Το ταξίδι αυτό ήξερα ότι θα με κούραζε αλλά είχα κάθε πρόθεση να το κάνω. Δεν ήταν τόσο μόνο να δω τον φίλο που σπουδάζει στο Κολούμπια, έχω βαρεθεί δύο χρόνια πανδημίας απλά να κάθομαι στο σπίτι. Παίρνω το όχημά μου και οδηγώ στο σπίτι των γονιών Τετάρτη βράδυ. Έφτασα αρκετά κουρασμένος και απλά ξάπλωσα. Το σπίτι το βρήκα σε καλή κατάσταση, το κακό όμως ήταν ότι δεν πήρα το τζήν μου και δεν ήθελα να φοράω μόνο το καλό παντελόνι. Έτσι πήρα ένα παντελόνι από εκεί. Την επομένη εργάστηκα καλά, έφαγα φαϊ που άφησαν οι γονείς ως επί το πλείστον στην κατάψυξη και έκανα βόλτα και το αμάξι τους για να ζήσει η μπαταρία τους. Είδα και το ταχυδρομείο τους, τίποτα το σημαντικό ακόμη αν και είχε έναν λογαριασμό. Το απόγευμα παίρνω το αμάξι, παρκάρω έξω από το σπίτι φίλου με τον οποίο θα πετάξουμε Ελλάδα, και μετά περπατήσαμε ως το BART. Ενδιάμεσα έφαγα το τελευταίο γεύμα πριν το ταξίδι. Πήρα BART ως το αεροδρόμιο όπου είχε φοβερή ουρά να περάσεις τους ελέγχους ασφαλείας, αλλά έφτασα κανονικά στην πύλη. Προσγειώνομαι το πρωϊ JFK, βγήκα από την λάθος πλευρά του airtrain αλλά έφτασα κανονικά στο World Trade Center. Τα παιδιά λίγο χάθηκαν στο Newark αλλά τα κατάφεραν. Όλη νύχτα άυπνοι (όχι πως εγώ τα κατάφερα πολύ καλύτερα, απλά έχω συνηθίσει) δεν είχαν πολύ διάθεση αλλά τους έδειξα τον Άγιο Νικόλαο των Δίδυμων Πύργων. Πέρνουμε το μετρό, φτάνουμε στο ξενοδοχείο δύο ώρες νωρίτερα αλλά μας αφήνουν να κάνουμε check in νωρις και την πέφτουν όλοι ξάπλα. Ενδιάμεσα είδα τον φίλο μου τον φοιτητή ο οποίος παρουσιάζει το διδακτορικό του κάπου Αύγουστο και έχει ήδη δεχτεί θέση στην Meta, μητρική του Facebook. Με δυσκολία τους σήκωσα όλους αλλά πήγαμε κανονικά στο Meet and Greet όπου δεν είχαμε κλειστό τραπέζι, ήταν για όλους. Ήδη από το ενδιάμεσο γνωρίσαμε τις άλλες όμάδες οι οποίοι ήταν από την Ανατολική Ακτή όλοι. Όλοι του Φρέσνο ήμαστα μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο, κανένας δεν είχε κουράγιο για το after.
Την επομένη έχουμε τους δύο αγώνες. Παρνουμε το μετρό για μία εκκλησία που έχει και charter school, εξού και το γήπεδο. Στο πρώτο αγώνα χάσαμε πολύ και μετά πήγαμε να φάμε δίπλα. Ενθουσιάστηκαν τα παιδιά από το φαϊ και μετά γύρισαν στο στάδιο, αν και εγώ καθότι δεν είχα παίξει έκανα βόλτα πριν γυρίσω. Τον δεύτερο αγώνα τον χάσαμε για ένα καλάθι και μάλιστα είχαμε παράπονα για την διαιτησία. Γυρίσαμε ξενοδοχείο, καθίσαμε, αλλάξαμε και μετά πήραμε το μετρό για Αστόρια. Το μαγαζί παίζει ελληνική μουσική (και ξένη) και γνωρίσαμε και κόσμο. Ένιωσα πραγματικά μία μοναξιά διότι δεν υπάρχει μέρος στο Φρέσνο όπου πας και ακούς Ελληνικά να μιλιούνται και πιάνεις κουβέντα και αντί να αγνοήσουν, ενθουσιωδώς σου μιλάνε. Ένας Υιός μας εν τέλει ήταν τυχερός με κοπέλα, έφυγε νωρίς ενώ εγω χόρευα και μετά ενώ επιστρέφαμε μας έπερναν τηλέφωνο οι της παρέας της κοπέλας να δούνε τι κάνει διότι την είχαν χάσει. Και εμείς δεν ξέραμε τις γίνονταν, ο Υιός δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, αλλά τουλάχιστον όμως ο αδερφός του μπορούσε να δει που είναι το κινητό του, ήταν στο ξενοδοχείο. Φτάνουμε, όλα καλά με τους ερωτοχτυπημένους, και την πέφτω, και 30 λεπτά αργότερα με σηκώνουν να τους κλείσω AirBnB για τη επομένη. Τους είχα πει πριν φύγουμε, να σας κλείσω τώρα, αλλά μηδέν. Τους έκλεισα, την επομένη σηκώθηκα χωρίς πλήρη ύπνο και έκανα τον δρόμο μου για το Newark. Έφτασα Σαν Φρανσίσκο, μετά στο σπίτι των γονιών μου, εργάστηκα την επομένη και μετά στο Φρέσνο. Χτες το βράδυ βγήκα και δει στο Sun Kissed Summer Festival. Σήμερα όμως ούτε για περπάτημα δεν είχα την δύναμη. Καλά πέρασα, τώρα ακολουθεί το ταξίδι για Ελλάδα. Ενδιάμεσα όμως θέλω πάλι να γράψω για τον Ελληνικό Στρατό, να δούμε τι θα καταφέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου