Πάσχα πάλι

Την Μεγάλη Εβδομάδα πήγαινα κάθε βράδυ εκκλησία, και όχι στο γυμναστήριο. Ωστόσο στο τέλος είδα τον εαυτό μου και μπορώ να πω ότι ναι μεν δεν έγινα φωτομοντέλο, αλλά αν πάω ένα μακρύ ταξίδι εκτός του σπιτιού μου, όπως το 2012 με την αδερφή μου 10 ημέρες στην Νέα Υόρκη, θα γίνω λεπτός. Εχω, ή τουλάχιστον είχα, φτάσει πολύ κοντά. Μεγάλη Παρασκευή με άφησε το αφεντικό μου να φύγω νωρίς, ή μάλλον να κουβαλήσω το μεσημεριανό στις 4, και οδηγησα κατευθείαν στο Ωκλαντ. Εφτασα στον Επιτάφειο κουρασμένος ενώ ξεκινούσε. Δεν θα το ξανακάνω, ας πάρω 2 ώρες άδεια. Γενικά σε όλο το ταξίδι αυτό με συνόδευσε η κόπωση. Την επομένη πήγαμε στην πρώτη Ανάσταση όλοι, διότι το βράδυ φύγαμε νωρίς από την εκκλησία και πήγα στο σπίτι μίας πανεπιστημιακού για το δείπνο. Εκεί γνώρισα και ορισμένους φοιτητές του Berkley. Ο πατέρας μου να τραγουδάει στις 3 τα χαράματα και να χορεύουν άλλοι ηλικίας του. Την επομένη πήγαμε στο ίδιο σπίτι που είχαμε πάει πέρυσι. Μετά το βράδυ γύρισα σπίτι, φτάνοντας προς τις 10.30. Γενικά η όλη διαδικασία με εξάντλησε.

Αυτό με το οποίο άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο είναι τα γενέθλιά μου. Σκέφτηκα κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας ότι ακόμα και αν βρω άλλη δουλειά, θα με αφήσουν να λείψω Σαββατοκύριακο. Ετσι άρχισα να στέλνω τις τελευταίες προσκλήσεις, μετά την Ανάσταση. Ένα άτομο έχει μείνει ακόμα, παραδόξως έχω αρκετά θετική αντίδραση από τους περισσοτέρους. Την Δευτέρα μετά την κανονική συνέντευξη θα ακολουθήσει η οριστική πρόσκληση σε όλους, για να ξέρω πόσα κεφάλια έχω για να κλείσω μαζικά δωμάτια. Βέβαια πιθανότερον αυτό που θα ακολουθήσει πρώτο θα είναι η αίτηση για την δουλειά στο Βόρειο Λας Βέγκας. Επειδή κάνω αίτηση δεν σημαίνει κατ'ανάγκην ότι θα με πάρουν φυσικά. Όσο και να φαντάζομαι ότι Δευτέρα πέρνω υπηκοότητα, Τρίτη την σούπερ δουλειά, δεν πιστεύω να τελειώνω πριν τα μέσα Ιουνίου. Για αργότερα όμως δεν κάνω σχέδια