Ανατολική Ακτή τέλος

Λίγο μετά το μεσημέρι, την ώρα που ετοιμαζόμουν να αφήσω το βιβλίο και να πάω γυμναστήριο ήρθε τηλεφώνημα. Εν τέλει η εταιρεία στο Raleigh δεν με πήρε και πήρε άλλον υποψήφιο. Αν και μπορεί να συμβεί κάτι στις επόμενες 20 ημέρες εώς το τέλος του ενοικίου, πιθανότερο ενδεχόμενο είναι ότι τελείωσε η παραμονή μου στην Ανατολική Ακτή. Τον τελευταίο μήνα δεν έστελνα βιογραφικά, περνούσα το Σαββατοκύριακο ετοιμάζοντας τον κατάλογο δεδομένων διότι δεν ήθελα να αφήσω τον καθηγητή μου πελαγωμένο με δεδομένα τα οποία δεν ήξερε τι είναι. Παραδέχομαι ότι αντι για δουλειά περισσότερο πήγαινα στο γυμναστήριο αντί πχ να κάνω αιτήσεις. Ωστόσο η αναλογία 20-30 αιτήσεις για μία συνέντευξη ήταν αρκετά αποκαρδιωτική. Χρειαζόμουν και ένα διάλλειμα από αυτή την μιζέρια το οποίο η Εθνική το προσέφερε. Νιώθω κάπως σαν τον αγώνα με την Κόστα Ρίκα, μετά από υπερπροσπάθεια έφτασα εώς το τελικό σημείο αλλά έχασα. Δεν ξέρω πραγματικά γιατί δεν με επέλεξαν, σε κάθε περίπτωση δεν θυμάμαι ποτέ να έχουν προσλάβει τον πρώτο υποψήφιο για θέση στο Πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι έχω δουλειά εδώ, αλλά ούτε ενδιαφέρουσα πολύ είναι πλέον, ούτε καλά πληρώνει ενώ το βασικό πρόβλημα του Blacksburg, η κακή αναλογία των φύλων σε καμία περίπτωση δεν έχει επιλυθεί. Πλέον έχω να ανανεώσω τις πινακίδες, την ασφάλεια του αυτοκινήτου και να αγοράσω 2 λάστιχα ώστε να περάσω την επιθεώρηση ασφάλισης, ώστε εν συνεχεία να οδηγήσω στην Δυτική Ακτή. Το είχα ήδη ψιλιαστεί όταν πέρασε η Τρίτη χωρίς να έχω μύνημα. Χτες είχα αρκετό άγχος και έτσι μασουλούσα καρότα, πάλι καλά που τα αγόρασα αλλιώς θα είχα γίνει τετράπαχος. Θα κάνω μερικές αιτήσεις για δουλειά, θα δω αν όντως οι φίλοι είναι Ελλάδα Κύπρο και θα πάω καλοκαιρινές διακοπές, κάτι που έχω ουσιαστικά να κάνω από το 2009. Αύριο θα νιώσω πολύ καλύτερα, προς το παρόν όμως βλέπουμε...