Πάρτυ μετά από 7 χρόνια

Πριν 7 χρόνια, το σωτήριο έτος 2014, έκανα για τελευταία φορά πάρτυ για να γιορτάσω την αποφοίτησή μου. Έκτοτε είχα το πάρτυ έκπληξη (που δεν οργάνωσα εγω) όταν έφυγα από το Raleigh, το ταξίδι για τα 40α γενέθλια στο Λας Βέγκας αλλά κανονικό πάρτυ δεν έκανα. Εν τέλει ο βασικός λόγος ήταν ότι στο προηγούμενο διαμέρισμα είμασταν όλοι πολύ κοντά και δεν ήθελα να ενοχλήσω τους γείτονες, συν το ότι για να μπεις σε εκείνο το συγκρότημα ήθελε κωδικό. Πέρυσι, αν δεν είχε πέσει η πανδημία, θα μπορούσα να κάνω πάρτυ στο σπίτι μου, αν και παίζεται καθότι ήταν ακόμα το μπέρδεμα με το δέντρο και τα διάφορα που συμπράγαλα. Φέτος όμως ήρθε η ώρα να κάνω ταμείο και να δω ποιος είναι αρκετά φίλος μου ώστε να έρθει στο σπίτι να γιορτάσει μαζί μου. Για όσους βαριούνται να διαβάσουν ως επί το πλείστον ήρθαν Υιοί του Περικλέους αλλά ήρθαν και συνάδελφοι.

Παρασκευή απόγευμα τρώω, την πέφτω, σηκώνομαι, ψώνια και η πλάτη ακόμα πονούσε αλλά όχι όσο την προηγούμενη. Γυρνάω σπίτι, προλαβαίνω την σειρά αλλά μέσα σε όλα είχα και τους γονείς που με έπερναν τηλέφωνο. Τέλος πάντων μιλήσαμε πιο πολύ για τα παρασκευαστικά. Την πέφτω και ξυπνάω μετά από 7 ώρες ύπνο και σηκώθηκα διότι ήξερα πως δεν υπάρχει ενδεχόμενο να κοιμηθώ άλλο λόγω άγχους. Σηκώνομαι, υπολογιστής και ενδιάμεσα όρθιος να καθαρίζω το σπίτι. Τελειώνω και κάνω αυτό που με καταάγχωνε τις προηγούμενες, μάζεψα τα φύλλα και μέσα και έξω. Μετα μαγείρεψα εν τέλει και για μεσημέρι και βράδυ και ακολούθησε αυτοκίνητο για κάτω ώστε να πάρω τούρτα. Δεν πήγα κατευθείαν στο Μεξικάνικο σούπερ μάρκετ αλλά πρώτα πέρασα τα λοιπά. Στο Winco είδα ένα coconut cake το οποίο ήταν φτηνότερο και το σκέφτηκα, αλλά εν τέλει όταν είδα flan decorado στο El Super το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη παρότι ακριβότερο. Πήρα και κεριά και μπανάνες. Φτάνω σπίτι, υπολογιστής και εν τέλει έφαγα και την έπεσα λίγο, καθαρίζοντας ενδιάμεσα. Δεν κοιμήθηκα πολύ, ήταν και σχετικά αργά οπότε μπάνιο και εκεί που όλα έμοιαζαν τέλεια στις 7 παρότι δεν είχε έρθει ο dj ακόμα η μύτη μου άρχισε να τρέχει αίμα. Εκεί μου χτυπάει το κινητό, εν τέλει ήθελε κάποιος να μου ευχηθεί (δεν κατάλαβα ποιος) αλλά με την μύτη μου να τρέχει κατάφερα και κατά λάθος μάτωσα το εσώρουχο (εξωτερικά). Κάπως σταμάτησε και να με ποιάνει άγχος να καθαρίσω τις σταγόνες αίμα που έπεσαν. Κάτι έκανα και στις 7.30 έρχετε ο dj με δύο ακόμα Υιούς Περικλέους. Τους βάζω μέσα, είχα ντυθεί ευτυχώς, και ενδιάμεσα να ετοιμάζω για τον φούρνο τα σφολιατοειδή. Με το που τα βάζω, και ενώ είναι 7.40 και δεν έχω βάλει τους φακούς έρχονται οι πρώτοι συνάδελφοι. Ήταν το ζευγάρι, ο Ιταλοαμερικανός και η Χιλιανή σύζυγός του. Εν τέλει τους φακούς τους έβαλα μπροστά τους. Σε εκείνη την φάση μυρίζω και τον φούρνο και τα βγάζω πριν καούνε ευτυχώς. Ενδιάμεσα έβαζα τα σνακ και αναψυκτικά στο σαλόνι ενώ έρχονταν οι καλεσμένοι. Ευτυχώς τα παιδιά άνοιγαν μόνα τους την πόρτα διότι πνιγόμουν. Εκεί που κάθομαι και ο dj έχει βάλει την μουσική, θυμάμαι και τα κεριά και έτσι τα φέρνω στο πίσω σαλόνι όπου καθόμουν με τους συναδέλφους και τα ανάβω με δυσκολία. Ευτυχώς η σύζυγος του συναδέλφου βοήθησε. Ουσιαστικά μόλις στις 8.15 τελείωσα, αφότου έκανα και τουρ του σπιτιού και συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να ξεσκονίσω το τηλέφωνο αντίκα. Σκέφτηκα ότι θα θέλουν να φύγουν νωρίς οι συνάδελφοι, έτσι όταν ήρθε ο κτηματομεσίτης και φίλος έβγαλα την τούρτα σκεπτόμενος ότι δεν θα έρθει κανένας άλλος. Εν τέλει ήρθε η συνάδελφος-μητέρα παιδιού και έφυγε αφού άφησε το δώρο και λίγο αργότερα άλλος συνάδελφος, νέος από το Λος Άντζελες. Με ρωτάνε τα παιδιά να είναι να φέρουν κορίτσια, τους λέω εντάξει. Πρώτη φουρνιά φίλοι του μαθητή, αν και δεν πήγα καλά, από εκεί πρέπει να είναι που έκανε κάποιος εμετό στο μπάνιο μου αν και το αντιλήφθηκα πολύ αργότερα διότι είχαν καθαρίσει καλά, απλά ξέρω το σπίτι μου καλύτερα. Η δεύτερη φουρνιά που πήγε καλύτερα ήταν η αρχηγός των θυγατέρων της Αθηνάς και η φίλη της, αυτές καθίσαν παραπάνω. Από την στιγμή που οι φίλοι είχαν καθίσει και τους έκαναν κουβέντα, δεν μίλησα τόσο με τις κοπέλες. Ο dj είχε πει να το τελειώνουμε ίσως προς τις 11 και δέχτηκα παρότι στην πρόσκληση είχα πει δώδεκα διότι φοβήθηκα τους γείτονες. Στις 11 κάποιος άσχετος πέρασε με ποδήλατο και φοβήθηκα μην ήταν γείτονας, αλλά εν τέλει ήθελε να πουλήσει στα παιδιά τα οποία ήταν έξω εν μέρει μαριχουάνα. Στις 11.30 είχαν φύγει όλοι, εγώ χάρηκα πολύ, πήγα υπολογιστή και εν τέλει κρεββάτι. Γιατί από τις 2 ως τις 4 κοίταγα το ταβάνι και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν έχω ιδέα. Την επομένη πήγα εκκλησία και μετά υπνος, ξεκούραση και σκέψη: αν έτσι νιώθω μετά μία ημέρα, πως θα είμαι στο EDC όπου θα είναι επί μακρύτερο και επι τρεις ημέρες; Θα δούμε, αν μη τι άλλο στο EDC θα είναι 150,000 άνθρωποι στο φεστιβάλ.