Η ζυγαριά συνεχίζει να μου δίνει καλά νέα. Χάνω βάρος, με βλέπω να λεπταίνω, αλλά συνεχίζω και έχω κοιλίτσα, απλά είναι γραμμωμένη. Περιμένω να έρθει το Πάσχα διότι σίγουρα θέλω διακοπές από την νηστεία. Το βάρος είναι το καλό νέο, η υπηκοότητα μπροστά με αγχώνει. Μεθαύριο θα δω τον δικηγόρο. Μόνο μεσημέρι μπορώ διότι δεν θέλω να πάρω άδεια, αλλά μέχρι και σήμερα θέλησε να με αλλάξει. Μετά την Παρασκευή έχω να πάω το όχημα για σέρβις. Η άλλη εβδομάδα είναι η Μεγάλη Εβδομάδα και όπως πέρυσι οι ακολουθείες θα είναι στις 6. Μ Παρασκευή θα πάω στους γονείς, απλά δεν ξέρω πότε. Δευτέρα μετά του Θωμά πάω για την συνέντευξη αυτή καθ'αυτή. Πιστεύω θα πάει καλά, δεν έχω κανέναν περιορισμό του τύπου καταδίκη για εγκλημα. Μετά είναι το μεγάλο άγχος τι έπεται. Τώρα μπορώ να βρω τις πολυ καλά αμοιβώμενες εργασίες που θέλουν διαπίστευση απορρήτου. Αυτές οι δουλειές δεν είναι στο Φρέσνο. Πού και πώς τις βρίσκω; Θέλω πραγματικά να μετακομίσω πάλι σε άλλη πόλη; Από την άλλη, τι με κρατάει στο Φρέσνο; Σίγουρα θέλω πιο ενδιαφέρουσα δουλειά από γραφειοκράτης. Εκεί είμαι σε εκείνη την φάση, όπως στο Dune όπου ο Παύλος Ατρείδης έχει αποκτήσει γνώση των ενδεχόμενων μέλλων (όχι ένα μέλλον, πολλά) έρχεται αντιμετωπος με τις πολλές επιλογές που ανοίγουν λόγω τις επικείμενη μονομαχία και ο μόνος τρόπος να αποφύγει να γίνει η τζιχάντ είναι να αυτοκτονίσει αφότου σκοτώσει τους πάντες. Τουλάχιστον δεν είμαι με την πλάτη στον τοίχο: έχω δουλειά που μπορώ να ακολουθήσω εώς την συνταξιοδότηση. Απλά θέλω κάτι το καλύτερο, και δεν είμαι σίγουρος πώς και τι μπορώ να αποκτήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου