Το ταξίδι μου στην Ελλάδα πρώτο μέρος

 Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την προηγούμενη ανάρτηση. Δεν έγινε επίτηδες, απλά στην Ελλάδα δεν είχα χρόνο ενώ και μετά που γύρισα πήρα τον χρόνο μου κυρίως για να δω αυτά που είχα αμελήσει λόγω ταξιδιού. Η σημερινή διήγηση ξεκινά την επομένη της προηγούμενης ανάρτησης που πήγα στο ρέηβ. Πρώτη φορά στην ζωή μου, στα 27 χρόνια που βγαίνω, με πέταξαν έξω πριν τελειώσει. Αυτό που συνέβει ήταν ότι μπαίνω λοιπόν στο Azteca Theater στο οποίο έχουν βελτιώσει πολύ τις τουαλέτες, και έπαιζε dubstep. Ως γνωστόν δεν είμαι φίλος αυτής της μουσικής, αλλά την προτιμώ από χιπ χόπ, πόσο μάλλον κάντρυ. Καθότι βαριούμουν άρχισα να βγάζω φωτογραφίες το περιβάλλον και τον κόσμο. Σε τρεις κοπέλες δεν άρεσε και βρήκαν τρία αγόρια (τα οποία μάλλον ήταν μαζί τους) και μου είπαν να πάω σε εκείνη την πλευρά της πίστας. Πήγα λοιπόν στην άλλη πλευρά, αλλά μετά περιφερόμουν. Μου έρχεται ένας πορτιέρης και μου λέει να αποχωρήσω από τον χώρο διότι φωτογραφίες του κόσμου πρέπει να βγάζω μόνο με την συναίνεσή του και του ήρθαν πολλαπλοί, μάλλον τα τρία αγόρια, και του είπαν ότι έβγαζα χωρίς την συναίνεση. Αυτή την ιστορία την είπα χτες στην συνάδελφο που με πήγε στο αεροδρόμιο και κοιτούσε το σπίτι μου όσο έλειπα και μου λέει κατ'αρχήν ότι αυτός δεν είναι λόγος για να με βγάλουν διότι δεν έχει κανένας απαίτηση ιδιωτικότητας σε έναν τέτοιο δημόσιο χώρο (η κοπέλα ήταν αρκετά χρόνια στην αστυνομία) και ο πιθανότερος λόγος είναι ότι οι κοπέλες ήταν με αγόρια που δεν ήταν οι επίσημοι γκόμενοί τους. Με ρώτησε αν ήμουν μόνος μέσα και της είπα ναι, σε τελική ανάλυση δεν βγαίνει ποτέ κανένας μαζί μου. Καθότι εγώ δεν είμαι το άτομο που θα κάνει φασαρία εν τέλει πήγα σπίτι καθότι και σε τρεις ημέρες έφευγα

Έρχεται η ημέρα του ταξιδιού, βάζω το ξυπνητήρι 3.30 και με παίρνει η συνάδελφος. Φτάνω αεροδρόμιο 2 ώρες νωρίτερα από την πτήση παρότι είχα κάνει τσεκ ιν την προηγουμένη, φτάνω ταχύτατα στην πύλη και κάθομαι. Σε τελική ανάλυση δεν είχα και κάτι να κάνω πέραν από το να βλέπω τον πολύ κόσμο στην πτήση για το Ντένβερ. Εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν έβαλα στην βαλίτσα τις σοκολάτες της αδερφής μου. Τι να κάνω όμως; Να βγω από την ασφαλή περιοχή, να πάρω ταξί για να πάω σπίτι και να τις βάλω στην χειραποσκευή μου (διότι μόνο χειραποσκευή είχα, όχι βαλίτσα); Δεν άξιζε τον κόπο, απλά έστειλα μύνημα στην αδερφή μου. Αν δεν είχα καύσωνα όλο το καλοκαίρι θα τις είχα βάλει από βραδύς αλλά δεν ήθελα να λιώσουν. Φτάνει η ώρα, μπαίνω στο αεροπλάνο, κοιμάμαι λίγο, φτάνω LAX όπου είχα 7 ώρες ως την πτήση. Περπατάω 25 λεπτά μέσα σε υπόγεια τούνελ από το τέρμιναλ 7 που έφτασε η πτήση μου ως το τέρμιναλ B όπου είναι οι διεθνείς πτήσεις. Η πύλη δεν είχε ανακοινωθεί και δεν είχα τι να κάνω. Στο μέσον του τέρμιναλ είναι μία σειρά καναπέδες όπου πολλοί διαβάτες είχαν ξαπλώσει, δίπλα από ένα περίπτερο για ουίσκι. Πέφτω και εγώ και τις επόμενες ώρες ήμουν σε φάση να κοιμάμαι ένα μισάωρο και μετά περπάτημα, ιδίως στα Duty Free και διάβασμα Scientific American ακολουθούμενό από νέο ύπνο. Ανακοινώθηκα και η πύλη αλλά είχα πιο πριν πτήση για Σαγκάη. Με τα πολλά φτάνω και στην πύλη, με φωνάζουν ονομαστικά και τους δείχνω το ελληνικό διαβατήριο, και ύστερα μπήκα μέσα. Όπως έλεγαν οι γονείς οι επιλογές είναι chicken or pasta και επέλεξα κοτόπουλο. Πρώτη ταινία ο Ναπολέωντας αλλά την σταμάτησα 4 φορές για να κοιμηθώ. Μην παρεξηγηθούμε, ήταν πολύ καλή ταινία, απλά είχα έλλειμα ύπνου. Θυμάμαι επίσης είδα Madame Web και The Beekeeper συν μία τέταρτη που μου διαφεύγει. Φτάνουμε Βιέννη και ξεκινώ το τρέξιμο. Εν τέλει είχε κοινή ουρά στα διαβατήρια για Ευρωπαίους και μη, απλά ήταν μικρή ουρά. Περνάω από κατάστημα γεμάτο που να έχει προσφορά 2 σοκολάτες Milka και ένιωσα χάλια που σταμάτησα 15 δευτερόλεπτα να την διαβάσω. Φτάνω με το καλό στην πύλη μου εκεί που μας καλέσαν, τα 45 λεπτά αρκούσαν για να περάσω τα τέρμιναλ και ευτυχώς είχε λεωφορειάκι, δεν χρειάστηκε να τρέχω σε τούνελ, μπαίνω στο αεροπλάνο και μας ανακοινώνουν ότι λόγω εναέριας κυκλοφορίας θα περιμένουμε άλλα 30 λεπτά να απογειωθούμε μέσα στο αεροπλάνο. Δεν μπορούσαν να μας το πουν νωρίτερα εκτός ώστε να πήγαινα να πάρω την σοκολάτα; Τέλος πάντων, φτάνω Αθήνα και με παίρνουν αεροδρόμιο οι γονείς μου. Φτάνουμε σπίτι, έφαγα, βγήκα λίγο να περπατήσω και ύπνος. Σηκώνομαι τα άγρια χαράματα, πάω στο Μικρολίμανο και το βρίσκω όχι απλά άδειο αλλά και κλειστό, μόνο ένα σαντουιτσάδικο ήταν ανοιχτό και σε αυτό ήταν μόνο ο υπάλληλος. Την επομένη βράδυ που ήταν και Παρασκευή ήταν ανοιχτή η Τρούμπα αλλά νομίζω σε όλα τα μαγαζιά είδα 15 υπαλλήλους και 10 πελάτες. Όταν έφευγα, πρώτη Σεπτεμβρίου Κυριακή, ο Πειραιάς είχε γεμίσει και το Πασαλιμάνι απόγευμα δεν μπορούσες να περάσεις περπατώντας. Δεν μου άρεσε που είδα τον νυχτερινό Πειραιά κλειστό αλλά χαροποιήθηκα: Επιτέλους η οικονομική κρίση έχει περάσει και ο κόσμος έχει λεφτά να αδειάσει τον Πειραιά και να πάει διακοπές. Δεν είναι αναγκασμένος να μείνει σπίτι του Αύγουστο και από ανάγκη να πάει κοντά. Αλλά η υπόλοιπη ιστορία είναι για την επόμενη φορά.