Η γλυκια γευση της νικης

Σε αυτό το ταξιδι στην Δυτική Ακτή είχα πολύ λιγότερο χρόνο για αναρτήσεις απ'ότι στα προηγούμενα. Είναι λογικό, είχα συνέδριο. Τα συνέδρια της ASPRS έχουν και το καλό ότι έχουν καλή κοινωνική ζωή, πας παρέα και με φοιτητές από άλλα ιδρύματα. Πέραν από τα κοινωνικά ήταν και πολύ ενδιαφέρον επιστημονικά. Έμαθα και μερικά ακόμη πράγματα, του τύπου ότι θα έπρεπε να φέρω και καλύτερα ρούχα για βαρύτερο καιρό απ'ότι περίμενα. Ωστόσο αυτό για το οποίο θα μείνει το ταξίδι στην ιστορία είναι η ακαδημαϊκή επιτυχία

Χάρηκα πολύ που είδα τους γονείς μου, έστω και για το λίγο που τους είδα. Εν συνεχεία πήρα το τρένο και πήγα Σακραμέντο. Βολευτήκαμε στα δωματια (είμασταν 4 άτομα), ξεκουραστήκαμε και πιάσαμε το συνέδριο και την εξοδο. Παρότι δεν είχαμε σχέδιο να δούμε τις ίδιες συνεδρίες, εν τέλει βρισκόμασταν συνέχεια να παρακολουθούμαι τα ίδια: Έχουμε παρόμοια ενδιαφέροντα και οι τέσσερεις, δεν έχουμε άτομα που να σχεδιάζουνε αλγόριθμους ή συσκευές στην ομάδα. Τα βράδυα γνώρισα και τους ανταγωνιστές στον διαγωνισμό αν και πριν την παρουσίαση δεν ήξερα τι είχαν κάνει.

Η ASPRS στα πλαίσια των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων έκανε για δεύτερη φορά τον διαγωνισμό Geoleague. Έπρεπε να βρούμε έναν ταχύ τρόπο να ενημερώσουμε τη βάση δεδομένων των παράκτιων υδροβιότοπων της Αμερικής. Μετά από κάτι μήνες δουλειάς τους είχαμε παραδώσει ένα καλό κείμενο με την πρότασή μας (περί το 80% της βαθμολογίας) και την Πέμπτη το πρωϊ παρουσίασα το σχέδιο μας στην κριτική επιτροπή. Από τις 5.30 ήδη λαγοκοιμόμουνα, δεν μπορούσα να έχω κανονικό ύπνο. Σηκώθηκα, ετοιμάστηκα και πήγαμε όλοι στην αίθουσα. Παρουσίασα τρίτος και, ως συνήθως, όσο πιο πολύ περνούσε η ώρα τόσο έπεφτε το άγχος. Μετά από ερωτήσεις είχαμε συζήτηση πως να βελτιωθεί ο διαγωνισμός γενικότερα και πως κατα την μεσημεριανή συνεδρία θα ανακοινώνονταν οι νικητές. Ήδη το προηγούμενο βράδυ έλεγα ότι είμαι βεβαιος για την νίκη, το μεσημέρι έπεσα μέσα: 1η θέση. Πήραμε βραβεία, κυριότερο των οποίων είναι η δημοσίευση της εργασίας μας στο περιοδικό της ASPRS. Οι σχολές του VT ενδιαφέρονται να εκδώσους press release για την επιτυχία μας.

Την επομένη είχα και παρουσίαση της δικής μου εργασίας η οποία δεν ήταν τόσο αγχωτική. Πριν από την παρουσίαση με έπιασε κάποιος απο NASA Goddard που είχε δει το βιογραφικό μου στον τοίχο και με ρώτησε πότε τελειώνω το διδακτορικό, του απάντησα πως κατά τον καθηγητή μου κάπου του χρόνου το καλοκαίρι. Μου είπε ότι αν ήταν το 2012 ενδιαφέρονταν για επιστήμονα (όχι postdoc). Στα δύο χρόνια σε αυτή τη χωρα είναι το κοντινότερο σε πρόταση εργασία που είχα.

Μετά από πολύ ταλαιπωρία γύρισα σπίτι τα χαράματα, δουλέψα λίγο το μεσημέρι αλλά ακόμα ξενουράζομαι. Καιρός να διαβάσω αυτά που άφησα όσο έλειπα