Το Σάββατο του Λαζάρου βγήκα με τους φίλους μου στο TOTS. Παραδόξως έπεξε καλή μουσική και διασκέδασα. Ανέφερα μάλιστα σε συνάδελφο ότι εορτάζουμε την Ανάσταση του Λαζάρου. Η αντίδρασή του: με είπε υποκριτή. Καθότι και το ανάγνωσμα της Μεγάλης Δευτέρας είναι το περίφημο χώριο όπου ο Χριστός επιπλήττει του Γραμματείς και Φαρισαίους ως "Υποκριτές" κάθισα και το σκέφτηκα. Κατ'αρχήν στην περικοπή ο Χριστός κατακρίνει το Εβραϊκό Ιερατείο διότι ενώ είναι εξαιρετικό στην θεωρία, στην πράξη κάνει το ανάποδο. Άλλο Του σημείο είναι ότι έχουν μεταρέψει τον Νόμο σε βαρίδι. Γενικά ένας υποκριτής (πέραν από το νόημα του ηθοποιού) είναι άτομο που άλλα λέει και άλλα κάνει. Είμαι ο χειρότερος δυνατός κριτής του εαυτού μου, αδυνατώ να δω τα περισσότερα σφάλματά μου, αλλά ας δω που βρίσκομαι.
Το αρχικό μύνημα της Εκκλησίας που μάθαμε στα Θρησκευτικά σχολείο ήταν ότι ο καλός Χριστιανός πάει εκκλησία αλλά και για να πάει εκκλησία πρέπει να είναι και καλός Χριστιανός, υπονοόντας εμέσως πλην σαφώς ότι αν δεν είσαι καλός Χριστιανός να την αποφύγεις. Αυτό ήταν αρκετά καλό μύνημα εώς την δεκαετία του 60-70, όταν οι Έλληνες έτσι και αλλιώς πήγαιναν στην εκκλησία και οι ιερείς προσπαθούσαν να βοηθήσουν στην θέωση των πιστών. Από τότε όμως που βγήκε η τηλεόραση, η δωδεκάμηνη μισθωτή εργασία ως τρόπος διαβίωσης των περισσοτέρων (αντι των εποχιακών εργασιών) και γενικότερα περισσότεροι περισπασμοί στην ανθρώπινο βίο, μην μιλήσω για την κομμουνιστική και μη αριστερά να προπαγανδίζει την αθεΐα ο κόσμος αραίωσε την συμμετοχή του στην Εκκλησία. Ναι μεν μας έλεγαν στα Θρησκευτικά να μην είμαστε "Χριστιανοί των Εορτών" μόνο αλλά μας έλεγαν και το μύνημα της ηθικότητας. Ο μακαριστός Χριστόδουλος είναι αυτός ο οποίος άλλαξε το μύνημα εν μέρει (υιοθετόντας μία πρακτική την οποία ακολουθεί η εδώ Εκκλησία) λέγοντας το περίφημο "Ελα όπως είσαι" που τόσο σοκ προκάλεσε τότε. Η ιδέα απλή, πρώτα έλα στην Εκκλησία και μετά άρχισε να υιοθετείς της πρακτικές της, μία λογική που έχει έντονη συνάφεια με την εποχή μας, όπου πρώτα πρέπει να πείσεις τον άλλον γιατί αξίζει να πάει. Υπάρχουν πολλοί λόγουν που κατέληξα να πηγαίνω στην Εκκλησία τακτικά, ξεκίνησα με τον λάθος λόγο αλλά στο τέλος πηγαίνω για τον σωστό.
Η Εκκλησία μας ζητάει να ζήσουμε μα βάση την Χριστιανική Ηθική, όπως την περιγράφει το Ευαγγέλιο, σύμφωνα με την παράδωση και το πως την ερμηνεύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Η γενική ιδέα είναι το να ζούμε χωρίς αμαρτία και, μεταξύ άλλων να τηρούμε και τις νηστείες. Από την άλλη επίσης έχει ως δεδομένο ότι θα είμαστε και αμαρτωλοί, μόνο ο Χριστός ήταν τέλειος. Οι Βίοι Αγίων μιλάνε για άτομα τα οποία έκαναν το σωστό όταν έπρεπε, αλλά είχαν και πολλά σφάλματα. Μάλιστα εμείς οι οποίοι ζούμε στον κόσμο και όχι σε κάποιο μοναστήρι είναι δεδομένο ότι δεν μπορούμε να συμμετέχουμε σε μοναστικού τύπου ζωή. Το μύνημα της νηστείας είναι όχι μόνο το να συμμετέχουμε σε μία δίαιτα (ως προς την οποία ήμουν αρκετά επιτυχημένος φέτος) αλλά και να απέχουμε από την αμαρτία, και δυστυχώς έχω αποδειχθεί φτωχός στον τομέα αυτό. Έχω ενδώσει σε αρκετούς πειρασμούς και σε τακτική βάση. Επίσης γενικά οφείλουμε να αποφύγουμε τις διασκεδάσεις κατά την περίοδο της νηστείας. Παραδέχομαι, έχω βγει με φίλους μερικές φορές κατά την διάρκεια της Σαρακοστής. Το ερώτημα όμως είναι κατά πόσο διασκέδασα. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, η έξοδος στην πόλη αυτή είναι προβληματική. Τόσο οι χώροι όσο και η μουσική χωλαίνουν. Ο βασικός λόγος που βγαίνω είναι για να δω τους φίλους μου. Η γνωστή εκστατική διασκέδαση που συνοδεύει την έξοδο στην Ελλάδα είναι φοβερά σπάνια εδώ, η μουσική μάλλον σε κατεβάζει. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι το Σάββατο διασκέδασα. Ήταν η Ανάσταση του Λαζάρου πρόφαση; Ισως. Ωστόσο είναι δεδομένο ότι ως άτομο βρίσκω νόημα εκ των υστέρων ας αυτά που κάνω, υιοθετώ λόγο μετά την πράξη και όχι μόνο στα εκκλησιαστικά, βλέπε την δικαιολογία για την δεύτερη δημοσίευση στο διδακτορικό (κεφάλαιο 3) που δίνω στην Εισαγωγή του. Είμαι υποκριτής; Ίσως. Δεν είμαι αντικειμενικός κριτής του εαυτού μου. Τουλάχιστον όμως προσπαθώ να τηρήσω αυτά που λέω αλλά και την Χριστιανική Ηθική
Το αρχικό μύνημα της Εκκλησίας που μάθαμε στα Θρησκευτικά σχολείο ήταν ότι ο καλός Χριστιανός πάει εκκλησία αλλά και για να πάει εκκλησία πρέπει να είναι και καλός Χριστιανός, υπονοόντας εμέσως πλην σαφώς ότι αν δεν είσαι καλός Χριστιανός να την αποφύγεις. Αυτό ήταν αρκετά καλό μύνημα εώς την δεκαετία του 60-70, όταν οι Έλληνες έτσι και αλλιώς πήγαιναν στην εκκλησία και οι ιερείς προσπαθούσαν να βοηθήσουν στην θέωση των πιστών. Από τότε όμως που βγήκε η τηλεόραση, η δωδεκάμηνη μισθωτή εργασία ως τρόπος διαβίωσης των περισσοτέρων (αντι των εποχιακών εργασιών) και γενικότερα περισσότεροι περισπασμοί στην ανθρώπινο βίο, μην μιλήσω για την κομμουνιστική και μη αριστερά να προπαγανδίζει την αθεΐα ο κόσμος αραίωσε την συμμετοχή του στην Εκκλησία. Ναι μεν μας έλεγαν στα Θρησκευτικά να μην είμαστε "Χριστιανοί των Εορτών" μόνο αλλά μας έλεγαν και το μύνημα της ηθικότητας. Ο μακαριστός Χριστόδουλος είναι αυτός ο οποίος άλλαξε το μύνημα εν μέρει (υιοθετόντας μία πρακτική την οποία ακολουθεί η εδώ Εκκλησία) λέγοντας το περίφημο "Ελα όπως είσαι" που τόσο σοκ προκάλεσε τότε. Η ιδέα απλή, πρώτα έλα στην Εκκλησία και μετά άρχισε να υιοθετείς της πρακτικές της, μία λογική που έχει έντονη συνάφεια με την εποχή μας, όπου πρώτα πρέπει να πείσεις τον άλλον γιατί αξίζει να πάει. Υπάρχουν πολλοί λόγουν που κατέληξα να πηγαίνω στην Εκκλησία τακτικά, ξεκίνησα με τον λάθος λόγο αλλά στο τέλος πηγαίνω για τον σωστό.
Η Εκκλησία μας ζητάει να ζήσουμε μα βάση την Χριστιανική Ηθική, όπως την περιγράφει το Ευαγγέλιο, σύμφωνα με την παράδωση και το πως την ερμηνεύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Η γενική ιδέα είναι το να ζούμε χωρίς αμαρτία και, μεταξύ άλλων να τηρούμε και τις νηστείες. Από την άλλη επίσης έχει ως δεδομένο ότι θα είμαστε και αμαρτωλοί, μόνο ο Χριστός ήταν τέλειος. Οι Βίοι Αγίων μιλάνε για άτομα τα οποία έκαναν το σωστό όταν έπρεπε, αλλά είχαν και πολλά σφάλματα. Μάλιστα εμείς οι οποίοι ζούμε στον κόσμο και όχι σε κάποιο μοναστήρι είναι δεδομένο ότι δεν μπορούμε να συμμετέχουμε σε μοναστικού τύπου ζωή. Το μύνημα της νηστείας είναι όχι μόνο το να συμμετέχουμε σε μία δίαιτα (ως προς την οποία ήμουν αρκετά επιτυχημένος φέτος) αλλά και να απέχουμε από την αμαρτία, και δυστυχώς έχω αποδειχθεί φτωχός στον τομέα αυτό. Έχω ενδώσει σε αρκετούς πειρασμούς και σε τακτική βάση. Επίσης γενικά οφείλουμε να αποφύγουμε τις διασκεδάσεις κατά την περίοδο της νηστείας. Παραδέχομαι, έχω βγει με φίλους μερικές φορές κατά την διάρκεια της Σαρακοστής. Το ερώτημα όμως είναι κατά πόσο διασκέδασα. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, η έξοδος στην πόλη αυτή είναι προβληματική. Τόσο οι χώροι όσο και η μουσική χωλαίνουν. Ο βασικός λόγος που βγαίνω είναι για να δω τους φίλους μου. Η γνωστή εκστατική διασκέδαση που συνοδεύει την έξοδο στην Ελλάδα είναι φοβερά σπάνια εδώ, η μουσική μάλλον σε κατεβάζει. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι το Σάββατο διασκέδασα. Ήταν η Ανάσταση του Λαζάρου πρόφαση; Ισως. Ωστόσο είναι δεδομένο ότι ως άτομο βρίσκω νόημα εκ των υστέρων ας αυτά που κάνω, υιοθετώ λόγο μετά την πράξη και όχι μόνο στα εκκλησιαστικά, βλέπε την δικαιολογία για την δεύτερη δημοσίευση στο διδακτορικό (κεφάλαιο 3) που δίνω στην Εισαγωγή του. Είμαι υποκριτής; Ίσως. Δεν είμαι αντικειμενικός κριτής του εαυτού μου. Τουλάχιστον όμως προσπαθώ να τηρήσω αυτά που λέω αλλά και την Χριστιανική Ηθική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου