Σε σχέση με την προηγούμενή μου ανάρτηση δεν έχει γίνει κάτι το φοβερό. Έπεσαν αρκετά κρούσματα κορονοϊού στην δουλεια με αποτέλεσμα να μας έχουν δώσει οδηγία να δουλέψουμε από το σπίτι. Το ζήτημα για το οποίο όμως θέλω να γράψω σήμερα είναι το Νανγκόρνο Καραμπάχ. Την ιστορία την θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία όταν είχε ξεκινήσει η εξέγερση την οποία η Μόσχα δεν κατάφερε να καταστείλει. Το Αρτσάχ, όπως αλλιώς λέγεται, είναι Αρμένικο έδαφος από χιλιετίες το οποίο ο Στάλιν έβαλε στο Αζερμπαιτζάν. Από την άλλη είναι αλήθεια ότι ήταν ένα μεγάλο φεγγάρι υπό Αζερική κυριαρχία, άσχετα αν δεν ζούσε ποτέ εκεί μεγάλος αριθμός Αζέρων. Είναι ένα γενικότερο πρόβλημα των Τουρκογενών. Κατακτούν μία περιοχή, υπάρχει εκεί ένας μη τουρκικός πλυθησμός, του δίνουν την επιλογή κατώτερης κοινωνικής τάξης ή άρνησης της ταυτότητάς του, σε περίοδο αδυναμίας χάνουν το έδαφος και μετά απαιτούν την επιστροφή του, χωρίς να αναγνωρίζουν ότι για το υποταγμένο λαό η περίοδος ήταν μαρτυρική. Η Τουρκία απαιτεί επαναφορά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας έστω και σε χαλαρότερη μορφή. Ότι για τους υποταγμένους λαούς είναι μία σκοτεινή περίοδος δεν έχει σημασία, ψέμματα, προπαγάνδα. Πρέπει να ξαναγίνει τουρκικό έδαφος παρά τη θέληση του.
Ο πρώτος πόλεμος του Νανγκόρνο Καραμπάχ τελείωσε με πλήρη νίκη της Αρμενίας, σε σημείο που αν δεν είχε μεσολαβήσει η Ρωσία θα είχαν προχωρήσει ως το Μπακού. Τα ενδιάμεσα χρόνια οι προσπάθειες διαμεσολάβησης απέτυχαν διότι απλά δεν υπήρχε κοινό σημείο, οι Αζέροι δεν ήταν πρόθυμοι να δεχτουν την ήττα. Η ιστορία θα έμενε ως παγωμένη σύγκρουση αλλά οι υψηλές τιμές του πετρελαίου έφεραν άλλο αποτέλεσμα. Το Αζερμπαϊτζάν αγόρασε σύγχρονο οπλισμό από την Ρωσία κυρίως αλλά και από το Ισραήλ και την Τουρκία. Η Αρμενία περισσότερο στηρίχθηκε στη συμμαχία με των Ρωσία και κατεύθηνε τους εθνικούς πόρους στην οικονομική ανάπτυξη. Την δεκαετία του 90 και λιγότερο του 2000 όταν αγόραζε κάτι το Αζερμπαϊτζάν η Ρωσία έστελνε το ίδιο όπλο στην βάση της στην Αρμενία. Ωστόσο από ένα σημείο και μετά έπαψε. Η Αρμενία συνέχισε να είναι πρόθυμος σύμμαχος, έστειλε λόγου χάρη στρατεύματα στο Καζακστάν όταν επενέβη η Ρωσία λίγο πριν την Ουκρανία παρότι είχε ήδη γίνει ο δεύτερος πόλεμος του Νανγκόρνο Καραμπάχ. Μέχρι τέλους όμως η Ρωσία την πούλησε όπως μας πούλησε η Αμερική το 1974 στην Κύπρο. Δεν είμαι βέβαιος αν οργάνωσε τον 24ωρο πόλεμο αλλά σίγουρα δεν τον σταμάτησε ακόμα και όταν σκότωσαν δικά τους στρατεύματα αν και είχε δυσκολία να το κάνει με όλες τις δυνάμεις της στην Ουκρανία. Οι Αρμένιοι βασίστηκαν στο διεθνές δίκαιο και σε μία συμμαχία που δεν απέδωσε. Όπως στο διάλογο των Μηλίων αυτά δεν αρκούσαν, απαιτούνταν κανονική στρατιωτική ισχύ. Σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς ισχύει και με την Κύπρο: δεν πρόκειται κανένας σύμμαχος να πολεμήσει για εμάς, είτε δεχόμαστε κανένα σχέδιο ήττας τύπου Ανάν είτε εξοπλιζόμαστε για να αλλάξουμε τα δεδομένα επί του πεδίου. Τουλάχιστον η Γαλλία ανέλαβε την Αρμενία διότι έχει συνειδητοποιήσει ότι η Τουρκία θέλει να την πετάξει από την Μεσόγειο. Καιρός και εμείς να αναλάβουμε τα δικά μας μέτρα.
Πάντως η όλη ιστορία με την έξοδο των Αρμενιών απέδειξε ένα μέγα ψέμα των Ισραηλινών: όσο πρόθυμα έφυγαν οι Αρμένιοι από το κατεκτημένο Νανγκόρνο Καραμπάχ, άλλο τόσο πρόθυμα έφυγαν οι Άραβες το 1948 από το σπίτι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου