουμε...

Ανατολική Ακτή τέλος

Λίγο μετά το μεσημέρι, την ώρα που ετοιμαζόμουν να αφήσω το βιβλίο και να πάω γυμναστήριο ήρθε τηλεφώνημα. Εν τέλει η εταιρεία στο Raleigh δεν με πήρε και πήρε άλλον υποψήφιο. Αν και μπορεί να συμβεί κάτι στις επόμενες 20 ημέρες εώς το τέλος του ενοικίου, πιθανότερο ενδεχόμενο είναι ότι τελείωσε η παραμονή μου στην Ανατολική Ακτή. Τον τελευταίο μήνα δεν έστελνα βιογραφικά, περνούσα το Σαββατοκύριακο ετοιμάζοντας τον κατάλογο δεδομένων διότι δεν ήθελα να αφήσω τον καθηγητή μου πελαγωμένο με δεδομένα τα οποία δεν ήξερε τι είναι. Παραδέχομαι ότι αντι για δουλειά περισσότερο πήγαινα στο γυμναστήριο αντί πχ να κάνω αιτήσεις. Ωστόσο η αναλογία 20-30 αιτήσεις για μία συνέντευξη ήταν αρκετά αποκαρδιωτική. Χρειαζόμουν και ένα διάλλειμα από αυτή την μιζέρια το οποίο η Εθνική το προσέφερε. Νιώθω κάπως σαν τον αγώνα με την Κόστα Ρίκα, μετά από υπερπροσπάθεια έφτασα εώς το τελικό σημείο αλλά έχασα. Δεν ξέρω πραγματικά γιατί δεν με επέλεξαν, σε κάθε περίπτωση δεν θυμάμαι ποτέ να έχουν προσλάβει τον πρώτο υποψήφιο για θέση στο Πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι έχω δουλειά εδώ, αλλά ούτε ενδιαφέρουσα πολύ είναι πλέον, ούτε καλά πληρώνει ενώ το βασικό πρόβλημα του Blacksburg, η κακή αναλογία των φύλων σε καμία περίπτωση δεν έχει επιλυθεί. Πλέον έχω να ανανεώσω τις πινακίδες, την ασφάλεια του αυτοκινήτου και να αγοράσω 2 λάστιχα ώστε να περάσω την επιθεώρηση ασφάλισης, ώστε εν συνεχεία να οδηγήσω στην Δυτική Ακτή. Το είχα ήδη ψιλιαστεί όταν πέρασε η Τρίτη χωρίς να έχω μύνημα. Χτες είχα αρκετό άγχος και έτσι μασουλούσα καρότα, πάλι καλά που τα αγόρασα αλλιώς θα είχα γίνει τετράπαχος. Θα κάνω μερικές αιτήσεις για δουλειά, θα δω αν όντως οι φίλοι είναι Ελλάδα Κύπρο και θα πάω καλοκαιρινές διακοπές, κάτι που έχω ουσιαστικά να κάνω από το 2009. Αύριο θα νιώσω πολύ καλύτερα, προς το παρόν όμως βλέπουμε...

Με την σάουνα καίγεται και λίπος

Την προηγούμενη Τρίτη είχα rendez vous για συνέντευξη στο Raleigh της Βόρειας Καρολίνας. Πήρα λοιπόν το αμάξι και οδήγησα τα 225 μίλια εώς εκεί. Έφτασα κάπου 20 λεπτά προ της συνέντευξης αλλά δεν βρήκα εκεί κοντά εστιατόρειο. Άλλαξα σε καλύτερα ρούχα και ανέβηκα στην εταιρεία. Με υποδέχθηκαν και παραδόξως με τάισαν. Η συνέντευξη η οποία έγινε κυρίως με έναν Ιταλό ξεκίνησε με ερωτήσεις όπου εξακρίβωσε ότι όντως έχω μία κλασσική παιδεία. Το όνομα του ποταμού όπου ο Μίδας έπλυνε τα χέρια του είναι Πακτωλός. Εν συνεχεία ακολούθησαν πιο τεχνικές ερωτήσεις, πχ τι θα έκανα με το NDVI ή κατά πόσον η υπερφασματική φωτογραφία το αξίζει. Μετά από διάφορες ερωτήσεις που συνδίαζαν διάφορα και έδειξαν ότι έχω μάλλον κοφτερό μυαλό και ότι όντως μπορώ να πω δεν ξέρω αν δεν γνωρίζω την απάντηση, ακολούθησε συνέντευξη μόνο με τον ιταλό (και όχι με όλους τους τρεις που είχα εώς τότε, με τους άλλους δύο είχα μιλήσει στο τηλέφωνο νωρίτερα) όπου με ρώτησε τι λεφτά ήθελα. Εν συνεχεία βγηκαμε στον διάδρομο (η συνέντευξη ως τότε ήταν στο conference room) όπου με σύστησε ο Ιταλός σε άλλους υπαλλήλους που έτυχε να είναι στον διάδρομο και μετά έφυγα από το γραφείο. Τηλεφώνησα σε ένα φίλο στο Chappel Hill αλλά δεν μπορούσε και έτσι ξεκίνησα για το σπίτι. Η όλη συνέντευξη πήρε περί την 1 1/2 ώρα. Μου είπαν ότι έχει 4 υποψηφίους (αλλά δεν μου είπαν αριθμό θέσεων) και ότι θα ξέρω αν θα επανέλθω για 4η συνέντευξη εώς αυτή την Παρασκευή. Έχω οδηγήσει αρκετές φορές τέτοια εποχή και κατά το σύνηθές μου είχα ανοιχτό τον ανεμιστήρα αλλά όχι το air condition. Οι έλληνες φίλοι βρίσκουν την κατάσταση ανυπόφορη, εγώ απλά κουραστική με την ζέστη. Να πω την αλήθεια όμως μου θυμίζει την παιδική ηλικία όταν ανεβαίναμε με τον θείο μου στο Δυτικό Βερολίνο μέσω της Γιουγκοσλαβίας. Μέχρι να φτάσεις Βελιγράδι έσκαγες στο αμάξι και τα οχήματα την αποχή εκείνη σπανίως είχαν air condition, την ζέστη την έχω συνηθίσει. Πάντως έφτασα σπίτι κάθιδρος και μάλλον αφυδατωμένος, έπινα συνέχεια νερό. Πάω στην επομένη για κολύμπι και ανακαλύπτω ότι μέσα σε 24 ώρες είχα χάσει πάνω από ένα κιλό, κάτι που συνήθως πέρνει περι τις δύο εβδομάδες. Παρότι ενδιάμεσα συνεχίζω να ενυδατόνομαι πάντως δεν έχω ξαναπάρει όλο το βάρος, όπως είπε και ο πατέρας μου με την σάουνα χάνεις κυρίως νερό αλλά καίγεται και λίπος. Ευτυχώς η Παρασκευή ήταν 4η Ιουλίου, διότι και Παρασκευή και Σάββατο τις πέρασα στο κρεββάτι κυρίως κουρασμένος. Ακόμα περιμένω απάντηση στο e-mail αν θα ακολουθήσει νέα συνέντευξη, αλλά είμαι αισιόδοξος

100 χρόνια από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο

Γενικά ο φετινός Ιούλιος έχει πολλές επετείους. Χτες ήταν τα 10 χρόνια από το Ευρωπαϊκό στην Πορτογαλία, σίγουρα το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Ελληνικού Αθλητισμού. Σε 15 μέρες είναι τα 45 χρόνια από τον Απόλλωνα 11, και δυστυχώς ούτε στα 50 χρόνια θα έχουμε επιστρέψει. Ωστόσο η επέτειος για την οποία θα μιλήσω σήμερα είναι τα 100 χρόνια από την δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου από τον 19χρονο Γαβρήλο Πρίντσιπ και την Ιουλιανή κρίση που έφερε τον Α Παγκόσμιο. Ο επίσημος εορτασμός σίγουρα ήταν υποβαθμισμένος, στην συναυλία στο Σαράγιεβο δεν πάτησε κανένας ηγέτης, εν αντιθέσει με την Νορμανδία ένα μήνα νωρίτερα. Όπως έλεγαν και οι εφημερίδες ο Α Παγκόσμιος έχει το πρόβλημα ότι δεν ήταν μία Τιτανομαχία του καλού με το κακό όπως ο Β Παγκόσμιος, οι Νεότουρκοι έκανα θηριώδη εγκλήματα αλλά κατά τα άλλα πρόκειτο για μία κλασσική διαμάχη Μεγάλων Δυνάμεων η οποία λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων είχε την καταστροφικότητα του Τριαντακονταετούς σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα και άφησε και μία κληρονομιά που οδήγησε στον Β Παγκόσμιο.

Ο 19χρονος Σερβοβόσνιος με τον ιδεαλισμό της ηλικίας του πίστευε απλά ότι έφερνε μύνημα ιστορικής δικαισύνης στην γη του. Δεν ήξερε ότι το Αυστριακό γενικό επιτελείο πίεζε για προληπτικό πόλεμο με την Σερβία (σε στυλ Ράμσφελντ και Ιράκ) από το πέρας των Βαλκανικών και έπειτα, με σκοπό να εξουδετερώσει την Σερβία που είχε καταστεί υπερβολικά δυνατή στα μάτια του και κινδύνευε η κυριαρχία της Αυστρίας στην Βοσνία. Ούτε ήξερε βεβαίος για τον Bagdadbahn, το Γερμανικό σχέδιο για σιδηρόδρομο Βερολίνου Βαγδάτης απο φιλικά βεβαίως εδάφη ο οποίος θα ενίσχυε την ισχύ της Γερμανίας. Το ατιμωτικό τελεσίγραφο στην Σερβία, από το οποίο απεδέχθη η χώρα εντελώς τα 9 από τα 10 αιτήμα και μερικώς το 10ο εν τέλει κατάφερε να εξαγριώσει την Ρωσία, να κινητοποιήσει την Γαλλία όταν φάνηκε ότι θα έμπαινε η Γερμανία στο πλευρό της Αυστρίας κατά της Ρωσίας και εν τέλει και την Αγγλία, παρότι η συμφωνία της Ανταντ δεν προέβλεπε στρατιωτική συνεργασία. Η Ιταλία όμως αποστάτησε από την Κεντρική Συμμαχία, δεν ήθελε να πολεμήσει για την Αυστρία κατά της Γαλλίας. Μπορούσε να αποφευχθεί ο ολοκληρωτικός πόλεμος; Εαν η Αυστροουγγαρία είχε μετριάσει το τελεσίγραφο και το είχε χειριστεί κατά τρόπο καλύτερο, εν τέλει ίσως κατάφερνε να περιορίσει τον πόλεμο σε Αυστροσερβικό, με την Ελλάδα του Βενιζέλου στην πλευρά της Σερβίας και τον Κωνσταντίνο πιθανόν να μην φέρνει εμπόδιο, η φιλογερμανική μερίδα του επιτελείου του ήταν περισσότερο αντιαγγλική. Ωστόσο ήταν όντως η Ρωσία έτοιμη να εγκαταλείψει την Σερβία; Αμφίβολο εώς απίθανο. Η είσοδος της Γερμανίας έφερε την Γαλλία στον πόλεμο, λόγω Αλσατίας και Λωραίνης. Το γερμανικό επιτελείο ήλπιζε σε αγγλική ουδετερότητα, αν όπως στις Μαροκινές κρίσεις ο Αγγλικός στόλος είχε βγει σε γυμνάσια στις ακτές τις Γερμανίας, πιθανόν να είχε αναθεωρήσει την στάση της η Γερμανία. Μήπως όμως τότε θα έμπαινε η Ιταλία στην πλευρά της Αυστρίας; Η έξοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον πόλεμο ήταν κάτι στο οποίο εξωθήθηκε από τους Γερμανούς, η τριανδρία των Νεώτουρκων δεν ήθελε, έστω και αν μετά εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Η ουσία όμως δεν είναι τι θα μπορούσε να είχε γίνει, αν και η μελέτη του Κέννεντυ στο πανεπιστήμιο για την έκρηξη του πολέμου εν τέλει βοήθησε να μην εκραγεί πόλεμος με την κρίση της Κούβας, και χωρίς την βοήθεια των X-Men :) Η ουσία είναι ότι εξεράγει ο πόλεμος ο οποίος άλλαξε όλα.

Το πρώτο σχόλιο που γίνεται είναι ότι ο πόλεμος προκάλεσε την κατάρρευση 4 αυτοκρατωριών, της Αυστριακής, Ρωσικής, Οθωμανικής αλλά και Γερμανικής, αν και η Γερμανία ήταν περισσότερο έθνος κράτος παρά αυτοκρατορία. Η σφαγή στα πεδία της μάχης της αριστοκρατίας έφερε εν τέλει πιο δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά και την Ρωσική Επανάσταση. Επίσης είναι δεδομένο από ηθικής άποψης ότι ο πόλεμος είναι το σημείο καμπής για την Αθεΐα, αν ο Θεός υπάρχει και είναι καλός γιατί επέτρεψε να γίνει ένας τόσο άσχημος και αιματηρός πόλεμος. Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς αλλά τόσο η Αυστρία αλλά και η Γερμανία παραδόθηκαν όταν πλέον δεν είχαν νέους να στρατεύσουν και να κάνουν μεραρχίες που μπορούσαν να καλύψουν τα κενά που άνοιγαν οι επιθέσεις των Συμμάχων. Είχαν στο τέλος επιστρατεύσει εώς και 16χρονους. Για τα εγκλήματα των Νεώτουρκων κατά των Χριστιανών αλλά και των Κούρδων δεν χρειάζεται να γράψω, έστω και αν οι Ρεπούσηδες και οι συνοδοιπόροι της θέλουν να τα ξεχάσουμε. Ωστόσο το βασικότερο ήταν ότι οι Σύμμαχοι στις Βερσαλίες αντί να κρίνουν ήπια τους ηττημένους όπως στην Βιέννη το 1815, έδρασαν τιμωρητικά με αποτέλεσμα να προκαλέσουν τον Β Παγκόσμιο. Ο Χίτλερ ήταν αποτέλεσμα της ταπείνωσης, αν δεν ήταν για το οικονομικό βάρος των αποζημιώσεων η Γερμανία πιθανόν να είχε γίνει πλουσιότερη και να μην τον είχε βγάλει στην εξουσία. Το γκρέμισμα του συστήματος της Βεστφαλίας, μετά από 270 χρόνια έφερε μία πολύ πιο άναρχη κατάσταση η οποία διατηρήθηκε ουσιαστικά εώς την είσοδο των περισσοτέρων διαδόχων κρατών στην ΕΕ το 2004. Ο διπολισμός μπορεί να έφερε σταθερότητα αλλά εώς το τέλος και οι μεν και οι δε προσπαθούσαν να προσεταιριστούν κάποια από τις χώρες του κάθε στρατοπέδου. Τελικό κεφάλαιο των καινών δαιμονίων που έφερε ο Α παγκόσμιος, του εθνικισμού και σοσιαλισμού, ήταν η Γιουγκοσλαβία, η διάλυση της οποίας την δεκαετία του 1990 έφερε πάλι στο προσκήνιο τους λόγους που εν τέλει δημιουργήθηκε η συγκεκριμμένη χώρα, για να μην σφαχτεί ο κόσμος λόγω των εθνικισμών. Αν το μόνο κατόρθωμα της χώρας ήταν καθυστέρηση της σφαγής κατά 70 χρόνια, και πάλι κάτι έκανε. Τι πραγματικά μπορούμε να μάθουμε για τον πόλεμο πέραν από το ουαί τοις ηττημένοις; Είναι το μύνημα της αυτοσυγκράτησης που θα είχε αποτρέψει την έκρηξη το σωστό, όταν για τον Δεύτερο παγκόσμιο το μύνημα ήταν η μη καθυστέρηση; Καμιά φορά χαίρομαι που δεν έχω την ευθύνη της διακυβέρνησης μία χώρας.