Αυτή την ανάρτηση την γράφω σε περίοδο μεγάλης αβεβαιότητας. Αύριο το μεσημέρι ώρα Ελλάδος το Oruc Reis είτε θα έχει μπει στα 12 μίλια ταπεινόνωντας την Ελλάδα είτε θα του έχουμε ανοίξει πυρ ή με κάποιο τρόπο σταματήσει (παρακούμβηση) είτε κάποιος Ευρωπαίος μάλλον θα έχει δώσει κάτι στο Ερντογάν και το πλοίο δεν θα πάει. Το θλιβερό είναι ότι το πρώτο ενδεχόμενο είναι το πιθανότερο. Ο πόλεμος, όσο ανεπιθύμητος και να είναι, είναι προτιμότερος από μία ζωή ταπεινώσεις αλλά δεν είναι κάτι που μπορείς να προβλέπεις από αυτή την κυβέρνηση η οποία είναι καλύτερη από την προηγούμενη αλλά αντιδρά μόνο αν η ίδια η πολιτική της επιβίωση κρίνεται. Μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος και κληθώ και εγώ σε στράτευση. Το βασικό βέβαια ερώτημα είναι τι άραγε αφήνω πίσω αν είναι να πεθάνω τίποτα. Δυστυχώς πέραν από τις δημοσιεύσεις μάλλον τίποτα. Όταν όλες οι κοπέλες που έχεις αγαπήσει σε έχουν απορρίψει πονάει και το θέμα είναι ότι ακόμα και αν αύριο με μαγικό τρόπο πάψει η πανδημία δεν βλέπω να αλλάζει η κατάσταση. Δεν έχω κανένα να με βγάλει και ούτε μου αρέσει η μουσική στα μέρη του Φρέσνο τόσο ώστε να πάω κάπου μόνος. Και να πάω κάπου υπάρχει το κλασσικό ζήτημα ότι ο ανταγωνισμός είναι τόσο φοβερός λόγω της αναλογίας ανδρών γυναικών ώστε μάλλον να αγνοηθώ. Μια φορά και έναν καιρό ένας συνάδελφος από την Ελλάδα με είχε ρωτήσει αν είμαι τόσο επιτυχημένος γιατί δεν τα έχω με μία 18χρονη Μεξικανή. Αν εξαιρέσουμε ότι πιθανόν να τις έχουν ήδη τάξει και παντρέψει στα 18-19, δεν έχω ιδέα που κυκλοφορούν. Πολύ πιθανόν απλά δεν πηγαίνουν σε μπαρ και όχι μόνο λόγω ηλικίας, τους είναι ξενό με την κουλτούρα. Καμία συναύλια από Μεξικανικό συγκρότημα και πολύ τους είναι. Εκείνο το κλαμπ/μπαρ στο Βόρειο Φρέσνο φάνηκε καλό σε μία φάση που ένιωθα χάλια επειδή είχε πεθάνει ο θείος μου, αλλά μετά ήρθε η νηστεία και καπάκι ο κορονοϊός και δεν ξαναβγήκα. Το επόμενο ενδεχόμενο είναι online και θα το ξαναδοκιμάσω μετά το φεστιβάλ αλλά δεν είναι πιο αισιόδοξος σε σχέση με προ διετίας που εν τέλει δεν οδήγησε σε τίποτα πραγματικό. Το να γράφεις ολόκληρη έκθεση και η άλλη να σε αγνοεί διότι μπορεί από την πολλές επιλογές, είναι αποκαρδιωτικότατο.
Για τα αυτά καθ'αυτά τα γενέθλια οδήγησα στο σπίτι των γονιών μου. Η μητέρα μου έκανε ένα από τα κέικ και το κάναμε τούρτα και κατεβήκαμε και βόλτα στο Walnut Creek, διότι ήταν και ψώνια. Υποτονικό διότι είμαστε και σε υποτονική κατάσταση. Κάποια στιγμή πριν την νηστεία των Χριστουγένων θα πάμε βόλτα οικoγενιακώς στην εξοχή αλλά πρέπει και οι γονείς μου οι οποίοι έχουν ακόμα τζεκ λαγκ να τακτοποιηθούν και να κανονίσουν τα της εργασίας τους. Δεν έχω κανένα παράπονο από τους γονείς, μου κάνουν όλα τα χατήρια που μπορούν. Απλά είμαστε σε περίεργη εποχή και ακόμα και αν γυρίσουμε στο φυσιολογικό δεν ήταν εξαρχής κάτι το καλό. 4 χρόνια στο Φρέσνο δεν έχω βρει τον ρυθμό μου, που σημαίνει ότι πιθανόν να μην τον βρω ποτέ μου. Το γυμναστηριο άνοιξε εώς ότου ξανακλείσει σε τελική ανάλυση διότι τα κρούσματα ανεβαίνουν. Πάω, γυμνάζομαι, εμφανίζω μύες αλλά τα κιλά συνεχίζουν αυξημένα και το ότι είμαι έστω εκεί όπου φαίνονταν όλοι οι μύες δεν σημαίνει ότι δεν έχω τα σωσίβιά μου. Έχω κάνει πολύ προσπάθεια, έχω καταφέρει κάτι αλλά πάλι δεν αρκεί με βάση τον ανταγωνισμό που αντιμετωπίζω. Το ίδιο ισχύει και για τις κοπέλες. Ποτέ δεν είμαι αρκετός και ποτέ δεν μου δίνουν feedback, απλά απόρριψη. Τα έχω όλα σιχαθεί ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου