Αυτος ο κόσμος ο καλός ο χιλιομπαλωμένος

Κανόνικα θα έπρεπε τώρα να βρίσκομαι στην μέγιστη χαρά μου. Αυτό το Σαββατοκύριακο έχει πάει τέλεια. Homework δεν έχω ακόμα, πήγα χτες Cascades με τους συμφοιτητές μου, είχαμε και το βράδυ την Βασιλόπιτα ενώ και το πρωί ανέγνωσα τον Απόστολο. Παρ'όλ'αυτά κάθε άλλο παρά χαρούμενος νιώθω. Ίσως φταίει το επισόδειο Torchwood που είδα, μία σειρά σκοτεινή η οποία από τη μία σου προκαλεί ανακάτεμμα στο στομάχι και από την άλλη σου αρέσει. Πιο πολύ όμως έχει να κάνει πιστεύω με την κατάσταση εδώ στο Blacksburg, μπορεί να είμαι εδώ 2 χρόνια πλέον αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι έχω συνηθήσει τον (ανύπαρκτο) ρυθμό.

Θεωρητικά η Βασιλόπιτα, η οποία εδώ είναι ολόκληρο γεύμα, θα έπρεπε να είναι μια τρομερά ενδιαφέρουσα βραδειά. Πρέπει να παραδεχτώ ότι πέρυσι όντως ήτανε. Βέβαια πέρυσι είχαμε και καινούργιο άτομο που γνωρίσαμε, μία πιανίστρια που έφυγε λίγες ημέρες αργότερα. Φέτος έφυγα κατά τις 11 παρά. Ένας λόγος ήτανε ότι ήθελα να γυρίσω ένα παιδί σπίτι του που είχε διαγώνισμα αν και δεν το είπα πολύ δημοσίως: δεν μου αρέσει να βάζω άλλα άτομα ως δικαιολογία για εμένα. Βασικότερος λόγος ήταν ότι βαρέθηκα. Ίσως έφταιγε ότι είχα δει τα περισσότερα παιδιά σε πάρτυ έκπληξη την προηγούμενη εβδομάδα. Στο συγκεκριμένο μάλιστα κάθισα πολύ περισσότερο. Ίσως έφταιγε ότι δεν είχε νέα άτομα στο παρτυ. Δεδομένο ήταν ότι δεν κατάφερε κατι να διατηρήσει το ενδιαφέρον μου, ενδιαφέρουσα συζήτηση δεν είχα, δεν κατάφερα να καθίσω κάπου (διότι κανένα θέμα δεν μου κράτησε το ενδιαφέρον) και απλά περιφερόμουνα. Στο τέλος απλά δεν είχα κάτι να με κρατάει

Δυστυχώς το Blacksburg είναι ένα φοβερά βαρετό μέρος. Αυτός όμως δεν φαίνεται να είναι ο λόγος, φοβάμαι το αίτιο είναι υπαρξιακό. Όσο είχα μαθήματα δεν φαίνονταν πολύ αλλά δυστυχώς δεν έχω κάτι εδώ που να με γεμίζει. Νιώθω ένα μεγάλο κενό και δύσκολα με βλέπω να το υπερβαίνω. Τουλάχιστον ένα πράγμα μου δίνει ελπίδα: τις πλέον εμπνευσμένς κινήσεις μου τις έχω κάνει όταν ήμουν απελπισμένος

Σημαδια προόδου

Τις τελευταίες εβδομάδες πληθαίνουν τα σημάδια ότι επιτέλους κάτι καλό γίνεται στην Ελλάδα. Αναφέρομαι φυσικά στις συλλήψεις φοροφυγάδων και εγκληματιών, όπως τα κυκλώματα της Θεσσαλονίκης. Επί πολύ μακρόν σε αυτή τη χώρα κάποιοι αγόραζαν κάλυψη για τις αντικοινωνικές αν όχι εγκληματικές πράξεις τους μεσω του πολιτικού μηχανισμού. Στην εποχή της οικουμενικής κυβέρνησης αυτά δεν σηκώνονται, δεν μπορούν να είναι συννένοχοι και τα 3 κόμματα. Εαν αληθεύει ότι το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων βρίσκεται στο τέλος του τότε μπορεί η Ελλάδα να κοιτά στο μέλλον αισιόδοξα. Ας δούμε πόσο θα διαρκέσει

Η δική αισιοδοξία για το νέο εξάμηνο κράτησε μόνο ορισμένες ημέρες. Ευτυχώς επανήλθε η συνήθης απαισιοδοξία, τουλάχιστον έτσι απογοητέυομαι λιγότερο όταν έρθουν τα πράγματα ανάποδα. Κατά τα άλλα δεν έγινε κάτι το φοβερό και τρομερό. Ο καθηγητής θέλει να του κάνω βιβλιογραφική έρευνα (θα έχει το προσχέδιο σύντομα), τα μαθήματα ακόμη δεν με έχουν φορτώσει κάτι (αλλά επίκειται) ενώ ανακάλυψα ότι τα νέα μου παπούτσια είναι πολύ στενά για να χωρεύσω άνετα. Αύριο θα αποδειχθέι μαρτύριο αλλά μου το κάνουν αυτό οι Πέμπτες. Με άλλα λόγια συνηθισμένο εξάμηνο

Η αραβική άνοιξη ένα χρόνο μετά

Πριν απο λίγες ημέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη φυγή του Μπεν Αλί στη Σαουδική Αραβία, γεγονός που σηματοδώτησε την πρώτη επιτυχία και το έναυσμα της Αραβικής Άνοιξης. Όπως έλεγαν και άρθρα τα οποία διάβασα δεν επρόκειτο να είναι η αρχή ενός αραβικού 1989 διότι τα ανελεύθερα καθεστώτα δεν βασίζονταν σε κάποιο αντίστοιχο του Κόκκινου Στρατού. Ωστόσο ο κόσμος άλλαξε, ας δούμε που και πόσο

Τυνησία

Ο Τυνησιακός Λαός ψήφισε στις πρώτες ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές. Κέρδισε το ισλαμικό κόμμα Αναγέννηση το οποίο ναι μεν δεν συμμετείχε στις κινητοποιήσεις αλλά σήκωσε το βάρος της αντιπολίτευσης επί δεκαετίες. Κυβερνά συνασπισμός ισλαμιστών και φιλελεύθερων ο οποίος προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα τα οποία απέτυχε να αντιμετωπίσει το προηγούμενο καθεστώς

Αίγυπτος

"Ο Λαός θέλει να ανατραπεί το καθεστώς" φώναζαν οι διαδηλωτές, όπερ και εγένετω σε 18 ημέρες. Μόνο που η μεταπολίτευση κάθε άλλο παρά έχει ολοκληρωθεί. Ο στρατός έδιωξε τον Μουμπάρακ από την εξουσία αλλά δεν είχε πολλή πρόθεση να την παραδώσει. Στις κοινοβουλευτικλες εκλογές οι μετριοπαθείς ισλαμιστές πήραν το 40%, οι ακραίοι σαλαφιστές το 20% και οι φιλελεύθεροι που σήκωσαν το βάρος της εξέγερσης γύρω στο 10%. Καθότι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός (έστω και υπόγειος) ήταν οι ισλάμιστές και σήκωσαν το βάρος άγριας καταστολής επι δεκαετίες, είναι λογικό να είναι η πλεοψηφία αλλά κανείς δεν το περίμενε τόσο υψηλά ποσοστά, ιδίως για τους σαλαφιστές. Η φιλελεύθερη παράταξη έχει απηδιαστεί, χτες ο Ελ Μπαραντέι ανακοίνωσε ότι δεν θα κατέβει για πρόεδρος. Ίσως στις επόμενες εκλογές σε μερικά χρόνια να τα πάει καλύτερα

Αλγερία

Ο Αλγερινός λαός φοβάται επανάληψη της φοβερής σφαγής της δεκαετίας του 1990, εξού και οι κινητοποιήσεις ήταν υποτονικές, παρά τα συνθήματα στους αραβικούς δρόμους. Ο πρόεδρος Μπουτεφλίκα ήρε το καθεστώς εκτακτου ανάγκης μεν αλλά αυτό ελάχιστα επηρρέασε την καθημερινότητα: ψηφίστηκε αντιτρομοκρατικός νόμος που προβλέπει τα ίδια περίπου. Η στάση του στρατού κατά τη διάρκεια του λιβυκού εμφυλίου (προμήθευε το Καντάφι με πολεμοφόδια και μισθοφόρους) και οι έντονες υπόνοιες ότι ο Μπουτεφλίκα δεν συμφωνούσε με αυτή την κίνηση δείχνει ότι ακόμα και αν ανέβει άλλος στην εξουσία στις επόμενες εκλογές, δύσκολα ελέγχεται ο στρατός

Λιβύη

Ο λαός βγήκε στους δρόμους, το 90% του στρατού αποστάτησε στους εξεγερμένους και παρ'όλ'αυτά χρειάστηκε μία τρομερή αιματοχυσία και μία διεθνή αεροπορική επέμβαση για να πέσει ο Καντάφι. Αν διατηρείς τον έλεγχο του πλέον αξιόμαχου τμήματος του στρατού και έχεις το τρελό χρήμα να φέρεις μισθοφόρους μπορείς να κάνεις παπάδες ή μαλλον να σφάξεις τον λαό σου εώς ότου σε δεχτεί. Το καθεστώς που ακολούθησε κυριαρχείται από τοπικούς πρώην συνεργάτες και νυν αντιπάλους ενώ διευθυντής της Κεντρικής τοποθετήθηκε άτομο το οποίο είχε κρατηθεί για χρόνια από τους Αμερικάνους στη φυλακή του Μπαγκράμ (στο Αφγανιστάν) ως μέλος των Ταλιμπάν. Τι θα απογίνει η χώρα, μέγα ερώτημα.

Μαρόκο

Μετά από (μάλλον ήπιες σε σχέση με ανατολικότερα) διαδηλώσεις ο βασιλιάς απεφάσισε να εφαρμόσει την αρχή της δεδηλωμένης. Επιτέλους η χώρα έφτασε στον Χαρίλαο Τρικούπη. Βέβαια έχει πρόθεση η βασιλική οικογένεια να διατηρήσει τον πυρήνα της εξουσίας, για περισσότερα καλύτερα να περιμένουμε την επόμενη γενεά

Ιορδανία

Μετά από ήπιες διαδηλώσεις ο βασιλιάς βγήκε και έκανε διάγγελμα, απέλυσε τον πρωθυπουργό, απέλυσε και τον επόμενο πρωθυπουργό και υποσχέθηκε εκλογές με λιγότερη νοθεία. Έχει ξεκινήσει ένας εθνικός διάλογος για το μέλλον της χώρας ανάμεσα στους Βεδουίνους και του Παλαιστινίους αλλά ακριβώς δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό οργανωμένο αντιμοναρχικό ρεύμα. Μάλλον θα τη σκαπουλάρει ο βασιλιάς αν και το παλάτι θα χρειαστεί να παραδώσει περισσότερη εξουσία

Συρία

Ο Μπασάρ δεν ήθελε την προεδρία της χώρας, το σόι του όμως δεν είχε καμία πρόθεση να παραιτηθεί της νομής της εξουσίας και ας πέθανε ο πατέρας. Επίσης υπάρχει πραγματικός φόβος για το μέλλον την κυβερνώσας μειοψηφίας των Αλεβητών σε ένα μελλοντικό δημοκρατικό σουνιτικό κράτος. Οι διαδηλώσεις μετατράπηκαν σε εμφύλιο. Το καθεστώς δεν δείχνει σημάδια αδυναμίας ή συνδιαλλαγής έως τώρα, θα συνδιαλλαγεί μετά την καταστολή της εξέγερσης. Με την εξωτερική επέμβαση απίθανη, πιθανότερο απότέλεσμα είναι είτε σφαγή είτε εσωτερικό πραξικόπημα

Υεμένη

Αφού το υποσχέθηκε 3 φορές εν τέλει ο Σαλέχ παραιτήθει αφού ομως είχε μετα βίας επιβιώσει δολοφινικής επίθεσης. Ωστόσο το καθεστώς κάθε άλλο παρά έχει πέσει, είχαμε αποκεφαλισμό της εξουσίας, όχι μεταπολίτευση. Λαμβάνοντας υπ'όψιν πόσο αδύναμο και θρυμματισμένο είναι το κράτος είναι άγνωστο αν και πότε θα σταματήσει η αστάθεια.

Μπαχραίην

Η εξέγερση καταστάληκε από τους Σαουδάραβες και οι Αμερικάνοι κάναν σαν να μην είδαν τίποτα. Κάποιος διάλογος με την σιιτική πλειοψηφία λαμβάνει χώρα αλλά κατά πόσον θα οδηγήσει σε χειροπιαστά αποτελέσματα παίζεται. Αν δεν πεθάνει ο προθυπουργός δεν βλέπω αλλαγή

Ομάν

Οι διαδηλώσεις δεν έφτασαν σε επίπεδα που θα μπορούσαν να ανατρέψουν το καθεστώς. Οι άλλες χώρες του Κόλπου δώρισαν χρήμα μη τυχόν και ανατραπεί ενώ έστειλαν και δυνάμεις καταστολής.

Ιράν

Το πράσινο κίνημα δεν είχε τη λαϊκή βάση να ανατρέψει το καθεστώς. Απλά κατεστάλλει

Ουισκόνσιν

Ο κυβερνήτης Ουώκερ αύριο θα έρθει αντιμέτωπος με 800.000 υπογραφές που απαιτούν την ανάκληση του. Το αποτέλεσμα των εκλογών (όχι πριν το καλοκαίρι) παίζεται. Καθότι η Αμερική είναι δημοκρατία, μάλλον δεν θα χρειαστεί να κατέβει στη Σαουδική Αραβία όπως ο Μπεν Αλί και ο Σαλέχ

Η Αραβική άνοιξη επίσης έφερε συμφιλίωση Χαμάς-Φατάχ στην Παλαιστίνη, το κίνημα κοινωνικής δικαιοσύνης στο Ισραήλ, τους Αγανακτισμένους της Ισπανίας, Ιταλίας και Ελλάδας και το κίνημα Occupy Wall Street. Η μόνη σοβαρή γεωπολιτική αλλάγη ήταν η πτώση του Καντάφι, τα υπόλοιπα μέχρι στιγμής ήταν κυρίως εσωτερικά

Συνεχεια

Απο τη στιγμη που εκανα την αναρτηση είχα ορισμένες ατυχίες αλλά τουλάχιστον τις ξεπέρασα. Ας συνεχίσω με την ανάλυση

Η σειρά έχει ορισμένες λογικές ασυνέχειες. Οι πρωταγωνιστές μένουν σε ένα κτίριο μέσα στη Νέα Υόρκη και τους ανήκει ο επαγγελματικός χώρος του ισογείου, ένα υπόγειο και το πατάρι πάνω από το μαγαζί όπου και ζουν. Επίσης τα παιδιά σπουδάζουν στο Tribeca Prep, όνομα σχολείου που υπονοεί ότι είναι ιδιωτικό. Συνεπώς πρέπει να έχουν αρκετά καλή οικονομική επιφάνεια. Από την άλλη όμως κάθε άλλο παρά ως ευκατάστατοι συμπεριφέρονται, υπονοείται ότι υπάρχει οικονομική στενότητα ενώ και ο πατέρας όλο προσπαθεί να πιάσει την καλή. Το εστιατόρειο λειτουργεί με την άμισθη εργασία των μελών της οικογενίας και της Harper. Στην τέταρτη σεζόν τα κορίτσια φεύγουν προσωρινά από το σπίτι και νοικιάζουν αλλού, απο που προέρχεται το χρήμα με το οποίο πληρώνουν το ενοίκιο και λοιπά έξοδα δεν αναφέρεται (ή η συγκάτοικος φάντασμά τους). Αν μη τι άλλο και από προσωπική μου εμπειρία κάπου με το τέλος του σχολείου τελειώνει η παιδική ηλικία, ένιωσα πρώτη φορά μεγάλος όταν ήμουν 17 ετών και το καλοκαίρο πέρασα κάνοντας φροντιστήριο για τις γενικές εξετάσεις ανάμεσα 2α και 3η Λυκείου. Εκείνη τη φάση είναι που σκέφτηκα ότι έχει έρθει ο καιρός να υπερβώ τις εμμονές μου και το τι με πλήγωσε και να γίνω επιτέλους ενήλικος.

Ένα από τα κυρίαρχα μοτίβα της σειράς είναι πως δεν θα εκτεθεί η μαγεία στον κόσμο. Παρότι ως παιδική σειρά δεν είναι μέρος μία ολοκληρωμένης μυθολογίας, απλά χρησιμοποιεί υπερφυσικά στοιχεία από όλες τις Δυτικές μυθολογίες, φαίνεται ότι υπάρχει ολόκληρη ιστορία πίσω από τη μαγεια: Φαίνεται ότι πάντα υπήρχαν χρήστες μαγείας, τουλάχιστον από την εποχή της Ατλαντίδας. Λόγω του φόβου που προκαλούσαν οι μάγοι στους κοινούς θνητούς κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα οι μάγοι δημιούργησαν τον κόσμο των μάγων, μία παράλληλη διάσταση με την δική μας στην οποία έχουν πρόσβαση μέσω ειδικών πυλών. Από τον ευρύτερο κόσμο η μαγεία όπως και άλλα τύπου βαμπίρ, λυκάνθρωποι κλπ διατηρούνται μυστικά. Λαμβάνοντας υπ'όψιν πως η οικογένεια Russo έχει αναγκαστεί να αποκαλύψει την μαγεία σε 3 άτομα και πόσο ανεύθυνα κάποιοι χρησιμοποιουν την μαγεία αυτό φαίνεται αδύνατον. Πέραν του ότι μόνο στο ένα σχολείο έχει 3 οικογένειες μάγων, οι πρώην μάγοι ζουν στον πραγματικό κόσμο, έχοντας πλήρη γνώση του τι ισχύει απλά χωρίς καμία πρόσβαση στην κόσμο των μάγων.

Γενικότερα η σειρά είναι καλογραμμένη, ιδίως αν λαβεις υπ'όψιν ότι είναι παιδική. Τα παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν χωρίς παράλογα άλματα και χάσματα. Στην αρχή τα περισσότερα επεισόδια λαμβάνουν χώρα στον πραγματικό κόσμο και κυρίως το σχολείο, κύριος ανταγωνιστής της πρώτης σαιζόν είναι η Gigi, ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο συμμαθήτρια των κοριτσιών. Όσο περνάει η σειρά το μαγικό στοιχείο γίνεται ισχυρότερο, στην τελευταία σαιζόν κυριότερος αντίπαλος είναι ο Gorog, άρχοντας των σκοτεινών αγγέλων. Πάντως φαίνεται οτι σε καμία περίπτωση δεν σηκώνε η σειρά πέμπτη σαιζόν, αν σχεδίαζαν κάτι τέτοιο θα έστελναν τον Justin στο πανεπιστήμιο στην τέταρτη και όχι να διδάσκει σε κακούς μαθητές. Επίσης λογικό θα ήταν η Alex να μετακομίσει από το σπίτι διότι πάει να σπουδάσει, όχι διότι έτσι της κάπνισε. Ενώ επίσης στην αρχή της σειράς περισσότερο σώζουν τον εαυτό τους ή την οικογένια τους, στο τέλος σώζουν τον κόσμο αρκετές φορές πράγμα που μαλλον δείχνει έλλειψη φαντασίας απο πλευράς των σεναριογράφων.

Για να είμαι ειλικρινής αυτό που με προσέλκυσε στη σειρά ήταν το σήμα αρχής της τέταρτης σαιζόν το οποίο είναι house, δύσκολα ακούς μουσική house στην Αμερικάνικη τηλεόραση. Μου πήρε αρκετό χρόνο να κατανοήσω τι γίνεται διότι ακριβώς ήταν η αρχή της 4ης σαιζόν και είχε πολύ νερό κυλίσει στο αυλάκι. Αυτό το οποίο μου προκαλεί εκ των υστέρων εντύπωση είναι το πως παρουσιάζει το σχολείο. Τα παιδιά είναι κακά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Αν και αυτό περιγραφει σε μεγάλο βαθμό το πως πέρασα στο σχολείο στην Καλιφόρνια, σε καμία περίπτωση δεν περιγράφει το σχολείο μου Ελλάδα. Ο ανταγωνισμός ήταν περισσότερο για τη βαθμολογία, όχι για το ποια θα είναι η πιο κακίστρω και πως θα πειράξεις τον άλλον. Ο ανταγωνισμός που έχουν οι γονείς στη ζωή στην Αμερική (και αντίστοιχα η συνεργατικότητα στην Ελλάδα) έχουν αντιστοιχία με το πως τα παιδιά συμπεριφέρονται σχολείο. Πάντως αν λάβουμε υπ'όψιν πως η Disney μάλλον ωραιοποιεί την κατάσταση, αυτά που συμβαίνουν στη σειρά είναι λίγα σε σχέση με το τι συμβαίνει στη ζωη.

Η Disney εχει φτιάξει ολόκληρη βιομηχανία δημιουργίας και εκμετάλλευσης παιδικών ταλέντων. Από πολύ μικρή ηλικία παιδάκια παίζουν σε τηλεοπτικές σειρές προοροζόμενες για παιδάκια. Τα περισσότερα παιδιά-ηθοποιοι έχουν γονείς ηθοποιούς ή τουλάχιστον της show business, άσχετα παιδιά δύσκολα καταφέρνουν να βρουν τον δρόμο τους σε έναν τόσο σκληρό τομέα. Κάπου πριν τα 20, όταν πλέον είναι πολύ μεγάλα για να εμπνέουν παιδιά του δημοτικού η σειρά τους τελειώνει. Άλλα παιδιά μετά από αυτό απλά εξαφανίστηκαν, 3οι η 4οι ρόλοι σε καμιά ταινία και μετά τίποτα. Κάτι λίγα τύπου Britney Spears, Christina Aguilera ή Lindsey Lohan κατάφεραν και είχαν διάρκεια, το υπερσεξουαλικό προφιλ των δύο πρώτων πιθανότατα οφείλεται στο ότι ήθελαν να ξεφύγουν από το παιδικό προφιλ τους.

Η μεγάλη ανάκαλυψη αυτής της σειράς είναι η Selena Gomez. Ανήκει στην ίδια γενιά με την Miley Cyrus και έτσι φαίνεται ότι είχαν βεντέτα για το ποιά είναι η πριγκίπισσα του Disney. Η Selena πάντως το διέψευσε. Έχει φτιάξει μπάντα αλλά δεν είχε μεγάλη επιτυχία σε άτομα ηλικίας άνω των 15 ακόμα. Το τραγούδι της Who Says μου άρεσε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχε την επιτυχία του Hit me baby one more time. Έγινε πιο γνωστή διότι είναι η φίλη του Justin Bieber, μάλιστα είναι νομίζω και έγγυος με το παιδί του. Προβλέπεται να παίξει σε δύο ταινίες φέτος οι οποίες είναι σκοτεινότερες από τον παιδικό της ρόλο. Δείχνει μία επιθυμία να απομακρυνθεί από την Alex Russo και φαίνεται να είναι ο κυριότερος λόγος που δεν έχουμε δεύτερη τηλεταινία από τους Wizards of Waverly Place.

Η σειρά είχε το τελευταίο επισόδειο της την προηγούμενη εβδομάδα. Κράτησε το ενδιαφέρον με ανατροπές έως την τελευταια στιγμη και ικανοποίησε πολύ. Ήταν το 106ο επισόδειο, 107 με την τηλεταινία η οποία διήρκεσε όσο 4 επισόδεια. Γενικότερα η σειρά είχε αρκετα ωριαία επισόδεια, αν τα μετρήσουμε ως ημίωρα μιλάμε για περίπου 120 επισόδεια, πολλά ακόμα και για ενήλικη σειρά με ζωντανούς ηθοποιούς, πόσο μάλλον για παιδική σειρα οι οποίες έχουν ακριβώς σύντομη ημερομηνία λήξης. Η σειρά εχει το ρεκόρ επισοδείων για σειρά του Disney Channel. Μέλλον όμως δεν έχει πλέον, 5η σεζόν δεν σήκωνε ενώ και μέλη του κάστ (αν και δεν έχει δηλωθεί επισήμως ποτέ ποιά μέλη) ήθελαν να τελειώσουν με τον ρόλο τους και να προχωρήσουν στην καριέρα τους.

Καιρός ήρθε πάντως και εγώ να προχωρήσω πέραν από αυτή τη σειρά και να δω το μέλλον της διατριβής μου.

Οι μάγοι του Γουεϊβερλι και η παιδική υποκουλτούρα του Disney

Παρεπιπτοντως όταν λέω υποκουλτούρα σε αυτή την περίπτωση δεν εννοώ με την έννοια σκυλάδικα αλλά ως υποκατηγορία κουλτούρας

Για τους επισκέπτες της βόρειας Νεβάδας έχω να πω ότι το πλέον ενδιαφέρον μέρος είναι η Virginia City. Είναι μία αυθεντική πόλη από την εποχή της Άγριας Δύσης και σε καμία περίπτωση δεν μου έδωσε την αίσθηση της φόλας που μου έδωσαν αλλα ghost towns που έχω επισκευθεί. Η επίσκεψη μας ήταν σίγουρα η κορυφαία στιγμή του τριήμερου ταξιδιού. Όσο ήμουν στο ξενοδοχείο προτίμησα να παραμείνω στο δωμάτιο του και λογικά εβλεπα τηλεόραση. Δεν ήθελα να κατέβω στο καζίνο να χάσω τα λεφτά μου ενώ και τις ημέρες που πήγαμε δεν είχε τουλάχιστον σε κοντινή μας απόσταση ανοιχτό club με ηλεκτρονική μουσική, έπρεπε να έμενα είτε σε κεντρικότερο ξενοδοχείο είτε καλύτερα να είχα έρθει Παρασκευοσαββατοκύριακο. Στις αρχές τις εβδομάδας έχει ελάχιστα. Καθότι δεν είχα πρόγραμμα της τηλεόρασης συν το ότι τα περισσότερα επισόδεια των σειρών που βλέπω τακτικά έχω ήδη δει άρχισα να βλέπω περισσότερο μία σειρα που μου είχε προκαλέσει ενδιαφέρον νωρίτερα αλλά ελάχιστα είχα καταφέρει να παρακολουθήσω: The Wizards of Waverly Place. Την συγκεκριμένη παιδική σειρά την παιζει και στην Ελληνική Τηλεόραση με το όνομα που ανέφερα στον τίτλο της ανάρτησης. Πολύ πιθανόν επίσης να πέρασα και μία φάση παλιμπαιδισμού, όταν είμαι με τους γονείς μου πολύ το παθαίνω.

Πριν 20 χρόνια που ζούσα στην Αμερική έβλεπα το Disney Channel μανιωδώς. Δεν ήταν μόνο η ηλικία, είχε και καλό πρόγραμμα. Μετά από 20 χρόνια το συγκεκριμένο κανάλι έχει αλλάξει εντελώς, έχει κόψει τις ταινίες, έχει μεταφέρει αλλού τα κινούμενα σχέδια που κυριαρχούσαν στο πρόγραμμά του πριν 20 χρόνια και στοχοποιεί πλέον ένα πολύ πιο συγκεκριμένο κοινό, από νεογέννητα έως 14 χρόνων. Πριν 20 χρόνια έπαιζε και αρκετό πρόγραμμα για εφήβους αλλά και για τους γονείς των παιδιών, στο συγκεκριμμένο κανάλι πρωτοείδα τους Ghostbusters 2 οι οποίοι όταν παίχτηκαν στο σινεμά σιγουρα δεν προορίζονταν για παιδικό κοινό.

Η σειρά για την οποία αναφέρομαι σήμερα προορίζεται για παιδικό κοινό. Έχει κερδίσει 2 Έμμυ για καλύτερη παιδική σειρά, οι συντελεστές της έχουν προταθεί για αρκετά περισσότερα ενώ έχει κερδίσει και μερικά βραβεία για την πολύ καλή αποτύπωση της φυλετικής διαφορετικότητας της Αμερικανικής κοινωνίας. Ως σειρά ακολουθεί τις περιπέτειες τριών αδερφών οι οποίοι είναι μαθητευόμενοι μάγοι και ζούνε στην Νέα Υόρκη, στο Greenwich Village. Πρωταγωνιστεί η τεμπέλα και τσαχπίνα μεσαία κόρη Alex η όποια κατά τη τετραετή διάρκει της σειράς σπουδάζει στο Λύκειο, ο ώριμοτερος και διαβαστερός κατά ένα έτος μεγαλύτερος αδερφός Justin, και ο εντελώς φευγάτος (αν όχι ηλίθιος) μικρός αδερφός Max. Υποστηρίζουν την σειρά η κολλητή της Alex ονοματι Harper όπως και οι γονείς των παιδιών, ο Ιταλοαμερικάνος πρώην μάγος πατέρας Jerry και η θνητή Μεξικάνα μητέρα Theresa. Όπως καταλαβαίνει κανείς τα παιδιά είναι Λατίνοι έστω και αν δεν μιλάνε Ισπανικά, εξού και κάποια από τα βραβεία. Γενικότερο θέμα της σειράς είναι ότι μόνο ένα από τα τρία παιδιά θα κληρονομήσει την ικανότητα να είναι μάγος στην ενήλικη ζωη του και στο τέλος θα γίνει ένας διαγωνισμός μεταξύ των τριών για να επιλεγεί ο νικητής ή η νικήτρια, πράγμα που συμβαίνει στο τελεταίο επεισόδιο

Θα ξεκινήσω από τα αρνητικά της σειράς (τα οποία είναι λίγα). Κύριο πρόβλημα της σειράς (πάντα κατά τη γνώμη μου) είναι το ίδιο πρόβλημα που έχει και ο Harry Potter, η απεικόνιση καλής μαγείας. Η μαγεία δεν είναι καλή και κακή, είναι λευκή και μαύρη. Τρόπος λειτουργίας της (τουλάχιστον κατά την εκκλησία) είναι οι δαιμονικές δυνάμεις, ο Άγιος Κυπριανός μάλιστα ήταν μάγος ο οποίος είχε προσληφθεί για να κάνει λευκή μαγεία σε μία χριστιανή κοπέλα ώστε να αγαπήσει τον εργοδότη του, καθότι όμως η πίστη της ήταν δυνατή η μαγεία δεν έπιασε και ο Άγιος Κυπριανός αλλαξοπίστησε και έγινε χριστιανός (και αργότερα μαρτύρησε επί Διοκλιτιανού). Στην Ελληνική λαϊκή κουλτούρα δεν υπάρχουν ιστορίες καλής μαγείας, το ίδιο το λεξιλόγιο το προδίδει: η λέξη spell μεταφράζεται στα ελληνικά ξόρκι, ενώ η αγγλική λέξη είναι ουδετερη ως προς το νόημα της λέξη (δεν είναι καλό ή κακό) η ελληνική δεν είναι. Η επιβίωση στα παραμύθια της Δύσης είναι επιβίωση των προχριστιανικών χρόνων, λόγω όμως της ευρείας διάδοσης της καλής μαγείας στη Δυτική κουλτούρα απαντάται το συγκεκριμένο φαινόμενο και σήμερα, κυρίως στη παιδική κουλοτουρα. Η συγεκριμμένη σειρά είναι εντελώς παιδική, τα παιδιά έχουν boyfriends και girlfriends τους οποίους αλλάζουν κατά καιρούς αλλά taking to the next level σημαίνει ότι θα τον φιλήσουν. Ραντεβού είναι δείπνο συν ταινία αλλά τίποτ'άλλο. Επίσης τα σενάρια είναι αρκετά τετριμμένα, ένα νέο ξόρκι που μαθαίνουν τα παιδιά ή ενα νέο μαγικό αντικείμενο προκαλεί πρόβλημμα ή λύνει πρόβλημμα στην (κυρίως μαθητική) ζωή τους. Τέλος η σείρα είναι ελάχιστα πρωτότυπη ως προς την κουλτούρα που επιδυκνεί (μάγοι, βρυκόλακες, μούμιες κλπ) το οποίο όμως μας επιτρέπει και μια πιο κοινωνιολογική ανάλυση της σχετικής κουλτούρας την σήμερον ημέρα.

Καθότι η ανάρτηση αυτή παραείναι μεγάλη θα την συνεχίσω σε άλλη μέρα, πιθανότατα στα μέσα της εβδομάδας μιας και αύριο ταξιδεύω πίσω στο πανεπιστήμιο

Viva Reno

Στην Nevada υπάρχουν δύο σημαντικά αστικά κέντρα, το Las Vegas που καλύπτει τις ανάγκες για τζόγο και άλλα του Los Angeles και το Reno που καλύπτει τις ανάγκες του San Francisco. Υπάρχουν και διάφορα άλλα καζινοχώρια εδώ γύρω (πχ Laughlin) όπως και καζίνο μακριά από αστικά κέντρα αλλά γενικότερα αυτά τα δύο καλύπτουν τις ανάγκες. Ήρθα στο Reno και είμαι σε μεγάλο καζίνο. Ήλπιζα ότι θα ήταν εδώ όπως το Βέγκας ή έστω όπως το έχει δείξει η τηλεοραση και οι ταινίες. Παρότι όμως η πόλη είναι σοβαρό αστικό κέντρο, με πολύ μεγαλύτερη ιστορία από το Βέγκας (λόγω των βουνών τα οποία είχαν και έχουν μεταλλευμα και αποκείστηκαν πρώτα) δυστυχώς κάποιες προσδοκίες μου διαψεύστηκαν. Δεν έχει το καζίνο ανεξάρτητο μπαρ/κλαμπ μέσα και το πιο αυτόνομο μπαρ που έχει είναι για country, όχι για house. Χώρια που λόγω της ημέρας (Δευτέρα) είναι κλειστά τα μισά εστιατόρεια και μπαρ. Αν δεν με είχε κουράσει το ταξίδι ή αν είχα κοιμηθεί νωρίτερα ίσως και να κατέβαινα προς το κέντρο. Προς το παρόν όμως μάλλον θα κοιμηθώ και θα πάμε αύριο στη λίμνη Tahoe

1η του 2012

H Πρωτοχρονια μαζί με τα γενέθλιά είναι από τις ημέρες που περισσότερο από όλες μου προκαλούν από ανάμικτα έως αρνητικά συναισθήματα διότι με αναγκάζουν να κοιτάω το μέλλον. Τελευταία φορά που είδα με αισιοδοξία την έλευση του νέου έτους ήταν το 2010 όταν ήλπιζα για ένα καλύτερο μέλλον στην Αμερική. Πιο πριν θυμάμαι να βλέπω αισιόδοξία την έλευση του 2008 που θα έκανα το διδακτορικό στην Κύπρο (χμμμμμ) και του 2004 που ήλπιζα να τελειώσω με το φοιτητιλίκι (τι κάνω τότε 8 χρόνια αργότερα;) Φοβερό σοκ ήταν τα 26α γενέθλιά μου όταν αφού είχα απολυθεί από το ναυτικό και είχε φανεί ότι δεν μου κάθονταν η πρώτη απόπειρα για διδακτορικό στο Σουδαν δεν ήξερα τι να κάνω. Η αδερφή μου όμως είχε μία φοβερή ιδέα, να κάνω πάρτυ γενεθλίων. Το 2012 είναι τα 100 χρόνια από τον Πρώτο Βαλκανικό (και καλό θα ήταν να το γιορτάσουμε), θα κάνω πιθανότατα την πρώτη δημοσίευσή μου αλλά κατά τα άλλα δεν έχω κάτι στο οποίο να προσμένω. Μετά από δύο χρόνια στην Αμερική μπορεί να έχω μπει στο μετερίζι και να έχω προσεγγίσει την όποια κοινότητα αλλά πλέον η όποια αισιοδοξία για το μέλλον μου έχει εξατμιστεί. Ελπίζω σε καλή βαθμολογία, κανένα καλό ταξίδι αλλά όχι κάτι παραπάνω. Αν μη τι άλλο το να θέτω στόχους μακροπρόθεσμους είναι κακό. Θυμάμαι πόσο πολύ αποκαρδιώθηκα την 30ή Μαΐου 2007, την δέκατη επέτειο από το τελευταίο μάθημα στο σχολείο επειδή ακριβώς απέτυχα στους 2 από τους 3 στοχους, άσχετα αν τόσο οι Αφρικανοί συμφοιτητές μου όσο και οι κορούες γελούσανε που είχα θέσει στόχους και το θυμόμουνα κιόλας. Τουλάχιστον πλέον δεν μπορώ να πω ότι έχω ένα τοσο μαύρο παρελθόν που να βλέπω το μέλλον μου υποχρεωτικά με αισιόδοξία, 20 χρόνια μετά πλέον έχω αλλάξει αρκετά.

Έκανα ολίγη ανάγνωση στη βιβλιογραφία που κατέβαζα όταν δεν καθόμουνα (διότι σε αυτό το ταξίδι κυρίως κάθομαι) αλλά μέσα στο γενικότερο κλίμα απλά τα σημείωσα στο μυαλό μου. Δεν ξαναέρχομαι Καλιφόρνια 3 εβδομάδες διακοπές, παραείναι, βαρέθηκα. Ελλάδα, άλλο ζήτημα. Έχω βγάλει συσσωρευμένη κούραση και έχω γεμίσει τις μπατταρίες μου, βιονικός δεν είμαι εντέλει. Όπως πάντα ελπίζω σε κάτι το ενδιαφέρον μπροστά μου αλλά πλέον έχω μάθει να είμαι απαισιόδοξος, η δυσαρέσκεια όταν δεν έρχεται είναι μικρότερη