Την άνοιξη είχα πρόθεση να πάω στο ράντσο, αλλά με έπιασε ο κορονοϊός. Αυτή την φορά ευτυχώς δεν ήμουν άρρωστος και έτσι επιτέλους κατάφερα και ανέβηκα. Είχα ετοιμάσει τα πράγματά μου και μετά από την δουλειά κατευθείαν ξεκίνησα. Έφτασα σε λίγο παραπάνω από μία ώρα, ένιωθα κουρασμένος σε σημείο που όντως ξάπλωσα αλλά ταχύτατα σηκώθηκα και πριν από το δείπνο περισσότερο χάζεψα για να περάσει η ώρα μου. Έφαγα, ο κόσμος είχε σταδιακά αρχίσει να πυκνώνει και σε σχέση με την τελευταία συμμετοχή πριν από 3 χρόνια, δεν ήξερα παρά λίγους. Τα 3/4 ήταν νέοι, συν επίσης για κάποιο λόγο είχε 13 κορίτσια και 40 αγόρια. Ένας από τους νέους όμως ήταν φίλος που ήξερα από το Virginia Tech, προπτυχιακός ελληνοαμερικάνος. Πλέον μένει σχετικά κοντά στο ράντσο και δουλεύει ως τραπεζίτης κτηματαγοράς (εγκρίνει δάνεια;) Τέλος πάντων είχαμε την πρώτη ομιλία και μετά εσπερινό και έβγαλα τον υπολογιστή μου μετά. Δυστυχώς δεν ενδιαφέρθηκε κανένας σε εκείνη την φάση για τον Άθωνα και μέχρι τέλους μόνο δύο άτομα ενδιαφέρθηκαν για τις φωτογραφίες μου. Έπεσα και κοιμήθηκα και σηκώθηκα νωρίς. Πάντως σε σχέση με το πως με πήγαίνε η εβδομάδα κοιμήθηκα καλύτερα.
Την επομένη το πρωϊ είχαμε όρθρο και μετά πρωϊνο. Εν συνεχεία είχαμε τις πρωϊνές συνεδρίες και ύστερα μεσημεριανό. Ο συνάδελφος, ο οποίος στο Tech ήταν καλύτερος στη θεωρία παρά την πράξη, άφαντος. Τουλάχιστον όμως γνώρισα νέο κόσμο, ιδίως νέες κοπέλες. Είναι και μία ενδιάφερουσα Σύρια αν και όχι πολύ ευπαρουσίαστη, πολιτικός μηχανικός, υπάλληλος του Δήμου Λος Άντζελες με μεταπτυχιακό από το USC η οποία όταν την ρώτησα τη κάνει για διασκέδαση, είχε αμηχανία και απάντησε εν τέλει ότι δεν πάει στα μαγαζιά για ψώνια. Υπάρχει και πρακτικό ζήτημα στην περίπτωση αυτή: δεν έχω λόγο να πάω στο Λος Άντζελες, εν αντιθέσει με το Σαν Φρανσίσκο όπου είναι στα προάστειά του οι γονείς μου. Το απόγευμα είχαμε εσπερινό στο μοναστήρι και μετά είχαμε δείπνο και παρέα γύρω από την φωτιά δίπλα από την λίμνη. Κυριακή πρωϊ ξυπνάω και βλέπω ότι το λάστιχο του συνοδηγού μου είχε σκάσει. Πήγα εκκλησιά, ανήσυχος φυσικά και μετά κατεβαίνω, φορτώνω τα πράγματα και σηκώνω το αμάξι για να βγάλω την ρόδα. Εκεί λοιπόν με μαζεύει πατέρας του φίλου μου από το Virginia Tech και με κατεβάζει, μαζί με τα άλλα δύο παιδιά του, στο κοντινότερο μαγαζί με ανταλλακτικά αυτοκινήτου το οποίο είναι 6 μίλια από το ράντσο. Εκεί αγοράζω νέο λάστιχο και ο φίλος σηκώθηκε από το κρεββάτι και με γύρισε στο ράντσο όπου άλλαξα το λάστιχο. Παρότι έφυγα πρώτος από την εκκλησία έφυγα μάλλον τελευταίος από το ράντσο. Πέρασε αυτή η περιπέτεια και κατέβηκα στο σπίτι μου αφότου σταμάτησα για ψώνια. Παραδόξως λόγω και της αλλαγής της ώρα κοιμήθηκα πολύ καλά. Για το 4ο και τελευταίο προς το παρόν ταξίδι, στην επόμενη ανάρτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου