Η Καλιφόρνια φλέγεται. Δεν έχουν πάψει οι πυρκαγιές αυτό το καλοκαίρι και έχουν φτάσει πολύ κοντά στο Φρέσνο, αν και όχι στο σπίτι μου. Είχαμε τριήμερο και είπα όμως να κάνω και τίποτα το ενδιαφέρον. Ήρθα κατ'αρχήν σε επαφή με τον συνάδελφο που εργάζεται στο Parlier αν ενδιαφέρεται να πάμε στο καζινό. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν διστακτικός αλλά δέχτηκε. Πήγα στο ερευνητικό του κέντρο Σάββτο απόγευμα και τον κατέβασα στο Tachi Palace. Παραδόξως από το σπίτι του ήταν μακρύτερα σε χρονική απόσταση από το δικό μου, παρότι χιλιομετρικά κοντύτερα. Κάναμε αρκετή κουβέντα κυρίως ως προς τι σημαίνει διδακτορικό στην Αμερική το οποίο επιδιώκει. Δεν είχε πάει ποτέ σε καζίνο και ήταν τρομοκρατημένος μην τον ξαφρίσουν, αλλά στο τέλος δήλωσε ευχαριστημένος. Κυριακή και Δευτέρα την πέρασα στο σπίτι μου συνεχώς αγχονώμενος για την ελληνοτουρκική κρίση.
Έχουμε φτάσει πλέον στα όρια της ανάφλεξης. Η Ελλάδα δεν έχει πολλές επιλογές πλέον πέραν του να βουλιάξει το Ορούτς Ρέις. Μέσα σε όλα αυτά κάθεσαι και σκέφτεσαι, αν αύριο πεθάνω στο μέτωπο, τι θα αφήσω πίσω. Και η αλήθεια όχι πολλά. Ένα σπίτι που χρωστάω, μερικές δημοσιεύσεις και ακόμα μου χρωστάει ο καθηγητής μία, τις μνήμες των συναδέλφων και φίλων, οι οποίες δεν πιστεύω ότι θα διαρκέσουν και τόσο. Ψάχνω στο ίντερνετ για να βρω κοπέλα και δύσκολα. Φταίει επίσης ότι είμαι και εγκεφαλικός, θα το πω καθαρά ότι έχω υπαρξιακό άγχος λόγω της κατάστασης. Έμαθα λοιπόν σήμερα ότι ο Βολίωτης φίλος έγινε πατέρας. Μπράβω του. Αγνοώ αν εγώ ποτέ θα γίνω. Ναι έχω άγχος και εξάντληση, όλα έχουν πέσει επάνω μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου