Το όνειρο στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι το να έχω 600 αναρτήσεις. Όταν ξεκίνησα στα τέλη του 2009 αυτή την περιπέτεια δεν είχα συγκεκριμένο αριθμό. Το όνειρο είναι ότι έπεσα στις 211 λίβρες το Σάββατο πρωϊ με βάση την μία ζυγαριά. Η άλλη έλεγε παραπάνω αλλά πάλι 211 δεν έχω ξαναδεί, πιο πριν έλεγα το ισοδύναμο αν φορούσα μαγιό αντί φόρμας γυμναστικής κλπ. Έστω και με κολυμβητική περιβολή μετά από 1 ώρα κολύμπι το είδα. Κυριακή όμως δεν μπόρεσα να ξανακολυμπήσω διότι έκλεισα νωρίς το γυμναστήριο λόγω Πάσχα Καθολικών. Ο καιρός έχει βελτιωθεί πολύ σε σημείο που αν δεν ήταν Απρίλιος και δεν είχα μπροστά το να πάω στην Bay Area για το Πάσχα θα είχα γυρίσει σε θερινή περιβολή. Ωστόσο μπορεί να έρθει ένα ψυχρό μέτωπο και να ξαναγυρίσει ο καιρός στο πιο κρύο, δεν το ρισκάρω. Αύριο το πρωϊ θα περάσει η City Manager από το γραφείο μου (και όλων του τμήματος GIS) να της δείξω το νέφος σημείων από το LiDAR. Δεν φοβάμαι την επίσκεψή της, η αϋπνία λόγω Μεγάλης Εβδομάδας με φοβίζει.
Όταν έγινε η 500η ανάρτηση ήμουν στην αρχή του Ράλεϋ. Ζύγιζα μάλλον όσο ζυγίζω τώρα, αλλά καθότι δεν είχα ζυγαριά το βάρος ανέβαινα. Ακόμα είχα την πρώτη δουλειά, αυτή που μου πλήρωσε το υψηλότερο μισθό της ζωής μου. Σκέφτηκα σοβαρά να σταματήσω τις αναρτήσεις καθότι το ιστολόγιο το είχα ξενικήσει για να λέω την ζωή μου ενώ ήμουν φοιτητής, και είχα αποφοιτήσει και βρει δουλειά. Αυτός που με απέτρεψε ήταν ο Κύπριος φίλος, από τον οποίο δεν έχω πολλά σημάδια ζωής. Από όλους του Blacksburg αυτός πραγματικά μου λείπει διότι με τους υπολοίπους για τους οποίους ενδιαφερόμουν και αυτοί ένδιαφέρονταν για εμένα έχω κρατήσει επαφή. Δεν είμαι βέβαιος καθόλου αν με διαβάζει ακόμα αλλά θα συνεχίσω, διότι το ιστολόγιο δεν το γράφω γι'αυτόν κυρίως όσο για εμένα, να έχω κάπου να πω τον πόνο μου. Το ποιος με διαβάζει το ανακάλυψα μετά το Λας Βέγκας, όταν έβαλα την ανάρτηση και διάφοροί φίλοι μου έκανα ερωτήσεις για την εμπειρία μου. Τουλάχιστον είχα μία ιδέα, μπορεί και άλλοι να διαβάζουν χωρίς να με ρωτάνε.
Καιρός να δοκιμάσω να κοιμηθώ απευθείας νωρίς. Με το καλό επίσης να φτάσω και πολύ περισσότερες αναρτήσεις.
Όταν έγινε η 500η ανάρτηση ήμουν στην αρχή του Ράλεϋ. Ζύγιζα μάλλον όσο ζυγίζω τώρα, αλλά καθότι δεν είχα ζυγαριά το βάρος ανέβαινα. Ακόμα είχα την πρώτη δουλειά, αυτή που μου πλήρωσε το υψηλότερο μισθό της ζωής μου. Σκέφτηκα σοβαρά να σταματήσω τις αναρτήσεις καθότι το ιστολόγιο το είχα ξενικήσει για να λέω την ζωή μου ενώ ήμουν φοιτητής, και είχα αποφοιτήσει και βρει δουλειά. Αυτός που με απέτρεψε ήταν ο Κύπριος φίλος, από τον οποίο δεν έχω πολλά σημάδια ζωής. Από όλους του Blacksburg αυτός πραγματικά μου λείπει διότι με τους υπολοίπους για τους οποίους ενδιαφερόμουν και αυτοί ένδιαφέρονταν για εμένα έχω κρατήσει επαφή. Δεν είμαι βέβαιος καθόλου αν με διαβάζει ακόμα αλλά θα συνεχίσω, διότι το ιστολόγιο δεν το γράφω γι'αυτόν κυρίως όσο για εμένα, να έχω κάπου να πω τον πόνο μου. Το ποιος με διαβάζει το ανακάλυψα μετά το Λας Βέγκας, όταν έβαλα την ανάρτηση και διάφοροί φίλοι μου έκανα ερωτήσεις για την εμπειρία μου. Τουλάχιστον είχα μία ιδέα, μπορεί και άλλοι να διαβάζουν χωρίς να με ρωτάνε.
Καιρός να δοκιμάσω να κοιμηθώ απευθείας νωρίς. Με το καλό επίσης να φτάσω και πολύ περισσότερες αναρτήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου