Όταν ξεκίνησα να κλείσω το που θα κοιμηθώ δεν ήθελα το Las Vegas ή το Laughlin ως σημείο εκκίνησης για το Grand Canyon διότι θυμάμαι από το 1996 πόσο κουραστικό για εμένα το επιβάτη, πόσο μάλλον τον πατέρα μου που οδηγούσε, ήταν οι 3 ώρες ταξίδι επιστροφής. Έτσι αποφάσισα να κλείσω στο Williams κυρίως διότι μου άρεσε η τιμή του ξενοδοχείου. Εν τέλει το Williams δεν είναι η μέση του πουθενά. Έχει ένα ωραίο ιστορικό κέντρο, αν και πέραν αυτού δεν έχει πολλά πέραν από ξενοδοχεία. Έχει και ελληνικό εστιατόρειο αλλά δεν το βρήκα ανοιχτό. Στο δωμάτιο μου έφτασα 2.45 και κάθισα και έστησα τον υπολογιστή. Το κακό ήταν ότι το WiFi του ήταν αδύναμο αλλά μετά από ένα δεκάλεπτο με ανοιχτό υπολογιστή έπιανε. Περπάντησα στο κέντρο και μου άρεσε και εν τέλει έφαγα στην δεύτερη βόλτα, αλλά εν τέλει το μέρος που κάθισα δεν είχε νηστίσιμο. Έφαγα μακαρόνια αλφρέντο. Αν ήξερα ότι το εισιτήριο ήταν για 7 ημέρες ίσως να είχα πάει στο Grand Canyon εκείνη την ημέρα, αλλά δεδομένου πως μου ήταν το ταξίδι επιστροφής την επομένη, θα ήθελα να οδηγήσω πάλι στην ερημιά νύχτα; Έπεσα και κοιμήθηκα και την επομένη με ξύπνησαν οι γείτονες, μία οικογένοια με παιδιά που έκαναν φασαρία. Αυτό κακό δεν ήταν τόσο διότι όσο νωρίτερα πας τόσο λιγότερη κίνηση πέφτεις διάβασα. Πήγα ιντερνετ και μετά έφυγα.
Ανάμεσα Williams και την είσοδο του εθνικού πάρκου έχει δύο χωριά όπου τα ξενοδοχεία είναι πολύ ακριβότερα. Στο τελευταίο, δύο μίλια πριν την είσοδο σταμάτησε στο ΙΜΑΧ για σωματική ανάγκη. Ευτυχώς διότι μόλις βγήκα στο δρόμο έπεσε στην ουρά εισόδου του πάρκου. Προσπάθησα να προαγοράσω το εισιτήριο στο ΙΜΑΧ αλλά το μηχάνημα είχε χαλάσει σε εκείνη την φάση. Δεν θυμάμαι το 1996 να περιμέναμε πολύ ώρα για να μπούμε. Την Δευτέρα, η οποία σε τελική ανάλυση ήταν μία τυχαία Δευτέρα του Απριλίου, περίμενα 45 λεπτά. Αν έτσι πάει τυχαία Δευτέρα, τι γίνεται σε αργίες και καλοκαίρι; Μόνο μία λωρίδα δεν ήταν ανοιχτή, άρα το καλοκαίρι πρέπει να είναι χάλια. Είχα μπουκαλάκι νερό και μπάρες τις οποίες έβαλα στο πουλόβερ, το μπουφάν το άφήσα στο αμάξι, και τα φόρεσα όταν έφυγα. Εκ των υστέρων έπρεπε να πάρω το καπέλο, αλλά είπα δεν θα το χρειαζόμουν. Ευτυχώς δεν κινδύνευσα από ηλίαση ή θερμοπληξία, αν και το μεσημέρι είχε σχετική ζέστη και έβαλα το πουλόβερ στην μέση αντί να το φοράω. Την νύχτα στο Williams η θερμοκρασία ήταν λίγο πάνω από το μηδέν Κελσίου. Το σημείο που επισκεύθηκα ήταν το South Rim. Υπάρχει το North Rim κάπου 200 μίλια με το αμάξι, πολύ λιγότερο σε ευθεία γραμμή, το οποίο δεν έχει ανοίξει ακόμα λόγω χειμώνα, το East Rim που ήταν κάπου 50 μίλια και το West Rim το οποίο είναι ιδιωτικό, ανήκει σε Ινδιάνους όπως ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση. Αφότου πάρκαρα και μάλιστα στο πάρκινγκ 1, υπήρχαν πινακίδες ότι τα πάρκινγκ γεμίζουν πολύ νωρίς και υπάρχει πιο στο βάθος, περπατάω προς το άκρο του γκρεμού. Είναι λιγότερο δραματικό απ'ότι το περιγράφω: Στα επικίνδυνα υπάρχει κιγκλίδωμα συν υπάρχει κανονικό μονοπάτι ασφαλτοστρωμένο για πεζούς, ποδηλάτες και αναπήρους σε όλη την άκρη. Αν θες να κατέβεις κάτω στον ποταμό Κολοράντο υπάρχουν μονοπάτια, αλλά αν έχεις υπ'όψιν ότι η υψομετρική διαφορά είναι 1500 μέτρα από την άκρη του γκρεμού ως τον ποταμό. Στην ταινία έλεγαν, και ο φίλος μου επιβεβαίωσε, ότι θέλεις ολόκληρη ημέρα να ανέβεις και να κατέβεις από πάνω μέχρι κάτω. Δεν κατέβηκα μέσα στο φαράγγι. Αν το Grand Canyon είναι το φαράγγι της Σαμαριάς, το αντίστοιχο θα ήταν ότι έμεινα επάνω στο Ομαλό. Ωστόσο δεν παύει να περπάτησα 8 μίλια περίπου, ή 13 χιλιόμετρα, σε ένα μη επίπεδο μονοπάτι. Δεν έμεινα ξεγύμναστος, κάθε άλλο. Επίσης το μονοπάτι ήταν όσο γεμάτο ήταν το φαράγγι της Σαμαριάς με τουρίστες, εώς ότου απομακρυνθείς από τα κεντρικά. Άκουσα να μιλάνε Τουρκικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ολλανδικά, Ιταλικά, Αραβικά, Ινδικές γλώσσες (όχι Ινδιάνιδες), Ισπανικά, Κινεζικά, και ίσως άλλες που δεν θυμάμαι ή απλά δεν πρόσεξα.
Παρκάρω και βγαίνω στο μονοπάτι και αποφασίζω να πάω προς τα ανατολικά και όχι τα δυτικά που είναι το κέντρο επισκεπτών. Εκ των υστέρων όφειλα να πάω λίγο πιο πολύ πριν γυρίσω ώστε να δω την πρώτη στάση, αλλά ήταν η αρχή της ημέρα, κάπου 10.30, και δεν ήξερα ακόμη. Κάνω αναστροφή, πάω στο κέντρο για τους επισκέπτες και είδα την μία από τις ταινίες που είχε διότι ήθελα λίγο να προσανατολιστώ. Ωστόσο δεν πήγα στο πάρκο για να καθίσω σε ένα σινεμά αλλά για να περπατήσω και έτσι βγήκα μετά την ταινία και πήγα στο μονοπάτι της άκρης με κατεύθυνση το γεωλογικό μουσείο. Το μουσείο, το οποίος είναι άνω των 100 ετών και είναι απλά μία αίθουσα με φοβερή θέα εκτός, έχει μακέτες πως είναι το πάρκο για να καταλάβεις τι βλέπεις εκτός από τον γυάλινο τοίχο και δείγματα βράχων από τις διάφορες γεωλογικές στρώσεις. Καθότι έχω κάνει γεωλογία προπτυχιακά καταλάβαινα πλήρως τι έλεγε, το ερώτημα είναι οι προγραμματιστές φίλοι μου πχ, που δεν έχουν κάνει, τι θα καταλάβαιναν; Μετά είχε και στο μονοπάτι του άκρου μέτρηση ώστε ένα βήμα να είναι 1 εκατομμύρια χρόνια και σου έδειχνε τι πέτρες έχει η σειρά. Περπάτησα προς το Grand Canyon Village, όπου έφαγα νηστίσιμο μεσημεριανό καθότι έχει παλαβούς χορτοφάγους επισκέπτες σε τιμή που δεν βρήκα κακή. Το κρέας ήταν ακριβό πάντως. Αφότου κάθισα και ξεκουραστηκα στο εστιατόρειο ξαναξεκίνησα να περπατάω δυτικά, ελπίζοντας να φτάσω περπατώντας ως το τέλος, ή έστω όσο αντέξω. Περπάτησα γενικά πολλά χιλιόμετρα, περνώντας 3 στάσεις λεωφορείο, εώς ότου κουράστικα πάλι από το πολύ περπάτημα και έτσι πήρα μιά στάση το κόκκινο λεωφορείο το οποίο περνάει κάθε 10 λεπτά. Η μεθεπόμενη στάση όμως ήταν 500 μέτρα και έτσι περπάτησα πάλι. Ξανάνέβηκα μετά για μία στάση, 3 χιλιόμετρα μακρυα, και βλέπω ότι η επόμενη ήταν 1400 μέτρα και λέω χαλάλι, και ας είχε τελειώσει η ασφαλτόστρωση του μονοπατιού. Μετά είχα εντελώς κουραστεί αλλά είχαν μείνει 3 στάσεις ως το άκρο, Hermit's Rest. Έτσι πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα σε κάθε μία και φωτογράφισα. Όσο περπατούσα επίσης φωτογράφιζα συνέχεις, το τοπίο είναι εντυπωσιακότατο. Φτάνω στην τελευταία στάση, είχε υποτίθεται σνακ μπαρ αλλά δεν είδα κατάλογο και λέω ας γυρίσω. Μπαίνω στο λεωφορείο, Ινδοί ρωτούσαν που έχει καλή θέα για ηλιοβασίλεμα αλλά για τέτοια δεν είχα πλέον κουράγιο και απλά κάθισα. Μπήκαν δύο καλοντυμμένες Κινέζες και κάθισαν μπροστά μου. Έβγαλαν το κινητό τους και έβλεπαν φωτογραφίες που τράβηξαν η κάθε μία την άλλη. Μάλλον πρόκειτο για ινφλουένσερς, όχι απλές τουρίστριες. Γενικά ήταν πολύς κόσμος με κάμερες, κάτι που σπανίζει σήμερα καθότι όλοι έχουν έξυπνα κινητά. Γύρισα Grand Canyon Village με το κόκκινο λεωοφορείο και από εκεί το πράσινο για το πάρκινγκ. Πέρασε από το σημείο που είναι τα ξενοδοχεία και η βιβλιοθήκε αλλά δεν είχα κουράγιο πλέον για τίποτα. Παίρνω το αμάξι και οδηγώ μία ώρα πίσω στο Williams. Πήγα στο Safeway και αγόρασα πατάτες μικροκυμμάτων και έφαγα.
Την επομένη ξύπνησα σχετικά νωρίς και ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής και γύρισα μετά κάπου 8 ώρες οδήγηση πτώμα σπίτι. Βλέπω τον εαυτό μου και είδα μία μαγική εικόνα: Ανάμεσα στο πάρα πολύ περπάτημα που έριξα σε αυτό το ταξίδι και την αφυδάτωση, καθότι έμεινα από νερό στο Barstow, για πρώτη φορά από το λύκειο, η περίμετρος της κοιλιάς έδειχνε μικρότερη από την περίμετρο στήθους. Μετά άρχισα να πίνω υγρά. Χτες ζυγίστηκα στο γυμναστήριο και με έβγαλε 221 λίβρες. Θα ήθελα να είχα λιγότερα, αλλά τόσο η ζώνη όσο και ο καθρέπτης με δείνουν να έχω χάσει. Υποθέτω ότι έχω κάνει μύες. Τις τελευταίες δύο ημέρες ετοιμάζομαι για Ελλάδα και αύριο το πρωϊ παίρνω το τραίνο για LAX. Γενικά πρέπει να συμφωνήσω με το Teddy Roosevelt: όλοι πρέπει κάποτε να επισκευθούν το Grand Canyon, το αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου