Προς το φεστιβάλ

Η εβδομάδα αυτή απεδείχθει γεμάτη. Δευτέρα ξύπνησα πολύ πρωϊ για να πάω το όχημα στην αντιπροσωπεία επείδη είχε ανάψει λαμπάκι. Το πάω και απλά μου κλείνουν το καπάκι της βενζίνης. Ωστόσο εν τέλει δεν έσβησε το λαμπάκι, και έτσι πρέπει να βρω χρόνο να το ξαναπάω. Πάω στην δουλειά και όπως όλοι εν τέλει οι συνάδελφοι βγήκαμε και είδαμε την μερική έκλειση ηλίου. Μας άρεσε σε όλους. Όσοι είχαν ειδικά γυαλιά τα μοιράστηκαν και έτσι είδα το τόξο του ήλιου. Εν συνεχεία μετά την δουλειά πήγα και κάναμε την πρώτη παρουσίαση για διαγωνισμό προγραμματισμού που είναι το Σάββατο. Αποτέλεσμα γύρισα σπίτι φοβερά κουρασμένος. Τρίτη μου ήρθαν τα ευχάριστα νέα, η δημοσίευση είναι έτοιμη για το τεύχος Οκτωβρίου. Ενδιάμεσα έχω να ετοιμάσω διάφορα και να συντονίσω το Φρέσνο με τους καθηγητές και τον εκδότη. Το βράδυ πήγα στην εκκλησία, και παρότι είχα κοιμηθεί αρκετά καλά την Δευτέρα ήμουν αρκετά κουρασμένος μέχρι τέλους. Βοήθησα να κρεμάσουμε φώτα για το φεστιβάλ. Τετάρτη πρωϊ δεν πήγα στην δουλειά αλλά στον οφθαλμίατρο. Κατ'αρχήν χάρηκα διότι έπεσε η μυωπία στο δεξι μάτι, και ας ανέβηκε στο αριστερό. Μετά όμως σκέφτηκα ότι είναι πρόδρομος πρεσβυωπίας. Γερνάω. Γυρνόντας σπίτι έπεσα και κοιμήθηκα προς μεγάλη μου έκπληξη, νόμιζα πως θα τα είχα ξεκουραστεί το πρωϊ αρκετά. Μετά πήγα γυμναστήριο, που είχα να πάω από την προηγούμενη εβδομάδα (ή μάλλον είχα να κάνω βάρη, ενδιάμεσα κατάφερα να κολυμπήσω) και ύστερα είδα ένα ωραίο ντοκυμανταίρ για το Βόγιατζερ. Αν έχεις δει ένα έχεις δει τα περισσότερα, αλλά δεν ήταν κακό παρότι το 4ο ή 5ο ντοκυμανταίρ μου για το θέμα. Σήμερα δεν πήγα εκκλησία διότι αμφιβάλλω κατά πόσο αντέχω 4 συνεχόμενες ημέρες φεστιβάλ. Δουλειά, παρουσίαση στο ίντερνετ για το Βόγιατζερ ζωντανά από το JPL και μετά γυμναστήριο. Νιώθω πολύ κουρασμένος και το φεστιβάλ είναι μπροστά. Οτι ημέρα δεν πήγαινα φεστιβάλ πήγαινα γυμναστήριο, αν και λόγω εντατικοποίησης μάλλον δεν έχω γυμναστεί αρκετά. Χρειάζομαι ξεκούραση.

Εξάντληση από νηστεία

Χτες πήγα στην δουλειά, μετά στον φοροτεχνικό, γύρισα σπίτι, κοιμήθηκα λίγο και ύστερα πήγα γυμναστήριο όπου κολύμπησα. Μου πήρε παραδόξως πολύ ενέργεια. Γύρισα σπίτι, έκανα ορισμένες δουλειές αλλά εν τέλει παρότι το στόχευα δεν μαγείρεψα το ψάρι για σήμερα, είπα να το φάω για βράδυ. Πάω το πρωϊ στην δουλειά χωρίς να έχει κοιμηθεί πολύ καλά, έφαγα ψάρι (Δεκαπενταύγουστος γαρ) στο Γιαπωνέζικο εστιατόρειο και μετά γύρισα σπίτι όπου μαγείρεψα τον σωλομό. Ηταν εν τέλει πολυς, συν είχα φάει και μερικές ψεύτικες γκοφρέτες νωρίτερα έτσι έπεσα έχοντας κλείσει τον φούρνο. Σηκωθηκα σε λίγο παραπάνω από μισή ώρα με το κεφάλι μου τουμπάνο. Εφαγα λίγο από το ψάρι αλλά είχε μείνει πολύ και έβαλα ψυγείο. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα αρκετά καλά για να σηκωθώ καν από το κρεββάτι, πόσο μάλλον το να πάω γυμναστήριο. Πραγματικά ένιωσα εξάντληση και όσο και να προσπάθησα δεν ξανακοιμήθηκα. Εν τέλει με μεγάλη δυσκολία σηκώθηκα και πήγα στο σούπερ μάρκετ για ψώνια. Περπατώντας ένιωσα καλύτερα αλλά σε καμία περίπτωση αρκετά δυνατός για να πάω γυμναστήριο. Αύριο είναι δεδομένο ότι η νηστεία τελειώνει και έτσι θα τρώω πολύ καλύτερα. Προς το παρόν δεν με βλέπω να πηγαίνω πιο μακρυά από τον καναπέ. Η νηστεία και γυμναστική είχε τα θετικά της αποτελέσματα, εμφανίστηκαν οι κοιλιακοί μου έστω και αν ακόμα έχω κοιλιά. Αν γυμναστώ και άλλο η κοιλιά θα συνεχίζει να μαζεύει και θα έχω επίπεδο στομάχι. Αλλά πρέπει να έχω ενέργεια για να γίνει και σε καμία περίπτωση δεν έχω πρόθεση να πεθάνω από πολύ πρωτεϊνη όπως η Αυστραλίδα μοντέλο. Υπάρχει και το ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι τώρα που δεν θα νηστεύω: θέλω να κατεβάσω και κανένα ωραίο γλυκό παρότι ναι μεν λεπτότερος αλλά όχι ακόμα λεπτός; Πιστεύω ότι αν συνεχίσω έτσι, και δεν ξέρω πόσο κουράγιο έχω για να συνεχίσω να πηγαίνω 3-4 φορές την εβδομάδα γυμναστήριο, τα Χριστούγεννα είναι πιθανόν να μοιάζω με μοντέλο και εγώ. Βλέπουμε τι και πόσο μπορώ, ιστορικά, το να πηγαίνω γυμναστήριο φθινόπωρο έχει αποδειχθεί δύσκολο.

Υπαρξιακά προβλήματα

Η ασθένειά μου είχε ως αποτέλεσμα να μην ξαναπάω αυτή την εβδομάδα στο γυμναστήριο μετά την Τρίτη. Την Τετάρτη ένιωσα πολύ άσχημα στην δουλειά αλλά έβγαλα και τις 9 ώρες. Χτες και σήμερα ημουν καλύτερα, αλλά όχι υγιής. Ετσι λοιπόν ήμουν σπίτι και είχα χρόνο και είδα παραπάνω τηλεόραση. Καθότι τέτοια εποχή δεν έχει και τόσες νέες εκπομπές είδα στο Netflix το The Last Man on the Moon. Το βραβευμένο ντοκυμανταίρ είναι για τον αστροναύτη Gene Cernan ο οποίος πέθανε πέρυσι. Το ντοκυμανταίρ τελειώνει με τον αστροναύτη να λέει ότι το να τολμήσουμε να κάνουμε το δύσκολο και να μην υποεκτιμούμαι τις δυνατότητές μας. Φυσικά με τέτοιο μύνημα το τελικό αποτέλεσμα είναι να αναρωτηθώ κατά πόσον είμαι ευχαριστημένος με την κατάστασή μου. Από την πρώτη γυμνασίου ήξερα ότι δεν πρόκειται να γίνω αστροναύτης διότι δεν το επιτρέπει η όρασή μου. Ωστόσο το να γίνω επιστήμονας στην NASA συνέχισε να είναι στόχος, όσο και να το αρνήθηκα στο ταξίδι στην Κρήτη όταν ήμουν τεταρτοετής. Το να με πάρουν στο πληρωμένο διδακτορικό από την NASA ήταν όνειρο, το να χάσω την θέση ήταν συναισθηματική καταστροφή. Ωστοσο έσφιξα τα δόντια και έβγαλα το διδακτορικό, και μου έγινε και πρόταση να δουλέψω στο Goddard δύο χρόνια πριν αποφοιτήσω. Δυστυχώς η θέση δεν υπήρχε όταν όντως τελείωσα. Ωστόσο βρήκα καλή θέση το Ράλεϋ, που δεν άντεξα πολύ, και μετά ο κοινοτικός υπάλληλος και τώρα δημοτικός υπάλληλος στην Καλιφόρνια. Είχα όνειρο να δουλέψω πχ για την NASS ή σε θέση με διαπίστευση απορρήτου και πολλά λεφτά. Πλέον όμως είμαι σχεδόν 38 ετών και δεν θα έχω υπηκοότητα για δύο χρόνια. Θέλω λίγο πριν τα 40 μου να μετακομίσω όπου έχει θέση και μάλιστα να είμαι στην ίδια θέση ιεραρχικά με άτομα 10 χρόνια μικρότερά μου; Από την άλλη τι όντως θέλω; Θέλω να παραμείνω γραφειοκράτης; Θέλω όντως να πάω στο κυνήγι της έρευνας, όταν μεταδιδακτορικός θα βγάζω λιγότερα απ'ότι τώρα; Είναι το Φρέσνο εν τέλει ο τελικός προορισμός της ζωής μου; Δεν έχω καλή απάντηση. Θα συνεχίσω να προσπαθώ να δημοσιεύσω μήπως και μου βγει τίποτα το καλύτερο μελλοντικά. Θα μου έρθει και η Αμερικανική υπηκοότητα, η οποία θα μου ανοίξει θέσεις. Αλλά ενώ θα κρατώ ανοιχτά τα ενδεχόμενα, δεν πιστεύω ότι θα επιδιώξω μονος μου να κυνηγήσω τις επόμενες θέσεις. Εχω μήνες να κοιτάξω για άλλη θέση εργασίας διότι πραγματικά δεν πιστεύω ότι μπορώ κάτι το καλύτερο σε αυτή την φάση. Σε τελική ανάλυση είναι σαν το γυμναστήριο, Αύγουστος γαρ δεν θα μου έρθει κάτι το καλό σύντομα μπροστά μου, αλλά γυμνάζομαι για να χάσω κάποιο βάρος αν κάτι προκύψει μελλοντικά. Τώρα το κακό είναι ότι το λίπος το χάνω με τον ανάποδο τρόπο απ'ότι κόβουμε τον γύρο. Όπως ο γύρο ψήνεται από κάτω προς τα επάνω, έτσι φεύγει λίπος από πάνω προς τα κάτω, με αποτέλεσμα να φαίνεται οι κοιλιά μου πολύ μεγάλη. Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται, βλέπουμε.

Τζίφος

Όταν γνώρισα τον εκτιμητή του νομού μου μίλησε για ένα πανηγύρι που κάνουν οι Αρμένιοι για να ευλογήσουν τα σταφύλια όπου είναι γεμάτο Αρμένισσες οι οποίες όταν μάθουν ότι είμαι Ελληνας θα με κυνηγήσουν. Αν κάτι έχω μάθει είναι ότι όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Από το ιντερνετ έμαθα ότι η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν την Κυριακή. Το κακό είναι ότι το έμαθα από το ιντερνετ, κανένας δεν προσφέρθηκε να με πάει μήπως και γνωρίσω και κανένα άνθρωπο. Απλούστατα δεν ξέρω και τόσο πολύ κόσμο ακόμα. Ωστόσο η Κυριακή ήταν και Μεταμόρφωση, και είχα κάθε πρόθεση να φάω ψάρι, ιδίως καθότι νηστεύω. Ετσι με το τέλος της εκκλησίας πήγα σπίτι και έκανα το ψάρι, και εν συνεχεία ξεκουράστηκα λίγο πριν πάω στους Αρμένιους. Ετσι έφτασα στις 2:30 περίπου όπου έφτασα σε εκδήλωσε με λίγο κόσμο, τα λεωφορεία με τον κόσμο από το Λος Άντζελες που μου περιέγραψε συνάδελφος στην δουλειά δεν φαίνονταν. Σκέφτηκα ότι όπως στο ελληνικό φεστιβάλ θα έρθει ο κόσμος όταν περάσει η ώρα, μετά τις 5. Ετσι έκανα ψώνια, γύρισα σπίτι και πήγα γυμναστήριο όπου κολύμπησα και στις 5:30 ξαναπήγα στους Αρμένιους. Το πάρκινγκ είχε αδειάσει. Δηλαδή όφειλα είχα πάει νωρίς, κάτι που δεν μου είπε κανένας. Στις 2 και δεν ήξερα κανένα εκτός από τον τηλεπαρουσιαστή της τηλεόρασης, χώρια που δεν πεινούσα για να καθίσω να φάω, έστω και με αγνώστους. Τσαντίστηκα στις 5:30 διότι είχα βάλει και τους φακούς μου. Τζίφος. Ετσι λοιπόν γύρισα σπίτι και πέρασα την ημέρα μου κάνοντας ψιλοπράγματα. Συνέχισα να πηγαίνω στο γυμναστήριο και να νηστεύω και άρχισα να σκέφτομαι, μήπως θα ήταν καλό να αρρωστήσω ώστε να χάσω βάρος χωρίς κόπο; Χτες λοιπόν στο γυμναστήριο είχα τα πρόδρομα σημάδια κρυολογήματος αλλά συνέχισα μέχρι να συμπληρώσω το πρόγραμμά μου. Σήμερα είχα δυστυχώς πλήρες κρυολόγημα στην δουλειά, με δυσκολία την έβγαλα. Δεν βλέπω να χάνω βάρος παρά την επιθυμία μου, απλά νιώθω μίζερα. Τέλος πάντων, η νηστεία τελειώνει σε 7 ημέρες. Βλέπω τι μέλλει γενέσθαι ...

15 (περίπου) χρόνια αργότερα

Όταν κάποιος μεγαλώνει σε μία κοινωνία, υπάρχουν κάποια κοινωνικά πρότυπα τα οποία δεν μπορείς παρά να έχεις υπ'όψιν. Όσο και αν σε τελική ανάλυση η γενιά των γονιών μου αμφισβήτησε τα πρότυπα των παππούδων μου, είναι δεδομένο ότι σε ένα βαθμό τα ακολούθησε, έστω και με προσαρμογές. Ετσι λοιπόν και στην δική μου γενιά υπήρχαν πρότυπα, έστω και σε πολύ χαλαρότερο βαθμό. Βασικές αρχές το μάθε παιδί μου γράμματα και το κάνε παιδί μου οικογένια. Αν μη τι άλλο υπήρχε έστω και χαλαρά σχέδιο: πρώτα σπουδάζεις ως εκεί που σε σηκώνει, αν και το πρότυπο βασικά είναι γιατρός, δικηγόρος και μηχανικός. Στην επαρχία είναι και γεωπόνος, το παλαιό πρότυπο του δασκάλου/καθηγητή έχει υποχωρήσει. Πρώτα θα πάρεις το πτυχίο, μετά θα βρεις δουλειά και μετά θα παντρευτείς και οικογένια. Λόγω της κατάστασης της Ελληνικής Οικονομίας σε ένα βαθμό είχε ατονήσει το σκληρό χρονοδιάγραμμα, αλλά είναι δεδομένο ότι μπαίνοντας πανεπιστήμιο και για την γενιά μου υπήρχε. Προβλέπονταν να αποφοιτήσεις στην ώρα σου συν το πολύ 2-3 χρόνια. Μετά ακολουθούσαν οι προσωρινές δουλειές, όχι κατ'ανάγκην συμβασιούχος αλλά κάτι το παρόμοιο. Στα δέκα χρόνια μετά το πτυχίο υποτίθεται πως θα είχες βρει κάτι το πιο μόνιμο, όχι κατ'ανάγκην του δημοσίου αλλά όχι και η ξεφτίλα της προσωρινότητας. Στα δεκαπέντε χρόνια όφειλες να είσαι οικογενιάρχης, αλλιώς ουσιαστικά ήσουν στο ράφι. Ναι μεν υπήρχαν και υπάρχουν αρκετοι πρώτοι γάμοι ανδρών στα 40, αλλά όχι στα 50. Για να είμαστε ειλικρινείς το πρότυπο πάντα είχε τις εξαιρέσεις τους, ακόμα και στο Ναυτικό ένα ποσοστό της τάξης του 60% όταν υπηρέτησα δεν είχε πάει τριτοβάθμια εκπαίδευση, συν το ότι Ελλάδα το να σπουδάσεις σε μεγάλη ηλικία είναι δύσκολο. Εαν δεν μπεις με την τρίτη φορά, το πολύ μπορεί να καταφέρεις να μπεις με το που απολύεσαι. Δεν μπορώ να πω ότι γνώρισα κανένα ναύτη που να έδωσε Γενικές Εξετάσεις, αλλά από την άλλη στην Διοίκηση Υποβρυχίων έπαιρνε μόνο πτυχιούχους, οι χαμάληδες πήγαιναν στην Διοίκηση Δούλων (Διοίκηση Διευθύνσεως του Ναυστάθμου).

Δεν μπορώ να πω ότι έχω ακολουθήσει το πρότυπο αυτό μετά την απόλυσή μου. Ναι, μπήκα στο ΓΠΑ με την δέυτερη, την πρώτη μπήκα στο ΤΕΙ Καβάλας όπου παρακολούθησα τα μαθήματα κανονικά έναν χρόνο. Άργησα να βγω λίγο διότι πήγα IAESTE και Έρασμος, αλλά οι πιο πολλοί συμφοιτητές βγήκαν μετά από εμένα. Επί τόπου πήγα ναυτής αφότου είχα ήδη δουλέψει στην Ολυμπιάδα. Μετά όμως σε καμία περίοτωση δεν ακολούθησα τον τυπικό δρόμο: μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, επιστροφή Ελλάδα, αποτυχία για διδακτορικό Κύπρο, έρευνα για δουλειά, συμβασιούχος στην Κρήτη και μετά, πέραν πάσας προσδοκίας, διδακτορικό στις ΗΠΑ. Η αποφοίτησή μου σήμαινε και τέλος της όποιας μονιμότητας: σε τελική ανάλυση ακόμα έχω ανοιχτό το να αφήσω την δουλειά εθελοντικά αν μου προσφέρουν καλύτερη θέση. Αυτά σκεφτόμουν χτες και προχτές ενώ ήμουν στο γυμναστήριο. Θεωρητικά θα μπορούσα να κάτσω και να αράξω στο Φρέσνο. Δεν έχω όμως κάτι που πραγματικά να με δένει με την πόλη, και πλησιάζω τα δεκαπέντε χρόνια από την αποφοίτηση. Αποκατεστημένος σοβαρός οικογενιάρχης σε καμία περίπτωση δεν είμαι, και δεν βλέπω σύντομα να γίνομαι, όχι πως δεν θέλω.