Κρινοντας τους αλλους

Οπως εχω πει επανειλλημενα οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω στην εκπόνηση διδακτορικού δεν είναι τόσο τεχνικές (αν και είχα απ'αυτές αρκετες τελευταία), είναι περισσότερο προσωπικές. Οτι έχω δυσκολίες να κρίνω άλλους ανθρώπους είναι αρκετά γνωστό. Καθότι είμαι ικανός σε πολλές περιπτώσεις να κάνω γκαφες είμαι πρόθυμος να παραβλέψω γκάφες άλλων. Ωστόσο όταν κατά καιρους οι άλλοι σε πληγώνουν αρχίζεις και αναρωτιέσαι τι πάει λάθος και πως να αντιδράσεις.

Οι Δέκα Εντολές λένε, οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντα. Η λογική είναι απλή, όχι παραπάνω ποινή από το έγκλημα. Ο Κύριος είπε: Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, και προσεύχεστε για εκείνους που σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν. Με άλλα λόγια να είσαι το θύμα και θα αμειφθείς στη Βασιλεία των Ουρανών. Αξίζω τη Βασιλεία την Ουρανών; Σίγουρα όχι αλλά δεν παύω να ελπίζω.
Ορισμένοι κατά καιρούς με τις πράξεις του με έχουν πληγώσει με τις πράξεις τους. Άλλοτε το κατανοούν, άλλοτε όχι. Το ερώτημα είναι τι κάνεις στη δεύτερη περίπτωση. Θες να είσαι το θύμα (και απλά να ελπίζεις στην άλλη ζωή) ή θες να μην πληγώνεσαι; Είμαι γεννημένο θύμα; Δεν είναι ευχάριστω να είσαι θύμα. Προτιμώ να αποφύγω την θυματοποίηση.
Ορισμένα πράγματα δεν κατανοούνται αν δεν βιωθεί η έλλειψη τους. Ισως ορισμένοι με αυτόν τον τρόπο το κατανοήσουν...