Εχει περάσει ένας μήνας από την προηγούμενη ανάρτησή μου. Πολύ απλά στην Ελλάδα δεν είχα πραγματική ευκαιρία να ανεβάσω κάτι, συν διήρκεσε το ταξίδι και 3 εβδομάδες. Το ταξίδι ξεκίνησε εκείνη την Τρίτη πρωϊ με το ξυπνητήρι να με ξυπνάει κανονικά 8 παρά. Φόρτωσα ότι δεν είχα φορτώσει και ξεκίνησα για το Λος Άντζελες. Το σπίτι της κυρίας απεδείχθει αρκετά απομακρυσμένο από τον αυτοκινητόδρομο Ι-5. Πήρα έναν κάθετο πολιτειακό δρόμο ο οποίος δεν ήταν αυτοκινητόδρομος αλλά λεωφόρος με φανάρια και μετά έχασα κατ'αρχήν την στροφή αλλά ευτυχώς έστριψα 3 δρόμους αργότερα. Μετά ανέβηκα έναν στενο δρόμο στα βουνά με πολλές στροφές ο οποίος με ψιλοζάλισε σε φάσεις αλλά ήταν ανάμεσα στους πορτοκαλεώνες. Φτάνω στο σπίτι της κυρίας, τους δίνω το δωράκι (φρούτα και λαχανικά) και με πήγε στο αεροδρόμιο LAX. Το αεροδρόμιο ήταν άδειο και με τα μαγαζιά κλειστά. Με δυσκολία έφαγα στο μόνο ανοιχτό εστιατόρειο, ένα Panda Express και μετά στην πύλη. Το Duty Free κλειστό, πράγμα που με πείραξε. Ενώ ήμουν στην πύλη ήρθε το PLF και κατέβασα το pdf ώστε να μπορέσω να μπω Ελλάδα. Η πτήση ήταν γεμάτη σε ποσοστό 20-40%, 2 άνδρες για κάθε γυναίκα και ήταν μέσα κάτι Κινέζοι με στολή πυρηνικού εργοστασίου. Είδα 4 ταινίες και εφτασα Παρίσι. Εκεί έτρεξα στο Relay και αγόρασα Γαλλικά comic books. Η πτήση για Αθήνα αντίθετα ήταν γεμάτη. Στο Ελευθέριος Βενιζέλος με περίμεναν οι γονείς μου και με οδήγησαν σπίτι. Έφαγα λίγο, έκανα λίγη βόλτα γυρώ και μετά έπεσα στο κρεββάτι.
Τις επόμενες δύο μέρες σηκώθηκα αργά δεδομένης της αλλαγής ώρα. Πήγα στην τράπεζα, σούπερ μάρκετ και Παρασκευή απόγευμα πήγα καφέ με έναν φίλο. Αμέσως μετά φύγαμε για το εξοχικό στην Εύβοια. Δεν κατάφερα πολλά πράγματα εκείνο το Σαββατοκύριακο, φαίνεται ότι ανάμεσα στην ηλικία και στο ότι τα γυμναστήρια είναι κλειστά έχει πέσει η αντοχή μου. Πάντως εν τέλει Εύβοια γυρίσαμε την Τρίτη και τότε μάζεψα και το αμπέλι. Εκείνη την ημέρα είχε ευτυχώς και λιγότερη ζέστη. Ενδιάμεσα θυμάμαι ασχολήθηκα και με τις τράπεζες. Την Τετάρτη ξεκινήσαμε για Μακεδονία. Στον Κορινό όλα και όλα 4 αυτοκίνητα και ένα φορτηγό είχε, που σε άλλες φάσεις ο Σταθμός Εξυπηρέτησης Οχημάτων είναι τίγκα. Μετά περάσαμε από μέσα από Θεσσαλονική παρά τον περιφερειακό και πήγαμε Χαλκιδική σε φίλους/συγγενείς μας. Περάσαμε δύο ημέρες εκεί και μετά συνεχίσαμε για Θάσο. Τους τρεις μήνες της καραντίνας η ελπίδα μου ήταν να πάω ως τα Λιμενάρια και να αναμιχθώ με τον κόσμο. Εν τέλει φτάσαμε στα Λιμενάρια, αλλά δεν ήταν εκεί ο κόσμος. Πάντως κάναμε την δυτική Θάσο όλη, Ραχώνι, Σκάλα Πρίνου, Λιμενάρια, Ποτός, μέχρι και στον Λιμένα πήγαμε. Δεν ήταν άδειο το νησί αλλά δεν είχε και πολύ κόσμο. Μετα μία εβδομάδα παραμονή, που είναι η μακρότερη παραμονή μου από τότε που είχα φτάσει αγχωμένος από την αδράνεια 15 χρόνια νωρίτερα πήγαμε Σέρρας, όπου εκεί είχε πολύ κόσμο. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό, όποιοι μπορούν την κοπανάνε από Σέρρας τον Αυγουστο. Γυρίσαμε την επομένη στον Πειραιά και την Κυριακή μάζεψα πράγματα αφοτου είχα δει φίλους. Δευτέρα χαραμάτα πτήση από Ελλάδα. Αθήνα Αμστερνταμ γεμάτο αλλά μετά άδειο. Φτάνω στο LAX, με παίρνει η κυρία από το αεροδρόμιο, της έδωσα ένα μικρό δωράκι που της πήρα από Θάσο και μετά 4 ώρες οδήγηση παρά την κόπωση για το σπίτι μου. Αυτή την στιγμή σκάω από την ζέστη, αλλά θα περάσει και αυτό. Ηταν ευχάριστο διάλλειμα οι διακοπές Ελλάδα, πότε θα ξαναγυρίσει στο κανονικό παίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου