15 (περίπου) χρόνια αργότερα

Όταν κάποιος μεγαλώνει σε μία κοινωνία, υπάρχουν κάποια κοινωνικά πρότυπα τα οποία δεν μπορείς παρά να έχεις υπ'όψιν. Όσο και αν σε τελική ανάλυση η γενιά των γονιών μου αμφισβήτησε τα πρότυπα των παππούδων μου, είναι δεδομένο ότι σε ένα βαθμό τα ακολούθησε, έστω και με προσαρμογές. Ετσι λοιπόν και στην δική μου γενιά υπήρχαν πρότυπα, έστω και σε πολύ χαλαρότερο βαθμό. Βασικές αρχές το μάθε παιδί μου γράμματα και το κάνε παιδί μου οικογένια. Αν μη τι άλλο υπήρχε έστω και χαλαρά σχέδιο: πρώτα σπουδάζεις ως εκεί που σε σηκώνει, αν και το πρότυπο βασικά είναι γιατρός, δικηγόρος και μηχανικός. Στην επαρχία είναι και γεωπόνος, το παλαιό πρότυπο του δασκάλου/καθηγητή έχει υποχωρήσει. Πρώτα θα πάρεις το πτυχίο, μετά θα βρεις δουλειά και μετά θα παντρευτείς και οικογένια. Λόγω της κατάστασης της Ελληνικής Οικονομίας σε ένα βαθμό είχε ατονήσει το σκληρό χρονοδιάγραμμα, αλλά είναι δεδομένο ότι μπαίνοντας πανεπιστήμιο και για την γενιά μου υπήρχε. Προβλέπονταν να αποφοιτήσεις στην ώρα σου συν το πολύ 2-3 χρόνια. Μετά ακολουθούσαν οι προσωρινές δουλειές, όχι κατ'ανάγκην συμβασιούχος αλλά κάτι το παρόμοιο. Στα δέκα χρόνια μετά το πτυχίο υποτίθεται πως θα είχες βρει κάτι το πιο μόνιμο, όχι κατ'ανάγκην του δημοσίου αλλά όχι και η ξεφτίλα της προσωρινότητας. Στα δεκαπέντε χρόνια όφειλες να είσαι οικογενιάρχης, αλλιώς ουσιαστικά ήσουν στο ράφι. Ναι μεν υπήρχαν και υπάρχουν αρκετοι πρώτοι γάμοι ανδρών στα 40, αλλά όχι στα 50. Για να είμαστε ειλικρινείς το πρότυπο πάντα είχε τις εξαιρέσεις τους, ακόμα και στο Ναυτικό ένα ποσοστό της τάξης του 60% όταν υπηρέτησα δεν είχε πάει τριτοβάθμια εκπαίδευση, συν το ότι Ελλάδα το να σπουδάσεις σε μεγάλη ηλικία είναι δύσκολο. Εαν δεν μπεις με την τρίτη φορά, το πολύ μπορεί να καταφέρεις να μπεις με το που απολύεσαι. Δεν μπορώ να πω ότι γνώρισα κανένα ναύτη που να έδωσε Γενικές Εξετάσεις, αλλά από την άλλη στην Διοίκηση Υποβρυχίων έπαιρνε μόνο πτυχιούχους, οι χαμάληδες πήγαιναν στην Διοίκηση Δούλων (Διοίκηση Διευθύνσεως του Ναυστάθμου).

Δεν μπορώ να πω ότι έχω ακολουθήσει το πρότυπο αυτό μετά την απόλυσή μου. Ναι, μπήκα στο ΓΠΑ με την δέυτερη, την πρώτη μπήκα στο ΤΕΙ Καβάλας όπου παρακολούθησα τα μαθήματα κανονικά έναν χρόνο. Άργησα να βγω λίγο διότι πήγα IAESTE και Έρασμος, αλλά οι πιο πολλοί συμφοιτητές βγήκαν μετά από εμένα. Επί τόπου πήγα ναυτής αφότου είχα ήδη δουλέψει στην Ολυμπιάδα. Μετά όμως σε καμία περίοτωση δεν ακολούθησα τον τυπικό δρόμο: μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, επιστροφή Ελλάδα, αποτυχία για διδακτορικό Κύπρο, έρευνα για δουλειά, συμβασιούχος στην Κρήτη και μετά, πέραν πάσας προσδοκίας, διδακτορικό στις ΗΠΑ. Η αποφοίτησή μου σήμαινε και τέλος της όποιας μονιμότητας: σε τελική ανάλυση ακόμα έχω ανοιχτό το να αφήσω την δουλειά εθελοντικά αν μου προσφέρουν καλύτερη θέση. Αυτά σκεφτόμουν χτες και προχτές ενώ ήμουν στο γυμναστήριο. Θεωρητικά θα μπορούσα να κάτσω και να αράξω στο Φρέσνο. Δεν έχω όμως κάτι που πραγματικά να με δένει με την πόλη, και πλησιάζω τα δεκαπέντε χρόνια από την αποφοίτηση. Αποκατεστημένος σοβαρός οικογενιάρχης σε καμία περίπτωση δεν είμαι, και δεν βλέπω σύντομα να γίνομαι, όχι πως δεν θέλω.