Από την ακινησία σε ταξίδια

 Προ ολίγου ο πατέρας άρχισε να λαμβάνει μυνήματα ότι ένας φίλος του, ο οποίος μας βοήθησε τόσο το 1992 στο Οκλαντ όσο κυρίως στο να αγοράσουν οι γονείς το σπίτι που προ μερικών μηνών πούλησαν, μάλλον πέθανε σε ηλικία 89 ετών. Λυπηθήκαμε φυσικά όλοι διότι ήταν καλός άνθρωπος. Πέραν τούτων δεν έγιναν πολλά από την προηγούμενη ανάρτηση. Το πρωϊ της επομένης που την ανέβασα, είδα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και είχε μαζευτεί βάρος από το μέσον, οπότε πέρασα σε φάση όπου η απώλεια βάρους θα γίνονταν πιο ορατή. Θα γίνονταν λέω διότι την επομένη, ημέρα Κυριακή, πήγα στην εκκλησία και ύστερα καθότι μας τάισαν με βούτυρο και τυρί, δεν νήστεψα παραμονή Χριστουγέννων. Δεν μου φάνηκε σωστό να κοινωνήσω δύο συνεχόμενες ημέρες αν δεν ήταν Πάσχα. Η γαλοπούλα μας ήταν μεγάλη και έτσι για να πω την αλήθεια ακόμα την τρώω. Απλά δεν την έχω φάει σε όλα τα γεύματα, κυρίως διότι μας επέτρεψαν να γυρίσουμε στο δημαρχείο χωρίς μάσκα και έτσι δούλεψα δύο φορές από εκεί. Επίσης μάζεψα φύλλα χωρίς να πέσουν ενδιάμεσα πολλά, που σημαίνει ότι πλέον είμαι στο τελευταίο μάζεμα. Ότι έχει πέσει πρέπει να μαζευτεί συν κλάδεμα, αλλά μετά δεν έχει άλλο για ένα φεγγάρι. Πέρασε η περίοδος της εντατικής φυλλόπτωσης. Αύριο βράδυ θα πάω στην πρώτη έξοδό μου από τότε που γύρισα από Ελλάδα και μετά με το λεωφορείο για το Palm Springs όπου θα έχουν πάει οι γονείς την προηγουμένη. Εν συνεχεία ακολουθούν 3 ημέρες εργασίες και η κρουαζιέρα ενώ επίσης αν δεν λείπουμε πιθανόν να πάμε στην κηδεία του φίλου. Το βασικό είναι να μην την κάνουν ενώ είμαστε μη διαθέσιμοι, κυρίως λόγω ταξιδιού. Μετά επόμενο ταξίδι είναι μάλλον η έκλειψη ενώ επόμενη έξοδο θα έχει στο Φρέσνο, σίγουρα Φεβρουάριο και ίσως και πιο αργά Ιανουάριο. Οι γονείς φεύγουν σε λιγότερο από δύο εβδομάδες πλέον αν και το φαϊ που θα αφήσουν θα το τρώω για πολύ παραπάνω.