Αντί για ρέιβ μπουζούκια

Τον Γεννάρη ένας παλιός συμφοιτητής με είχε πάρει και είχαμε κανονίσει για να πάμε στο Λας Βέγκας αυτό το Σαββατοκύριακο. Δυστυχώς δεν βγήκε και έτσι έμεινα στο Φρέσνο και πήγα στα μπουζούκια. Στην Ελλάδα αυτό το ενδεχόμενο θα ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσα να φανταστώ, μία ιδιαζόντως ειδεχθής μορφή βασανιστηρίου. Καθότι όμως έφυγα από την Ελλάδα πριν από 13 χρόνια, η αντίδρασή μου ήταν θετικότερη. 

Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της εβδομάδας δεν το πέρασα στο Φρέσνο. Το Σάββατο σηκώθηκα χωρίς πολύ καλό ύπνο και με αρχή κρυολογήματος και πήγα στην εκκλησία όπου έστησα το σύστημα για την παρουσίασή μου για την 25η Μαρτίου. Κυριακή έκανα την παρουσίαση μου για τους Φιλέλληνες της Επανάστασης και μετά τρεις άνθρωποι μου ζήτησαν συγνώμη για το ότι το κοινό δεν έκανε ησυχία. Δυστυχώς είναι δεδομένο ότι δεν θα ακούσουν όλοι, αλλά κατά τα φαινόμενα η παρουσίασή μου άρεσε σε αυτούς που την άκουσαν. Το βράδυ έκανα τους φόρους μου. Δευτέρα τελευταία ημέρα Φρέσνο την άφησα επιτηδες κενή για να κάνω ότι προκύψει, αλλά δεν προέκυψε τίποτα το φοβερό. Τρίτη πάω γραφείο, μεσημέρι έφαγα και μετά σούπερ μάρκετ κοντά στην δουλειά και ύστερα από την δουλειά πήγα στο σούπερ μάρκετ που αγοράζω φρούτα και πήρα για τους γονείς. Ήμουν στον σταθμό του τραίνου κάπου μισή ώρα νωρίτερα και ήταν εκεί ένας Ινδος ο οποίος συνέχεια μιλούσε στο τηλέφωνο. Εγώ διάβαζα το περιοδικό μου. Μπαίνω στο τραίνο και χάρηκα πολύ που επέλεξα αυτό τον τρόπο μεταφοράς διότι είχαμε έναν ακόμη αεροχείμμαρο. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ και το ότι ήταν ένας άλλος Ινδός ο οποίος συνέχεια μιλούσε στο τηλέφωνο (επί μία ώρα) δεν βοήθησε. Πραγματικά, τι στο καλό λέει ο κόσμος μία ώρα στο τηλέφωνο δεν καταλαβαίνω. Φτάνω στο Martinez και με πήραν οι γονείς μου. Λίγο μετά την έξοδό μας ο αυτοκινητόδρομος ήταν κλειστός από ατύχημα, το είδαμε βγαίνοντας. 

Τετάρτη πρωί δούλεψα από το σπίτι των γονιών μου. Το μεσημέρι πήραμε το αμάξι και πήγαμε στην εκκλησία καθότι είναι πιο κοντά στο Σαν Φρανσίσκο. Η σύνδεση του δικτύου ήταν κακή αλλά κάπως κατάφερα να δουλέψω. Μετά μας πήγαν φίλοι στο St Francis Yatch Club όπου έγινε η επίσημη δεξίωση του Ελληνικού Γενικού Προξενείου για την 25η Μαρτίου. Ηταν η πρώτη φορά που έγινα εδώ και χρόνια, όχι μόνο λόγω κορονοϊού. Ο τωρινός πρόξενος είναι πολύ καλός και κάνει την δουλειά του, συμπεριλαμβανομένου το να κάνει δεξίωση παρότι δεν υπάρχει προϋπολογισμός, βρήκε χορηγούς. Η πρόσκληση ήταν μεγάλη τιμή για εμένα αν και περισσότερο ήταν για τους γονείς, αλλά δεν παύει να ήμουν ο μόνος από το Φρέσνο. Είχε και κάποια παιδιά, πιθανόν φοιτητές από Silicon Valley, αλλά οι περισσότεροι ήταν επιτυχημένοι ελληνοαμερικάνοι. Είχε και ένα τραπέζι με τυρί και αλλαντικά και πρέπει να παραδεχτώ, απέτυχα ως προς την νηστεία εκεί. Έφαγα από τα λαχανικά, αλλά τα τίμησα και τα αρτύσιμα. Μετά γυρίσαμε σπίτι. Πέμπτη εργάστηκα από το σπίτι των γονιών και με το τέλος με πήγαν Martinez για το τραίνο. Το τραίνο είχε καθυστέρηση αλλά εγώ απλά διάβαζα στην επιστροφή. Φτάνω στον σταθμό, το αυτοκίνητό μου ήταν εκεί, δεν είχε παραβιαστεί και φτάνω σπίτι. Δυστυχώς πάλι δεν κοιμήθηκα, τρίτη συνεχόμενη ημέρα χωρίς τον ύπνο μετά την δουλειά. 

Παρασκευή είχαμε το μεσημέρι συνεστίαση για έναν συνάδελφο που έφυγε από την πόλη. Παρότι πτώμα από την αϋπνία και ταλαιπωρία των ταξιδιών, ντύθηκα και πήγα το μεσημέρι στο μαγαζί. Μακάρι να μην ήταν η νηστεία, αλλά είχε κάτι το νηστήσιμο και εφαγα. Μετά σπίτι, δουλειά και με παίρνει ο εκτιμητής διότι η εκδήλωση με τα παιδιά του Διονυσίου ήταν χτες και όχι σήμερα Σάββατο. Έπεσα, κοιμήθηκα μία ώρα αν και ήθελα παραπάνω, και μετά πήγα στο Tower Theater. Ηθελα να μπω στον συγκεκριμένο χώρο από τότε που είχα πρωτοέρθει Φρέσνο πριν 6 χρόνια αλλά δεν είχα την ευκαιρία. Το θέατρο μου άρεσε πολύ ως χώρος, δυστυχώς όμως μόνο 50 άτομα ήμασταν σε έναν χώρο που χωράει ίσως 2,000. Τα τρία παιδιά του Στράτου Διονυσίου βγήκαν, τραγούδησαν επιτυχίες του κυρίως από την δεκαετία του 80, ίσως ο Άγγελος και ο Στέλιος να είπαν και δικές του, το λαϊκό τραγούδι δεν μου αρέσει καθόλου οπότε δεν ξέρω τίνος είναι πιο τραγούδι. Ο Διαμαντής Διονυσίου, ο τρίτος υιός, δεν έχει επιτυχίες απ'όσο ξέρω. Οι άνθρωποι μέσα οι οποίοι είναι κυρίως της εκκλησίας μου, χάρηκαν πολύ και χόρευαν παρότι ο χώρος δεν ήταν ιδιαίτερα κατάλληλος ως προς αυτό. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι πέρασα χάλια, σε τελική ανάλυση δεν ακούω μπουζούκι παρά μόνο μιά δυό φορές τον χρόνο στο φεστιβάλ και την προετοιμασία του, αλλά επιβεβαίωσα ότι το μέγιστο πλεονέκτημα του να ζεις στην Καλιφόρνια είναι ότι ακριβώς μόνο μία με δύο φορές τον χρόνο ακούω αυτή την μουσική που δεν μου αρέσει καθόλου. Καμία σχέση με Ελλάδα όπου τα συνεργεία αυτοκινήτων στην Ιερά Οδό έπαιζαν Σφακιανάκη κάθε μέρα που περνούσα απέξω πηγαίνοντας στην στάση του λεωφορείου όταν ήμουν προπτυχιακός. Τελειώσαμε προς τις 11 παρά, πάω σπίτι αλλά αντί να κοιμηθώ είδα το Gold Rush καθότι δεν ήθελα να το αφήσω για ουρά. 

Σήμερα το πρωί σήκωσα τον εαυτό μου μετά 8 ώρες ύπνο και εν τέλει πήγα γυμναστήριο. Ζυγίστηκα μετά και μου βγήκαν ευχάριστα νέα: παρότι φοράω ακόμα το μακρυμάνικο πανελόνι φόρμας ήμουν 220 λίβρες, από την κανονική ζυγαριά χωρίς πουσάρισμα. Με το αθλητικό σορτσάκι, πόσο μάλλον με το μαγιώ ζυγίζω λιγότερο, απλά δεν έχει ακόμα τόση ζέστη για να τα φορέσω. Γενικά όλη την εβδομάδα είμαι ευχαριστημένος σχετικά με το βάρος που βλέπω στον καθρέπτη, αρκεί αν είμαι όρθιος. Στην καθιστή φωτογραφία στον Διονυσίου φαίνονταν κοιλιά, αν και όχι όση είχαν οι τρεις τραγουδιστές στην σκηνή. Όπως είχα αναφέρει τα Χριστούγεννα είμαι στην φάση όπου ναι μεν δεν είμαι λεπτός αλλά είμαι στα κιλά που αν είχα πριν 6 χρόνια δεν θα είχα ανησυχήσει και ξεκινήσει το γυμναστήριο. Μάλιστα συνεχίζω και να χάνω, έστω και το λίγο που μου λιώνει αργά. Μία εβδομάδα γυμναστήριο έχει μείνει, δύο νηστείας και Μέγα Σάββατο ναι μεν δεν θα είμαι μοντέλο αλλά θα είμαι λεπτότερος. Περιμένω με ανυπομονησία το EDC, πώς άραγε θα βγω από αυτό.

Σήμερα ήρθαν και στο σπίτι οι γονείς μου. Αυτό το Πάσχα μάλλον είναι το τελευταίο που περάσουμε μαζί, ήρθαν κουβαλόντας αντικείμενα για αποθήκευση. 7 χρόνια ανατολική ακτή δεν τους είχα κοντά μου. Ωστόσο τώρα στο Φρέσνο χάρηκα πολύ που περνούσα τις γιορτές όπως Πάσχα, Χριστούγεννα και Εορτή των Ευχαριστιών μαζί τους. Από εδώ και μπρος θα είναι όπως στο Ράλεϋ, στις εορτές μόνος μου εκτός αν επιτέλους η τύχη μου γυρίσει. Μπορεί αυτό τον Νοέμβριο να περάσω την εορτή των Ευχαριστιών Ελλάδα, αλλά αυτή θα είναι η εξαίρεση. Πραγματικά είμαι στην φάση όπου το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω. Κατά τα άλλα, απλά βλέπουμε.