Το ελληνικό φεστιβάλ του Φρέσνο

 Σήμερα είχα πραγματική δυσκολία να σηκωθώ από το κρεββάτι μου. Κοιμήθηκα κάπου 9 ώρες το βράδυ και όταν ξύπνησα ακόμα ένιωθα κουρασμένος και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Εν τέλει όμως σήκωσα τον εαυτό μου και εν τέλει πήγα και στο γυμναστήριο και βόλτα στα μαγαζιά. Ο λόγος της εξάντλησης ήταν απλός: το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήμουν στο φεστιβάλ και βοήθησα και τις τρεις ημέρες.

Την προηγούμενη Παρασκευή δούλεψα από το σπίτι. Θυμάμαι ότι το μεσημέρι αυτό που έφαγα ήταν ζυμαρικά με σάλτσα και μόνο μισή μερίδα είχε μείνει στο ψυγείο. Φτάνει 5 η ώρα, αφήνω το σπίτι και πάω στην εκκλησία. Μου δίνουν το καινούργιο t-shirt και μετά πάω κατευθείαν στην κουζίνα. Εκεί λοιπόν έφαγα για βράδυ ένα από τα κοτόπουλα. Αν και είχε ανοίξει το φεστιβάλ μόνο μία ώρα ήδη πουλούσε πολύ φαϊ και γενικά έλεγαν ότι παρότι Παρασκευή πουλούσαμε σαν να ήταν Σάββατο. Κατά τα φαινόμενα παρότι είχαμε φτιάξει παραπάνω από πέρυσι, για να κρατήσουμε αρκετές μερίδες για όλους άρχισαν να κόβουν το πόδι της κότας ώστε να έχουμε ενιαία μερίδα για όλους. Γενικά κινούνταν το φαϊ πολύ γρήγορα αν και είχαμε και λίγο καμμένο φαϊ, το οποίο το τιμήσαμε δεόντως και πήραμε σπίτια μας. Εγώ κατά τα άλλα κουβαλούσα φαϊ από την κατάψυξη στους φούρνους, λιγότερο μέσα στους φόυρνους και μπροστά στην γραμμή σερβιρίσματος. Κουβαλούσα όμως τα πλαστικά θερμά δοχεία που βάζαμε τα ταψιά στους φούρνους. Όταν αργά το βράδυ τελειώσαμε με το μαγείρεμα βγήκα έξω και είδα το φεστιβάλ και το νταραντούρι. Παρότι είχε πάνω από μία ώρα ως το τέλος του φεστιβάλ δεν είχα το κουράγιο να κάτσω να χαζεύω. Αν είχα παρέα πιθανόν να έμενα παραπάνω αλλά εν τέλει πήγα σπίτι, φτάνοντας λίγο μετά τις 9. Ο υπέυθυνος της κουζίνας μου είπε ότι έφυγε προς τις 9.30. Στο σπίτι δεν είδα πολύ τηλεόραση, κυρίως ίντερνετ και μετά ύπνο.

Το κακό με το να σηκώνεσαι νωρίς για δουλειά και να είσαι στο τέλος jet lag είναι ότι σηκώθηκα νωρίς το Σάββατο. Καθότι ήταν πολύ νωρίς για το φεστιβάλ συν θα καθόμουν και πολύ, πήγα πρώτα να τελειώσω τις δουλειές μου στο ίντερνετ. Μετά έκανα μπάνιο και πήγα στο φεστιβάλ. Είχαμε μία ώρα εώς ότου ανοίξει αλλά φυσικά μαγειρεύαμε κανονικά. Αυτή την φορά σε κάποια φάση έβαλα και έβγαλα φαϊ από τον φούρνο και το να το κάνω ένα 20λεπτο με κούρασε πολύ. Επίσης κάηκα σε κάποια φάση που άγγιξα τον φούρνο χωρίς γάντια. Όταν έπεσε η κίνηση μετά το μεσημέρι βγήκα και περπάτησα, χώρια που περνούσα αρκετό χρόνο μπροστά όπου μπορούσα να καθίσω σε καρέκλα. Εκεί με βρήκε η υπεύθηνη των εθελοντών και με έστειλε να καθίσω μπροστά από την διπλανή εκκλησία για να εμποδίσω να παρκάρουν στο πάρκινγκ της πρις τις 4.30. Αρχικά σκεφτόμουν ότι θα βαρεθώ πολύ, αλλά από την ορθοστασία και σωματική εργασία ήμουν τόσο κουρασμένος που εν τέλει απλά ξεκουράστηκα επί 1 1/2 ώρα χωρίς να βαρεθά. Μετά πίσω στην κουζίνα να βοηθήσω στο κουβάλημα, στο ξεπακετάρισμα στις τυρόπιτα και τις λοιπές εργασίες. Μείναμε από κοτόπουλο αρκετά νωρίς και πήγα από πρωτοβουλία μου στον υπεύθυνο του φεστιβάλ και του το είπα. Είχαμε μέχρι κάπου δύο ώρες πριν το τέλος κότα εκτός, αλλά δεν είχαμε για την επομένη. Κυριακή πρωϊ πήγανε και πήραν 600-700 κομμάτια και τα έκαναν στο γκριλ, αλλά δεν είχαμε το βράδυ εμείς. Τώρα το άλλο παράδοξο ήταν το τζατζίκι έκτατης ανάγκης που έφτιαξαν. Για να κάνεις τζατζίκι χρείαζεσαι γιαούρτι που τελείωσε. Ξεκίνησαν λοιπόν με το αγγούρι και μετά πήραν φέτα, από την οποία είχαμε πολλή, και την αλέσαν στον μύλο μαζί με νερό και το αγγούρι συν ότι άλλο πάει. Έτσι φτιάξαν τζατζίκι εκτάκτου ανάγκης. Πάλι κάπου δύο ώρες νωρίτερα τελειώσαμε το μαγείρεμα και πάλι βγήκα έξω, είδα τον κόσμο να χορεύει για λίγο αλλά εν τέλει πήγα στο σπίτι να ηρεμήσω. 

Κυριακή κανονικά στην εκκλησία στην χορωδία, έστω και με το σορτσάκι. 10.40 τελείωσε το κύρηγμα, 11 ξεκίνησε το φεστιβάλ. Φυσικά δεν γίνεται όλο το φαϊ να ψηθεί σε 20 λεπτά, έτσι είχαν ξεκινήσει νωρίτερα. Μετά την εκκλησία στην κουζίνα και ναι μεν βγήκα πιο ξεκούραστος από πέρυσι, δεν ήμουν όμως ξεκούραστος καθόλου. Βγηκα σε κάποια φάση να δω αν ήταν η συνάδελφος εκεί αλλά όπως μου είπε την επομένη είχε έρθει την Παρασκευή, δεν ήταν την Κυριακή που την είχα δει πέρυσι. Πέραν τούτων κάπου μετά το μεσημέρι φτάσαμε σε φάση που δεν είχαμε φαϊ να ψήνει και μετά βάλαμε κυρίως αρνί από το οποίο δεν μείναμε φέτος για την απογευματινή αιχμή. Εγώ έφυγα 30 λεπτά πριν βγει το τελευταίο αρνί διότι δεν μπορούσα. Μπορεί να μην μείναμε εμείς από φαϊ, έμεινε όμως το γκριλ και το είπα στην κουζίνα. Γύρισα σπίτι εν τέλει και δεν μπορούσα καθόλου. Με πονούσε και η πλάτη αλλά κανένα κουράγιο για τίποτα. Τουλάχιστον πήρα σπίτι και αρκετό φαϊ, έτρωγα ως και σήμερα και μου έχουν μείνει ακόμα δύο σπανακόπιτες. Θα έφτιαχνα άσχετο φαϊ σήμερα αλλά εν τέλει δεν πεινούσα τόσο το βράδυ. Γενικά το φεστιβάλ είναι πιο κουραστικό από το EDC διότι στο EDC κάθομαι και ξεκουράζομαι παραπάνω. Ωστόσο εν αντιθέσει με το EDC ξέρω κόσμο στο φεστιβάλ. Σύντομα θα ξαπλώσω, ενέργεια σήμερα δεν έχω καθόλου.

Ταξίδι Ελλάδα μέρος τρίτο και τελευταίο

 Χτες Τετάρτη δούλεψα από το σπίτι. Έκανα ορισμένες δουλειές του σπιτιού αλλά δεν έφτασα εώς το σημείο όπου έχω καθαρίσει το σπίτι όλο. Δεν έχω καν φτάσει στο σημείο όπου σκουπίζω, έκανα ορισμένες δουλειές που είχαν μείνει από πριν φύγω αλλά ακόμα δεν έχω καν κοιτάξει τα τραπέζια να τα καθαρίσω. Αύριο θα δουλέχω από το σπίτι αλλά δεν το βλέπω να φτάνω ως το συγύρισμα, είναι και το Ελληνικό φεστιβάλ αυτό το Σαββατοκύριακο οπότε ο χρόνος σπίτι αποδεικνύεται λίγος. Ας γυρίσω λοιπόν στην Θάσο στις διακοπές μου πριν από 3 εβδομάδες. Φτάνουμε λοιπόν στο νησί, βολευόμαστε στο σπίτι, συνεχίζω το ίντερνετ που είχα ξεκινήσει στο πλοίο και μετά ύπνος. Το σουρεαλιστικό αυτού του ταξιδιού ήταν το πόσο κοιμήθηκα. Ενώ τώρα κοιμάμαι 7 ώρες και είμαι ξεκούραστος, Θάσο κοιμώμουν 9 και 10 ώρες για βράδυ. Έβγαζα έλλειμα ύπνου. Ξυπνάμε το πρωϊ και κατεβαίνουμε πρώτα στο σούπερ μάρκετ και μετά στη Σκάλα Ραχωνίου για κολύμπι. Καθότι ήμουν μόνος χωρίς τα ξαδέρφια εννοείται ότι δεν έπαιξα μαζί τους, αλλά ήθελα να πάω για την νοσταλγία. Μετά φάγαμε στη Σκάλα Σωτήρος. Ανεβήκαμε, ύπνος για μεσημέρι (παρά τον πολύ νυχτερινό ύπνο!) και ύστερα πήγαμε στην αδερφή του πατέρα μου όπου με έγγραφα έβλεπαν το γενεολογικό τους δένδρο. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα, έπρεπε να είχα φέρει κανένα περιοδικό να περάσει η ώρα, αλλά η κάθετη απόσταση ήταν πολύ μεγάλη για να πάω και να γυρίσω σπίτι. Μετά κατεβήκαμε και φάγαμε. Την επομένη πήγα στον Λιμένα να δω τις τράπεζες να ξεκλειδώσω λογιαριασμούς ώστε όταν έρθει η ώρα να κάνω την φορολογική μου δήλωση. Στην Εθνική μπαίνω μέσα και είχε θυρωρό, μου λέει ότι δεν μπορεί να το κάνει αλλά μου έδωσε το log in και τελείωσα ταχύτατα με αυτούς. Στην Alpha Bank από την στιγμή που δεν είχα ραντεβού με διώξανε. Φαντάσου είναι και ιδιωτική τράπεζα. Στην Πειραιώς περίμενα, περίμενα αλλά εν τέλει με εξυπηρέτησαν παρότι δεν είχα ραντεβού σε ένα κενό. Τελείωσα σχετικά νωρίς και ήμουν Λιμένα για μια φορά ημέρα, πράγμα σπάνιο. Ο πατέρας μου λέει προς τα που πάει, ξεκινάω στη διαδρομή και το βρίσκω προς το τέλος σε ένα πάρκο στο τηλέφωνο. Βλέπεις ήταν η ονομαστική του εορτή και συνέχεια απαντούσε σε κόσμου που του εύχονταν. Εδώ εγώ σήκωνα το τηλέφωνο όσο οδηγούσε. Καθότι ήταν νωρίς μπήκαμε και στον δωρεάν αρχαιολογικό χώρο της Αγοράς της Θάσου. Δεν θυμάμαι να έχω πάει ποτέ και αν είχα πάει ήταν τη δεκαετία του 80. Αν οι Ελληνικές τράπεζες είναι ελάχιστα εξυπηρετικές, το Υπουργείο Πολιτισμού έτι λιγότερο. Αν μη τι άλλο πρώτη του προτεραιότητα είναι η προστασία των αρχαιοτήτων, όχι η ανάδειξή τους. Η Βεργίνα είναι άλλη πίστα, εκεί υπάρχουν λόγοι πολιτικής ή να το πούμε γαλλικά raison d'État. Θάσο και δει στο τέλος της σαιζόν, απλό δημόσιο. Ωστόσο εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία και μπήκαμε και είδαμε τον χώρο. Ήταν εκεί αρκετά ερείπια από κτήρια της αρχαίας αγοράς και μετά στο βάθος μια παλαιοχριστιανική εκκλησία που έπεσε το 620 μΧ. Σκέφτομαι σε εκείνη την στιγμή, είναι πολύ νωρίς για Αραβικές επιδρομές και το Εμιράτο της Κρήτης και πολύ αργά για τις βαρβαρικές επιδρομές με Ερούλους, Γότθους κλπ. Πώς μπορεί να καταστράφηκε; Λογικότερο είναι σεισμός, έτσι κοιτάω στο ίντερνετ στο κινητό και όντως, το 620 μΧ έγινε σεισμός στην Θεσσαλονική. Δεδομένου ότι όταν ήμουν στο ΤΕΙ Καβάλας μου έλεγαν το πως ένιωσαν το σεισμο του 1978, λογικό σεισμός που να χτύπησε Θεσσαλονίκη το 620 μΧ θα κατέστρεψε και στην Θάσο. Είναι το γνωστό πρόβλημα, οι ιστορικοί και τα χρονικά ασχολούνται κυρίως με την Κωνσταντινούπολη και τον θρόνο, άντε Θεσσαλονίκη αν μιλάμε για την διήγηση θαυμάτων του Αγίου Δημητρίου. Αν η ανάλυση γύρης ήταν αυτή που μας έδειξε ερήμωση λόγω επιδημιών και επιδρομών στην Βόλβη, που είναι πολύ κοντύτερα Θεσσαλονίκη, και όχι τα χρονικά, τι θα μας λένε για την Θάσο; Από ελάχιστα ως τίποτα.

Μετά φάγαμε κάτι σε έναν φούρνο στην πορεία όπου σταματήσαμε για καφέ και ύστερα σπίτι. Το απόγευμα κατεβήκαμε βόλτα και λουκουμάδες στα Λιμενάρια. Στην επιστροφή με είδε η ιδιοκτήτρια πανσιόν στο Σωτήρος και μου μιλούσε, με ρωτούσε για την Αμερική. Σάββατο ήταν η τελυταία πλήρης ημέρα Θάσο. Ο καιρός συννεφιασμένος και έτσι δεν πήγαμε παραλία αλλά βόλτα στο βουνό ως την μύτη. Μετά γυρίσαμε σπίτι και ο πατέρας ήθελε κρέας σε ορεινό χωριό. Πρώτα πήγαμε στις Μαριές αλλά δεν είχε κρεατοεστιατόρειο, μόνο εστιατόρειο-καφέ το οποίο μάλιστα είχε μόνο της ώρας και όχι ακόμα. Ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι τις Μαριές να έχω ανέβει, όχι την Σκάλα που έχουμε πάει πολλές φορές για μπάνιο. Έτσι πήγαμε Θεολόγο όπου είχα να πάω από την δεκαετία του 90. Βρήκαμε ταβέρνα που ήξερε ο μπαμπά και του άρεσε και φάγαμε, ο πατέρας αρνί, εγώ κοντοσούβλι. Γυρίσαμε σπίτι, ύπνος και μετά ο ήλιος είχε βγει. Έτσι πήγαμε στην Σκάλα Σωτήρος για μπάνιο και μετά σούπερ μάρκετ για να πάρω σουβενίρ για συναδέλφους. Την επομένη σηκωθήκαμε νωρίς, πήραμε το πρώτο φέρυ μπωτ για Καβάλα και επι τόπου στο ΚΤΕΛ να πάρω λεωφορείο για Αθήνα. Το εισιτήριο το είχα βγάλει online, εκεί απλά το τύπωσα. Πίσω μου ήταν δύο εκ των οποίων ο ένας σαν εμένα ανυπόφορος να μιλάει συνέχεια διότι ήθελαν να περάσει η ώρα μιλώντας ως την Αθήνα. Έλα που ήθελα να κοιμηθώ. Δεν είπα τίποτα όμως και τους άκουγα να λένε για τα προσωπικά του, για τις εξετάσεις του ΥΠΕΞ για να γίνεις διπλώματης και να εξηγεί στην κοπέλα για το ότι κάποτε υπήρχε η Γιουγκοσλαβία που με έκανε να νιώσω γέρο. Σε τελική ανάλυση όμως από τους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από την αρχή τους, έτσι είναι πιθανόν μία κοπέλα που τελείωσε την Νομική να είναι σε ηλικία που να έχουν γίνει όλα πριν αυτή γεννηθεί. Μετά τον Στρυμώνα σταματήσαμε Κορινό, Λάρισα, Λαμία και με άφησαν στον Άγιο Στέφανο όπου με περίμενε η αδερφή μου. Της έδωσα την βαλιτσούλα, πήδηξα το διαχωριστικό και με κατέβασε μαζί με τον σύζυγό της στον Πειραιά. Εκεί φάγαμε και μετά για παγωτό στο Πασαλιμάνι. Η επομένη ήταν η τελευταία πλήρη ημέρα μου στην Ελλάδα, κατάφερα να ξεκλειδώσω τον λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας, πήρα δώρα για τους συναδέλφους και βγήκα δύο φορές για καφέ με δύο φίλους (έναν ανά φορά). Μέτα άρχισα να ψάχνω από που φεύγει το λεωφορείο του αεροδρομίου και έκανα άχρηστες βόλτες έως ότου καταλάβω ότι η ιστοσελίδα ΟΑΣΑ δεν λεει την όλη αλήθεια. Βρήκα την στάση εν τέλει, κοιμήθηκα λίγες ώρες και μετά σηκώθηκα και στο αεροδρόμιο. Είχα κάνει τσεκ ιν από το σπίτι. Στο λεωφορείο δεν έπερναν μετρητά αλλά πλήρωσα με την Αμερικάνικη πιστωτική διότι αυτή ήταν ενεργή, παρότι μετά πλήρωσα foreign transaction fee. 

Αθήνα Φραγκφούρτη και κάθισα δίπλα από ένα μωρό με το οποίο έπαιζα. Οι γονείς του με ευχαρίστησαν που το κράτησα απασχολημένο. Μετά προς έκπληξή μου στη Φραγκφούρτη δεν είχα πολύ χρόνο, αλλά δεν ήμουν όπως στο ανάποδο στην Βιέννη που έτρεχα. Μπαίνω στο αεροπλάνο, 4 ταινίες και ένα επεισόδιο του Strange New Worlds. Στο Σαν Φρανσισκο είχα κάπου 4 ώρες και διάβασα τη New York Times που πήρα Φραγκφούρτη και κοιτούσα τις ταινίες που είδα, τύπου συντελεστές. Τέλος φτάνω αεροδρόμιο Φρέσνο και βγαίνω αμέσως έξω στη στάση λεωφορείου. Δεν περίμενα πολύ αλλά εκεί τελείωσα την εφημεριδα και συνειδητοποίησα κάτι που δεν είχα καταλάβει 14 χρόνια ΗΠΑ. Ως κλασσικός Έλληνας το ψάρι όταν το ψωνίζω, ή πιθανότερο οι γονείς το ψωνίζουν μαζί μου, το θέλω όλο. Τα λέπια και το μάτι είναι το πως βλέπεις πόσο φρέσκο είναι. Για τους Αμερικανούς, πέραν των εδώ μειονοτήτων, το ψάρι το θέλουν κομμένο και φιλετοποιημένο. Το τελευταίο άρθρο ήταν για κοινότητες Ινδιάνων της Αλάσκας και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα εργοστάσια τυποποίησης μετά τον κορονοϊό και την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Στην Ελλάδα τέτοιας μορφής εργοστάσια απλά δεν υπάρχουν, το ψάρι έρχεται ολόκληρο αγορά. Πραγματικά, οι Αμερικανοί δεν έχουν κουλτούρα ιχθυοφαγίας με εξαίρεση μειονότητες σαν εμένα. Έφτασα σπίτι, είδα το ίντερνετ, πήγα για γάλα και μετά ύπνος. Βλέπεις την επομένη κανονικά δουλειά. Η προσαρμογή στην νέα ώρα ακόμα δεν έχει γινεί, κυρίως διότι θέλω να κοιμηθώ καλά απόψε για να μην είμαι εντελώς πτώμα στο φεστιβάλ άυριο. Έτσι κοιμάμαι νωρίς παρότι θα μπορούσα αργότερα. Σε καμιά ώρα θα είμαι ξάπλα καλώς ερχόντων των πραγμάτων

Ταξίδι Ελλάδα δεύτερο μέρος

 Σήμερα για πρώτη φορά από την στιγμή που γύρισα ΗΠΑ δεν πήγα γυμναστήριο. Αν είχε ζέστη όπως την προηγούμενη ή όπως θα έχει την επόμενη εβδομάδα θα είχα κολυμπήσει. Ωστόσο έχει πέσει η θερμοκρασία, έστω και προσωρινά, και με ενοχλούσε η πλάτη και δεν πήγα να γυμναστώ. Αλλά θα γυρίσω εδώ στο ταξίδι μου Ελλάδα. Όταν άφησα την διήγηση ήταν χαράματα Παρασκευής, ουσιαστικά πρώτης ολόκληρης ημέρας και βρήκα το Μιρκολίμανο άδειο.

Πέρασαν ορισμένες ώρες και πήγα πρώτα στα μαγαζιά κοιτώντας εκτός των άλλων για δώρα. Βλέπω στον Σκλαβενίτη, πρώην Μαρινόπουλο, ένα βιβλιαράκι για Ελληνική μυθολογία στα Ελληνικά. Λέω ωραίο για την κόρη της συναδέλφου που μου έφτιαξε τον κήπο αλλά θα θέλει να της κάνω μετάφραση. Κοιτάω και σε άλλα σούπερ μάρκετ και σε μαγαζί με παιδικά αλλά πάλι όλα στα Ελληνικά τα βλέπω, πράγμα λογικό. Μετά από συμβουλή της μητέρας μου και της αδερφής μου τις επόμενες ημέρες πήγα στο Public και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα το ίδιο βιβλίο στα αγγλικά όπως και ένα άλλο για την αρχαία Αθήνα. Σκέφτηκα όμως ότι το βιβλιαράκι με τα αυτοκόλλητα και παιχνίδια είναι ότι πρέπει για ένα παιδάκι πρώτης δημοτικού ενώ για ιστορία εγώ άρχισα να διαβάζω από την τρίτη δημοτικού ουσιαστικά. Έτσι εν τέλει αγόρασα το βιβλίο με τα αυτοκόλλητα στα Αγγλικά. Όταν έφτασα αργότερα στο πολυχωρικό μουσείο των Αιγών αλλά και στο βιβλιοπωλείο στο Ελευθέριος Βενιζέλος είδα έτσι βιβλία με παρόμοιο θέμα από Ελληνικούς εκδοτικούς οίκους σε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά. Για να τα βλέπω έτσι λογικά υπάρχει αγορά από γονείς που τα αγοράζουν για τα παιδιά τους, όχι μόνο εμένα τον περίεργο που έψαχνε δώρο.

Το βασικό όμως την Παρασκευή ήταν που πήγα στον οδοντίατρο. Δυστυχώς η τερηδόνα επεκτάθηκε από την στιγμή που έπεσε το σφράγισμα και χρειάστηκε απονεύρωση. Μου έκανε την πρώτη επέμβαση εκείνη την ημέρα αλλά είπε ότι έπρεπε να ξαναέρθω την Τρίτη για την συνέχεια. Ο πατέρας που ήταν παρόν προσπάθησε να γίνει πιο νωρίς αλλά του λέει ότι δεν γίνεται. Έτσι καθότι έπρεπε να είμαι στον Κορυδαλλό την Τρίτη, δεν μπορούσαμε να πάμε Μακεδονία επί τόπου. Γυρνάμε σπίτι, το συζητάμε, και αποφασίζουμε να πάμε στην Εύβοια την επομένη για Σαββατοκύριακο. Πήρα εκείνο το απόγευμα τηλέφωνο φίλους για καφέ αλλά έλειπαν διακοπές στην επαρχία. Σάββατο πρωϊ είδα μία άδεια Τρούμπα, ανοιχτά μεν τα μαγαζιά αλλά με 10 υπαλλήλους για 15 πελάτες σύνολο (ή και ανάποδα) και κάπου μεσημέρι πάμε στο εξοχικό στην Έυβοια όπου ήταν η αδερφή μου και ο σύζυγός της να μας περιμένει. Ήταν έτοιμη να φύγουν από το πρωϊ αλλά ήθελαν να μας δουν. Αφού φάγανε φύγανε και εγώ ύστερα κοιμήθηκα. Την επομένη κάναμε διάφορα στο σπίτι, κατεβήκαμε για μπάνιο και πήραμε εφημερίδα και περιοδικό και γενικά χαλαρώσαμε. Δευτέρα δεν πήγαμε μπάνιο αλλά κάπου μεσημέρι φύγαμε. Εγώ Πειραιά περπατούσα να δω την άδεια πόλη μου. Τρίτη με το καλό πάω στο οδοντίατρο και μετά γυρνάω σπίτι και συζητάμε. Ωραίο ως ιδέα το Άγιον Όρος αλλά σε τελική ανάλυση δεν ήθελα να περάσω εκεί το δεύτερο και τελευταίο Σαββατοκύριακο Ελλάδα. Αν μη τι άλλο έκανε ζέστη και στο Όρος πρέπει να κυκλοφορείς με μακρύ παντελόνι, ακόμα και με την ζέστη καθότι μοναχική πολιτεία. Έτσι μιλήσαμε και είπαμε να πάμε στο άλλο εξοχικό στην Θάσο, εγώ και ο πατέρας. Η μητέρα έμεινε όπως ήθελε Πειραιά ενώ στην πορεία είπα να πάμε στο νέο μουσείο που εγκαινίασε ο Μητσοτάκης στην Πέλλα. Έλα που δεν εγκαινίασε μουσείο στην Πέλλα ο Μητσοτάκης. Εν τέλει με έπεισε ο πατέρας να πάμε στο πολυχωρικό μουσείο των Αιγών. Στην Βεργίνα έχει πολλά μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους και τους Τάφους τους είχαμε δει το 1993 που άνοιξαν. Εννοείται ότι έχουν ενδιάμεσα ανακαινηστεί αλλά το πολυχωρικό μουσείο δεν το είχα δει καθόλου.

Την επομένη ξεκινάμε και σταματάμε κάπου Πιερία για παύση. Εκεί μας δίνει και έναν εσωτερικό δρόμο, έξω από τον αυτοκινητόδρομο για Βεργίνα τον οποίο και παίρνουμε. Ενώ οδηγούμε και πιθανόν να χάσαμε και στροφή παίρνει τηλεφωνο η μητέρα ότι ξεχάσαμε τον φορτιστή του υπολογιστή. Φτάνουμε με το καλό Βεργίνα μέσα από όλα τα χωριά, και μου άρεσε αυτή η διαδρομή παρά τις στροφές διότι είδα πραγματική Ελλάδα, όχι απλά αυτοκινητόδρομο, τρώμε σε μαγαζί που δεν μας άρεσε και μετά πάμε στο εντυπωσιακό όντως πολυχωρικό μουσείο των Αιγών. Είναι μεν μικρό αλλά έχει και πολλά. να δεις. Είχε αναπαράσταση από την προαύλειο χώρο με θέση για 300 τουλάχιστον πίνακες, πιθανόν για να αντιγράφουν τους νόμους όταν διακυρήσονται από το παλάτι. Είχε φοβερές προθήκες με πάρα πολλά όπλα που βρήκαν στους κοινούς τάφους, κεραμικά, σκεύη όλως των ειδών και κοσμήματα βασιλισσών. Είχε την αυλή όπου γίνονταν η συνέλευση του στρατού των Μακεδόνων, το ανώτατο όργανο στο οποίο λογοδοτούσαν οι βασιλείς κάθε χρόνο. Τα εκεί μουσεία είναι ανοιχτά απόγευμα, κάτι που σπανίζει Ελλάδα, αλλά σε τελική ανάλυση είναι συμβατό με την αποστολή τους: να προβάλλουν την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Το μέρος αξίζει να το επισκευθεί κανείς. Εκεί κάπου άρχισα να ψάχνω και φορτιστή για τον υπολογιστή του πατέρα μου. Βλέπω στην ιστοσελίδα του Κωτσόβολου, και λέει ελάτε Νέα Σμύρνη να το πάρετε. Λίγο δύσκολο. Υπάρχει όμως και Κωστόβολος στην Βέροια και με δεδομένο ότι το Amazon που επίσης έβγαζε το κινητό δεν έχει μαγαζί με φυσική παρουσία, ο πατέρας είπε και πήγαμε στην Βέροια η οποία είναι δίπλα. Εν τέλει το δύσκολότερο ήταν να βρει ο πατέρας κάπου να αφήσει το αμάξι. Εγώ βγήκα και εν τέλει μπήκα μέσα μετά τον πρώτο γύρο που έκανε ο πατέρας διότι λέω όσο και να μην νιώθω άνετα, ο πατέρας μπορεί να μην παρκάρει ποτέ. Εν τέλει ο υπάλληλος βρήκε κατάλληλο καλώδιο, ο πατέρας βρήκε να αφήσει το αμάξι και όλα καλά. Όταν ανέφερα την δυσκολία με το παρκάρισμα, μας λέει, φανταστείτε σήμερα είναι Τετάρτη, οπότε τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Καθότι ήμασταν Βέροια είπε ο πατέρας και πήραμε και από το διάσημο ραβανί Βεροίας παρότι δεν ήθελα και τόσο, διότι είναι πολύ γλυκά τα σιροπιαστά. Μετά φύγαμε κατευθείαν για Κάβαλα και προλάβαμε και το τελευταίο φέρυ μπώτ, αντί να τρέχουμε Κεραμωτή. Μάλιστα καθότι ήμασταν και νωρίς πρότεινα και σταματήσαμε σε έναν Μασούτη για ψώνια καθότι στον νησί φυσικά τα πάντα είναι ακριβότερα. Φτάνουμε στο νησί, οδηγούμε στο χωριό και χαλαρώσαμε. Αλλά για τα υπόλοιπα θα γράψω την επόμενη φορά.

Το ταξίδι μου στην Ελλάδα πρώτο μέρος

 Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την προηγούμενη ανάρτηση. Δεν έγινε επίτηδες, απλά στην Ελλάδα δεν είχα χρόνο ενώ και μετά που γύρισα πήρα τον χρόνο μου κυρίως για να δω αυτά που είχα αμελήσει λόγω ταξιδιού. Η σημερινή διήγηση ξεκινά την επομένη της προηγούμενης ανάρτησης που πήγα στο ρέηβ. Πρώτη φορά στην ζωή μου, στα 27 χρόνια που βγαίνω, με πέταξαν έξω πριν τελειώσει. Αυτό που συνέβει ήταν ότι μπαίνω λοιπόν στο Azteca Theater στο οποίο έχουν βελτιώσει πολύ τις τουαλέτες, και έπαιζε dubstep. Ως γνωστόν δεν είμαι φίλος αυτής της μουσικής, αλλά την προτιμώ από χιπ χόπ, πόσο μάλλον κάντρυ. Καθότι βαριούμουν άρχισα να βγάζω φωτογραφίες το περιβάλλον και τον κόσμο. Σε τρεις κοπέλες δεν άρεσε και βρήκαν τρία αγόρια (τα οποία μάλλον ήταν μαζί τους) και μου είπαν να πάω σε εκείνη την πλευρά της πίστας. Πήγα λοιπόν στην άλλη πλευρά, αλλά μετά περιφερόμουν. Μου έρχεται ένας πορτιέρης και μου λέει να αποχωρήσω από τον χώρο διότι φωτογραφίες του κόσμου πρέπει να βγάζω μόνο με την συναίνεσή του και του ήρθαν πολλαπλοί, μάλλον τα τρία αγόρια, και του είπαν ότι έβγαζα χωρίς την συναίνεση. Αυτή την ιστορία την είπα χτες στην συνάδελφο που με πήγε στο αεροδρόμιο και κοιτούσε το σπίτι μου όσο έλειπα και μου λέει κατ'αρχήν ότι αυτός δεν είναι λόγος για να με βγάλουν διότι δεν έχει κανένας απαίτηση ιδιωτικότητας σε έναν τέτοιο δημόσιο χώρο (η κοπέλα ήταν αρκετά χρόνια στην αστυνομία) και ο πιθανότερος λόγος είναι ότι οι κοπέλες ήταν με αγόρια που δεν ήταν οι επίσημοι γκόμενοί τους. Με ρώτησε αν ήμουν μόνος μέσα και της είπα ναι, σε τελική ανάλυση δεν βγαίνει ποτέ κανένας μαζί μου. Καθότι εγώ δεν είμαι το άτομο που θα κάνει φασαρία εν τέλει πήγα σπίτι καθότι και σε τρεις ημέρες έφευγα

Έρχεται η ημέρα του ταξιδιού, βάζω το ξυπνητήρι 3.30 και με παίρνει η συνάδελφος. Φτάνω αεροδρόμιο 2 ώρες νωρίτερα από την πτήση παρότι είχα κάνει τσεκ ιν την προηγουμένη, φτάνω ταχύτατα στην πύλη και κάθομαι. Σε τελική ανάλυση δεν είχα και κάτι να κάνω πέραν από το να βλέπω τον πολύ κόσμο στην πτήση για το Ντένβερ. Εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν έβαλα στην βαλίτσα τις σοκολάτες της αδερφής μου. Τι να κάνω όμως; Να βγω από την ασφαλή περιοχή, να πάρω ταξί για να πάω σπίτι και να τις βάλω στην χειραποσκευή μου (διότι μόνο χειραποσκευή είχα, όχι βαλίτσα); Δεν άξιζε τον κόπο, απλά έστειλα μύνημα στην αδερφή μου. Αν δεν είχα καύσωνα όλο το καλοκαίρι θα τις είχα βάλει από βραδύς αλλά δεν ήθελα να λιώσουν. Φτάνει η ώρα, μπαίνω στο αεροπλάνο, κοιμάμαι λίγο, φτάνω LAX όπου είχα 7 ώρες ως την πτήση. Περπατάω 25 λεπτά μέσα σε υπόγεια τούνελ από το τέρμιναλ 7 που έφτασε η πτήση μου ως το τέρμιναλ B όπου είναι οι διεθνείς πτήσεις. Η πύλη δεν είχε ανακοινωθεί και δεν είχα τι να κάνω. Στο μέσον του τέρμιναλ είναι μία σειρά καναπέδες όπου πολλοί διαβάτες είχαν ξαπλώσει, δίπλα από ένα περίπτερο για ουίσκι. Πέφτω και εγώ και τις επόμενες ώρες ήμουν σε φάση να κοιμάμαι ένα μισάωρο και μετά περπάτημα, ιδίως στα Duty Free και διάβασμα Scientific American ακολουθούμενό από νέο ύπνο. Ανακοινώθηκα και η πύλη αλλά είχα πιο πριν πτήση για Σαγκάη. Με τα πολλά φτάνω και στην πύλη, με φωνάζουν ονομαστικά και τους δείχνω το ελληνικό διαβατήριο, και ύστερα μπήκα μέσα. Όπως έλεγαν οι γονείς οι επιλογές είναι chicken or pasta και επέλεξα κοτόπουλο. Πρώτη ταινία ο Ναπολέωντας αλλά την σταμάτησα 4 φορές για να κοιμηθώ. Μην παρεξηγηθούμε, ήταν πολύ καλή ταινία, απλά είχα έλλειμα ύπνου. Θυμάμαι επίσης είδα Madame Web και The Beekeeper συν μία τέταρτη που μου διαφεύγει. Φτάνουμε Βιέννη και ξεκινώ το τρέξιμο. Εν τέλει είχε κοινή ουρά στα διαβατήρια για Ευρωπαίους και μη, απλά ήταν μικρή ουρά. Περνάω από κατάστημα γεμάτο που να έχει προσφορά 2 σοκολάτες Milka και ένιωσα χάλια που σταμάτησα 15 δευτερόλεπτα να την διαβάσω. Φτάνω με το καλό στην πύλη μου εκεί που μας καλέσαν, τα 45 λεπτά αρκούσαν για να περάσω τα τέρμιναλ και ευτυχώς είχε λεωφορειάκι, δεν χρειάστηκε να τρέχω σε τούνελ, μπαίνω στο αεροπλάνο και μας ανακοινώνουν ότι λόγω εναέριας κυκλοφορίας θα περιμένουμε άλλα 30 λεπτά να απογειωθούμε μέσα στο αεροπλάνο. Δεν μπορούσαν να μας το πουν νωρίτερα εκτός ώστε να πήγαινα να πάρω την σοκολάτα; Τέλος πάντων, φτάνω Αθήνα και με παίρνουν αεροδρόμιο οι γονείς μου. Φτάνουμε σπίτι, έφαγα, βγήκα λίγο να περπατήσω και ύπνος. Σηκώνομαι τα άγρια χαράματα, πάω στο Μικρολίμανο και το βρίσκω όχι απλά άδειο αλλά και κλειστό, μόνο ένα σαντουιτσάδικο ήταν ανοιχτό και σε αυτό ήταν μόνο ο υπάλληλος. Την επομένη βράδυ που ήταν και Παρασκευή ήταν ανοιχτή η Τρούμπα αλλά νομίζω σε όλα τα μαγαζιά είδα 15 υπαλλήλους και 10 πελάτες. Όταν έφευγα, πρώτη Σεπτεμβρίου Κυριακή, ο Πειραιάς είχε γεμίσει και το Πασαλιμάνι απόγευμα δεν μπορούσες να περάσεις περπατώντας. Δεν μου άρεσε που είδα τον νυχτερινό Πειραιά κλειστό αλλά χαροποιήθηκα: Επιτέλους η οικονομική κρίση έχει περάσει και ο κόσμος έχει λεφτά να αδειάσει τον Πειραιά και να πάει διακοπές. Δεν είναι αναγκασμένος να μείνει σπίτι του Αύγουστο και από ανάγκη να πάει κοντά. Αλλά η υπόλοιπη ιστορία είναι για την επόμενη φορά.