Τα γενέθλιά μου

 Διάβασα στο Twitter ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο στην Ελλάδα φοβόμαστε τον πόλεμο είναι ότι μετά από επιτυχημένους πολέμους (Βαλκανικοί - Α'ΠΠ από την μία, Β ΠΠ από την άλλη) ακολούθησαν δύο καταστροφικές ήττες (Μικρασιατική Εκστρατεία και Εμφύλιος) με αποτέλεσμα να μην βλέπουμε θετικά ακόμη και ενός επιτυχημένου. Η συγκεκριμένη θεώρηση έχει και ένα κενό: υπάρχει και αρκετή αφέλεια επίσης. Θυμάμαι κατά την νέα αγορά του αιώνα, όταν πήραμε 40 F-16 συν 20 Mirage η θεία μου να λέει (ήμουν επίσκεψη Σέρρες σε εκείνη την φάση) να μην αγοράσουμε αεροσκάφη για να έχουμε ειρήνη. Αυτή την εβδομάδα μου συνέβη παρόμοιο με τα γενέθλιά μου.

Η εβδομάδα όλη με πήγε έντονα απασχολημένο. Δευτέρα το μεσημέρι είπα να πάω με τους γονείς για μεσημέρι στην Big Fresno Fair, εγώ μπήκα μέσα αλλά όχι οι γονείς και εν τέλει βγήκα πτώμα από 10 λεπτά στο πανηγύρι. Οι γονείς μου ήταν εδώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο για να καθαρίσουν και να φτιάξουμε το σπίτι. Δεν μπορώ να πω ότι κάθισα όσο ήταν εδώ, τον λίγο χρόνο που καθίσαμε έβγαλα εισιτήρια για να περάσουμε μαζί την Ημέρα των Ευχαριστιών. Δευτέρα απόγευμα μας ήρθε μία θαυματουργή είκόνα στην εκκλησία και πήγαμε στο Ευχέλαιο. Μετά οι γονείς έφυγαν από το Φρέσνο. Αφότου έφυγαν μάζεψα το σπίτι συν ότι άφησαν μισοτελειωμένα. Τρίτη ήταν η μόνη ημέρα που πήγα γυμναστήριο. Τετάρτη και Πέμπτη είχα ΑΧΕΠΑ και μετά έτρεχα για ψώνια. Παρασκευή έρχεται η μεγάλη ημέρα, κατάφερα Πέμπτη μεσημέρι να καθαρίσω την αυλή, Παρασκευή το έξω και μετά από τον ύπνο ύστερα από την δουλειά πήγα για ψώνια συν εν τέλει σε αυτό που έμελε να είναι το μεγάλο event του Σαββατοκύριακού: ήρθε η Nifra στο Φρέσνο. Πήγα και πραγματικά διασκέδασα, η κοπέλα έχει πολύ ενέργεια και την μεταδίδει στο κοινό σε σημείο που δίνεσαι ψυχή τε και σώματι στην πίστα.

Την επομένη ξύπνησα το πρωϊ με λιγότερο ύπνο απ'ότι ήθελα και μετά από λίγα πράγματα στον υπολογιστή πήγα για τα τελευταία ψώνια. Ύστερα από δύο ώρες γύρισα στο σπίτι, έπεσα και σηκώθηκα στις 4.30. Ξανακάθισα 4 ώρες αργότερα όταν είχε έρθει ο DJ και είχα αρχίσει το πάρτυ. Έρχεται ο DJ (τον οποίο πλήρωσα), φέρνει έναν Ελληνα Αργείο φίλο από το Στόκτον, έρχεται και ένας άλλος φίλος από την εκκλησία, και περιμένω να έρθουν και άλλοι επισκέπτες έχοντας στο μυαλό τους 23 που είχα πέρυσι, αλλά δεν ήρθε κανείς. Στεναχωρήθηκα. Δεν ήταν τόσο ότι ήμασταν οι 4, όσο ο φοβερός κόπος που έριξα να καθαρίσω το σπίτι, να μαγειρέψω (έχω καμμένη άκρη δαχτύλου ακόμα) και να μου μείνουν όλα. Γενικά ένιωσα χάλια και χτες όταν δεν ήρθαν αλλά και σήμερα γενέθλιά μου. Ωστόσο το θετικό ήταν ότι είχα πολύ κόσμο να μου εύχεται στο Facebook η πλειοψηφία των οποίων καμία σχέση με Φρέσνο. Αυτό εν τέλει και πόνεσε, διότι 6 χρόνια μετά τρεία ατομα ήρθαν και τον ένα τον πλήρωσα. Η βασική διαφορά με πέρυσι είναι ότι τα αδέρφια είναι πανεπιστήμιο και πήγαν σε fraternity party συγχρόνως με το δικό μου, επίσης συγχρόνως ήταν και το τραπέζι από βαφτίσια, στο οποίο δεν με προσκάλεσαν και γενικά ότι 3 χρόνια δεν έγινε λόγω κορονοϊού έγινε τώρα. Πάλι και αυτή η όψη έχει αρνητικά, όλα αυτά συμβαίνουν και κανένας δεν με καλεί. Πειρισσότερα θα περίμενα από τους φίλους που ξέρω από το πριν το Φρέσνο, αλλά με αυτούς έχω χαθεί. Με τον ένα έχω κάποια επαφή, τον πήρα στην ονομαστική του εορτή και όταν αγόραζα τον υπολογιστή που τώρα χρησιμοποιώ. Από τον άλλο έχω να ακούσω χρόνια, όταν επισκεύθηκα τελευταία φορά την Κύπρο αλλά δεν μπόρεσε να με δει. Αλλά ας μην ξεχάσω το θετικό, πέρασα φοβερά στο DJ set της Nifra