Αυτος ο κόσμος ο καλός ο χιλιομπαλωμένος

Κανόνικα θα έπρεπε τώρα να βρίσκομαι στην μέγιστη χαρά μου. Αυτό το Σαββατοκύριακο έχει πάει τέλεια. Homework δεν έχω ακόμα, πήγα χτες Cascades με τους συμφοιτητές μου, είχαμε και το βράδυ την Βασιλόπιτα ενώ και το πρωί ανέγνωσα τον Απόστολο. Παρ'όλ'αυτά κάθε άλλο παρά χαρούμενος νιώθω. Ίσως φταίει το επισόδειο Torchwood που είδα, μία σειρά σκοτεινή η οποία από τη μία σου προκαλεί ανακάτεμμα στο στομάχι και από την άλλη σου αρέσει. Πιο πολύ όμως έχει να κάνει πιστεύω με την κατάσταση εδώ στο Blacksburg, μπορεί να είμαι εδώ 2 χρόνια πλέον αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι έχω συνηθήσει τον (ανύπαρκτο) ρυθμό.

Θεωρητικά η Βασιλόπιτα, η οποία εδώ είναι ολόκληρο γεύμα, θα έπρεπε να είναι μια τρομερά ενδιαφέρουσα βραδειά. Πρέπει να παραδεχτώ ότι πέρυσι όντως ήτανε. Βέβαια πέρυσι είχαμε και καινούργιο άτομο που γνωρίσαμε, μία πιανίστρια που έφυγε λίγες ημέρες αργότερα. Φέτος έφυγα κατά τις 11 παρά. Ένας λόγος ήτανε ότι ήθελα να γυρίσω ένα παιδί σπίτι του που είχε διαγώνισμα αν και δεν το είπα πολύ δημοσίως: δεν μου αρέσει να βάζω άλλα άτομα ως δικαιολογία για εμένα. Βασικότερος λόγος ήταν ότι βαρέθηκα. Ίσως έφταιγε ότι είχα δει τα περισσότερα παιδιά σε πάρτυ έκπληξη την προηγούμενη εβδομάδα. Στο συγκεκριμένο μάλιστα κάθισα πολύ περισσότερο. Ίσως έφταιγε ότι δεν είχε νέα άτομα στο παρτυ. Δεδομένο ήταν ότι δεν κατάφερε κατι να διατηρήσει το ενδιαφέρον μου, ενδιαφέρουσα συζήτηση δεν είχα, δεν κατάφερα να καθίσω κάπου (διότι κανένα θέμα δεν μου κράτησε το ενδιαφέρον) και απλά περιφερόμουνα. Στο τέλος απλά δεν είχα κάτι να με κρατάει

Δυστυχώς το Blacksburg είναι ένα φοβερά βαρετό μέρος. Αυτός όμως δεν φαίνεται να είναι ο λόγος, φοβάμαι το αίτιο είναι υπαρξιακό. Όσο είχα μαθήματα δεν φαίνονταν πολύ αλλά δυστυχώς δεν έχω κάτι εδώ που να με γεμίζει. Νιώθω ένα μεγάλο κενό και δύσκολα με βλέπω να το υπερβαίνω. Τουλάχιστον ένα πράγμα μου δίνει ελπίδα: τις πλέον εμπνευσμένς κινήσεις μου τις έχω κάνει όταν ήμουν απελπισμένος