Προς αναβάθμιση των ικανοτήτων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων

 Δεν έχουν συμβεί φοβερά από την τελευταία μου ανάρτηση. Δούλεψα από το σπίτι και από το γραφείο, αγόρασα energy drinks για το EDC, αγόρασα t-shirt το οποίο έρχεται συν έκλεισα για την ΑΧΕΠΑ στο Στόκτον. Αγόρασα και τα δύο βιβλία που ήθελα να πάρω ήδη από τα Χριστούγεννα, αλλά βέβαια το ερώτημα είναι πότε θα τα διαβάσω. Στην Ουκρανία είχαμε την διαρροή των απόρρητων Αμερικανικών εγγράφων η οποία δεν είναι καλή για τις ΗΠΑ, όχι τόσο για την Ουκρανία συν συνεχιζόμενες επιθέσεις στο Μπαχμούτ, αλλά δεν βλέπουμε την περίφημη αντεπίθεση ακόμα. Ελλάδα έχουμε την προκύρηξη των εκλογών τις οποίες θα τις χάσω διότι θα είμαι στο EDC. Ωστόσο είχαμε και διάφορες εξελίξεις ενδιάμεσα ως προς την ενίσχυση των ΕΕΔ από την τελευταία φορά που ανέβασα. Αυτή η κυβέρνηση έμελε να καθαρίσει τα προβλήματα που άφησε η δεκαπενταετή κρίση στις ένοπλες δυνάμεις. Δεν ξέρω τι θα βγάλει η κάλπη, οι Έλληνες πάντα ήμασταν ικανοί να βγάλουμε τα μάτια μας (πχ 1920, 2015) αλλά εμφανίζονται διάφορες ευκαιρίες.

Η πρώτη κατ'αρχήν είναι οικονομική. Πέρυσι παρά τις διάφορες παροχές ο προϋπολογισμός έληξε με πρωτογενές πλεόνασμα αντί ελλείματος που είχε προβλεφθεί ενώ και το πρώτο τρίμηνο επίσης τα δημόσια οικονομικά πήγαν πολύ καλύτερα από το προβλεπόμενο, πάλι παρά τις επιπλέον παροχές. Επίσης φαίνεται ότι η Αμερική θα δώσει στην Ελλάδα FMF, Foreign Military Funds, αυτό που κάποτε λέγαμε Αμερικανική βοήθεις μεγέθους $2 δις. Αν μη τι άλλο ο υποφαινόμενος θυμάται πολύ καλά την ιστορία με το 7 προς 10, την αναλογία της Αμερικανικής βοήθειας ανάμεσα Ελλάδα και Τουρκία, μόνο που αυτή καταργήθηκε επί Κλίντον όταν ανέβηκε ο Νιουτ Γκινγκριτς και στα πλαίσια της συμφωνίας για την εξάλειψη του δημοσίου χρέους κόπηκε όλη η εξωτερική στρατιωτική βοήθεια πλην αυτής προς το Ισραήλ, λόγω των Εβραίων ψηφοφόρων κυρίως. FMF είχε παραμείνει μόνο για φτωχές χώρες αλλά το ελληνικό αίτημα εν τέλει φαίνεται ότι βρήκε ευήκοα ώτα αλλά ας δούμε όταν όλα κατατεθούν στο Κογκρέσο. Επίσης υπάρχει και ανοιχτό ερώτημα τι θα είναι το FMF μας, χαμηλότοκα δάνεια όπως μας έδιναν κάποτε ή δωρεάν βοήθεια όπως ελάμβανε η Τουρκία; Άγνωστο σε αυτή την φάση. Πάντως είναι δεδομένο ότι αυτό διευκολύνει το λεγόμενο Αμερικανικό πακέτο ανανέωσης. Ποιό είναι αυτό; Κατ'αρχήν τα F-35, C-130, Patrot, εκσυγχρονισμός των F-16 Block 30, Bradley και άλλα που δεν γνωρίζω. Χωράνε αυτά όλα σε $2 δις; Μάλλον όχι, αλλά ακούστηκε ότι ακολουθούν και άλλα $6 δις συν ανταλλαγές για την Ουκρανία χώρια. Τα F-35 θα υπογραφούν από τον 4ο και τελευταίο αμέσως μετά τις Τουρκικές εκλογές και αυτό είναι το μόνο χρονοδιάγραμμα που υπάρχει. Η διαχείριση είναι για την επόμενη ελληνική κυβέρνηση.

Το επόμενο για την επόμενη κυβέρνηση είναι η κορβετιάδα. Ο λόγος που δεν έχει υπογραφεί σύμβαση είναι ότι περιμένουμε το πρωτοδικείο για την υπόθεση των Ναυπηγείων Ελευσίνας, ακόμα και δεν πάει το συμβόλαιο στους Ιταλούς. Οι Ιταλοί όντως προσφέρουν καλύτερο πλοίο αλλά η επιλογή πάει στους επομένους. Για την υπόθεση της φρεγατιάδας πήγε η δουλειά στους Γάλλους διότι η τότε ηγεσία του ΠΝ θεώρησε καλύτερα ένα υπερσύχρόνο πλοίο έστω και σε μικρότερα νούμερα αλλά στελεχωμένο, με την λογική ότι το ΠΝ για να μεγαλώσει πρέπει να μικρύνει. Το θέμα είναι ότι έχουμε έλλειψη πλωρών και οι Ολλάνδοι έδιναν καλύτερο πακέτο κατά τη γνώμη μου. Η νέα ηγεσία του ΠΝ δεν πιστεύει σε μικρότερο ΠΝ και αν μας δώσουν οι Αμερικανοί Ticonderoga θα τα αποδεχθούν. Αυτά τα καταδρομικά είναι η μόνη ρεαλιστική λύση για να διατηρήσουμε σύγχρονο στόλο επιφανείας σε μεγάλα νούμερα αλλά και πάλι 3 Κίμων (δεν φαίνεται να ενεργοποιούμε την 4η) συν 3 κορβέτες συν 4 ΜΕΚΟ συν δύο Ticonderoga πάλι για τα 14 μας σημαίνουν μένουν ακόμη 2 Kortenaer, τα Ελλη και Λήμνος τα οποία πάνε για 70 χρόνια υπηρεσία, όπως οι τορπιλάκατοι του Τρικούπη που υπηρέτησαν στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα μπορούσαμε να πάμε για άλλα δυό μεγάλες μονάδες επιφανείες, αλλά το ΠΝ χρειάζεται επίσης 3 νέα υποβρύχια, εκσυγχρονισμός των ΤΠΚ Ρούσσεν και αρκετές ακόμα ανάγκες. 

Τα υποβρύχια ανήκουν στο Γερμανικό πακέτο, μιας και μάλλον το ΠΝ θα συνεχίσει με το δοκιμασμένο σχέδιο, έστω και εκσυγχρονισμένο. Το άλλο κομμάτι του Γερμανικού πακέτου είναι τα Τεθωρακισμένα Οχήματα ΜΑχης τα οποία δεν έχουν υπογραφεί ακόμα διότι φαίνεται οι Γερμανοί παραζητάνε λεφτά για τα Lynx. Οι Αμερικανοί μας δίνουν Bradley για να μην τα πάρουμε, μόνο που ο ΕΣ έχει ανάγκη και τα δύο. Τι και πως φαίνεται ότι και αυτό πάει για την επόμενη κυβέρνηση.

Τέλος το Γαλλικό πακέτο είναι 24 επιπλέον Ραφάλ και οι Γαλλικές κορβέτες αν τις επιλέξουμε. Αυτό και αν καθυστερεί πολύ. Από την στιγμή που οι Αμερικανοί δώσουν βοήθεια πιθανόν πρώτα να κάνουμε την 2η παραγγελία F-35 πριν τα επιπλέον Ραφάλ. Οι Γάλλοι δεν έχουν παράδοση να δίνουν το υλικό τους, έστω και μεταχειρισμένο και μάλιστα διάβασα άρθρο για την Γαλλική στρατιωτική αναθεώρηση και το νέο πενταετές τους πρόγραμμα το οποίο προβλέπει ότι αντί να έχουν μία αιχμή από σύγχρονο υλικό και αρκετό πεπαλαιωμένο (αν και όχι όσο το Ελληνικό) θα επενδύσουν πλέον για να αντικαταστήσουν το παλαιό υλικό με νέο αλλά δεν θα μεγαλώσουν τις ένοπλές δυνάμεις τους ως μάζα. Θεωρούν ότι αν χρειαστεί να περάσουν σε παρατεταμένο αγώνα αλά Ουκρανία θα καταφύγουν στο πυρηνικό τους οπλοστάσιο. Ίσως η Κύπρος αγοράσει από το παλαιό υλικό που θα αποσύρουν, αν δεν το αγοράσουν διάφοροί της Ανατολικής Ευρώπης ή και το δώσουν Ουκρανία. Ο ΕΣ μάλλον δεν ενδιαφέρεται για το μελλοντικά απόσυρόμενο Γαλλικό υλικό, με λίγες εξαιρέσεις. 

Σε κάθε περίπτωση θα δούμε τι θα βγάλουν οι κάλπες. Ευκαιρείες υπάρχουν, ας τις εκμεταλλευτούμε.

Πάσχα με την αδερφή μου και όλη την οικογένεια

 Η τελευταία φορά που είχαμε περάσει Πάσχα όλη η οικογένεια μαζί, δηλαδή εγώ, η αδερφή μου και οι γονείς, ήταν το 2008 επί πρωθυπουργίας Καραμανλή. Όταν το ανέφερα αυτό δεν άρεσε στην μητέρα μου η οποία έλεγε ότι όλοι τους είναι διευθαρμένοι και δεν της αρέσει να μνημονεύω το όνομά του. Το 2009 ήμουν στην Κρήτη και ήρθε μεν η οικογένεια αλλά έφύγαν κάπου Μεγάλη Πέμπτη. Μετά έφυγα Αμερική, παντρεύτηκε η αδερφή μου και έτσι μέγιστο ήταν οι τρεις, ποτέ οι τέσσερεις. Ο γαμπρός μου δεν μπορούσε να έρθει διότι η δουλειά του τον έστειλε ταξίδι την εβδομάδα της Διακαινησίμου. Σάββατο του Λαζάρου παίρνω το αυτοκίνητο, αγοράζω ψάρι και μετά κατευθείαν σπίτι των γονιών. Οι γονείς μου έλειπαν όταν έφτασα καθότι μετά το σχολείο πήγαν κατευθείαν αεροδρόμιο, όχι πως ήταν πρόβλημα για μένα. Ήρθαν εν τέλει όλοι αργότερα και χάρηκα που είδα την αδερφή μου την οποία είχα να δω από το καλοκαίρι. Κυριακή των Βαϊων πήγαμε εκκλησία την οποία είχα να δω τόσο γεμάτη από το 1992. Το απόγευμα δεν κάναμε κάτι πέραν από το να δούμε Σέρλοκ Χόλμς, όχι κατ'ανάγκην διότι το ήθελε η μητέρα. 

Γενικά την Μεγάλη Εβδομάδα το πρόγραμμα ήταν απλό. Κάθε μέρα 8 με 5 δουλειά και έκανα βόλτα το μεσημέρι αφότου έτρωγα. Οι υπόλοιποι κινούνταν ανεξάρτητα σε εκείνη την φάση. Μετά έπεφτα και πηγαίναμε εκκλησία όπου έψελνα. Μία από τις ημέρες δεν μπορούσε ο πατέρας με την αδερφή μου έτσι πήγα εγώ και η μητέρα μου μόνο. Την Μεγάλη Πέμπτη έκανε ο ψάλτης όλα τα 12 ευαγγέλια με αποτέλεσμα να τελειώσουμε στις 11, αλλά πρόλαβα τον Colbert. Κατά τα άλλα είδα και τα προγράματα που έχασα διότι πήγαινα εκκλησία σε επόμενες ημέρες. Η μόνη διαφορά ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Κατ'αρχήν πήγαν οι υπόλοιποι Αποκαθήλωση ενώ εγώ έμεινα σπίτι και παρακολούθησα ένα online συνέδριο της ASPRS. Μετά πήγαμε για τον Επιτάφιο μαζί κατά τα άλλα. Μέγα Σάββατο πρωϊ κανονικά πήγαμε στην Πρώτη Ανάσταση. Ύστερα σπίτι και το απόγευμα έβγαλα την αδερφή μου ψώνια, χωρίς τους γονείς. Το βράδυ κανονικά στην Ανάσταση. Κάπου την Μεγάλη Εβδομάδα ήμουν βέβαιος ότι έχανα βάρος αλλά δεν έβλεπα. Εν τέλει προς μεγάλη έκπληξή μου το είδα, έχανα στην πλάτη. Δεν κοιτάω υπό κανονικές συνθήκες την πλάτη μου!

Η Κυριακή του Πάσχα ήταν μία πολύ χαρούμενη ημέρα διότι τελείωσαν οι 7 εβδομάδες νηστείας. Δεν παραέφαγα και όλοι περάσαμε καλά στο πικ νικ της εκκλησίας. Μετά το βράδυ επιτέλους είδαμε και μία θρηκευτική ταινία, τον νέο Μπεν Χούρ. Δευτέρα και Τρίτη εργάστηκα κανονικά από το σπίτι των γονιών μου, αλλά χωρίς την εκκλησία δεν ήταν εξαντλητικό. Γυρνάω Τετάρτη σπίτι με ένα άγχος: πριν φύγω πήγα να ανοίξω τον ελεγκτή για να ποτίζει, αλλά δεν άνοιγε. Έστειλα μύνημα στο ηλεκτρολόγο αναφέροντάς του και τον κλιματισμό και μου είπε να τον πάρω όταν γυρίσω. Έτσι Τετάρτη τον πήρα από το σπίτι και κανονίσαμε να έρθει την επομένη. Εκείνο το βράδυ πήγα γυμναστήριο για πρώτη φορά μετά δύο εβδομάδες, ακόμα και σήμερα οι μύες μου δεν έχουν επανέλθει στο βάρος που σήκωνα αλλά πλησιάζουν. Έρχετε την επομένη ο τεχνικός, το κλιματιστικό δούλεψε προς έκπληξή μου αλλά όντως η πρίζα είχε χαλάσει. Μου την άλλαξε και μετά ο ελεγκτής άρδευσης άρχισε να λειτουργεί κανονικά. Δεν τελείωσε όμως εκεί η Πέμπτη διότι έιχαμε και meeting της ΑΧΕΠΑ. 

Παρασκευή πάω στο γραφείο όπου είχα το άγχος της παράδοσης του εισιτηρίου του EDC, αλλά είχα να πατήσω εβδομάδες. Το εισιτήριο μου παραδόθηκε το μεσημέρι και δεν μου το κλέψανε από δίπλα από την πόρτα μου, δόξα τον Θεό. Είχα αγοράσει εισιτήριο για το Emerald Dream με τον Marcus Schulz ως πρώτο όνομα εκείνο το βράδυ. Δεν ήμουν κουρασμένος το απόγευμα παραδόξως. Πήγα, χόρεψα, ευχαριστήθηκα και γύρισα σπίτι όπου μάλλον λόγω του Energy Drink μου πήρε άλλες δύο ώρες να κοιμηθώ. Την επομένη έκανα το πρώτο κολύμπι της χρονιάς στο γυμναστήριο, ζυγίσθηκα και με βλέπω κάπου 219 λίβρες στην κανονική ζυγαριά. Η τελευταία φορά που ήμουν κάτω από 220 χωρίς πουσάρισμα ήταν κάπου πριν δύο Χριστούγεννα, όπου και πάλι δεν είχα φάει ως τις 2 το μεσημέρι και επίσης δεν ξέρω για τη ζυγαριά. Από την μία ήλπιζα να είναι χαμηλότερα, από την άλλη δεν παύουμε να λέμε μετά το Πασχαλινό γεύμα και με εμένα να τρώω όσο περισσότερο φαϊ μου έδωσε η μητέρα μου ώστε να μην χαλάσει. Καλά είμαι, στο EDC ίσως φτάσω στον στόχο μου. Κάπου εδώ θα τελείωνα την ανάρτηση αλλά την Κυριακή μου έγινε μεγάλη έκπληξη, μας ήρθε ο επίσκοπός μας στην εκκλησία μας. Αυτό δεν το ήξερα ούτε το περίμενα. Πάντως κατά τα άλλα καλά πάνε τα πράγματα. Επίστρέφω σε μία κανονικότητα πλέον.

Αντί για ρέιβ μπουζούκια

Τον Γεννάρη ένας παλιός συμφοιτητής με είχε πάρει και είχαμε κανονίσει για να πάμε στο Λας Βέγκας αυτό το Σαββατοκύριακο. Δυστυχώς δεν βγήκε και έτσι έμεινα στο Φρέσνο και πήγα στα μπουζούκια. Στην Ελλάδα αυτό το ενδεχόμενο θα ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσα να φανταστώ, μία ιδιαζόντως ειδεχθής μορφή βασανιστηρίου. Καθότι όμως έφυγα από την Ελλάδα πριν από 13 χρόνια, η αντίδρασή μου ήταν θετικότερη. 

Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της εβδομάδας δεν το πέρασα στο Φρέσνο. Το Σάββατο σηκώθηκα χωρίς πολύ καλό ύπνο και με αρχή κρυολογήματος και πήγα στην εκκλησία όπου έστησα το σύστημα για την παρουσίασή μου για την 25η Μαρτίου. Κυριακή έκανα την παρουσίαση μου για τους Φιλέλληνες της Επανάστασης και μετά τρεις άνθρωποι μου ζήτησαν συγνώμη για το ότι το κοινό δεν έκανε ησυχία. Δυστυχώς είναι δεδομένο ότι δεν θα ακούσουν όλοι, αλλά κατά τα φαινόμενα η παρουσίασή μου άρεσε σε αυτούς που την άκουσαν. Το βράδυ έκανα τους φόρους μου. Δευτέρα τελευταία ημέρα Φρέσνο την άφησα επιτηδες κενή για να κάνω ότι προκύψει, αλλά δεν προέκυψε τίποτα το φοβερό. Τρίτη πάω γραφείο, μεσημέρι έφαγα και μετά σούπερ μάρκετ κοντά στην δουλειά και ύστερα από την δουλειά πήγα στο σούπερ μάρκετ που αγοράζω φρούτα και πήρα για τους γονείς. Ήμουν στον σταθμό του τραίνου κάπου μισή ώρα νωρίτερα και ήταν εκεί ένας Ινδος ο οποίος συνέχεια μιλούσε στο τηλέφωνο. Εγώ διάβαζα το περιοδικό μου. Μπαίνω στο τραίνο και χάρηκα πολύ που επέλεξα αυτό τον τρόπο μεταφοράς διότι είχαμε έναν ακόμη αεροχείμμαρο. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ και το ότι ήταν ένας άλλος Ινδός ο οποίος συνέχεια μιλούσε στο τηλέφωνο (επί μία ώρα) δεν βοήθησε. Πραγματικά, τι στο καλό λέει ο κόσμος μία ώρα στο τηλέφωνο δεν καταλαβαίνω. Φτάνω στο Martinez και με πήραν οι γονείς μου. Λίγο μετά την έξοδό μας ο αυτοκινητόδρομος ήταν κλειστός από ατύχημα, το είδαμε βγαίνοντας. 

Τετάρτη πρωί δούλεψα από το σπίτι των γονιών μου. Το μεσημέρι πήραμε το αμάξι και πήγαμε στην εκκλησία καθότι είναι πιο κοντά στο Σαν Φρανσίσκο. Η σύνδεση του δικτύου ήταν κακή αλλά κάπως κατάφερα να δουλέψω. Μετά μας πήγαν φίλοι στο St Francis Yatch Club όπου έγινε η επίσημη δεξίωση του Ελληνικού Γενικού Προξενείου για την 25η Μαρτίου. Ηταν η πρώτη φορά που έγινα εδώ και χρόνια, όχι μόνο λόγω κορονοϊού. Ο τωρινός πρόξενος είναι πολύ καλός και κάνει την δουλειά του, συμπεριλαμβανομένου το να κάνει δεξίωση παρότι δεν υπάρχει προϋπολογισμός, βρήκε χορηγούς. Η πρόσκληση ήταν μεγάλη τιμή για εμένα αν και περισσότερο ήταν για τους γονείς, αλλά δεν παύει να ήμουν ο μόνος από το Φρέσνο. Είχε και κάποια παιδιά, πιθανόν φοιτητές από Silicon Valley, αλλά οι περισσότεροι ήταν επιτυχημένοι ελληνοαμερικάνοι. Είχε και ένα τραπέζι με τυρί και αλλαντικά και πρέπει να παραδεχτώ, απέτυχα ως προς την νηστεία εκεί. Έφαγα από τα λαχανικά, αλλά τα τίμησα και τα αρτύσιμα. Μετά γυρίσαμε σπίτι. Πέμπτη εργάστηκα από το σπίτι των γονιών και με το τέλος με πήγαν Martinez για το τραίνο. Το τραίνο είχε καθυστέρηση αλλά εγώ απλά διάβαζα στην επιστροφή. Φτάνω στον σταθμό, το αυτοκίνητό μου ήταν εκεί, δεν είχε παραβιαστεί και φτάνω σπίτι. Δυστυχώς πάλι δεν κοιμήθηκα, τρίτη συνεχόμενη ημέρα χωρίς τον ύπνο μετά την δουλειά. 

Παρασκευή είχαμε το μεσημέρι συνεστίαση για έναν συνάδελφο που έφυγε από την πόλη. Παρότι πτώμα από την αϋπνία και ταλαιπωρία των ταξιδιών, ντύθηκα και πήγα το μεσημέρι στο μαγαζί. Μακάρι να μην ήταν η νηστεία, αλλά είχε κάτι το νηστήσιμο και εφαγα. Μετά σπίτι, δουλειά και με παίρνει ο εκτιμητής διότι η εκδήλωση με τα παιδιά του Διονυσίου ήταν χτες και όχι σήμερα Σάββατο. Έπεσα, κοιμήθηκα μία ώρα αν και ήθελα παραπάνω, και μετά πήγα στο Tower Theater. Ηθελα να μπω στον συγκεκριμένο χώρο από τότε που είχα πρωτοέρθει Φρέσνο πριν 6 χρόνια αλλά δεν είχα την ευκαιρία. Το θέατρο μου άρεσε πολύ ως χώρος, δυστυχώς όμως μόνο 50 άτομα ήμασταν σε έναν χώρο που χωράει ίσως 2,000. Τα τρία παιδιά του Στράτου Διονυσίου βγήκαν, τραγούδησαν επιτυχίες του κυρίως από την δεκαετία του 80, ίσως ο Άγγελος και ο Στέλιος να είπαν και δικές του, το λαϊκό τραγούδι δεν μου αρέσει καθόλου οπότε δεν ξέρω τίνος είναι πιο τραγούδι. Ο Διαμαντής Διονυσίου, ο τρίτος υιός, δεν έχει επιτυχίες απ'όσο ξέρω. Οι άνθρωποι μέσα οι οποίοι είναι κυρίως της εκκλησίας μου, χάρηκαν πολύ και χόρευαν παρότι ο χώρος δεν ήταν ιδιαίτερα κατάλληλος ως προς αυτό. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι πέρασα χάλια, σε τελική ανάλυση δεν ακούω μπουζούκι παρά μόνο μιά δυό φορές τον χρόνο στο φεστιβάλ και την προετοιμασία του, αλλά επιβεβαίωσα ότι το μέγιστο πλεονέκτημα του να ζεις στην Καλιφόρνια είναι ότι ακριβώς μόνο μία με δύο φορές τον χρόνο ακούω αυτή την μουσική που δεν μου αρέσει καθόλου. Καμία σχέση με Ελλάδα όπου τα συνεργεία αυτοκινήτων στην Ιερά Οδό έπαιζαν Σφακιανάκη κάθε μέρα που περνούσα απέξω πηγαίνοντας στην στάση του λεωφορείου όταν ήμουν προπτυχιακός. Τελειώσαμε προς τις 11 παρά, πάω σπίτι αλλά αντί να κοιμηθώ είδα το Gold Rush καθότι δεν ήθελα να το αφήσω για ουρά. 

Σήμερα το πρωί σήκωσα τον εαυτό μου μετά 8 ώρες ύπνο και εν τέλει πήγα γυμναστήριο. Ζυγίστηκα μετά και μου βγήκαν ευχάριστα νέα: παρότι φοράω ακόμα το μακρυμάνικο πανελόνι φόρμας ήμουν 220 λίβρες, από την κανονική ζυγαριά χωρίς πουσάρισμα. Με το αθλητικό σορτσάκι, πόσο μάλλον με το μαγιώ ζυγίζω λιγότερο, απλά δεν έχει ακόμα τόση ζέστη για να τα φορέσω. Γενικά όλη την εβδομάδα είμαι ευχαριστημένος σχετικά με το βάρος που βλέπω στον καθρέπτη, αρκεί αν είμαι όρθιος. Στην καθιστή φωτογραφία στον Διονυσίου φαίνονταν κοιλιά, αν και όχι όση είχαν οι τρεις τραγουδιστές στην σκηνή. Όπως είχα αναφέρει τα Χριστούγεννα είμαι στην φάση όπου ναι μεν δεν είμαι λεπτός αλλά είμαι στα κιλά που αν είχα πριν 6 χρόνια δεν θα είχα ανησυχήσει και ξεκινήσει το γυμναστήριο. Μάλιστα συνεχίζω και να χάνω, έστω και το λίγο που μου λιώνει αργά. Μία εβδομάδα γυμναστήριο έχει μείνει, δύο νηστείας και Μέγα Σάββατο ναι μεν δεν θα είμαι μοντέλο αλλά θα είμαι λεπτότερος. Περιμένω με ανυπομονησία το EDC, πώς άραγε θα βγω από αυτό.

Σήμερα ήρθαν και στο σπίτι οι γονείς μου. Αυτό το Πάσχα μάλλον είναι το τελευταίο που περάσουμε μαζί, ήρθαν κουβαλόντας αντικείμενα για αποθήκευση. 7 χρόνια ανατολική ακτή δεν τους είχα κοντά μου. Ωστόσο τώρα στο Φρέσνο χάρηκα πολύ που περνούσα τις γιορτές όπως Πάσχα, Χριστούγεννα και Εορτή των Ευχαριστιών μαζί τους. Από εδώ και μπρος θα είναι όπως στο Ράλεϋ, στις εορτές μόνος μου εκτός αν επιτέλους η τύχη μου γυρίσει. Μπορεί αυτό τον Νοέμβριο να περάσω την εορτή των Ευχαριστιών Ελλάδα, αλλά αυτή θα είναι η εξαίρεση. Πραγματικά είμαι στην φάση όπου το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω. Κατά τα άλλα, απλά βλέπουμε.