Τον τελευταίο μήνα από την στιγμή που έφυγα έγιναν πάρα πολλά αλλά δεν είχα χρόνο για να γράψω στο ιστολόγιο. Ακόμα δεν έχω σπίτι Fresno (αλλά πάω αύριο να δω) ενώ και η ημερομηνία εκκίνησης της νέας εργασίας είναι πλέον 28 Νοεμβρίου λόγω του ότι πήρε χρόνο για να καθαρίσω αφότου πήραν τα δακτυλικά αποτυπώματα. Πέραν τούτων χρειάστηκα και μερικές ημέρες για να διαβάσω όλα αυτά που δεν μπόρεσα ενώ οδηγούσα και ενώ έψαχνα σπίτι. Τουλάχιστον όμως έχω λίγο παραπάνω χρόνο πλέον.
Όπως είχα πει και στην προηγούμενη ανάρτηση αφότου έδιωξα τα πράγματα με το τραίνο θα μπορούσα να φορτώσω εκείνο το βράδυ και φύγω την επομένη Σάββατο πρωϊ. Αντ'αυτού βγήκα τελευταία φορά και ετοιμάστηκα για να πω τον πανυγηρικό της 28ης Οκτωβρίου. Επίσης προσπάθησα να διαβάσω και μερικές ουρές που μου είχαν μείνει, όχι πως τα κατάφερα. Είδα όμως βίντεο της NASA. Κυριακή μετά την εκκλησία πέρασα μερικές ώρες φορτώνοντας μόνος τα έπιπλά μου. Δυστυχώς αναγκάστηκα να αφήσω παραπάνω απ'ότι ήθελα, για την ακρίβεια 4 από τις 6 καρέκλες μου. Πρέπει να βρω κάποιο τρόπο να τις στείλω Καλιφόρνια, ίσως με κάποιον φίλο; Βλεπουμε διότι ο φίλος μου που πάει Όρεγκον δεν θα πάρει καθόλου έπιπλα δικά του το οποίο κάνει πιο απίθανο να κουβαλήσει δικά μου έπιπλα. Σκέφτομαι σε αυτή την φάση με ταχυδρομείο αποσυναρμολογημένα, διότι δεν ξανακάνω το ταξίδι σύντομα για κανένα έπιπλο, ήταν πολύ κουραστικό. Τελείωσα με το φόρτωμα αργά το απόγευμα, ήταν ακόμη ημέρα αλλά είπα να μην οδηγήσω μόνο 4 ώρες την πρώτη ημέρα. Μετά ξανακατέβηκα και τούμπαρα την τηλεόρασή μου, η οποία πήρε την θέση του συνοδηγού και την μισή του οδηγού (δεν οδηγούσα καθόλου άνετα) και έμεινα μόνο με την υπολογιστή. Στην πορεία κουβάλησα και μερικά σκεύη που δεν είχα πρόθεση διότι χρειάζονταν να γεμίσω κάποια κενά στο όχημα λόγω σταθερότητας. Δεν είχα καμία ορατότητα πίσω - μόνο από τον πλάγιο καθρέφτη - και έπρεπε να κανονίζω το τι ήταν πάνω από την τηλεόραση για τον δεξιό καθρέπτη ώστε να βλέπω. Έπεσα αργά, την επομένη σηκώθηκα νωρίς λόγω άγχους, είδα 1 ώρα ίντερνετ, πήρα μισή ώρα να φορτώσω τα τελευταία και ξεκίνησα προς τις 11.
Η διαδρομή ήταν απλή Ι-40 εώς Καλιφόρνια. Πρώτη στάση μου όμως ήταν ο φίλος στο Flagstaff, ήθελα να τον δω και ήθελα και ένα κενό ενδιάμεσα. Έτσι έβαλα την διεύθηνση του στο GPS, ανέβηκα Glenwood και Wade και βγήκα Ι-40 στο Chapel Hill. Δρόμους παίρνω δρόμους αφήνω, σταματάω στα βουνά για μεσημεριανό σε Subway και για energy drink με σκοπό να μειώσω την αίσθηση πείνας μετά αλλά και να μην με πιάσει διάθεση ύπνου μετά την έλλειψή του. Αν και δεν είχα πάρει τον Ι-40 μετά το Greensboro ποτέ, είχα διασχίσει τα περισσότερα μέρη την πρώτη ημέρα στο κάθετο, τόσο Statesville, Ashville αλλά και Knoxville. Δεν είχα όμως περάσει από τα Great Smokey Mountains τα οποία ως τοπίο μου θύμισαν Τέμπη με καλύτερο δρόμο. Πολύ όμορφο μέρος αλλά και ακατοίκητο, παραλίγο να μείνω από καύσιμα. Γέμισα με το που μπήκα Τενεσί και όταν πέρασα το Knoxville μπήκα σε νέο έδαφος. Σταμάτησα για το βράδυ λίγο πριν την Nashville σε ένα μέρος ονόματι Lebanon, πλησίαζε το Supergirl και ήθελα λίγο και να φάω και να ηρεμήσω. Έτσι σταμάτησα νωρίς και προσπάθησα για πλήρη ύπνο. Έβγαλα μεν 8 ώρες αλλά όχι το έλλειμα της προηγουμένης.
Για την δεύτερη ημέρα (Τρίτη, μία εβδομάδα πριν τις εκλογές) στόχος ήταν να φτάσω σε απόσταση 10 ωρών ή λιγότερο από το Flagstaff. Έτσι ξεκίνησα, έπεσα σε πρωϊνή κίνηση στην Nashville, πέρασα το μεσημέρι τον Μισσισσιππί στην Memphis όπου και γέμισα καύσιμα, συνέχισα στο Άρκανσο και με την δύση βρισκόμουν Οκλαχόμα όπου ο δρόμος είχε αδειάσει. Σύνεχισα τη οδήγηση ελπίζοντας να φτάσω Νέο Μεξικό αλλά μέχρι τέλους έφτασα μόνο Clinton Oklahoma. Μάλιστα θα μπορούσα να είχα δει Agents of Shield αν έμενα στην Oklahoma City αλλά δεν ήθελα να είμαι στην ίδια πόλη με την Ολλανδέζα καθηγήτρια και ήταν και 880 μίλια από τον φίλο. Έτσι οδήγησα άλλη μία ώρα. Μόνο που με πήραξε ήταν ότι αν είχα μείνει στο Stillwater θα μπορούσα να είχα πάει στο General Thomas Stafford Air and Space Museum, εφόσον ήμουν πρόθυμος να θυσιάσω ώρες στην πόλη.
Την τρίτη ημέρα ξύπνησα νωρίς για να φάω πρωϊνό και μετά πήρα τον δρόμο. Τα δάση στην Βόρεια Καρολίνα έδωσα τόπο σε καλλιεργούμενες εκτάσεις 100 μίλια από τον Μισσισσιππί, και ναι μεν ξαναέπεσα σε λίγο δάσος περί το Little Rock αλλά μπαίνοντας Οκλαχόμα ξαναήμουν σε χωράφια. Η αρχή της Τετάρτης με βρήκε στον Ogallala aquifer αλλά εκεί όπου έπαψε ο υδροκρίτης, στο Ανατολικό Τέξας πέραν του Amarillo όπου ανεφοδίασα το όχημα και το στομάχι μου, έγινε έρημος. Η τρίτη ημέρα ήταν η ημέρα της οδήγησης στην έρημο. Από την στιγμή που έπαψε το νερό έγινε ένα πραγματικά ακατοίκητο τοπίο στο οποίο πραγματικά επιθυμούσες να μην χαλάσει το όχημά σου. Εάν άραγε δεν έπερνα τον I-40 αλλά ήμουν σε κάποιο δευτερεύοντα δρόμο, το αποτέλεσμα σε περίπτωση βλάβης πιθανόν να ήταν δραματικό. Από την άλλη το τοπίο αν και ερημικό ήταν φοβερά όμορφο, η άγρια ομορφιά της ερημιάς. Το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν ότι το Prius απεδείχθει ότι δεν μπορούσε να αντέξει την μακρά αλλά μικρή ανηφόρα, σε δύο περιπτώση η μπαταρία τα φτυσε και απο cruise control 80 μίλια βρέθηκε να επιβραδύνει στα 55. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου να φορτήσω και ευτυχώς δεν ήμουν μόνος. Είναι δύσκολο να περιγράψεις το πόσο ακατοίκητο είναι το μέρος, σε κάποια σημεία δεν είχε και λήψη σταθμού το ραδιόφωνο και μιλάμε για αρκετή ώρα. Σε άλλα άκουγες country διότι αυτό έπαιζε ο μοναδικός σταθμός που έπιανε το ραδιόφωνο. Οι διαφημίσεις στα άκρα του δρόμου ήταν για να γίνεις δεσμοφύλακας σε ιδιωτικές φυλακές ενώ στην Αλβουκέρκη το ράδιο σε κάθε διαφηστικό διάλλειμα είχα διαφήμιση για αποτοξίνωση από ναρκωτικά. Προς την δύση ανεφόδιάστηκα στο Gallop New Mexico, πόλη των Ινδιάνων, και μπήκα Αριζονα. Συνέχισα να σκαρφαλώνω και στις 7 τοπική, 10 Ανατολικής Ακτής, έφτασα στο σπίτι του φίλου μου στο Flagstaff. Δειπνήσαμε και μετά πήγαμε σε ένα άδειο σπίτι φίλων του όπου κοιμηθήκαμε σε ξεχωριστά δωμάτια.
Η Πέμπτη αντί για μέρα ταξιδιου ήταν ήμερα ξεκούρασης. Το χρειαζόμουν μετά από όλη την μακρά οδήγηση. Το πρωϊ πήγαμε στην δουλειά του όπου χρησιμοποίησα υπολογιστή για λίγο, μετά κατέβηκα και περπάτησα κέντρο, γευματίσμα σε Ινδικό εστιατόρειο και μετά πήγα πιο βόρεια σε εθνικό πάρκο αρχαιολογικό χώρο Ινδιάνων. Το βράδυ γευματίσαμε με παρέα και κοιμήθηκα νωρίς. Καθότι το Flagstaff είναι 7000 πόδια υψόμετρο δεν ήμουν πολύ καλά. Παρασκευή πρωϊ σηκώθηκα 6 τοπική, στις 6:30 έφυγα και ξεκίνησα να κατεβαίνω τα βουνά. Κάτω από τα βουνά είναι η έρημος. Έφαγα πρωϊνο και ανεφοδιάστηκα στην λίμνη Χαβασού στα όρια Αριζόνα Καλιφόρνια και μετά μπήκα στο πλέον αφιλόξενο μέρος που διέσχισα: την έρημο της Καλιφόρνιας. Ωστόσο και πάλι πρόκειτο για ένα μέρος με φοβερή φυσική ομορφιά. Το Barstow, όσο και αν το δείχνει η τηλεόραση ως η μέση του πουθενά, είναι πραγματικά μία όαση πολιτισμού στην ερημιά. Εκεί βγήκα από τον Ι-40 και πήρα έναν δρόμο της Καλιφόρνιας για το Bakersfield. Εφαγα στο Mojave το μεσημεριανό και μετά μπήκα California - 99 όπου ξαναβρήκα κίνηση, για πρώτη φορά δυτικά του Μισσισσιπί. Έφτασα Fresno λίγο μετά τις 4, έδωσα τα αποτυπώματά μου, είδα τους μελλοντικούς συναδέλφους και μετά στις 5 ξεκίνησα για τους γονείς. Σταμάτησα για καύσιμα και μετά για φαϊ. Ωστόσο ένιωθα πραγματικά πτώμα όταν σταμάτησα να φάω στο Atwater σε σημείο που έλεγα να μείνω σε ξενοδοχείο. Μετά το φαϊ όμως απλά έσφιξα τα χείλη μου και είπα ότι από το σπίτι των γονιών μου δεν απέχω ούτε 2 ώρες. Όντως μίαμιση ώρα αργότερα, αφου αντιμετώπισα και άλλη κίνηση, ήταν στην πύλη του συγκροτήματος όπου ζουν οι γονείς μου. Έφτασα σπίτι φαγωμένος μεν αλλά φοβερά κουρασμένος αλλά και χαρούμενος που το ταξίδι τελείωσε. Τις επόμενες ημέρες όταν άδεισα λίγο το όχημα είδα ότι η τηλεόραση έφτασε κανονικά και δούλευε κανονικά. Ακολούθησε ολίγη ξεκούραση.
Όπως είχα πει και στην προηγούμενη ανάρτηση αφότου έδιωξα τα πράγματα με το τραίνο θα μπορούσα να φορτώσω εκείνο το βράδυ και φύγω την επομένη Σάββατο πρωϊ. Αντ'αυτού βγήκα τελευταία φορά και ετοιμάστηκα για να πω τον πανυγηρικό της 28ης Οκτωβρίου. Επίσης προσπάθησα να διαβάσω και μερικές ουρές που μου είχαν μείνει, όχι πως τα κατάφερα. Είδα όμως βίντεο της NASA. Κυριακή μετά την εκκλησία πέρασα μερικές ώρες φορτώνοντας μόνος τα έπιπλά μου. Δυστυχώς αναγκάστηκα να αφήσω παραπάνω απ'ότι ήθελα, για την ακρίβεια 4 από τις 6 καρέκλες μου. Πρέπει να βρω κάποιο τρόπο να τις στείλω Καλιφόρνια, ίσως με κάποιον φίλο; Βλεπουμε διότι ο φίλος μου που πάει Όρεγκον δεν θα πάρει καθόλου έπιπλα δικά του το οποίο κάνει πιο απίθανο να κουβαλήσει δικά μου έπιπλα. Σκέφτομαι σε αυτή την φάση με ταχυδρομείο αποσυναρμολογημένα, διότι δεν ξανακάνω το ταξίδι σύντομα για κανένα έπιπλο, ήταν πολύ κουραστικό. Τελείωσα με το φόρτωμα αργά το απόγευμα, ήταν ακόμη ημέρα αλλά είπα να μην οδηγήσω μόνο 4 ώρες την πρώτη ημέρα. Μετά ξανακατέβηκα και τούμπαρα την τηλεόρασή μου, η οποία πήρε την θέση του συνοδηγού και την μισή του οδηγού (δεν οδηγούσα καθόλου άνετα) και έμεινα μόνο με την υπολογιστή. Στην πορεία κουβάλησα και μερικά σκεύη που δεν είχα πρόθεση διότι χρειάζονταν να γεμίσω κάποια κενά στο όχημα λόγω σταθερότητας. Δεν είχα καμία ορατότητα πίσω - μόνο από τον πλάγιο καθρέφτη - και έπρεπε να κανονίζω το τι ήταν πάνω από την τηλεόραση για τον δεξιό καθρέπτη ώστε να βλέπω. Έπεσα αργά, την επομένη σηκώθηκα νωρίς λόγω άγχους, είδα 1 ώρα ίντερνετ, πήρα μισή ώρα να φορτώσω τα τελευταία και ξεκίνησα προς τις 11.
Η διαδρομή ήταν απλή Ι-40 εώς Καλιφόρνια. Πρώτη στάση μου όμως ήταν ο φίλος στο Flagstaff, ήθελα να τον δω και ήθελα και ένα κενό ενδιάμεσα. Έτσι έβαλα την διεύθηνση του στο GPS, ανέβηκα Glenwood και Wade και βγήκα Ι-40 στο Chapel Hill. Δρόμους παίρνω δρόμους αφήνω, σταματάω στα βουνά για μεσημεριανό σε Subway και για energy drink με σκοπό να μειώσω την αίσθηση πείνας μετά αλλά και να μην με πιάσει διάθεση ύπνου μετά την έλλειψή του. Αν και δεν είχα πάρει τον Ι-40 μετά το Greensboro ποτέ, είχα διασχίσει τα περισσότερα μέρη την πρώτη ημέρα στο κάθετο, τόσο Statesville, Ashville αλλά και Knoxville. Δεν είχα όμως περάσει από τα Great Smokey Mountains τα οποία ως τοπίο μου θύμισαν Τέμπη με καλύτερο δρόμο. Πολύ όμορφο μέρος αλλά και ακατοίκητο, παραλίγο να μείνω από καύσιμα. Γέμισα με το που μπήκα Τενεσί και όταν πέρασα το Knoxville μπήκα σε νέο έδαφος. Σταμάτησα για το βράδυ λίγο πριν την Nashville σε ένα μέρος ονόματι Lebanon, πλησίαζε το Supergirl και ήθελα λίγο και να φάω και να ηρεμήσω. Έτσι σταμάτησα νωρίς και προσπάθησα για πλήρη ύπνο. Έβγαλα μεν 8 ώρες αλλά όχι το έλλειμα της προηγουμένης.
Για την δεύτερη ημέρα (Τρίτη, μία εβδομάδα πριν τις εκλογές) στόχος ήταν να φτάσω σε απόσταση 10 ωρών ή λιγότερο από το Flagstaff. Έτσι ξεκίνησα, έπεσα σε πρωϊνή κίνηση στην Nashville, πέρασα το μεσημέρι τον Μισσισσιππί στην Memphis όπου και γέμισα καύσιμα, συνέχισα στο Άρκανσο και με την δύση βρισκόμουν Οκλαχόμα όπου ο δρόμος είχε αδειάσει. Σύνεχισα τη οδήγηση ελπίζοντας να φτάσω Νέο Μεξικό αλλά μέχρι τέλους έφτασα μόνο Clinton Oklahoma. Μάλιστα θα μπορούσα να είχα δει Agents of Shield αν έμενα στην Oklahoma City αλλά δεν ήθελα να είμαι στην ίδια πόλη με την Ολλανδέζα καθηγήτρια και ήταν και 880 μίλια από τον φίλο. Έτσι οδήγησα άλλη μία ώρα. Μόνο που με πήραξε ήταν ότι αν είχα μείνει στο Stillwater θα μπορούσα να είχα πάει στο General Thomas Stafford Air and Space Museum, εφόσον ήμουν πρόθυμος να θυσιάσω ώρες στην πόλη.
Την τρίτη ημέρα ξύπνησα νωρίς για να φάω πρωϊνό και μετά πήρα τον δρόμο. Τα δάση στην Βόρεια Καρολίνα έδωσα τόπο σε καλλιεργούμενες εκτάσεις 100 μίλια από τον Μισσισσιππί, και ναι μεν ξαναέπεσα σε λίγο δάσος περί το Little Rock αλλά μπαίνοντας Οκλαχόμα ξαναήμουν σε χωράφια. Η αρχή της Τετάρτης με βρήκε στον Ogallala aquifer αλλά εκεί όπου έπαψε ο υδροκρίτης, στο Ανατολικό Τέξας πέραν του Amarillo όπου ανεφοδίασα το όχημα και το στομάχι μου, έγινε έρημος. Η τρίτη ημέρα ήταν η ημέρα της οδήγησης στην έρημο. Από την στιγμή που έπαψε το νερό έγινε ένα πραγματικά ακατοίκητο τοπίο στο οποίο πραγματικά επιθυμούσες να μην χαλάσει το όχημά σου. Εάν άραγε δεν έπερνα τον I-40 αλλά ήμουν σε κάποιο δευτερεύοντα δρόμο, το αποτέλεσμα σε περίπτωση βλάβης πιθανόν να ήταν δραματικό. Από την άλλη το τοπίο αν και ερημικό ήταν φοβερά όμορφο, η άγρια ομορφιά της ερημιάς. Το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν ότι το Prius απεδείχθει ότι δεν μπορούσε να αντέξει την μακρά αλλά μικρή ανηφόρα, σε δύο περιπτώση η μπαταρία τα φτυσε και απο cruise control 80 μίλια βρέθηκε να επιβραδύνει στα 55. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου να φορτήσω και ευτυχώς δεν ήμουν μόνος. Είναι δύσκολο να περιγράψεις το πόσο ακατοίκητο είναι το μέρος, σε κάποια σημεία δεν είχε και λήψη σταθμού το ραδιόφωνο και μιλάμε για αρκετή ώρα. Σε άλλα άκουγες country διότι αυτό έπαιζε ο μοναδικός σταθμός που έπιανε το ραδιόφωνο. Οι διαφημίσεις στα άκρα του δρόμου ήταν για να γίνεις δεσμοφύλακας σε ιδιωτικές φυλακές ενώ στην Αλβουκέρκη το ράδιο σε κάθε διαφηστικό διάλλειμα είχα διαφήμιση για αποτοξίνωση από ναρκωτικά. Προς την δύση ανεφόδιάστηκα στο Gallop New Mexico, πόλη των Ινδιάνων, και μπήκα Αριζονα. Συνέχισα να σκαρφαλώνω και στις 7 τοπική, 10 Ανατολικής Ακτής, έφτασα στο σπίτι του φίλου μου στο Flagstaff. Δειπνήσαμε και μετά πήγαμε σε ένα άδειο σπίτι φίλων του όπου κοιμηθήκαμε σε ξεχωριστά δωμάτια.
Η Πέμπτη αντί για μέρα ταξιδιου ήταν ήμερα ξεκούρασης. Το χρειαζόμουν μετά από όλη την μακρά οδήγηση. Το πρωϊ πήγαμε στην δουλειά του όπου χρησιμοποίησα υπολογιστή για λίγο, μετά κατέβηκα και περπάτησα κέντρο, γευματίσμα σε Ινδικό εστιατόρειο και μετά πήγα πιο βόρεια σε εθνικό πάρκο αρχαιολογικό χώρο Ινδιάνων. Το βράδυ γευματίσαμε με παρέα και κοιμήθηκα νωρίς. Καθότι το Flagstaff είναι 7000 πόδια υψόμετρο δεν ήμουν πολύ καλά. Παρασκευή πρωϊ σηκώθηκα 6 τοπική, στις 6:30 έφυγα και ξεκίνησα να κατεβαίνω τα βουνά. Κάτω από τα βουνά είναι η έρημος. Έφαγα πρωϊνο και ανεφοδιάστηκα στην λίμνη Χαβασού στα όρια Αριζόνα Καλιφόρνια και μετά μπήκα στο πλέον αφιλόξενο μέρος που διέσχισα: την έρημο της Καλιφόρνιας. Ωστόσο και πάλι πρόκειτο για ένα μέρος με φοβερή φυσική ομορφιά. Το Barstow, όσο και αν το δείχνει η τηλεόραση ως η μέση του πουθενά, είναι πραγματικά μία όαση πολιτισμού στην ερημιά. Εκεί βγήκα από τον Ι-40 και πήρα έναν δρόμο της Καλιφόρνιας για το Bakersfield. Εφαγα στο Mojave το μεσημεριανό και μετά μπήκα California - 99 όπου ξαναβρήκα κίνηση, για πρώτη φορά δυτικά του Μισσισσιπί. Έφτασα Fresno λίγο μετά τις 4, έδωσα τα αποτυπώματά μου, είδα τους μελλοντικούς συναδέλφους και μετά στις 5 ξεκίνησα για τους γονείς. Σταμάτησα για καύσιμα και μετά για φαϊ. Ωστόσο ένιωθα πραγματικά πτώμα όταν σταμάτησα να φάω στο Atwater σε σημείο που έλεγα να μείνω σε ξενοδοχείο. Μετά το φαϊ όμως απλά έσφιξα τα χείλη μου και είπα ότι από το σπίτι των γονιών μου δεν απέχω ούτε 2 ώρες. Όντως μίαμιση ώρα αργότερα, αφου αντιμετώπισα και άλλη κίνηση, ήταν στην πύλη του συγκροτήματος όπου ζουν οι γονείς μου. Έφτασα σπίτι φαγωμένος μεν αλλά φοβερά κουρασμένος αλλά και χαρούμενος που το ταξίδι τελείωσε. Τις επόμενες ημέρες όταν άδεισα λίγο το όχημα είδα ότι η τηλεόραση έφτασε κανονικά και δούλευε κανονικά. Ακολούθησε ολίγη ξεκούραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου