Στο σπίτι αναμένοντας καλύτερο μέλλον

Ένας λόγος που δεν έχω συχνά αναρτήσεις είναι ότι δεν έχει ιδιαίτερη διαφοροποίηση η ζωή μου. Σπίτι, σπίτι, βόλτα με τα πόδια, σπίτι, άντε σούπερ μάρκετ το Σαββατοκύριακό και σπανιότερα καθημερινή. Είναι οι διαφοροποιήσεις που είναι είδηση, και απλά δεν είναι και τόσες. Μία Πέμπτη μου ήρθα οι Υιοί του Περικλέους επίσκεψη σπίτι χωρίς προειδοποίηση. Χάρηκα πολύ και τους έκανα τουρ, αλλά δεν παύουμε να είμαστε σε φάση όπου η καλή τους κίνηση ήταν παράνομη. Άνοιξε νέο σούπερ μάρκετ, και θυμήθηκα το τελευταίο μας ταξίδι ως οικογένοια στο εξωτερικό, όταν έκανα την συνέντευξη με την Ολλανδέζα και ο μπαμπάς μου είχε μόλις αποστρατευτεί. Συνεχίζω να διαβάζω το Politico Magazine μπας και το τελειώσω και προχωράω. Στην προηγούμενη ανάρτηση ήμουν κάπως σκληρός με τους οπαδούς του Τραμπ. Βασικός λόγος για την κατάσταση στην Αμερική είναι η έντονη διαφοροποίηση ως προς τις αξίες οι οποίες δύσκολα συμβιβάζονται. Μελλοντικά ίσως γράψω κάτι πάλι, σε τελική ανάλυση τραμπιστές ξέρω και από την εκκλησία, όχι μόνο από το διάβασμα. Βλέπω παραπάνω σειρές. μαγειρεύω μπας και φύγει όλο το φαϊ που μου άφησαν οι γονείς και σύντομα. Ήρθε εργολάβος και μου τελείωσε την οροφή αλλά μου έριξε πρίζες. Ο κυβερνήτης ήρε τους περιορισμούς, αλλά υπάρχουν ακόμα οι τοπικοί περιορισμοί. Προσπάθησα να κλείσω για κούρεμα το οποίο πλέον επιτρέπεται αλλά μόνο έπεσε σε τηλεφωνητή. Έχει και το κινητό της εκεί, πιθανόν να την πάρω. Όταν ήρθησαν οι περιορισμοί είπα να πάω επί τόπου στο γυμναστήριο το οποίο δεν έκλεισε ποτέ. Είδα όμως πως είναι η καμπύλη της ίωσης και μετά από πολλή περίσκεψη άλλαξα γνώμη. Είμαι βέβαιος ότι 3 χρόνια δουλειά τα έχω χάσει με την καραντίνα. Πραγματικά θέλω την αλλαγή, αλλά πριν το εμβόλιο το οποίο για μένα αργεί, δεν την βλέπω. Σε άλλες περιπτώσεις εδώ θα ετοιμαζόμουν για ταξίδια, αλλά δεν έχει νόημα, και εκεί το ίδιο θα είναι. Απλά είμαι σε μία κανονικότητα χαμηλού επιπέδου.

Ο Τραμπ και η προεδρία του

Αυτή την ανάρτηση την έχω υποσχεθεί από την ονομαστική μου εορτή και είχα κάθε πρόθεση να την γράψω. Είπα όμως να διαβάσω τουλάχιστον τα άρθρα στο Politico Magazine εώς την ημέρα των εκλογών, κάτι που μου πήρε πολύ παραπάνω απ'ότι περίμενα. Σε αρκετές περιπτώσεις οι αναλυτές προέβλεψαν και την δυσπιστία των οπαδών Τραμπ και μία κάποια αναταραχή, αλλά όχι ότι θα γίνονταν η εισβολή στο Καπιτώλιο. Ίσως την προβλέπουν στα άρθρα μετά τις εκλογές τα οποία δεν έχω διαβάσει ακόμη. Πολύ απλά υπήρχε τόση αγωνία για το αποτέλεσμα που έβγαιναν συνεχώς άρθρα στο περιοδικό, διότι ο κόσμος τα διάβαζε. Πώς όμως κατάφερε αυτός ο άνθρωπος, ο Τραμπ, να προκαλέσει τόσο έντονα αισθήματα; Είναι απλά θέμα χαρακτήρα του. Ο Ομπάμα δεν ήθελε να προκαλεί τα πάθη, αλλά μόνο και μόνο ότι ήταν μαύρος ήταν τραυματικό για ένα μεγάλο τμήμα της Αμερικανικής κοινωνίας. Ο Τραμπ αντίθετα το έκανε από σχέδιο, ήθελε εχθρούς που να νικάει, και εν τέλει το ίδιο και ένα μεγάλο μέρος του κοινού του που ένιωθε δυσαρεστημένο με την όλη κατάσταση στην Αμερική.

Ο Τραμπ γεννήθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο, 4ο από 5 παιδιά. Η ανηψιά του χαρακτηρίζει τον παππού της ως ψυχοπαθή υψηλής λειτουργικότητας, η μάνα του λόγω επιπλοκών με το 5ο παιδί πέρασε ένα σημαντικό τμήμα της παιδικής του ηλικίας στο νοσοκομείο και οι βιογράφοι του τον περιγράφουν ως άτομο έχων ανάγκη να αγαπηθεί, ακόμα και σε αυτή την ηλικία. Απείθαρχο παιδί, τον έστειλε ο πατέρας του στην στρατιωτική ακαδημία μπας και στρώσει όπου όλοι οι συμμαθητές του τον ήξεραν αλλά δεν έχει εμφανιστεί κανένας φίλος. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας κλέβοντας, απέφυγε όπως και πολλοί γόνοι της καλής κοινωνίας την στράτευση και το πόλεμο του Βιετνάμ (κατά δήλωσή του το Βιετνάμ του ήταν ότι είχε σεξ στη Νέα Υόρκη την δεκαετία του 80 εν μέσω του AIDS) και την δεκαετία του 70 αυτό που έκανε ήταν να μαζεύει ενοίκια για τον πατέρα μου. Ο πατέρας του ήταν από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές και ιδιοκτήτες γης στο Μπρούκλυν όπου αρνούνταν να έχει εγχρώμους ενοικιαστές. Έφαγε μύνηση, δέχτηκε συμβιβασμό αλλά ουδέποτε τήρησε τους όρους του συμβιβασμού, αρνούνταν να νοικιάσει και ο ίδιος ο υιός εώς το τέλος σε μαύρους ή μετανάστες. Σε μία φάση όπου η Νέα Υόρκη είχε χρεωκοπήσει και η μεσαία τάξη είχε ως επί το πλείστον μετακομίσει εκτός της πόλης, είχε το όραμα να φτιάξει έναν τεράστιο πύργο και ένα τεράστιο ξενοδοχείο στο Μανχάταν για να δείξει ότι είναι μεγάλος και τρανός. Χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό του πατέρα του, ο οποίος δεν ήθελε να είναι μπροστάρης διότι είχε καταδικαστεί για απάτη, έλαβε φοβερά δημόσια κίνητρα καθότι δεν είχε κανένας κτίσει ξενοδοχείο στο Μανχάταν από την Μεγάλη Ύφεση και το κατάφερε. Μετά ένιωσε βασιλιάς, άρχισε να αγοράζει αβέρτα κουβέρτα αλλά με τη ύφεση της κτηματαγοράς αρχές δεκαετίας του 90 χρεωκόπησε. Ωστόσο η ζωή του είχε ως αποτέλεσμα να γίνει επώνυμος και οι τράπεζες συνειδητοποίησαν ότι αν τον κατέστρεφαν εντελώς, συμπεριλαμβανομένης της επωνυμίας του, θα ανακτούσαν λιγότερα χρήματα και έτσι τον διέσωσαν. Μετά ήρθε η τηλεόραση και η μέσω αυτής καταξίωση παρότι οικονομικά αποδεδειγμένα ούτε ήταν ούτε είναι σε καλή κατάσταση. Είχε και έχει πολλά ανοίγματα για να πει κανείς ότι είναι σε καλή οικονομική υγεία. Πάντως σε σχέση πχ με τον Boehner που πρίν γίνει βουλευτής χρεωκόπησε εταιρεία πλαστικών ή με τον Κλίντον που εν τέλει η υπόθεση Whitewater ήταν πολύ κακή επένδυση, μη μιλήσω για τον Μπους τον νεώτερο που ότι έπιανε χρεωκοπούσε, τα έχει πάει πολύ καλύτερα ως επιχςειρηματίας.

Ο βασικός τομέας για τον οποίο κρίνω κάποιον πολιτικό είναι τα ελληνοτουρκικά. Κοιτάω και την εσωτερική πολιτική και την όλη κατάσταση αλλά μέχρι τέλους αυτό που βαρύνει είναι τα ελληνοτουρκικά. Ο Τραμπ κατέβηκε την κυλιόμενη σκάλα λέγοντας ότι η χώρα πάει κατά διαόλου, δέχεται εισβολή από Μεξικανούς και ότι η χώρα εκείνη στέλνει τους χειρότερους, βιαστές και κάποιοι είναι ίσως καλοί άνθρωποι. Ήδη σε εκείνη την φάση ήταν λάθος. Η μετανάστευση με το Μεξικό είναι αρνητική από το 2010, πιο πολλοί Αμερικανοί μετακομίζουν Μεξικό (είτε παλινοστούντες είτε Αμερικανοί συνταξιούχοι) παρά Μεξικανοί έρχονται ΗΠΑ. Αυτοί που μπαίνουν παράνομα είναι ως επί το πλείστον από Κεντρική Αμερική. Εν αντιθέσει με την Κούβα που το 79 με το Mariel όντως άδειασε τις φυλακές της στις ΗΠΑ με αποτέλεσμα να απαγορεύουν οι ΗΠΑ τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια, δεν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο οι Κεντροαμερικανικές χώρες ή το Μεξικό να διώξουν τους εγκληματίες, αν και δεν αληθεύουν όλες οι συμπονετικές ιστορίες πως όσοι έρχονται είναι θύματα. Εν συνεχεία λοιπόν είπε ότι ως εργολάβος που είναι θα χτίσει ένα τεράστιο τείχος το οποίο θα πληρώσει το Μεξικό. Κατ'αρχήν το 70% των παράνομων μεταναστών μπαίνει από τα αεροδρόμιο, όχι από τα χερσαία σύνορα. Κατά δεύτερον μπορεί η Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 80 να του έδωσε κίνητρα, αλλά τι κέρδος θα είχε το Μεξικό από το τοίχος για να το πληρώσει; Αν μη τι άλλο, ο αυτοκινητόδρομος της Αλάσκα χτίστηκε κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ως επί το πλείστον με Αμερικανικά έξοδα στον Καναδά επειδή εξυπηρετούσε κυρίως τα Αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα. Τι συμφέρον του Μεξικού εξυπηρετούσε το τοίχος. Τέλος, όπως απεδείχει εκ των υστέρων, ο Μπους έκτισε ήδη το μεγαλύτερο τμήμα και ότι δεν είχε κτιστεί είχε πρόβλημα είτε με τους ιδιοκτήτες είτε ότι είναι δύσβατο/προστατευμένο, με αποτέλεσμα παρά 4 χρόνια προσπαθειών να κτίσει μόλις 3 χλμ νέου τείχους, αν και είναι αλήθεια ότι αναβάθμισε υπάρχον τείχος. Απλά οι λαθραίοι το σκαρφαλώνουν ή το κόβουν με ηλεκτρικό πριόνι. Το ζήτημα όμως με την μετανάστευση είναι απλό: είναι η Αμερική πρόθυμη να δεχτεί νόμιμα τα εργατικά χέρια που έχει ανάγκη, είτε τους λέμε αγρεργάτες είτε προγραμματιστές (οι εταιρείες πληροφορικής ζητούν 5πλασιασμό των θεωρήσεων Η-1Β αλλά το αμερικανικό κράτος δεν προσφέρει) ή απλά θα συνεχίσει να στρουνθοκαμηλίζεί κρατώντας το αριθμό χαμηλά; Σε τελική ανάλυση οι Αμερικανοί δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν κάποιες δουλειές, και οι ντόπιοι αγρότες προσέλαβαν αποφυλακισμένους για να ανακαλύψουν ότι δεν έχουν μάθει να ξυπνάνε το πρωϊ. Προγραματιστές μπορείς να προσλάβεις στο εξωτερικό και να τους αφήσεις εκεί, το είδαμε με την πανδημία. Αγρεργάτες όμως πρέπει να τους φέρεις στα δένδρα.

Στην εσωτερική πολιτική του απλά έβρισκε εχθρούς, και οι εχθροί αυτοί ήταν της αρεσκείας του κοινού του και τους επιτίθενταν. Η λίστα απλώς μεγάλωνε. Είτε μιλάμε για αθλητές, είτε για μειονότητες όλως των είδών (βασικό πρόβλημα της Αμερικής είναι ότι ακριβώς είναι τεμαχισμένη κοινωνία), πάντως ότι δεν του άρεσε. Μέχρι την πανδημία η οικονομία πήγε καλά, αν και είναι θέμα συζητησής ποιος είναι ο υπέθυνος. Σε τελική ανάλυση η τιτλοποίηση των στεγαστικών δανείων φαίνονταν ως εξαιρετική ιδέα εώς ότου προκάλεσε την προηγούμενη χρηματοοικονομική κρίση. Άλλος λόγος που άρεσε στο κοινό του ήταν ότι σε στυλ Πολάκης τα έλεγε χύμα και σταράτα, διότι η ανοχή στην Αμερική είναι θέμα ευγένειας, όχι θέμα αποδοχής. Όπως είδαμε επί Ομπάμα μπορεί στην Ευρώπη να δεχόμαστε κανονικά ως ίσους τους εγχρώμους Αμερικανούς, ιδίως από την φάση που τους βάζουν στην Εθνική τους ομάδα, αλλά οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν τους δέχονται, ή μάλλον δεν τους δέχεται η λευκή εργατική τάξη διότι θα πρέπει να παραδεχτεί ότι ανήκει στον πάτο της κοινωνίας και όχι τα μεσαία στρώματα όπως αυτάρεσκα πιστεύει. Κλασικό Αμερικανικό, οι λευκοί δεν αποδέχονται ότι είναι φτωχοί ακόμα και αν είναι, ενώ στην Ελλάδα ισχύει το ανάποδο, η μεσαία τάξη θεωρεί ότι είναι φτωχοί. Τέλος ο εναγκαλισμός με τα σύμβολα της Αμερικής άρεσε σε ένα κομμάτι ιδίως το οποίο έχει μία υποτιμική άγνοια για το υπόλοιπο κόσμο. Αν μη τι άλλο η Αμερική δεν έχει περάσει από δεξιά δικτατορία η οποία να έχει στιγματοποιήσει την σημαία και τα εθνικά σύμβολα όπως αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες. Βασικό επίσης θέμα για το οποίο τον λάτρευε η βάση του είναι ότι έβαλε υπερσυντηριτικούς δίκαστες για να ανατρέψει την άμβλωση. Το κακό όμως με αυτούς είναι ότι ανατρέπουν και τα εργατικά δικαιώματα.

Στην εξωτερική πολιτική που αυτό κυρίως με ενδιαφέρει η πολιτική ήταν εντελώς συναλλακτική. Η ιδέα της Αμερικής ως χώρας ηθικών αρχών, το οποίο όντως απεδείχθει ότι το πίστευαν οι Αμερικανοί διπλωμάτες τουλάχιστον, αντικαταστάθηκε με το τι συμφέρει τον ίδιο τον Τραμπ. Ο πρόεδρος Τραμπ ξεκίνησε με αρκετή άγνοια, όπως και αρκετοί προκάτοχοί του, αλλά εν αντιθέσει με αυτούς αρνήθηκε να μάθει. Κανονικά το πρωϊ της ημέρας της ορκομωσίας ο πρόεδρος έχει ενημέρωσει για τον πυρηνικό πόλεμο και τις δυνατότητες της Αμερικής να καταστρέψει τον κόσμο. Ο μέσος Αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος σε τελική ανάλυση είναι άνθρωπος, βγαίνει από την ενημέρωση συνήθως τρεμάμενος συνειδητοποιώντας τι μπορεί να κάνει στον πλανήτη. Αντ'αυτού ο Τραμπ δήλωσε απλά ότι τα ξέρει καλύτερα από το επιτελείο του διότι ότι χρειάζεται να μάθει του τα είπε ο θείος Τζων του, που ήταν καθηγητής πυρηνικής φυσικής στο ΜΙΤ. Αυτό είναι το σημείο όπου ξεκίνησε ο προσπάθεια από το κατεστημένο να τον παραμερίσουν με την 25η τροπολογία. Η σχέση με τις άλλες χώρες απεδείχθει συναλλακτική: Του άρεσαν χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και η Ρωσία όπου οι ηγέτες τους έχουν ιδιοποιηθεί μέρος του εθνικού πλούτου αλλά όχι η Γερμανία ή η Γαλλία που τις θεωρεί τζαμπατζήδες. Στα ελληνοτουρκικά είδικά ο Ερντογάν αποθρασύνθηκε διότι αποδεδειγμένα τον κάλυπτε ο Τραμπ, όπως είδαμε με την αγορά των S-400. Αυτό πάνω απ'όλα ήταν ο λόγος που δεν μου άρεσε ο Τραμπ: τα ελληνοτουρκικά.

Στο τέλος μετά από μία πολύ έντονη προεκλογική περίοδο ο Τραμπ έχασε τις εκλογές. Όπως ποτέ του δεν έχει παραδεχτεί καμία ήττα ("η χρεωκοπία δεν είναι κάτι κακό, απλά ξεφορτώθηκα χρέος και κοροϊδευσα τους δανειστές μου") έτσι και δεν απεδέχθει το αποτέλεσμα παρότι ξέρει ότι έχασε. Το προσέβαλε στα δικαστήρια όπου έχασε 62 από τις 63 μηνύσεις (η μία που κέρδισε ήταν να μπουν παρατηρητές πιο κοντά κατά την επανακαταμέτρηση) και μάλιστα από δικαστές που ο ίδιος πρότεινε. Εν συνεχεία απαίτησε από τους Ρεπουμπλικανούς πολιτικούς παράγοντες να ανατρέψουν τα δεδομένα των εκλογών και να βάλουν δικούς του εκλογείς. Προς τιμή τους, η συντριπτική πλειοψηφία αρνήθηκε διότι ξέρει ότι θα έκαναν το ίδιο οι Δημοκρατικοί αν αυτοί δέχονταν. Στο τέλος μάζεψε ένα πλήθος στην Ουάσιγκτον και τους έστειλε να σταματήσουν την διαδικασία εισβάλοντας στο Καπιτώλιο. Πράγματι αυτό έκαναν φωνάζοντας "κρεμάστε τον Μάικ Πένς", κάποιοι με βαρέα όπλα και χειροπέδες, πλήθος εισέβαλε στο Καπιτώλιο και διέκοψε την διαδικασία επικύρωσης των αποτελεσμάτων. Άκουσα και την θεωρία ότι επίτηδες τους άφήσαν οι Δημοκρατικοί να μπουν για να καταστρέψουν πολιτικά τον Τραμπ. Λαμβάνοντας υπ'όψιν το πόσο φανατισμένοι είναι οι σκληροπυρηνικοί του Τραμπ και πως όλοι το ξέρανε, αυτό μου φαίνεται απίθανο. Δεν διακινδυνεύεις την ίδια την ζωή σου όταν ξέρεις ότι χιλιάδες αναμένονται, όταν δέχεσαι εκατοντάδες απειλές καθημερινώς, μόνο και μόνο για πολιτικούς πόντους. Απλά η ηγεσία της αστυνομίας του Καπιτωλίου παρά την ενημέρωση του FBI δεν πίστευε ότι θα επιχειρούνταν κατάληψη. Η Αμερική δεν είναι Ελλάδα όπου οι Αριστεροί θέλουν να κάψουν την Βουλή και το έχουν επιχειρήσει επί δεκαετίες να εισβάλλουν. Τουλάχιστον μετά ακολούθησε η εθνοφρουρά αν και ήδη εκατοντάδες εθνοφρουροί έχουν νοσήσει από κορονοϊό. Τέλος πάντων αυτό το κεφάλαιο τελείωσε και όντως κοιμάμαι καλύτερα απο την Τετάρτη. Ως προς τα υπόλοιπα θα τα κρίνει η ιστορία.

Οι κοινωνικές αναταραχές στην Αμερική κατά την περίοδο του κορονοϊου

Και αυτή η ανάρτηση ανήκει σε αυτές που γράφω εδω διότι δεν θέλω να μαλώσω με τους φίλους μου ενω τους μιλάω. Την ανασκόπισή μου της προεδρίας Τραμπ θα την κάνω μετά την ορκομωσία διότι δεν ξέρω τι έχει να γίνει εκείνη την ημέρα, ήδη το FBI έχει προειδοποιήσει ότι υπάρχουν σχέδια για ένοπλη εισβολή και στα 50 πολιτειακά καπιτώλια.

Η περίοδος αυτή που ζω στην Αμερική δεν είναι η πρώτη στην ζωή μου. Από το 1990 εώς το 1992 ενώ ο πατέρας μου ήταν επισκέπτης καθηγητής στο UCSF ζούσαμε στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Την πρώτη χρονιά ζήσαμε Marin County όπου οι ως επί το πλείστον άσπροι συμμαθητές μου με πειράζανε πολύ άσχημα, την δεύτερη στο Ωκλαντ όπου οι ως επί το πλείστον μαύροι συμμαθητές μου ήταν πολύ καλύτεροι απέναντί μου. Ήμουν εδώ κατά τα επεισόδια του Ρόντεϋ Κινγκ και μάλιστα έχω βάλει ανάρτηση γι'αυτά στην εικοστή επέτειό τους. Την δεύτερη χρονιά που ήμουν μαθητής είχαμε ομαδική εργασία με συμμαθητή μου. Ήρθε αυτός μία φορά στο σπίτι μου πάνω στους λόφους και κατέβηκα εγώ επίσης στο σπίτι του κάτω στην πεδιάδα. Αυτός ζούσε με τον αδερφό του και κηδεμόνας του ήταν η θεία του. Δεν ρώτησα ποτέ τι κάνει η μητέρα ή ο πατέρας του, αλλά είναι δεδομένο ότι δεν ήταν τμήμα της ζωής του συμφοιτητή μου ή του αδερφού του. Το σπίτι του φυσικά ήταν πολύ μικρότερο και η γειτονιά πολύ χειρότερη. Ωστόσο σε ένα πράγμα τον ζήλευα, ότι αυτοί πήγαιναν με σχολικό λεωφορείο από το σπίτι τους ενώ εμένα με οδηγούσαν οι γονείς μου. Τώρα πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν έχω τόση εμπειρία με την λευκή φτώχεια ή με τις διαλημμένες οικογένειες λευκών. Το μόνο μέρος που αυτά τα είδα ήταν στα Αππαλάχια και στο Ουίλσον μετά και συγκριτικά οι εμπειρίες μου ήταν αρνητικότερες. Οι μαύροι συνάδελφοι ήταν πολύ δεκτικοί απέναντί μου, ήμουν απλά τμήμα της τάξης. Τόσο στο υποχρεωτικό σχολείο οδικής αγωγής, όσο και στην County Fair αλλά μετά και υπάλληλος στο Ούιλσον έπεσα σε λευκό κόσμο για τον οποίο ήμουν απλά ξένος και ήταν απότομοι μαζί μου. Τα προσόντα μου δεν σήμαιναν τίποτα, μόνο η προφορά μου. Πριν παρεξηγηθούμε υπήρχε και κόσμος ο οποίος με δέχτηκε θερμά, κάθε άλλο παρά όλοι ήταν εχθροί. Ωστόσο αυτό που θέλω πω είναι ότι δεν είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός απένταντι στην τωρινή κατάσταση. Επίσης ούτε με την Ελλάδα έχω τις ίδιες εμπειρίες με όλους. Γενικά δεν έχω ζήτημα με τις διαδηλώσεις, αν μη τι άλλο και ο ίδιος έχω κατέβει 8 φορές, ως επί το πλείστον για την Μακεδονία. Αυτό απλά ακολουθεί τον πατέρα μου που είχε κατέβει ήδη παιδάκι 6 ετών σε συλλαλητήριο για την Κύπρο κατά την διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ. Το ιστολόγια αυτό ξεκίνησε μετά από μία σειρά από e-mail που έστελνα στις ως επί το πλείστον Κυπρίες φίλες από το Montpellier όπου ανέφερα και την γνώμη μου για τα Δεκεμβριανά του 2008: Συμφωνούσα με την οργή των διαδηλωτών για την όλη κατάσταση στην Ελλάδα όπου το καλό παιδί που σπουδάζει για να προκόψει και θυσιάζει την κοινωνική του ζωή σε φροντιστήρια και μαθήματα μέχρι τέλους καταφέρνει στην καλύτερη των περιπτώσεων μία δουλειά σε πολύ χαμηλότερα προσόντα και κακή αμοιβή και συνθήκες ενώ ο φλώρος με το μέσον βολεύεται, αλλά διαφωνούσα με την μηδενηστική βία που αποτυπώθηκε από το σύνθημα "μας γαμάτε τη ζωή με τα φροντιστήρια, σας γαμάμε την πόλη". Επίσης σε καμία περίπτωση δεν μου άρεσε η αποθέωση της μηδενιστικής αναρχικής αριστεράς και οι όποιες λύσεις που προέτρεπε και ήταν το τι εφαρμώστηκε στην Μεταπολίτευση και οδήγησε εν τέλει στα Δεκεμβριανά: όπως είπε ο Τσίπρας, να προσλάβουμε 50,000 επιπλέον στο δημόσιο, ενώ η Ελλάδα οδηγούνταν ταχύτατα στην χρεωκοπία.

Οι κινητοποιήσεις στην Αμερική ανήκουν και στα δύο άκρα. Οι πρώτοι που βγήκαν ήταν το δεξιό άκρο με τις κινητοποιήσεις κατά της μάσκας των οποίων το αποκορύφωμα ήταν η κατάληψη του κυβερνείου του Μίσιγκαν. Μία εβδομάδα αργότερα ακολούθησε η δολοφονία του Τζώρτζ Φλόυντ. Ναι ο Τζώρτζ Φλόυντ είχε ποινικό μητρώο. Δεν καταναλώνω κατ'ανάγκην τις διάφορες αγιογραφίες που εν συνεχεία ακολούθησαν του τύπου "ο ήρεμος γίγαντας" ούτε και βλέπω το CNN άκριτα. Αν μη τι άλλο την αξιοπιστία του την μάθαμε με τους 80,000 νεκρούς της Τιμισοάρα, τους κορμοράνους του Κόλπου, το πως μετέδιδε τους εμφυλίους της Γιουγκοσλαβίας και την προετοιμασία για τον πόλεμο του Ιράκ. Ωστόσο ένα φοβερό ποσοστό του τύπου ένα στα εννιά μαύρα παιδιά μεγαλώνουν με γονέα στην φυλακή. Οι μαύροι είναι ένα 13% του πληθυσμού αλλά οι μισοί φυλακισμένοι. Ο λόγος δεν είναι μόνο ότι εγκληματούν παραπάνω από τον υπόλοιπο πληθυσμό λόγω φτώχειας, τους ελέγχουν και περισσότερο ή και χειρότερα. Είδαμε φέτος τις διάφορες Κάρεν να φωνάζουν την αστυνομία όταν του τύπου τους έλεγαν να βάλουν το λουρί στο σκυλί τους στο πάρκο. Σύμφωνα με το Economist, με βάση τα Μεγάλα Δεδομένα (Big Data) το 20% των αστυνομικών είναι ρατσιστές. Στην περίπτωση του Φλόυντ η υπόθεση ήταν προσωπική: Και ο αστυνομικός μου γονάτισε στον λαιμό του μέχρι να τον σκοτώσει χωρίς ο άλλος να αντιδρά και το θύμα γνωρίζονταν. Ήταν και οι δύο πορτιέρηδες σε μπαρ και είχαν προσωπική διαφορά και ο θύτης το έκανε από εκδίκηση διότι μπορούσε ενώ φορούσε την στολή. Το θέμα είναι γιατι οι άλλοι τρεις αστυνομικοί δεν σταμάτησαν την δολοφονία. Αυτό ήταν και είναι το στοιχειώδες πρόβλημα της Αμερικανικής Αστυνομίας. Όχι το 20% που είναι ρατσιστές, το 80% που δεν τους σταματάει. Σε τελική ανάλυση ο Ρόντευ Κίνγκ έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα μεθυσμένος στον αυτοκινητόδρομο και όταν τον σταμάτησαν τους είπε κάτι. Αυτό όμως δεν ήταν δικαιολογία για να τον κάνουν τόπι στο ξύλο.

Στην Αμερική κάθε γενεά οι μαύροι βγαίνουν στον δρόμο και διαδηλώνουν βίαια για τα δικαιώματα τους. Πριν τον Ρόντεϋ Κινγκ είχαν βγει για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, τον οποίο όσο και να προσπαθούν να τον αγιοποιήσουν όλοι τώρα ήταν την εποχή του ένας εξαιρετικά μισητός ακτιβιστής που πήγαινε όπου υπήρχε πρόβλημα και με μη βίαιες μεθόδους προκαλούσε αντι-πρόβλημα ώστε να φέρει αλλαγή. Αντίσοιχα μία γενιά νωρίτερα είχαν βγει κατά την διάρκεια του πολέμου και γενικά έως κάπου το 1880, διότι νωρίτερα ήταν ο εμφύλιος και δεν είχαν δικαιώματα. Η αντίδραση συνήθως ήταν απλή: ελάμβαν λίγα ακόμα δικαιώματα τα οποία ικανοποιούσαν την γενιά μετά από άγρια καταστολή, αλλά όχι ισότητα και η επόμενη γενεά ξαναέβγαινε στους δρόμους. Απλά οι επόμενοι μαθαίνουν από τους προηγούμενους. Όταν κάηκε το Λος Άντζελες το 92 τα σχόλια ήταν γιατι βλάκες κάψατε την γειτονιά σας η οποία δεν έχει και τίποτα άξιο και δεν πάτε να κάψετε την γειτονιά των πλουσίων. Το έγραψε σε βιβλίο του ο Μάικλ Μουρ και τους έβαλε σχεδιάγραμμα για τις διαδηλώσεις για την 5η επέτειο του Ρόντεϋ Κίνγκ σε ποια πλούσια Ρεπουμπλικανική γειτονιά του Λος Άντζελες να πάνε να κάψουν και οδηγίες για την πορεία. Ε λοιπόν οι επιδρομείς των ακούσαν και όντως πήραν τα αμάξια τους και κάψαν και κλέψαν τις ακριβές μπουτίκ. Σε καμία περίπτωση δεν εγκρινω, πριν παρεξηγηθώ. Σε καμία περίπτωση δεν εγκρίνω τις επιθέσεις στα αγάλματα, αν μη τι άλλο η Ανατολική Ευρώπη έδειξε πως ο καλύτερος τρόπος να ξεφορτωθείς τους ανεπιθύμητους είναι να τους βάλεις σε ειδικό πάρκο για να θυμίζεις στους νεωτέρους, όχι η ολοκληρωτική καταστροφή. Ακόμα παραπάνω δεν μου άρεσε που επιτέθηκαν σε αγάλματα τύπου Θερβάντες καθότι θυμάμαι την σκηνή από την Γαλλική Επανάσταση όπου άνοιξαν, σύλλησαν και πέταξαν στον Σηκουάνα τους τάφους των Γάλλων βασιλέων αλλά όχι τον Turrene διότι νοιάζονταν για τους στρατιώτες του: Εστω να πετάξεις τους ρατσιστές (που δεν συμφωνώ) αλλά κάποιους να σεβαστείς για όνομα, όχι στην ισοπέδωση. Επίσης σε καμία περίπτωση δεν ακούω τα διάφορα συνομωσιολογικά ότι οι εταιρείες έδωσαν λεφτά στους διαδηλωτές να συνεχίσουν για να ρίξουν τον Τραμπ, κατά τον τρόπο που οι αδελφοί Κωχ χρηματοδότησαν με $25 εκατομμύρια το κίνημα Tea Party ώστε να πετύχουν φοροαπαλλαγές, όπως απεκάλυψε ο Guardian προ δεκαετίας. Οι εταιρείες πληοροφορικής είναι μεν ως επί το πλείστον φιλικές με τους Δημοκρατικούς, αλλά βλέπε και Peter Thiel της Facebook που ήταν από τους βασικούς χρηματοδότες του Τραμπ. Η ευρύτερη τάξη όμως των πλουσίων υποστηρίζει τους Ρεπουμπλικανούς, όπως απεδείχθει τώρα που άρχισε να προβάλλεται ποιος χρηματοδότησε αυτούς που αμφισβήτησαν στην Γερουσία την εκλογή Μπάιντεν. Όσο θυμάμαι, και έχω την κακή συνήθεια να διαβάζω τα σχετικά αρθρα στην Καθημερινή και το Βήμα, η αναλογιά εταιρικής χρηματοδότησης από το ανοιχτό χρήμα είναι 55-45 υπέρ των Ρεπουμπλικανών και ακόμα χειρότερη ως προς το γκρίζο χρήμα (βλέπε PAC, Super PAC και Spooky PAC). Κανένας ορθά δρων δεν χρηματοδοτεί την καταστροφή της περιουσίας του, αν και είναι δεδομένο ότι δεν δρουνε όλοι οι παράγοντες ορθολογικά.

Φτάνουμε με το καλό στην ημέρα των εκλογών και στη καθαρή ως προς απόλυτους αρθμούς ψήφων νίκη Μπάιντεν αν και στις κρίσιμες πολιτείες ήταν πιο οριακή: Ο Τραμπ αποδεδειγμένα ήταν πρόθυμος να κάψει την χώρα για να κερδίσει και η εμπρηστική ρητορική του έφερε παραπάνω κόσμο στις κάλπες ο οποίος δεν ψήφιζε συνήθως, και από τα δύο άκρα. Το βασικό όμως που έκρινε το αποτέλεσμα ήταν ότι λευκοί πτυχιούχοι που συνήθως ψηφίζουν Ρεπουμπλικανούς απαιτώντας φοροαπαλλαγές, ψήφισαν τον Μπάιντεν διότι δεν τους άρεσε ο τρόπος που συμπεριφέρονταν ο Τραμπ. Ο Μπάιντεν είναι ιστορικά ένας μέσης ευφυϊας πολιτικός με αυξημένη συναισθηματική ευφυϊα ο οποίος έχει τοποθετήσει τον εαυτό του στο ιδεολογικό κέντρο του Δημοκρατικού κόμματος, όποιο και αν είναι αυτό. Αποτέλεσμα είναι ότι ήταν ο εισηγητής του νόμου περί εγκληματικότητας του 1994 ο οποίος άυξησε τις ποινές πολλών εγκλημάτων, τότε ήταν το κέντρο. Οι ανώτερες φιλοδοξίες του απέτυχαν διότι αποδεδειγμένα είναι γκαφατζής. Η εκλογή του έχει να κάνει με την επιθυμία των Δημοκρατικών για μία βέβαιη νίκη, κατά τον τρόπο που τον Σβαρτσενέγκερ ακολούθησε στην Καλιφόρνια πάλι ο Τζέρυ Μπράουν. Αν μη τι άλλο, όπως πάει η Καλιφόρνια, πάει και η χώρα, και αν είχε καθόλου πολιτικό ένστικτο ο Τραμπ θα είχε όπως ο Σβαρτσενέγκερ δεύτερη θητεία. Όπως ο Τζέρυ Μπράουν απεδείχθει να έχει μυαλό ξυράφι παρα την ηλικία του, έτσι πιστεύω θα τα καταφέρει και ο Μπάιντεν, όσο και αν δεν του φαίνεται διότι κιακιάζει. 'Οτι είναι κεκές, είναι αρκετά γνωστό.

Όπως έλεγαν οι διάφοροι Τραμπολόγοι, και καθότι είναι μέρος της επικαιρότητας επι δεκαετίας υπάρχουν αρκετοί, εν τέλει δεν απεδείχθει την ήττα του και ούτε πιστεύουν ότι θα την παραδεχτεί δημοσίως ποτέ. Απεναντίας έβγαλε το κοινό του να διαδηλώσει για τα τρομοκρατήσει τους Ρεπουμπλικανούς ώστε να ανατέψει το αποτέλεσμα. Μετά από δυο μάλλον αποτυχημένες διαδηλώσεις, είχαμε το μεγάλο ντου των Φώτων. Ο Μιχάλης Ιγνατίου είχε προειδοποιήσει. Το ερώτημα σε αυτή την φάση είναι ποιός φέρει τις ευθύνες για το χάος και την εισβολή. Καθότι άκουσα διάφορα θα το αναλύσω, τουλάχιστον όπως το είδα εγώ. Κατ'αρχήν πολλοί έχουν συγκρίνει αρνητικά το πως αντέδρασε η αστυνομία στις διαδηλώσεις στην Ουάσιγκτον του Black Lives Matter σε σχέση με το πως αντέδρασε στους εισβολείς. Σε ένα βαθμό είναι το ίδιο φαινόμενο με το ότι στην Ελλάδα αν γίνεται μάχη στον δρόμο ακροδεξιών - ακροαριστερών η ΕΛΑΣ θα πάμε με πλάτη στους ακροδεξιούς διότι ξέρει ότι δεν θα φάει πέτρες και μολότωφ από αυτούς. Το άλλο είναι ότι ακριβώς μετά από το σκηνικό όπου ο Τραμπ διέλυσε τους ειρηνικούς διαδηλωτές απένταντι στον Λευκό Οίκο (και ήταν ειρηνικοί εκείνη σε αυτή την φάση) μόνο και μόνο για να περάσει απέναντι να βγάλει την φωτογραφία στην εκκλησία με την Βίβλο που κρατούσε ανάποδα, οι αστυνομικές αρχές δεν ήθελαν να επαναληφθει το σκηνικό ιδίως με κόσμο ο οποιος ήταν πιθανότερο να έχει και όπλα. Υπάρχουν τρεις σοβαρές αστυνομικές αρχές που είχαν ευθύνη για την ασφάλεια εκείνη την ημέρα. Η πρώτη είναι η Αστυνομία του Καπιτωλίου η οποία είχε και το γενικό πρόσταγμα. Το συγκεκριμένο σώμα είναι υπό τον πολιτικό έλεγχο της Νομοθετικής εξουσίας, η οποία σε αυτή την φάση είναι χωρισμένη (Δημοκρατική Βουλή, Ρεπουμπλικανική Γερουσία). Επόμενος κύκλος είναι η Μητροπολιτική Αστυνομία της Ουάσικγτον η οποία είναι υπό τον έλεγχο της Δημοκρατικής δημάρχου. Και οι δύο σε εκείνη την ημέρα ήταν πλήρως κινητοποιημένες και δεν είχαν εφεδρεία. Μάλιστα οι οργανωμένοι για κακό διαδηλωτές (περισσότερα αργότερα) έβαλαν βόμβες και στα αρχηγεία των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών για να διασπάσουν την προσοχή και δυνάμεις ενώ έκαναν έφοδο. Γενική εφεδρεία ήταν η πολιτειακή εθνοφρουρά της Κολώμπια η οποία είναι υπό τον άμεσο έλεγχο του Πενταγώνου διότι το DC δεν είναι πολιτεία. Λόγω του ότι στις διαδηλώσεις του Black Lives Matter είχαν εμφανίστει σε τεράστιους αριθμούς υπήρχε συμφωνία να τους έχουν εκτός του πλάνου να ελέγχουν την κυκλοφορία που υπό κανονικές συνθήκες ελέγχει η Μητροπολιτική Αστυνομία. Ωστόσο δεν είχαν κινητοποιηθεί πλήρως παρότι υπήρχαν πληροφορίες για το τι θα συνέβαινε, όλα συζητούνταν ανοιχτά στο Parler και εμφανίστηκε κόσμος με T shirt καταλαμβάνουμε το Καπιτώλιο 1.6.2021 (Αμερικάνικη ημερομηνία, στην Ευρώπη το γράφουμε 6/1/20201). Όταν ζήτησαν επειγόντως ενισχύσεις όταν άρχισαν να μπουκάρουν στο Καπιτώλιο, όχι απλά δεν υπήρχε κάτι έτοιμο, ο εκτελών χρέη υπουργού Άμυνας αρνήθηκε να κινητοποιήσει τη Εθνοφορουρά. Όταν κινητοποίησαν τις Εθνουφρουρές τους οι κυβνερνήτες Βιρτζίνια και η Μέρυλαντ κατ'αρχήν αρνήθηκε να τις δεχτεί, εώς ότου ο Πενς έφερε στο τηλέφωνο και την Πελόσι και τον ΜακΚονελ λέγοντας του υπουργού ότι αν δεν κινητοποιήσει την Εθνοφορουρά θα ανατρέψουν τον Τραμπ με την 25η τροπολογία και θα κάνουν τον Πενς πρόεδρο ώστε να κινητοποιήσει την Εθνοφρούρα. Τι έκανε ο Τραμπ σε εκείνη την φάση; Ήταν στον Λευκό Οίκο και αρνήθηκε να κάνει το παραμικρό. Στις διαδηλώσεις του καλοκαιριού εμφνίστηκαν από το πουθενά αστυνομικές δυνάμεις χωρίς διακριτικά οι οποίες μπαγλάρωναν διαδηλωτές στο μέσον του δρόμου. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι ήταν η συνοριοφυλακή, οι προστατευτικές υπηρεσίες της CIA και διάφορες άλλες από τις περίπου 100 ομοσπανδιακές αστυνομικές δυνάμεις. Φυσικά καμία εξ'αυτών δεν είχε κινητοποιηθεί ή ηταν σε ετοιμότητα.

Η ημέρα ξεκίνησε με συλλαλητήριο όπου μίλησε ο Τζουλιανί, ο Τραμπ Τζούνιορ και ο ίδιος ο Τραμπ ο οποίος είπε στους διαδηλωτές πάτε να ανατρέψετε το αποτέλεσμα. Το κοινό ξεχύθηκε στο Καπιτώλιο φωνάζοντας κρεμάστε τον Πενς, κρεμάστε τους προδότες. Η σύνθεση των διαδηλωτών ήταν ανομοιογενής: Υπήρχε μία ομάδα η οποία είχε πλαστικές χειροπέδες η οποία μπήκε μέσα στη Βουλή οργανωμένη με σκοπό μάλλον να πάρει ομήρους. Σε αυτούς άνηκε η διαδηλώτρια που πυροβολήθηκε στον λαιμό. Οι υπόλοιποι νεκροί, πέραν του αστυνομικού που σκοτώθηκε όταν τον χτύπησαν στο κεφάλι με πυροσβεστήρα, απ'όσο ξέρουμε ως τώρα δεν ήταν από αστυνομική δράση, αλλ'άυτό μπορεί να αλλάξει. Στην ομάδα είχαν παρεισφρύσει και πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών διότι ο τρίτος της Βουλης Jim Clyburn κατείγγειλε ότι ενώ το επίσημο γραφείο του στο κέντρο του Καπιτωλίου δεν μπήκε κανένας, κάποιοι μπήκαν στο κανονικό γραφείο του στον 4ο όροφο που δεν έχει ταμπέλα, σε ένα κτήριο που και οι ίδιοι οι βουλευτές έχουν δυσκολία να προσανατολιστούνε και έκλεψε ένα iPad του. Πολλοί όμως από τους εισβολείς ήταν και τουρίστες, όπως ο Βικινγκ. Η αντίδραση της αστυνομίας του Καπιτωλίου δεν ήταν ενιαία καθότι άλλοι αστυνομικοί έκαναν σέλφι με τους διαδηλωτές και άλλοι έπαιψαν κυνηγητό με κίνδυνο της ζωής τους ώστε να μην μπουν στην κακά φυλασσόμενη αίθουσα της Βουλής. Πάντως η όλη αντίδραση της ευρύτερης κοινότητας ήταν αρνητικοί. Όπως έλεγε ένας στο Twitter, αν οι CEO βγαίνουν και το καταδικάζουν, το ζήτημα είναι σοβαρο. Το δεδομένο είναι ένα, ο καλύτερος τρόπος να βγει συμπέρασμα είναι να δημιουργηθεί μία διακομματική επιτροπή σε στυλ 11η Σεπτεμβρίου να δούμε τι όντως συνέβει. Διότι ως τότε ανάμεσα σε αυτά που λέω και αυτά που λένε φίλοι με τους οποίους δεν θέλω να μαλώσω είναι θέμα κρίσεως. Ας δουμέ σε 8 ημέρες αν η αλλαγή εξουσίας θα γίνει ομαλά και αν το πάθημα έγινε μάθημα.

Γιατί εγκρίνω την κυβέρνηση Μητσοτάκη παρά τα προβλήματά της

 Ένας λόγος που γράφω το ιστολόγιο αυτό είναι για να εκτονωθώ για τα διάφορα διότι δεν θέλω να μαλώνω με φίλους. Είμαστε μάλιστα και σε δύσκολη εποχή λόγω του ότι έχουν ανάψει τα αίματα λόγω του εγκλεισμού με σκοπό να αποτραπεί η εξάπλωση του κορονοϊού. Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφέρω τους λόγους που μάλλον εγκρίνω την τωρινή Ελληνική κυβέρνηση. Μελλοντικά θα γράψω γιατί δεν εγκρίνω την τωρινή Αμερικανική κυβέρνηση αλλά μετά το πέρας της. Αν μη τι άλλο ο Μιχάλης Ιγνατίου φοβάται ότι ο Τραμπ μπορεί να ξεκινήσει πυρηνικό πόλεμο για να μην παραδώσει την εξουσία και αποδεδειγμένα έχει αυτός ο δημοσιογρα΄φους την δυνατότητα να καταγράφει τους φόβους και αξιόπιστες πληροφορίες από την άρχουσα τάξη της Ουάσιγκτον.

Το βασικό πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και από τα πλεονεκτήματά του για ένα κοινό είναι το επώνυμο και η οικογένοιά του. Ο πατέρας του ήταν ο πολιτικός που έφερε την Αποστασία, την συνταγματική εκτροπή, τα Ιουλιανά, την απέλαση της Ελληνικής μεινότητας της Κωνσταντινούπολης και αν και δεν υπάρχει απευθείας γραμμή για το πραξικόπημα και την προδοσία της Κύπρου, διότι σίγουρα δεν το οργάνωσε ούτε στήριξε το καθεστώς αυτό εν αντιθέσει με τις κυβερνήσεις των Αποστατών, η εκτράχυνση της πολιτικής κατάσταση έκανε εφικτό το να γίνει συτό που σε άλλες περιόδους θα αποτύγχανε. Ως πρωθυπουργός μάζεψε κάπως το κράτος μετά την δημοσιονομική καταστροφή της πρώτης οκταετίας του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά δεν παύει να ήταν ένας μάλλον ενδοτικός στα εθνικά θέματα ηγέτης, χώρια που εφήυρε τους ορομισθίους ως μέθοδο μαζικής πρόσληψης της κομματικής πελατείας. Η αδερφή του επίσης, παρότι η ίδια το αρνείται, έχει μείνει επίσης ως πολιτικός της ενδοτικής γραμμής. Ως υπουργός εξωτερικών του Καραμανλή του νεωτέρου είναι μάλλον εκφραστής του άκρατου φιλοαμερικανισμού και της υποστήριξης (αν και δεν ήταν σε εκείνη την φάση υπουργός) του σχεδίου Ανάν ενώ η φιλορωσσική γραμμή της τελευταίας περιόδου Καραμανλής μάλλον στον ίδιο τον πρωθυπουργο χρεώνεται παρά σε αυτή. Ο ίδιος ο Κυριακός πάντως ως υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά μάλλον πιστώθηκε ως λίαν αποτελεσματικός. Η αναρρίχισή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει να κάνει με την αδυναμία του Μεϊμαράκη να οργανώσει τις αποτυχημένες εσωκομματικές εκλογές αλλά και το γεγονός ότι η ανοιχτή εκλογική διαδικασία είχε ως αποτέλεσμα ένα ευρύτερο τμήμα της κοινωνίας να ψηφίσει το οποίο δεν ήθελε έναν κλασσικό παλαιοκομματικού τύπου κομματάρχη όπως ο Μεϊμαράκης.

Ως πρωθυπουργός επέλεξε με ξένα πρότυπα ως συνεργάτες του άτομα υψηλών ικανοτήτων, αντί για πιστούς κομματάρχες. Δεν είναι ο πρώτος ηγέτης που προσπάθησε να φέρει την αριστεία στην διακυβέρνηση της χώρας ωστόσο προηγούμενοι που ακολούθησαν αυτό το πρότυπο εώς τέλους ατύχησαν κυρίως από δικά τους σφάλματα. Είναι δύσκολο να πιστέψουν νεώτεροι πόσους έλληνες ακαδημαϊκούς του εξωτερικού έφερε ο Ανδρέας μαζί του για να κυβερνήσουν την χώρα. Ωστόσο απέτυχε κυρίως λόγω της αποτυχίας της αριστερής οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε. Το πρότυπο του ελευθεριακού σοσιαλισμου του Μαΐου του 68, αποκεντρωμένη κρατική οργάνωση των παραγωγικών μέσων με βάση τα συνδικάτα και λαϊκές επιτροπές και η επίλυση των προβλημάτων της οικονομίας μέσω της πολιτικής, απέτυχε οικτρά. Ο Μιτεράν το εγκατέλειψε το 1983 αν και ο Ανδρέας συνέχισε ως το 1985 και την επανεκλογή του και μετά την ασθένεια του το 1987 ξαναέφεραν μπας και επανεκλεγεί το 1989 παρότι ήταν εμφανής η καταστοφή που επέφερε. Ωστόσο προς τιμή του όμως όταν είδε το 1985 που οδηγούσε, έφερε τον Σημίτη και ανέκρουσε πρύμνη. Το ίδιο ισχύει και στα εθνικά και μπορεί το Νταβός να οδήγησε στο Mea Culpa, αλλά τουλάχιστον το είπε, δεν πέταξε αρλούμπες για "αυταπάτες". Ο Σημίτης επίσης έφερε πολλούς αριστούχους για να κυβερνήσουν και μετά τα Ίμια έκανε το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα, ώστε και τμήμα του παλαιού Πασόκ να χαρεί με τις μίζες, αλλά ο φοβερός πολιτικός αμοραλισμός του σε συνδυασμό με την άρνησή του έγινε εμφανής με την υπόθεση Οτσαλάν και τις άλλες εθνικές καταστροφές της πρωθυπουργίας του. Προς τιμήν του ο Μητσοτάκης έκανε αναστροφή όποτε συνειδητοποίησε λάθη.

Η αρχική περίοδος της κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από την άρση των συνεπειών των μνημονίων και την έμφαση την οικονομία. Εν αντιθέσει όμως με διάφορους προηγούμενους που έκανα κινήσεις με ξένους επενδυτές κυρίως για την μόστρα (ο Σαμαράς ήταν η εξαίρεση), ο Κυριάκος έκανε σοβαρή προσπάθεια και προσωπικά για την βελτίωση της οικονομίας. Ως προς το μεταναστευτικό στην αρχή μάλλον ακολούθησε τη γραμμή της προηγούμενης κυβέρνησης με κύρια διαφορά να στελεχώσει τα διάφορα όργανα που παρέχουν άσυλο αντί να αφήνει την υπόθεση να σέρνεται μέχρι ότου αποχωρήσουν οι λαθροεισβολείς προς τα βόρεια και δυτικά, όπως έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση. Δεν άλλαξε ωστόσο την πολιτική του Λιμενικού ως προς τις βάρκες. Όπως οι προηγούμενοι ηγέτες συναντήθηκε με τον Ερντογάν αλλά δεν έβγαλε καμία βαρύγδουπη ανακοίνωση αρχών που η Ελλάδα θα τηρούσε και η Τουρκία κατά το κλασσικό θα αγνοούσε. Αν μη τι άλλο όπως πλέον έχει διαρρεύσει ο Ερντογάν έχει απαιτήσει τόσο από τον Τσίπρα όσο και από τον Μητσοτάκη να του δώσουμε νησιά στις κατ'ίδίαν συζητήσεις. Ωστόσο τα διάφορα που είχε δηλώσει και είχε πράξει είχε δώσει την αίσθηση ότι πάσχει από το κλασσικό πρόβλημα της Ελληνικής άρχουσας τάξης: έλλειψη πίστης στο μέλλον και την ανάγκη της Ελλάδας ως το εθνικό κράτος των Ελλήνων, αντί ως επαρχία ενός κάποιου ξένου κέντρου. Ο Τρικούπης δήλωσε "η Ελλάς προόρισθε να ζήση και θα ζήση" (δεν έχω πολυτονικό). Ο Μητσοτάκης ότι θέλει η Ελλάδα να αναδειχθεί ως πολυεθνική κοινωνία. Για να είμαστε ειλικρινής όμως, κάθε άλλο παρά η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που πάσχουμε από αυτό το πρόβλημα είμαστε, βλέπε γενικά τις χώρες στα βόρεια μας και δεν εννοώ μόνο στα Βαλκάνια.

Και φτάνουμε λοιπόν στην κρίση του Μαρτίου. Ο Ερντογάν μετά τον βομβαρδισμό της τουρκικής μονάδας στη Συρία από τους Ρώσους αποφάσισε να επιτεθεί και να ταπεινώσει την Ελλάδα με λαθρομετανάστες στον Εβρο για να το ξεπεράσει την κοινή γνώμη. Κατ'αρχής επέλεξε λάθος σημείο, το ποτάμι είναι το καλύτερα οχυρωμένο τμήμα της Ελληνικής επικράτειας. Κατα δεύτερον πίστευε ότι θα είχε απέναντι του κάποιον σαν τον Τσίπρα ή τον Σημίτη ο οποίος ήταν πρόθυμος να ταπεινώσει την χώρα παρά να χάσει την εξουσία. Σε αυτό το σημείο ο Κυριάκος έδειξε την ανωτερότητά του ως ηγέτης, διότι άκουσε και ακολούθησε αυτούς που του έλεγαν για σκληρή γραμμή αντί να τον πιάσει κρύος ιδρώτας και να υποχωρήσει άρον άρον όπως περιγράφουν οι συνεργάτες του Κληρίδη να έκανε ο Σημίτης για τους S-300. Μάλιστα άλλαξε και την πολιτική ως προς τους λαθροεισβολείς κανονικά, εξου και οι επιθέσεις κατά της Ελλάδας από ΜΚΟ στον ξένο τύπο. Όπως έβγαλε σήμερα στατιστικά η FRONTEX, το 2020 είχαμε μόλις 20,000 παράνομες εισόδους στην Ελλάδα, άριθμός που μόνο το 2014 πιάσαμε και πιο πριν πριν χαμηλότερα είχαμε πίσω στην δεκαετία του 80.

Εκεί όπου έδειξε πραγματικά όμως την κλάση του ως ηγέτης ήταν στην πανδημία. Άκουσε τι του έλεγαν οι ειδικοί και το εφάρμωσε. Στο πρώτο κύμα τα πήγε καλά, όπως και στην κρίση του Μαρτίου. Στο δεύτερο όμως, όπως και στην κρίση του Ιουνίου λιγότερο καλά διότι όπως και ο Ερντογάν έτσι και ο ιός κλιμάκωσε. Όσο ήμουν στην Ελλάδα είδα μία επιστροφή σε μία κανονικότητα. Μπορεί αν μην είχε τραγούδι και χορό αλλά ο κόσμός κανονικά έβγαινε, έστω και αν φορούσε μάσκα πλημμελώς στα κλειστά μαγαζιά. Σε συνδιασμό με την συνεχή άφιξη τουριστών και εργατών γης, φτάσαμε στο δεύτερο κύμα. Το κακό με την ελληνοτουρκική κρίση είναι ότι όπως κλιμάκωσε ο Ερντογάν έτσι έπρεπε να κλιμακώσουμε και εμείς. Είμαι της γνώμης ότι έπρεπε να βουλιάξουμε το Ορούτς Ρέις. Αν δεν είμαστε πρόθυμοι να το βουλιάξουμε, τότε ας δώσουμε κανονικά την γαλάζια πατρίδα στον Ερντογάν διότι με λιγότερο δεν είναι ικανοποιημένος. Πραγματικά αυτό που τώρα ελπίζουμε είναι τετραγωνισμός του κύκλου, τύπου πτώση Ερντογάν. Ωστόσο πρέπει να εκτιμηθεί η μετά 15ετή αδράνεια προσπάθεια ενίσχυσης των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το όλο κλίμα των σεισμών το 1999 προήλθε και επειδή η Ελλάδα έδειξε να υπερέχει στρατιωτικά, έστω και εκείνη την συγκύρια. Η όλη ιστορία με τις τωρινές διερευνητικές επαφές εκεί κάπου πάει διότι ο Ερντογάν επιθυμεί ελληνικές υποχωρήσεις ως πρώτη δόση, καθότι η Τουρκία με λιγότερο από τον 25ο μεσημβρινό δεν ικανοποιείται και θα συνεχίσει να απαιτεί υποχωρήσεις ότι και να τις δώσουμε, πριν ανέβει στην εξουσία ο Μπάιντεν. Ωστόσο ο Μητσοτάκης, όσο και αν ακούει άλλους, φαίνεται ότι έχει και αυτός καταλήξει ότι μόνο η σκληρή στάση ένταντι της Τουρκίας είναι ρεαλιστική λύση και όχι ο Σημιτικού/Τσιπρικού και και του πατέρα του τύπου υποχωρητισμός. Αν μη τι άλλο είχαμε το 2003 όπως αποκάλυψε ο Λυγερός και διάφοροι άλλοι μάλλον επιβεβαίωσαν έστω και με παραλλαγές φτάσει σε μία κάποια συμφωνία από τις διερευνητικές. Θα δίναμε στους Τούρκους καμία εκατοστή βραχονησίδες και θα επέτρεπαν να γίνει το σχέδιο Ανάν. Ωστόσο εν συνεχεία η υπόθεση ναυάγησε όταν δήλωσαν ότι τέτοια παραχώρηση θα έλυνε το θέμα Αιγαίου Κύπρου αλλά όχι όλα τα Ελληνοτουρκικά το οποίο ήθελε ο Σημίτης. Στο ερώτημα τι άλλα ζητήματα έχουμε αν τα λύσουμε αυτά, οι Τούρκοι απάντησαν την Θράκη διότι εκεί απαιτούν συνδιοίκηση.

Αν πρέπει να συγκρίνω τον Μητσοτάκη με κάποιο ιστορικό ηγέτη της Ελλάδα θα έλεγα ότι αυτός με τον οποίο πιστεύω θα μπορούσε να συγκριθεί είναι ο Τρικούπης. Και οι δύο είναι ηγέτες της φιλελεύθερης/συντηρητικής παράταξης, και οι δύο τα έχουν καταφέρει καλύτερα στην οικονομία. Ωστοσο και οι δύο έχουν πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική αλλά λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι αντίπαλοι τους είναι ο Δηλιγιάννης, ο πρώτος πολιτικός που πίστεψε στην Ελληνοτουρκική φιλία και τον Ελληνοτουρκισμό και ο οποίος είναι υπεύθυνος για το όνειδος του 1897 στο οποίο οδηγήθηκε από την πολιτική του πεζοδρομίου και από την άλλη ο Τσίπρας, φαίνονταν ως συκριτικά οι καλύτεροι ηγέτες και σε αυτό. Βέβαια δεν είναι σωστό να κρίνεις πλήρως πριν το τέλος, διότι και ο Ανδρέας έκανε το Νταβός. Η Ελλάδα επίσης είχε και ανώτερους ηγέτες από τον Τρικούπη, τους Καποδίστρια και Βενιζέλο που ανήκουν στην άλλη παράταξη. Τουλάχιστον όμως η Ελλάδα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προκαλέσει πυρηνικό ολοκαύτωμα. Αυτό όμως είναι θέμα για επόμενη ανάρτηση.

Η Αμερικανική πολύχρωμη επανάσταση

 Η τελευταία ημέρα της χρονιάς ήταν πιεστική. Ήμουν ο μόνος ειδικός γεωγραφικών συστημάτων πληροφοριών που δούλευε εκείνη την ημέρα με αποτέλεσμα να έχω να κάνω την δουλειά πολλών. Είχα όμως μία ευχάριστη εκ των υστέρων επίσκεψη και κυρίως είχα και είδα τον David Guetta από το Λούβρο. Χόρεψα μπροστά από την τηλεόραση και το βράδυ άλλαξε η χρονιά με τους γονείς. Την επομένη μεσημέρι κάπου έφυγαν οι γονείς και έμεινα μόνος. Το τριήμερο δεν έμεινα όμως εντελώς αδρανής, συνέχισα την διαδικασία του εξοπλισμου του σπιτιού μου, πάνω από έναν χρόνο μετά την μετακόμιση. Την Τρίτη ήρθε ο κουβάς με την τροφή εκτάκτου ανάγκης. Ηταν ζουπηγμένος και τον άνοιξα αλλά ευτυχώς το περιεχόμενο δεν είχε πάθει κάτι. Το περιεχόμενο είναι πλαστικοί φάκελοι που λένε επάνω τι φαϊ είναι και τι χρειάζεται για την προπαρασκευή: Με εξαίρεση τα τσιπς μπανάνας τα άλλο όλα θέλουν να βράσεις νερό. Έτσι πέρασα το τριήμερο στα μαγαζιά ψάχνωντας να βρω τρόπο να βράσω νερό αν έχουν όλα τα δίκτυα πέσει.

Αυτό όμως δεν είναι το κύριο ζήτημα της ανάρτησης όσο το τι συνέβει στην Ουάσιγκτον σήμερα. Αν και είχα ήδη φύγει για Αμερική ή έστω τον Άγιο Νικόλαο, θυμάμαι οι διαδηλωτές να περικυκλώνουν το Ελληνικό Κοινοβούλιο και να φωνάζουν "Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή". Η ΕΛΑΣ όμως είναι ικανότερη από την Μητροπολιτική Αστυνομία της Ουάσιγκτον και παρά τους πολύ σοβαρότερους πολιτικούς περιορισμούς δεν άφησε να μπουν στην Βουλή διαδηλωτές να την κάψουν. Παρότι προετοιμάστηκε το σημερινό στο Parler, ανταγωνιστής του Twitter όπου μπορείς να γράψεις ότι θέλεις, η Μητροπολιτική Αστυνομία πιάστηκε απροετοίμαστη. Ωραιότερο όλων οι καταληψίες δεν θεωρούν ότι έκαναν κάτι λάθος, σύμφωνα με δημοσιογράφους που τους έπερναν συνέντευξη και με τα δικά τους βίντεο στα κοινωνικά δίκαια. Όπως ανακάλυψα είχα δύο φίλους στα επεισόδια, ο ένας είναι ο πάλαι ποτέ λογογράφος του κυβερνήτη της Βόρειας Καρολίνας, πρώην συγκάτοικος ο οποίος είναι πλέον βοηθός ενός Ρεπουμπλικανού Γερουσιαστή. Μου λέει ότι η βόμβα στην εθνική ρεπουμπλικανική επιτροπή ήταν έξω από το γραφείο του και ότι τον εκκένωσαν στa τούνελ, αλλά έφτασε σπίτι του. Η άλλη την οποία στην πραγματικότητα δεν την έχω γνωρίσει και ο πατέρας μου που είναι του επαγγέλματος την περιγράφει ως τρελή, ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές σύμφωνα με τα κοινωνικά της δίκτυα αλλά μάλλον όχι στους εισβολείς. 

Η ευθύνη είναι καθαρά στον πρόεδρο Τραμπ που τους ενεθάρρυνε. Είναι πιθανόν άραγε να οδηγήσει σε μία καλύτερη χώρα το σημερινό συμβάν; Απίθανο. Η πόλωση προέρχεται από μία πραγματική βάση, τα δύο άκρα μισούνται και έχουμε υποχώρηση του κέντρου. Τα άκρα δεν μένουν καν στο ίδιο μέρος της χώρας. Ο Koch έκανε δήλωση μάλιστα προ μερικών εβδομάδων ότι ήταν εν τέλει σφάλμα να χρηματοδοτεί την πόλωση, σε τελική ανάλυση διότι ήθελε να πληρώσει λιγότερους φόρους, διότι οδήγησε την χώρα σε αυτό το σημείο. Ωστόσο όπως έλεγαν από το 2015 το επιχειρηματικό πρότυπο της οικογένοιας Τραμπ είναι να προσφέρουν αυτό που πραγματικά χρειάζονται οι πελάτες (πορνείο στο Yukon, μικρά αλλά φτηνα διαμερίσματα στη Νέα Υόρκη) και αυτό που νομίζουν ότι χρειάζονται. Σε δύο εβδομάδες θα φύγει μάλλον για την Φλόριντα, αλλά η πόλωση ήρθε για να μείνει. Πλέον το ζήτημα είναι θεσμικό: μπορεί το Αμερικανικό σύστημα να λειτουργήσει μονοκομματικά σε μία χώρα όπου παραδοσιακά απαιτείται διακομματική συναίνεση; Μην κοιτάμε ότι θα έχει πλεοψηφία στη Βουλή ο Μπάιντεν, έστω και οριακά, για τα μισά πράγματα απαιτούνται 60 ψήφοι στη Γερουσία που δεν έχει. Βλέπουμε τι έχει να γίνει