Η γλυκια γευση της νικης

Σε αυτό το ταξιδι στην Δυτική Ακτή είχα πολύ λιγότερο χρόνο για αναρτήσεις απ'ότι στα προηγούμενα. Είναι λογικό, είχα συνέδριο. Τα συνέδρια της ASPRS έχουν και το καλό ότι έχουν καλή κοινωνική ζωή, πας παρέα και με φοιτητές από άλλα ιδρύματα. Πέραν από τα κοινωνικά ήταν και πολύ ενδιαφέρον επιστημονικά. Έμαθα και μερικά ακόμη πράγματα, του τύπου ότι θα έπρεπε να φέρω και καλύτερα ρούχα για βαρύτερο καιρό απ'ότι περίμενα. Ωστόσο αυτό για το οποίο θα μείνει το ταξίδι στην ιστορία είναι η ακαδημαϊκή επιτυχία

Χάρηκα πολύ που είδα τους γονείς μου, έστω και για το λίγο που τους είδα. Εν συνεχεία πήρα το τρένο και πήγα Σακραμέντο. Βολευτήκαμε στα δωματια (είμασταν 4 άτομα), ξεκουραστήκαμε και πιάσαμε το συνέδριο και την εξοδο. Παρότι δεν είχαμε σχέδιο να δούμε τις ίδιες συνεδρίες, εν τέλει βρισκόμασταν συνέχεια να παρακολουθούμαι τα ίδια: Έχουμε παρόμοια ενδιαφέροντα και οι τέσσερεις, δεν έχουμε άτομα που να σχεδιάζουνε αλγόριθμους ή συσκευές στην ομάδα. Τα βράδυα γνώρισα και τους ανταγωνιστές στον διαγωνισμό αν και πριν την παρουσίαση δεν ήξερα τι είχαν κάνει.

Η ASPRS στα πλαίσια των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων έκανε για δεύτερη φορά τον διαγωνισμό Geoleague. Έπρεπε να βρούμε έναν ταχύ τρόπο να ενημερώσουμε τη βάση δεδομένων των παράκτιων υδροβιότοπων της Αμερικής. Μετά από κάτι μήνες δουλειάς τους είχαμε παραδώσει ένα καλό κείμενο με την πρότασή μας (περί το 80% της βαθμολογίας) και την Πέμπτη το πρωϊ παρουσίασα το σχέδιο μας στην κριτική επιτροπή. Από τις 5.30 ήδη λαγοκοιμόμουνα, δεν μπορούσα να έχω κανονικό ύπνο. Σηκώθηκα, ετοιμάστηκα και πήγαμε όλοι στην αίθουσα. Παρουσίασα τρίτος και, ως συνήθως, όσο πιο πολύ περνούσε η ώρα τόσο έπεφτε το άγχος. Μετά από ερωτήσεις είχαμε συζήτηση πως να βελτιωθεί ο διαγωνισμός γενικότερα και πως κατα την μεσημεριανή συνεδρία θα ανακοινώνονταν οι νικητές. Ήδη το προηγούμενο βράδυ έλεγα ότι είμαι βεβαιος για την νίκη, το μεσημέρι έπεσα μέσα: 1η θέση. Πήραμε βραβεία, κυριότερο των οποίων είναι η δημοσίευση της εργασίας μας στο περιοδικό της ASPRS. Οι σχολές του VT ενδιαφέρονται να εκδώσους press release για την επιτυχία μας.

Την επομένη είχα και παρουσίαση της δικής μου εργασίας η οποία δεν ήταν τόσο αγχωτική. Πριν από την παρουσίαση με έπιασε κάποιος απο NASA Goddard που είχε δει το βιογραφικό μου στον τοίχο και με ρώτησε πότε τελειώνω το διδακτορικό, του απάντησα πως κατά τον καθηγητή μου κάπου του χρόνου το καλοκαίρι. Μου είπε ότι αν ήταν το 2012 ενδιαφέρονταν για επιστήμονα (όχι postdoc). Στα δύο χρόνια σε αυτή τη χωρα είναι το κοντινότερο σε πρόταση εργασία που είχα.

Μετά από πολύ ταλαιπωρία γύρισα σπίτι τα χαράματα, δουλέψα λίγο το μεσημέρι αλλά ακόμα ξενουράζομαι. Καιρός να διαβάσω αυτά που άφησα όσο έλειπα

Η ηρεμία μου και η Python

Αυτή μάλλον είναι η τελευταία μου ανάρτηση πριν φύγω για το συνέδριο. Έβαλα στόχο να κάνω τρεις δουλειές πριν φύγω αλλά κατάφερα μέχρι τέλους να κάνω μόνο την μία. Έχω μεν ακόμη δυο ημέρες αλλά δεν προλαβαίνω τις άλλες δυο δουλειές, σίγουρα όχι αύριο και πολύ δύσκολα την Παρασκευή καθότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Αυτό που τελείωσα είναι εργασία για το μάθημα προγραμματισμού με GIS, για την ακρίβεια ένα εργαλείο σε Python. Φαίνεται ότι αυτό το μάθημα καθορίζει και τον ύπνο μου, το πρωί προσπάθησα να κοιμηθώ παραπάνω αλλά είδα ένα όνειρο ότι καθυστερώ στο κρεββάτι και ξύπνησα. Τουλάχιστον έχω ένα καλό: τέλος Python. Τα επόμενα θα είναι σε Visual Basic, η οποία έχει το κακό ότι δεν είναι ανοιχτό λογισμικό και έτσι πρέπει να είμαι στο εργαστήριο. Στην Καλιφόρνια είναι αδύνατον να κάνω τις εργασίες.

Κατά τα άλλα έπιασε καλοκαιρία. Μένω λιγότερο σπίτι και έτσι βλέπω λιγότερη τηλεόραση, πράγμα καλό διότι έχω σχεδόν εξαντλήσει και τις παιδικές σειρές που έβλεπα και θα έπρεπε να πιάσω νέες σειρές. Ελπίζω στο συνέδριο να περάσω καλά και να μάθω νέα πράγματα. Ωστόσο το κακό είναι ότι οι δουλειές δεν πρόκειται να τελειώσουν, και να τελειώσω τις 3 θα μας δώσουν οι καθηγητές καινούργιες. Στο Spring Break το μόνο που κατάφερα ήταν να δω πόσα πολλά έχω αναλάβει, όχι να τελειώσω κάτι. Πλέον το επόμενο κενό μου είναι με το τέλος του εξαμήνου, ότι βρω ενδιάμεσα απλά θα το γεμίσουν τα περισσευούμενά μου. Τουλάχιστον πάει καλύτερα από πέρυσι τέτοια εποχή...

Μια κακή νύχτα στο Ρόανοκ είναι πιο ενδιαφέρουσα από μια καλή νύχτα στι Blacksburg

Το Spring Break τελειώνει. Τα μαθήματα ξαναξεκινάνε την Δευτέρα, πρώτο μάθημα το σεμινάριο όπου παρουσιάζω κιόλας αυτό μου θα δείξω στο Σακραμέντο. Ο κόσμος όμως δεν έχει γυρίσει ακόμη, η πόλη είναι νεκρή. Καθότι δεν κατάφερα να πάω Charlotte, εν τέλει πήγαμε χτες το βράδυ Roanoke. Πλέον την πάω πολύ αυτή την πόλη.

Κατ'αρχην για να μην παρεξηγηθούμε: Οι επιλογές σε μία αντίστοιχη Ελληνική πόλη 250,000 είναι πολύ περισσότερες και καλύτερες. Επίσης καθότι Virginia έχουμε και τους περιορισμούς της: τα μπαρ κλείνουν στις 1.30 και πρέπει να αδειάσεις τον χώρο στις 2. Ωστόσο η φάση είναι καλύτερη από εδώ: έχεις χώρο να χορεύσεις, οι κοπέλες είναι φιλικότερες, ο κόσμος είναι μεγαλύτερος σε ηλικία.

Καθότι προτίμησα αυτό το Σάββατο να μην δουλέψω στο εργαστήριο (κάτι που θα κάνω όλα τα επόμενα Σαββατοκύρικα που θα είμαι στην πόλη) είχα πάει νωρίτερα για ψώνια και άκουγα ραδιόγωνο οτι ο DJ τους θα ήταν σε έναν χωρο απόψε. Δεν έχω πολύ εμπειρία με ραδιοφωνικούς DJ αλλά ήξερα τι μουσική έπαιζε, έχω ακούσει ιστορίες πως δεν γίνεται τίποτα και έτσι δεν φλεγόμουνα. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο το βράδυ, παρκάραμε κοντά σε εκείνο τον χώρο αλλά εν τέλει τον αφήσαμε για κάπου που νομίζαμε καλύτερα. Παραδόξως η πόλη και τα μαγαζιά της ήταν άδεια. Ωστόσο πέρασα πολύ καλύτερα απ'ότι θα περνούσα εδώ. Όταν τα μαγαζιά είναι άδεια εδώ η αναλογία των φύλων, η οποία ποτε δεν είναι ισορροπημένη χειροτερεύει. Δεν ισχύει το ίδιο στο Roanoke, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό. Για να μην μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες πέρασα καλά χτες και αν κάτι δεν μου άρεσε ήταν η επιστροφή και μέτα: Δεν είναι καθόλου ευχάριστο να οδηγείς εν τω μέσω της νυκτός 45 λεπτά ενώ και το πρωί ξαναξύπνησα νωρίς. Ελπίζω σε κάποια φάση να καταφέρω να ηρεμήσω λιγάκι και να μου επανέλθει ο ύπνος

Σουπερ Τριτη

Μετά από μία εντατικότερη φάση μαθημάτων ήρθε η ώρα διακοπών. Από την Παρασκευή εώς τη επομενη Δευτέρα έχουμε κενό στα μαθήματα και θεωρητικά μπορώ να ηρεμήσω αλλά και να κάνω τις δουλειές μου. Ως προς το τελευταίο κάτι καταφέρνω. Το να ηρεμήσω και να κοιμηθώ αποδεικνύεται αδύνατον. Χειρότερο όλων δεν ξέρω γιατί το πρωϊ πετάγομαι από το κρεββάτι νωρίς. Οι δουλειές που έχω να κάνω είναι αρκετές. Τουλάχιστον καταφέρνω και τις προχωρώ, και έτσι δεν θα τις βρω μπροστά μου αργότερα. Έχω έτοιμη την παρουσίαση για το συνέδριο, για τα λοιπά όμως θέλει δουλειά ακόμη.

Ο τίτλος όμως της αναρτησης αναφέρεται στις χθεσινές προκριμματικές εκλογές. Τα κανάλια πετούσαν διάφορα αλλά όπως και στη Γαλλία πριν 5 χρόνια ή την Καλιφόρνια πριν 20 ήταν ένα τίποτα. Ούτε καν αντιλήφθηκα που ψήφιζε ο κόσμος. Καθόλου φασαρία, κανένα βουητό, η συνηθισμένη βουβαμάρα που καθορίζει την καθημερινότητα στο Blacksburg. Σημαντικές-ξεσημαντικές οι εκλογές, σε καμία περίπτωση δεν το αντιλαμβάνεσαι. Φαίνεται ότι ο Romney θα πάρει το χρίσμα, ιδίως εφόσον Gingrich και Santorum συνεχίζουν να αλληλοσφάζονται. Αλλά φαίνεται ότι ο Ομπάμα θα επανεκλεγεί έστω και δύσκολα. Να δούμε...