Εν Ελλάδι

Η αλλαγή της ώρας είναι πάντα σκληρή, και τις δύο ημέρες που έχω γυρίσει Αμερική έχω ξυπνήσει προς τα μεσάνυχτα. Βασικό αίτιο είναι ότι στην Ελλάδα εν τέλει δεν ξύπνησα ποτέ αργά, το πιο αργό ήταν στις 9 παρά. Γενικά όσο ήμουν Ελλάδα ξυπνούσα νωρίς, εν τω μέσω της νυχτός. Έβγαινα στον Πειραιά βόλτα, κάτι που δεν μπορώ να κάνω τόσο στο Φρέσνο λόγω ασφάλειας αλλά και συνήθειας των Αμερικανών και πήγαινα στον υπολογιστή. Μόνο που εώς ότου πήρα τον παλαιό υπολογιστή της μάνας μου το Σάββατο είχα τον παλαιό υπολογιστή της αδερφής μου ο οποίος δεν άντεχε πάνω από 45 λεπτά, και συνήθως πιο προς τα 25, και έσβηνε αυτόματα απο υπερθέρμανση. Στην αρχή μετέφραζα μία δημοσίευση που μου έδωσε η αδερφή μου για μία φίλη της, κάτι που με τσάντιζε διότι θα έπρεπε να την καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να την μεταφράσω. Εάν μάλιστα δεν έσβηνε ο υπολογιστής που χρησιμοποιούσα πιθανόν να ένιωθα καλύτερα. Μετά όμως περισσότερο έβλεπα το ίντερνετ αυτά που συνήθως βλέπω, μέχρις ότου να σβήσει ο υπολογιστής. Δευτέρα πήγα στις τράπεζες για να βγάλω ιντερνετική τραπεζική, κάτι που κατάφερα εκείνη την ημέρα με τις δύο αλλά όχι με τις άλλες δύο. Τρίτη ανέβηκα στην Εύβοια, κουβάλησα τρεις σακούλες ξύλα αλλά εν τέλει δεν χρειάστηκε να κουρέψω το γκαζόν, κάθισα όμως και κλάδεψα κληματαριές. Είδα έναν φίλο της αδερφής μου και κόλλησα κρυολόγημα. Γενικά ακόμα φταρνίζομαι, αλλά είμαι πολύ καλύτερα πλέον. Ωστόσο το κρυολόγημα με ενόχλησε σε όλο το ταξίδι. Τετάρτη γυρνώντας είδα έναν οικογενιακό φίλο στον Πειραιά. Πέμπτη είδα συμφοιτητή μου, συν το ότι η αδερφή ήθελε και κάναμε σε ξενοδοχείο της Αθήνας Thanksgiving. Παρασκευή ήλπιζα να δω την Κυπρία φίλη μου και την είδα Κυριακή. Καθόλη την διάρκεια του ταξίδιού προσπαθούσα να δω τον εαυτό μου χωρίς φουσκωμένο το στομάχι μου. Με είδα εν τέλει και ναι μεν εμφανίζονται οι μύες μου αλλά ακόμα έχω μία στρώση λίπος στην κοιλιά που πρέπει να καταπολεμήσω. Παρασκευή εν τέλει απλά κάθισα σπίτι, αλλά πήρα τηλέφωνο τον φίλο του εκτιμητή του Φρέσνο στην Κηφισσιά όπως απεδείχθει. Σάββατο βράδυ μετά από μερικές δουλειές στον Πειραιά το πρωϊ ανεβήκα στο σπίτι της αδερφής μου, όπου ήταν η μόνη φάση που είδα τηλεόραση. Η τηλεόραση στο σπίτι μου δούλευε κανονικά, απλά δεν ήθελα. Κυριακή το πρωϊ είδα την ξανθιά Κυπρία φίλη μου. Είχε έρθει τριήμερο στην Αθήνα με φίλες της που η μία είχε γενέθλια για να ξενυχτήσουν. Χάρηκα πολύ που τα είπαμε. Το απόγευμα πήγα στην Κηφισσιά. O εκτιμητής του Φρέσνο μου είχε πει για ενδεχόμενη νύφη. Γνώρισα τους γονείς της, την ίδια την είδα σύνολο 30 δεύτερα όταν βγήκε για ποτό. Ηταν ευχάριστη εμπειρία η κουβέντα με τους γονείς της, αλλά κατά το κλασσικό επειδή αρέσω στους γονείς δεν σημαίνει ότι αρέσω και στην κοπέλα. Μην λέω ψέμματα, ούτε καν της μίλησα αλλά αν πραγματικά ενδιαφέρονταν θα έρχονταν να ακούσει το τι έλεγα. Δευτέρα ανέβηκα στην σχολή μου και είδα καθηγητές μου, οι οποίοι κάθισαν να ακούσουν το τι έλεγα για την ζωή στην Αμερική. Μετά το βράδυ είδα συμφοιτητή μου ο οποίος δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα. Είπα διάφορα πως μπορεί να έρθει να με δει τον άλλο συμφοιτήτη μου, αλλά μου είπε στο τέλος ιδιαιτέρως ότι το ενδεχόμενο είναι αρκετά μικρό. Για να ξοδεύσει για εμένα μετά πρέπει να έχει δώσει τα τριπλάσια την οικογένιά του, πράγμα απίθανο. Τέλος όμως της ημέρας είδα ένα συμμαθητή μου από το σχολείο. Αυτός ίσως και να έρθει να με δεί. Σε γενικές γραμμές η Κυπρία μου είπε ότι απλά δεν έχει τον χρόνο, ο συμφοιτητής μου ότι δεν έχει χρήμα και ο συμμαθητής ότι ίσως τα καταφέρει. Να δούμε αν οποιοσδήποτε θα έρθει, το ταξίδι δεν είναι ούτε φτηνό ούτε εύκολο. Τρίτη πρωϊ πήγα και στο νεκροταφείο να δω συγγενείς μου, κυρίως την αδερφή της γιαγιάς μου (αλλά και την γιαγιά μου και παππού μου που είναι στον ίδιο τάφο) η οποία πέθανε πέρυσι ενώ ήμουν Αμερική.

Και έρχεται η ημέρα του ταξιδιού της επιστροφής. Δυστυχώς το έκανα πιο περιπετειώδες απ'ότι έπρεπε. Ημουν βέβαιος ότι είχα βάλει την πράσινη καρτα στου μπουφάν μου, αλλά την είχα ξεχάσει στο σπίτι Πειραιά και σε 2 ώρες δεν προλάβαινα για να πάω και να ξαναγυρίσω. Η αδερφή μου εν τέλει πήγε σίφουνας και την έφερε, όλοι κατααγχωθήκαμε, νίωθω εώς τώρα χάλια που το έκανα αυτό το καψώνι στην αδερφή μου. Τρέχοντας γαρ δεν πήρα τίποτα από το αεροδρόμιο Αθηνών, μόνο σοκολάτα στην Ζυρίχη. Τέλος πάντων, έφτασα μέχρι το σπίτι και έκτοτε προσπαθώ να προσαρμοστώ στην ώρα. Εχω πιάσει και βλέπω τηλεόραση τις σειρες που δεν είδα, έχω ακόμα μέλλον. Σε λίγο θα πάω γυμναστήριο, όταν ανοίξει. Προς το παρόν περναέι ο χρόνος